Alle inzendingen over met het klimmen der

Thee in de regen in de geur van regen gewone thee, gewone regen maar samen, maar vol verwachting: raak me raak me, raak me aan Lippen, handen, alles van jou, lieve lieve raak me, raak me fijner dan te dromen fijner dan vroeger te dromen, dromen Als je wilt mag je stil een stok de hemel in schreeuwen, hoger hoger klimmen en klimmen…

Hoe is het mogelijk Te klimmen uit de bodemloze put Van mijn gevoel Levenslang heb je mij gegeven Mijn ziel ligt in jouw handen Nooit zal ik de korte tijd Dat mijn leven perfect was Vergeten Ik hou van jou Met heel mijn hart En zal dat altijd blijven doen Tot in de Eeuwigheid…

Dat alle woning mij is als een tent in de wind; dat ik iedere nacht tot de plaats van mijn rust moet klimmen als tegen een berg op; dat ik mijn ogen moet smeken zich eens een uur in het donker te sluiten - is omdat ik nergens uw plaats heb gevonden op aarde.…

Nu heeft ons land de onschuld echt verloren Er mag geen lollig geintje bij je snack Je mag niet langer klimmen over 't hek Om het allereerste kievitsei te scoren Traditie na traditie wordt verknold 't Verrassingsei van binnen uitgehold!…

We gingen er soms met de fiets naar toe Mijn vader op zijn trommelrem-Gazelle De Posbank over, klimmen, dan versnellen Het doel bleek een verrassing: Burger’s Zoo Nu koninklijk. En ja dat ga ik vieren Ik woon in Utrecht maar… ik kom uit Dieren!…

Klaar zat hij met thee en glazen Snoeperij zelfs en een vriendelijk woord Op een bergtop had hij zich genesteld ons zien klimmen gelijk.... een berggeit opgaand in 'n leeg landschap Knap,'t heeft mij -toerist hier- doen.... verbazen Gastvrijheid als vanzelfsprekend.…

Ik was in rust en kabbelde voort Voelde me gedreven worden Naar warme stromen Ik wilde spelen en bewegen Klimmen en dalen Naar grote hoogten Ik werd omhoog getild En boog nederig voor de zon Stortte bruisend naar beneden Terug in de eigen schoot…

zoals klimmen naar licht van een blad aan een plant een struik de droom is een boom met uitzicht op zomer droeflottig is regen verdriet in de herfst onontkoombaar in rood want kaal is al dood het gaat over hopen de lente zal ooit deze winter gaan slopen…

zoals klimmen naar licht van een blad aan een plant een struik de droom is een boom met uitzicht op zomer droeflottig is regen verdriet in de herfst onontkoombaar in rood want kaal is dood het ging over hopen lente zal ooit winter gaan slopen en dan..…

Wij praten gelijk de zee ik de golf die wegtrekt jij de golf die terugkomt een onafgebroken gaan en komen soms woest schuimend soms zacht ruisend maar altijd klimmen naar de top op zoek naar de verzoening altijd als één eindigend nooit alleen.…

een zijpad weg van de groep waar loopt het heen jij volgt de tijd staat stil er is alleen de rots een lach we klimmen roekeloos hoog je kust me een regenboog ik laat me glijden langs wanden van herinnering en jeugd…

hoor hoe de wind waait haar kracht toeneemt bij alles wat ze doet golven aanzet te klimmen tot grote hoogtes om zich vervolgens met volle overgave neer te kletteren zo te worden opgeslokt door het naakte strand vieren vogels boven het schouwspel dat de zuidwestenwind op touw heeft gezet…

Veel te laat om nog te klimmen en bovenin de top te staan. Deinen op de kale takken, zoek raken in de wind, héél zacht vallen in het witte gras ... en weer omhoog! Een onvermoeibaar kind verloren in de wind; takken bre- ken onder mijn gewicht.…

is er het ochtendrood ik pluk en pluk tot het klimmen van de zon mijn hoogtevrees beloont die klautert nu een slingerroos ik bloos de bloem een tintje lichter tot ze knakt verder dan mijn zien reikt haar hart zon legt schaduw bloot gebroken…

het gewicht van spijt gevuld met wit verdriet als dichte sneeuw dat reikend gras verstikt ruikt geen bloesem ziet zon noch maan het hangt daar maar lomp en zwaar onder het schaarse licht woekert een rauw verlies met het klimmen van de tijd…

