Alle inzendingen over los

Geelgroen en bruin bezaaid over straat Regen ,wind, mist waar je gaat of staat Bomen laten los elk blad haar verhaal Groeven diep gesleten hun voeder bijna kaal Ruilen van seizoen de warmte nu voorbij Bijna onopgemerkt in het nieuwe jaargetij Ik snuif de lucht op van nat blad en kou De geur die mij beroerd herfst ik hou van jou…

ik heb de bron gevonden ben ineens verlicht ken alle inns en outs van morgenstonden in poëtisch schrift dans op wolken speel met zon en maan schemer zacht met kleuren als mensen slapen gaan eindelijk zie ik als ik naar iets kijk voel een warme bezieling in dagelijkse werkelijkheid los zand is nu gebonden door water uit de bron aarde…

Regen ratelt de luiken los met roerige klaterklanken. Binnen zoemt het zacht door buizen die verwarmen. Lampen schitteren stilte in de laat verlaten laan. Bomen druilen druppels langs de bladerloze stammen. Water moddert verder tot de rand de lippen raakt. Vogels schuilen verder tot de storm weer overdrijft.…

als ouder gehouwd in jaren werk met liefde en restanten kerk zij staan nog als een huis gerestaureerd in goed herinneren maar ik ben niet meer thuis in die sculpturen van de kinderen er is een tweede leven in een snelle tijd die alle vroegere belemmeringen met reële argumenten bestrijdt wij kijken samen terug op het kruispunt van los…

Geen idee, maar het liet me ook lang daarna niet los.-…

en hulpeloos tussen kust en strand wachten op het ochtendlicht als korrels zand dan gebeurt het wonder aangeraakt door dageraad en tederheid zingen vroege vogels verdelen uren in gedachten en dromen van breekbare mensenogen en lotsverbonden kwetsbaarheid dromen neigen plots tot werkelijkheid je plukt het licht je rent je schaduw los…

Durf je los te laten, te verstaan dat al het kwaad dat je omringt ook in het eigen hart geworteld is? Durf je het duister in te gaan, het niet meer weten? Durf je de storm rondom je te verstaan als beeld van wat er diep in eigen ziel aan 't waaien is? Durf je het duister in te gaan, de onmacht, het verdriet?…

Bevende handen vertellen woordeloze verhalen, te angstig, te onzeker, te verlegen: Liefje, Liefje, maak me los!…

ver van het grote loze stadsgedoe waar de lege zielen door de massa worden meegezogen waar de vele kroegen als oude kerken openstaan in de uitgestrektheid van de bossen waar meer koeien dan mensen zijn en de honden nog los kunnen lopen daar telt het wandelen de kilometers niet alleen de stand van de zon is belangrijk 's avonds daalt de stilte…

In het droombos lopen beren los en gaan konijnen uit hun bol maar jij droomt nog en hunkert vaker in de tijd van slapeloos verlangen op het grasveld in het middenland staan drie eiken, hoge kruinen als in een droom geraakt door de maan er is een toverwoord op deze plek beland, in een gesprek met alle uilen vlieg je daar weg als een…

In winteravondkou, in het groot open van het blauwvloeiende belopen roestrandig staal, spichtig, onzichtig nu de nieuwe maan als een fijn edel veertje, als een losse haal en dun getogen.…

Om mijn hart heen ben ik gebouwd in wereldvreemde lagen op zoek wat dit doet gedragen zonder centrum ben ik niet zonder binnenkomen klopt het niet zonder verliest het snel kan ik zijn bij die zogenaamdheid of bedoel je spring ik uit het zaad dolgedraaid door het rad van avonturen in het onbekende van mijzelf maakt het van de ander los vreemdeling…

dichter bij jou leggen zwijgende jaren opnieuw en opnieuw mijn geheimen bloot als aarzelende gebaren fluisterende dromen hoopvolle illusie te veel en te groot ijdel het mysterie van prille aanbidders handen te gretig woorden te loos toewijding te duister met vage beloften duister de doelen aandacht te broos onaf steeds het raadsel…

kent je beter dan de spiegel die dagen slijt met zelfportretten weigert je om op te zetten je kunt zo tactloos zijn royaal met verf en geld je grote mond eigengereid, het noodlot sloeg geliefden dood alleen je werk doorstaat misschien dan nog de tijd Rembrandt Harmenszoon van Rijn die molen van je vader laat je niet meer los…

wolken witberen helder als ik de horizon aanschouw aan het verlaten strand alleen diverse vogels vergezellen mij op de wandeling er is een zoutzilte zeelucht dat zweeft in de lucht als een trotse veer ik wandel met voeten in maanwitte duinen met open grenzen dat maakt iets los in mij en ik herdenk: nu blijde de wonderlijke magie van…

