Alle inzendingen over lonken

wanneer je lach verdwijnt de avond naar de nacht gaat lonken de maan zich schuilt achter onmacht dat stilletjes in het duister staat te pronken en wijl mijn hand je schouder raakt mijn ogen de jouwe vinden weet dan dat ik vannacht weer over jou heb gewaakt een simpel rijmpje op de vroege morgen vertelt mij meer dan de ochtendkrant ontneemt…

blaast de wind zijn misthoorn sluit dan de luiken en wees gewaar dat er wraak door fuiken raast witte wieven die bedreven zullen lonken met hun rokken van doorschijnend filigrein laverend tussen stam en takken leggen zij hun wil op aan de wind die stilvalt voor hun klaagzang en de dood in ‘t water vindt wee de zee, met het pekelschuim…

wanneer de hemel en de wolken als beddenlaken lonken en ook het stille wiegen van de wind je in verleiding laten komen kunnen appelblauw en ook zeegroen de kleuren in je dromen zijn je ogen loom en zo vermoeid jouw wereld draait op volle toeren de nacht komt zalig, is mysterieus met rust en tijd als heerlijkheid de appel terug groen,…

papier in mijn zomertuin van hier hoor de tinkel van gerinkel van de buisjes van metaal mijn zinnen aan een touwtje in de flonker van een vrouwtje hoor de tuinfluiter zingen de avond schemert kringen en kleurt de tinten rood als de zon traag vergroot proef maar van de geuren reuk van kamperfoelie ranken hun paarse bessen lonken…

ganzen die in gedachten zijn gezonken ontwaken door liefdevolle muziek dwangmatig gaan ze naar beneden lonken genietend van al het akoestiek in gladgestreken water dansen elfen op waterbloemen omgeven door een prachtig theater laten ze zich door een lichtbundel inzoomen de blauwe lucht laat zich door dit schouwspel omringen al genietend…

Zijn het je haren die naar me lonken of is het je lach Alle liefde die je me hebt geschonken is het daarom dat ik je zo graag mag Nu meer als als ooit tevoor zie ik in waarom ik van je hou Ik heb je steeds meer door jij bent mijn allerliefste vrouw Genieten van de dingen samen met onze kleine in de wieg Een heerlijk leven, dat kan ik wel…

het laatste fris groen, al dente hangen woorden aan de rank met dauw besprenkelt nog lonken ze naar mij, pluk mij, de zon… pluk mij, de liefde… pluk mij, het leven… pluk! ik laat ze chambreren na decanteren een zoete bloemige afdronk vandaag!…

Mijn liefste haalt haar schouders op, zo schamper en beschonken, houdt ze van losse eindjes en haar werk dat steeds blijft lonken. Ik breek in bij mijn moeder en neem laudanum mee, zo drijf ik af in euforie en waan me diep in zee. Mijn vader,oude grijze wolf, Kijkt mij meewarig aan.…

gedroomde ideeën pronken naar gehechtheid te lonken, wat bedoeld werd in deelbaarheid, proclamatie van verbeeldingen met de nog te werven dingen, in spijt te wissen en waarover maar te zwijgen, associaties mondiaal verspreid, werd misleid, in ontvlechting van een verkeken strijd een ontnuchterde visie van het beleid, kansen voor nieuwe…

Ze zijn met zes en twintig, gaan schuil in diepe grotten en wachten op 't ontbotten, na het lange onderduiken te rijzen, te ontluiken tot opschuim van het ABC, de letters schuimen tastend mee, van aarzelend begroeten naar innerlijk ontmoeten, van uit de verte lonken naar hecht aaneen geklonken.…

Zoekend naar mijn wil Geboren om te groeien Geen ruimte om te bloeien Soms wordt het mij teveel De klanken, zwijgzaam klein Het heeft zo mooi geklonken De echtheid van jouw lonken Soms wil ik bij jou zijn Mijn dromen, koud en kil De rust opnieuw gevonden En wij, voor één seconde Zo sterk, intens en stil Soms samen op één lijn…

Als fluwelen frambozen lonken je lippen naar mij Je geeft je kwetsbare pose en lacht je witte tanden vrij Je groengerande ogen stralen zoals een zoete zomerzon Ik volg je bergen en je dalen en wou dat ik je strelen kon Ik kan je mijn passie geven vol van tedere geborgenheid en onze liefde laten leven en stoeiend vrijen zonder tijd…

Fuchsia klokjes klinken kleuren zwoele klanken om rood te fleuren ze schuifelen zacht mijn ogen toe ze stoeien nacht vol woel gedoe Amaryllis staat statig te pronken mij met haar roze bloem te lonken ze kriebelt lachend stijf op stand ze frunnikt spelend lijf haar hand maar ben ik dan een bij of vlieg ik soms naar honing druppels toe…

hij loopt gewoonlijk met een wijde boog rond de rekken in de supermarkt waar wel honderd potjes lonken naar het niet zo kennersoog van de te zware keukenpiet liever blijft hij uren hangen in de marge van de winkelstraat waar in groene geuren wordt geschreeuwd dat zijn neus te zeer gevoelig is zijn ogen altijd worden verzocht het juiste kruid…

boeg het huwelijk moest stranden niet bestand tegen de golven thuisgebracht naar verre landen in de kajuit daar juicht het leven schuimend bier en schaamhaar aan de geschiedenis gegeven rond de mast schreeuwen de eeuwen in de verte vliegen meeuwen die in vrijheid verder leven het schip reeds lang gezonken laat nu zijn eigen diepte lonken…

daar ligt hij in de vensterbank op z’n rug pootjes in de lucht ogen voor zover te zien gebroken de vrijheid lag door de ruit te lonken besefte in de weinige tijd die hij had hoe dichtbij en ver weg die schat was maar dat genot werd hem niet geschonken hij heeft alles gepoogd wrong zich in allerlei onmogelijke bochten nu ligt hij…