Vele soorten angst zijn er, teveel om op te noemen, de angst voor Zwarte Piet, de angst voor spinnen, de angst voor halloween en bij het klimmen der jaren, komt daar de angst van verlies bij. De angst voor de onvoorspelbare dood! Die angst is misschien hoe onredelijk ook, bij veel mensen wel het grootst!…

Weet hoe je klimmen leert. Hoe je hard kunt vallen. Zacht moet landen. Vloon is levenskunstenaar. Menno is uitzonderlijk.. Vloon gewoon.…

Maar vlak zijn Pieten ook niet uit, staan niet op de loonlijst, dus verdienen geen duit, met het klimmen op de daken. In het ziekenfonds zitten ze evenmin alles gebeurd op vrijwillige basis, oh... Als de arbo dit maar niet ziet, want dan zijn ze nog niet jarig?!…

Tijd sombert verder Onder najaarsluchten De stad verbergt haar gelaat Contouren vervagen Amorfe schaduwen Klimmen gestaag In dit uur tussen hond en wolf En ik Wil nog een keer dansen Op de sintels Van een zomervuur Sluit Ramen en deuren Ben alleen nog duur In de koestering Van mijn winterhuis.…

een holle stengel van vezels onderbroken door knopen waar het blad hecht van de toendra tot de tropen woekeren zijn wortels tot een halm elders opduikt hij bloeit één keer in een eeuw en verdort dan tot glimmend hout staven waarmee ik een steiger bouw om op te klimmen tegen jouw gevel…

er zijn erbij die vleselijke geneugten des avonds ondergaan ik niet, ik betreur in stilte het klimmen van de maan is er immers niet een dag verdwenen een dag die zoveel brengen kon warmte en liefde onder een ware vrienden-zon ik verzucht en schuif de gordijnen dicht wend mij af van het kille maanlicht…

Na lange tijd langzaam het licht zag klimmen, vogels hoorde zingen weer de glimlach zag van een kind. Toen voelde ik heel diep in mij ik heb jou niet voorgoed verloren mijn hart zal je altijd toebehoren.…

zag zonnen trillen manen dalen en weer klimmen de zee verstoof tot waterzand vloed schuwde het land hield mij staande in natuurgeweld toch ben ik geveld de hand ontbrak die mij kon helpen op een strand vol schelpen ik stierf daar in godvergeten eenzaamheid maar ook die dood gaf geen respijt…

zo ik een Hagenaar ben (geweest) getuigd mijn identiteitskaart daar nog altijd van maar wat is zaligmakend de stad in het westen of het dorp in 't oosten wie het weet mag het zeggen voor mij is het een keuze tussen tumult van ginds of de betrekkelijke rust van hier en ik moet bekennen dat met het klimmen der jaren ik meer ben gaan…

Hebben ze de pijn gehoord, in het diepgaand verlangen, naar vrijheid en samenheid, terwijl de jaren klimmen. Goddelijk verlangen ervaren, naar het bewegend stilstaan, van de tijd.…

Uit de dalen moet je klimmen soms met wilskracht soms zelfs meer Als je wil, bereik je het probeer het maar een keer...…

wandelen door diepe dalen klimmen naar de ochtendzon in een web van liefde verdwalen denken dat het niet meer kon heel onverwacht in mijn leven een gevonden diamant denken het duurt maar even schuif je gevoelens aan de kant een vriend om mee te praten hield geen rekening met mijn hart nu zou ik alles verlaten en gevoel zo heel.... apart…

ineens nam ik de pannenkoek en niets of niemand ook stond rustig aan mijn zij ik speelde hem gehaast naar binnen vooruit dan maar en geen getalm van nu af word je mij troost zal je zeker vinden jouw deeltjes komen vrij en klimmen op in rang wie heeft uiteindelijk zo'n keuze ik zweeg omdat ik even bloosde maar ook weer niet te lang…

Oh, verlos me van mijn verwelkt verleden en de drang om hoge toppen te klimmen in de toekomst. Laat mij met aandacht in het moment leven waarin de muziek van de liefde klinkt. En laat mijn lied van enthousiasme vliegen zo vrij als vogels.…

door leegte omarmd strompelend door een bos dat geen pad lijkt te hebben voelt het tapijt hoogpolig waaronder geheimen schuilgaan veert 't mos zachtjes terug paddenstoelen klimmen op tegen bomen, en verhalen over wat komen gaat ijverig zoekend naar licht verdicht het eerder dan dat bevrijding nabij is…