Door ruzie’s te sussen en vriendschap te houden Leert men niet los te laten En kan men met mensen die dicht bij je staan rouwen Ook al is men in alle staten Dan kijk men naar buiten door het raam En iets als zwoelte zweemde de avond over Het was hetzelfde gevoel als met vrienden zij men bedachtzaam En het gevoel was weg, gestolen, geroofd…

maar zijn losse flodders, treffen hun doel, doen de vergadering alweer verzanden, in de patronen die er, in de jaren, zo storend zijn ingeslopen. Geraakt door moedeloosheid besluiten zij, net als een vorige keer, om maar weer te zwijgen, doen pragmatisch hun ding en gaan, om vijf uur, snel naar huis terwijl het schip dobbert.…

Om de zoveel tijd plof ik even neer op het mooiste plekje in ons bos heerlijk dagdromend en elke keer komt die herinnering weer los Van de pijn die ik in je ogen las je wilde het niet maar het gebeurde toch het feit dat je niet meer alleen van mij was en ik vraag me af: zie ik je ooit nog?…

Er is weinig meer van te zien, een enkele bult in de weg, de geelgors schuilt in de houtwal, honden gaan er los. Niemand kan in dit lommerrijk nog veewagons zien gaan. Er staken vergeefs handen uit. Op die dag. Trok toen de hemel grauw dicht, liet er een God locomotieven vastlopen?…

Zijn aard en meesterschap door tijd de perfectie heeft vervolmaakt, blijft hij dichter bij de aarde, profiel van een ziel die ongezien liet weten waaraan het is doodgegaan, vergankelijk, los en wars van alle wetten, boodschap die blijft voortbestaan.…

gestroomlijnd, zonder enige weerstand stijgend, dalend, door de lucht al mijn liefde en pijn gebundeld in een kleine beweging ik wou dat ik jou kon zijn niet te hoeven denken aan de leegte en pijn mijn handen om jou vrijheid, dat is wat jij wil ik ook mijn handen ontvouwen zich laten jou los zonder het te weten put ik kracht uit…

tegenwoordig twee keer kijken soms met vroeger vergelijken of het niet dan wel de waarheid is speelt werkelijkheid weer dubbelspel duik dieper in de zaken en laat me niet met oppervlakkigheid vermaken maar om tot het juiste te geraken moet ik in mijn herinneringen graven een caleidoscoop van mooie platen waarvan het verband al los…

jongen die de schat opgroef is van taaie vechter gaandeweg verworden tot eenzame weifelaar die in lange nachten worstelt met het leven kleine stapjes zijn veranderd in hoge bergen echo's weerkaatsen van onzekerheid alles gefixeerd op angst en falen iets lijkt onderweg geknakt waardoor energie wegstroomt als zand tussen losse…

Een rotwoord dat sleur een gevoel niks meer leuk te vinden altijd maar weer binnen door dezelfde deur slapend in bed waar we elkaar ooit beminden werken, eten en slapen daar blijft het bij af en toe een ruzie opgelost met weg te lopen de enorme drang laat me los ik wil vrij op geluk en plezier hopen een rotwoord dat sleur alles donker…

Mijn gedachten zijn van mij soms laat ik ze los en zijn ze vrij Maar meestal moeten ze een plaatsje krijgen in m'n hoofd, want ze zijn eigen Soms zou ik ze willen schreeuwen of delen maar wat kan dat een ander schelen Daarom zijn mijn gedachten van mij soms verdrietig, maar ook vaak blij Met die gedachten ga ik maar slapen om in bed…

je was voldaan het leven te leven van liefde geven je geest nam wel waar maar keerde om naar vroeger tijden je liet de wereld los nu zweeft berusting de triestheid vlucht verlicht je laatste adem niets verstoort de dood hij is niet kil, maar eerlijk naar jou, hij neemt je mee de wereld valt even stil 14 april 2012 ter herinnering…

En losse flarden van mijn denken Dansen in het rond, ongrijpbaar stil. Lachend kijk ik naar hun dansen. Een verlegen zon verwarmt mijn denken. Een gevoel van overgave is mijn deel. En met een glimlach sta ik op En verwelkom de nieuwe dag.…

Alvorens er verblind op los te slaan Was in dit beest de trainer opgestaan.…

Tussendoor wordt ons gegeven Er flink op los te leven, Te genieten van de dingen. Pas aan het einde van de rit Weet je hoe het werkelijk zit. Tussendoor, Wees dan vooral jezelf hoor. En komt dan het einde van je leven Dan kun je het rustig overgeven.…

Soms blijf ik middagen in bed En houd dan op met te bestaan Ik oefen me dan in vergaan Beroof mezelf van leed en pret Bemerk dat ik het redelijk red Om los te laten lach en traan Dat ik me er doorheen zal slaan Wat u Dood ook aan zuurs voorzet Door u met een been in het graf De ziel met angsten vastgepind Doet u de mensheid veel verdriet…