Alle inzendingen over menigte

Een wit gekalkte lijn scheiding tussen juichen en een uitgesproken vloek tussen waarmaken van een droom en een stukgelezen jongensboek tussen het opveren van de menigte en honend surround boe geroep Een wit gekalkte lijn schepper van de overwinning of van het onzichtbaar verliezer zijn…

Wat is er over zonder warmte op de lijven van de passerende menigte Zwart is lijden licht is vergeten zonder nog te weten wat te vergeten was…

nu thuis te moeten zijn is de onbegrepen kunst van wie zwerven moet om in de vitale menigte zich telkens vol te lopen aan het losbandig leven de volle vrijheid geniet hij eenzaam maar niet alleen in het stil luisterend kijken naar de immer bonte stoet die de vele maskers draagt van mensen in maskerade alles wat hen bezigt ziet hij van…

Alleen nog de adem van warm verlangen wanneer ik je dan zie het bloed dat gonst de huid die gloeit een menigte magneten noem het liefde of lust oerkracht of begeerte het valt niet te negeren de heimwee die toeslaat als je dan toch weer gaat wie kan zijn zon missen alsof het leven je verlaat…

De zon schijnt Ik denk aan het Weka De zon schijnt Ook in Zuid-Afrika De bal is rond De artiesten liggen Op de grond Nadat de back, De gek De zoveelste overtreding Beging De Vuvuzela klinkt De menigte zingt De scheidsrechter fluit Het doelpunt is... Van Dirk Kuyt!…

Die avond verzekert hij met getrokken gitaar de menigte heesschreeuwend: 'Onder dit voltage een héél zacht ijlend lichaam...!'…

Je trekt een spoor van lente Je bent een dansende menigte Je won de zon en geeft nu licht Kus me tot ik stik, lief Hou mijn adem in Buig me langzaam om je heen En draag me tot ik slaap Leg me neer in wolken Los er samen met me op Leg me neer in wolken Kom er samen met me om…

Rood stof dwarrelt op, de menigte fluistert en buigt onder het gewicht van kersenhout en wierook wolken.…

wijn in de singel in de ondergaande zon ook de volle maan nog nooit zoveel pijn met de aandacht verdragen zoete herinnering ik klim de trap op een menigte zeemeeuwen er is brood gestrooid vergeet je angsten kom op met je gekkigheden ik heb je nodig kuiltjes waar nodig en een stem die verhoort die angst voor liefde…

Dat eerlijkheid niet altijd wordt beloond vernam Kamerlid Wijnand Duyvendak toen de menigte in woede ontstak nadat zijn verleden aan het daglicht kwam.…

ze gieren over dat strand zesendertig kilometer op de ATB voor de Egmond Pier Egmond langs Castricum en Wijk aan Zee ze voorspelden bevroren zand blijkt het toch zacht gezond zak je weg wat dacht je wat die bikkels gaan harder rijden achter de finish wacht een menigte struise meiden…

de trommelaars kondigen een opstand aan de menigte vervaagt bij het licht van de toortsen hoog in de inktzwarte lucht suizen steen en ijzer het koor in het witgekalkte kerkje zingt Houd Moed wij zullen jullie niet verlaten winterwolven blaffen over de sneeuwvlakten aan breekbare ijspegels klemmen we ons vast…

haar voorkomen zo gracieus tederroze het gelaat zachtgroen de stralende ogen, opwaaiend, speels, het gouden haar maar het was haar oprechte ziel, vol medeleven, die mij deed smelten haar glimlach als de dageraad stal mijn hart, die zomerdag eenzaam in opgewekte menigten is het gevlucht, m'n hart ver weg, op zoek naar die vergane tijd…

alles is waarde gelijk van snijkanten ik ben een harde lijn onder de mensen mijn kinderen hangen aan de muur op hoofdhoogte de menigte een oeroude vijver het vruchtwater tussen lege oevers de deining rimpelend van geboortes ook mijn moeder drijft tussen de cirkels ik zal afkalven druipend op de hoeken bedropen op de snijkant de kaders vervagend tot…

Het beeld omgeeft wat Eenzaamheid bedoelt, verdorven tranen Van wat geslonken zout op de lippen De kleur van dood is niet wit Maar roze doorschijnend Iemand is niemand in de menigte Die al zoekend zich slenterend begeeft In het voorportaal van ouderdom Niets is oud of jeugdig Vijandschap maakt overuren De capuchon verkreukelt door…

Een individu gaat ongemerkt op in de menigte van het volk. Op een voorbestemde dag, hier en nu, blijkt ijdele trots een roze wolk. Streven naar meedogenloos geluk en nauwelijks tijd voor elkaar. Ach waarom ook, onder druk wordt alles vloeibaar.…