De tijd belooft niets anders, de enige aanknoping verbrak haar schakels, ketsende stenen, lonken naar de kringen die een rondedans ronder maken. De witte vleugels, ze wilden slagen vormden vereniging ze vochten tegen onschatbare afgrond en dood, als engelen hun eeuwige levens waagden ontsloten... wat eindigheid bood.…

Het lijkt wel, of ze allen naar me lonken! Voortdurend wordt me zo geluk gegeven, al leidt m'n levensweg ook naar de dood... Het reisgenot erlangs is echter groot, hetgeen voor mij de zin is van het leven. U merkt het al: het leven vind ik fijn. Ik zeg het nu, omdat het straks te laat is. Wat heerlijk om een sterveling te zijn!…

Je keert je om uit herinneringen neemt me mee naar het gedaagdenveld waar de oorsprong ligt begraven we lonken voorzichtig naar de wolken het lijkt wel of de zomer verlegen is we kijken schichtig naar de vogels verzoenen ons niet langer met hartstocht die we eens voelden in bijzonder verlangen nooit zonder elkaar door het leven te gaan…

Je keert je om uit herinneringen neemt me mee naar het gedaagdenveld waar de oorsprong ligt begraven we lonken voorzichtig naar de wolken het lijkt wel of de zomer verlegen is we kijken schichtig naar de vogels verzoenen ons niet langer met hartstocht die we eens voelden in bijzonder verlangen nooit zonder elkaar…

Tast maar toe lijkt zij met rode konen te lonken als een naam gevende godin. Dus wanneer u eens een appel ziet hangen met zo'n gezonde rode blos omvangen. Denk dan aan dit verhaal met een glimlach om uw mond. Over die zoete verleiding met een kleine vibratie maar ten einde van harte gezond.…

Weer haalt het ‘t nieuws, een dametje is erin gestonken werd gebeld om een bitcoin te kopen de kans rijk te worden, lag te lonken die wilde ze niet laten lopen! Rap ingelogd om tien mille over te maken opeens slaat haar beeld op zwart in staat in paniek te raken slaat ze handen voor ‘t gezicht, vol smart!…

onderhuids terwijl de avond over het licht scheert het leven meeneemt zodra de traagste wijzers lonken naar het ratelend gewicht der waarden heftig aan het einde en van jarenlang vermeden alsof het dwingt tot schrapen nog verder dan het denken, tot dwars door de wenteling van werkelijkheid zoek ik naar ontheffing, terug naar eerste…

Als frustraties vast gaan vriezen en er geen zicht is op dooi wordt het wel een lange winter laat de lente zich niet lonken om over de zomer maar te zwijgen en de herfst die speelt geen rol Wie de dooi inzet van ´t lijden voelt meer liefde van de zijnen laat de lente lief lachend toe in de zomer wordt het schateren en de herfst schokt hikkend…

We nog bespreken Zegt de psychiatrisch Verpleegkundige tegen Mij nu ik net noodgedwongen Ben opgenomen - eerst kom Je in volledige beperkingen, Daarna zien we welke vrijheden Je langzaamaan terug kunt Krijgen - tot zo lang valt Elke deur achter jou in Het slot, ook de tuindeur Waarachter buiten voor jou Zo heerlijk staat te lonken…

Op het terras kraakt het riet van de stoelen kranten lezen rug aan rug elkaars letters en de koffie valt ditmaal niet verkeerd ogen staren onverbloemd duidelijke taal naar een rode blos waar wangen een lach laten vallen in dat ene kuiltje langs lippen bloot danst lonken naast verleiden ik voel mij even mooi en swijlens voeten vochtige…

vroegrijpe jasmijn drapeert zich elegant rond een wild tegenstribbelende wingerd wordt er echter subiet weer afgeslingerd door een klimlustige roos met zwarte band maagden klimmen dartel in palmen juffertjes verschuilen zich in ’t groen lonken naar het ontluikende seizoen terwijl ze meewuiven met de halmen maar als het botert tussen alle…

Des avonds rond de stond van elf, wanneer de crisis van de dag is weggezonken en poppendame alsook sponzenheer van de t.v. naar hem niet langer lonken, omdat zijn echtgenote, afgebeuld, die krocht van lol heeft uitgehypochonderd en met haar zooi naar boven is gezeuld, naar die verknoeide uithoek van hun sponde, en hij voldoende aangeschoten…

Zomaar hier te koop op het Waterlooplein ze lonken in bosjes zowel naar groot als klein. Het blijft me bezighouden als we verder gaan, ik trek me dit verschijnsel toch wel behoorlijk aan. Midden in die grote stad bid ik voor Amsterdam en ben op slag vergeten hoe vrolijk ik hier kwam.…

buigt het wezen van mijn weerstand weer voor je… wetend dat ik geen antwoord heb op jouw lonken en charmes en de krampen in mijn maag van liefde en overgave, geen beletsel meer kunnen zijn om me volledig neer te leggen bij hetgeen gebeurt.…