Mij schonk ’t geboortelot, bij flikkrend Dichtvermogen Waar ’t oude Griekenland zijn eigen geest in kent; (Voorvaderlijke vrucht, op d’echte stam geënt,) Een hart, voor ’t woest gekrijs der menigte onbewogen: Een ziel, aan tijd, noch lot, noch mensenwaan verkleefd, Die de Almacht en zich-zelv' alleen tot rechter heeft.…

De paus sprak “Buona sera” tot de mensen, Het is een man van normen en fatsoen. Ik kreeg een Louis-Prima-visioen, Als steeds, als ze me “Buona sera” wensen. Ik reageer nu Pavlov-specifiek: Als ik de paus zie, denk ik aan muziek.…

een spel van kinderen van de lente, ze zijn jong of oud, het maakt niet uit hun lint is toch het enige dat wappert rond de boom een nieuwe ongekende lente een uitgesneeuwde menigte en te verfijnen muziek vormen beelden van vreugde verwachting, zelfs verwondering van noen tot middernacht geselt verzoening de harten van afgestorven wintergeesten…

Een geest van populisme waart rond dansend op Gods graf Hij stelt dat hij de waarheid vond toen hij zijn mening de ruimte gaf Zie de rouwende menigte dwalen een dodenakker als labyrint En zij die hun waarheid stalen openbaren nu hun schrikbewind Een geest van populisme heeft zijn masker afgedaan; een in onbehagen gewortelde vrees En zo…

de zon schijnt fel in vers gevallen plassen vlak achter teenslippers loopt een bontmuts niemand kijkt op of om sirenes loeien af en aan krijgen voorrang geen aandacht verder zoveel gezichten zonder gezicht insiders in het licht van de anonimiteit saamhorig zonder respons let’s face it we gaan op in de menigte in het wij…

weer schreeuwen anoniemen hun mantra’s in vele talen die zonder te herhalen hun menselijk handelen laten falen toch worden ook zij misbruikt door lieden die ook van hun ellende profiteren en leven in sferen van geld jij bent de enige die zich verheft in de grauwzwarte menigte die schuifelend tergend langzaam…

In de menigte opgegaan. Het borrelt bij mij van binnen als een vulkaan die op uitbarsten staat. Maar ik kan geen nieuw leven beginnen, dat zou voelen als verraad. Als wapen gebruik ik onverschilligheid waardoor ik nooit zal ontsnappen. Mijn omgeving hierdoor verblijd ook al sta ik op het punt van knappen.…

De menigte op afstand keek ademloos toe zal hij wel zal hij niet, ’t blazen was ‘r wat ie in de hoogte daar achterliet, hij blies zijn wangen op, tot ze vol waren gelijk een ballon liet de lucht ontsnappen en iedereen weet nu waarom hij hoog van de toren blies.…

Zag U het nieuws, zag U het ook, zag U de stier, die de menigte indook? Zag U hoe hij van tevoren scheen te weten, dat ie beter op de tribune had gezeten? Zag U hoe hij mensen vertrapte mensen die er genoegen in scheppen, deze vorm van ‘vermaak’ te aanschouwen?…

wij voelden liefde in de zachte voorwaartse vleug van de menigte handen gingen hoger armen bewogen synchroon met het gaan van de stoet wij ademden gelijkheid in kleur en exposure gingen tot verre generaties terug om eenheid te brengen in de exegese van toen tot heden er bleken geen spijtoptanten wel leuke nieuwe ideeën over…

de menigte schreeuwde zijn onzichtbare pijn balden de vuisten sloegen met knuisten vol irrationeel venijn zij trotseerde met opgeheven armen en brandende blik de opgekropte ego’s van heethoofdige iks zacht klonk het eerste geklap als applaus voor de breekbare stilte met een ontspannen lach in het aanzwellend geluid luchtten velen…

Naar buiten wil ik gaan In de massa opgaan, tussen de mensen staan Nu sta ik in de menigte Mijn persoon doet er niet meer toe Onzichtbaar lijk ik even nu Onopvallend wat doet het er toe.…

Een menigte. Zwart glanzend tegen het blinkende zilver van de ijsvlakte. De met kaalheid omrande snavels houden binnen een onzichtbare cirkel afstand tot elkaar. Onhoorbaar bevolen vliegen ze op en tegen de lucht tekenen de gevingerde vleugels.…

het viel op in drukke menigten. Een markant figuur, zijn lichaamstaal verraadden geneugten in alle facetten van denkbaar geluk. Thuiskomst in een gebaar of een simpel woord. Zijn persoonlijkheid, dansend op een koord van genegenheid, ogenschijnlijke onbereikbaarheid...…