Alle inzendingen over minachten

Je minacht hen die misbruik van je maken als de nood op z'n hoogst is. Heel even denk je, ik stop ermee, maar dan is er weer die angst voor de pijn. Zo moet je door, nacht na nacht, totdat...ja... totdat?…

tot een hemelse genoegen die haar baarmoeder telkens de vreugde liet baren dewelke ik nu zo mis het verbeteren van de kennis schudt twijfel en vergankelijkheid tot een ware taart van onlust, het draagvlak van saamhorigheid is de souplesse van het hedendaagse jargon verbeten wacht ik op het onverwacht moment dat deze heelt van minachtende…

Ontwijkende blikken kruisen elkaar Een moment, voor altijd negerend Niet eens meer minachtend, niet eens meer belerend Ontwijkende blikken kruisen elkaar Onhoorbare woorden worden gehoord Door vier nieuwsgierige oren opgevangen Zo dat zij naar sprankjes hoop verlangen Onhoorbare woorden worden gehoord Gebaren worden geanalyseerd Apart van…

Ik minacht u volkomen.…

zwijgend water of spiegelglas Daar waar geen spoor van rimpeling kan zijn ’t Anonieme, waar nooit zelfreflectie was Nergens spiegelt men beter dan in oppervlak Glanzend beschenen door stralende zon Pas dan voelt men zich werkelijk op ‘t gemak Gestreeld door zelfzucht als een warmtebron Hoe licht voelt men zich dan een machtig god Die minachting…

Eiken zijn de bomen van het dies irae*); als de grond breekt zullen zij, over het land gezaaiden, toekijken met een oud, houten gezicht dat onbewogen blijft: te veel stormwind is in hun taaie takkenkroon verstard; zij zijn niet meer verstoord door groei, dat eeuwenoud tumult en in hun stilstand glanst niets op van minachting, van deernis…

raakt langzaam uitgedoofd wat ben je oud, te oud haast om te haten zij voert het woord, jij luistert en gelaten bezwijk je, van de waardigheid beroofd een leven lang heb jij voor haar gesloofd de kosten blijken hoger dan de baten zij regelt, is de stuurvrouw van je wil het roer houdt zij onwrikbaar in de handen ze leest je streng, met minachting…

Het kind bezag me met minachting. Ik inspecteerde het lichaam op kneuzingen, wondjes, schrammen. Het kind keek mee. Het kind keek waar ik keek. Verder op de weg staken we een rivier over. ----------------------------- uit: 'Tramontane' 1996.…

Geschonden vertrouwen Lachend meedogenloos kijk jij mij aan Minachting schikkend naar het moment Laat mij onmachtig ver van jou vandaan In verwarring zo ik jou nooit heb gekend Waar waren die woorden van weleer Stamelend bracht ik ze jou naar voor Fluisterend verlaten zij bange lippen Waarom vinden zij nu geen gehoor Waar is die gemeende…

Mensen minachten mededieren. Dat doen mensen onwetend, want mensen zijn van mening, dat mensen wijzer zijn dan zij. Zo vernedert de mens de wolven tot hond. Olifanten dresseert hij in circustenten. Grijze ratten deed hij verbleken. Laboratoriumratten zijn nu wit. Biologen hebben eindelijk ontdekt, dat ratten menselijke emoties tonen.…

mijn koosnaam is roddel ik heb dus geen respect niet voor gewone mensen noch voor de celebraties ik minacht alle reputaties die ik liever ook vermink met mijn ongerechtigheid mijn bijnaam is achterklap ik breek harten vol liefde verpest gelukkige levens met mijn altijd sluwe laster die ik zo graag citeren laat om zo van jan en alleman…

Over acceptatie valt veel te leren Ethiek in een vreemde wereld Waar democratie in zit bekneld Kunnen wij minachting nog keren!?…

zware verwijten grof en brutaal minachtend ging jij met mij aan de haal meedogenloos hard en verbeten laat jij mij bijna vergeten dat je een dochter bent van mij met lief karakter vrolijk en blij helaas dat beeld heb jij doen vervagen zie ik nu als ik denk aan jou een qua uiterlijk prachtige vrouw zo hopeloos verstrikt in haar zelf…

De zon in heel haar pracht verschijning, stralende warmte, minachtende verdwijning, donkerte in kilheid vervalt het gemoed, schijnbaar uitzichtloos, bevangen voorspoed. Niets is standvastig, tijden vergankelijk, met elkaar verbonden, toch onafhankelijk, de maan, in haar immense zwaartekracht, eb en vloed, bijzondere aantrekkingsmacht.…

Blind verminkt gedropt de dood die rest En terwijl de moeders nog altijd smeken Handen machteloos ten hemel gespreid Wisten en weten wij maar willen niet horen Want willens wetens gedoogden wij dat beleid Nog altijd vloeien verbitterde moeders tranen Een woedende schreeuw om gerechtigheid Waarom ondergingen zij dat vreselijke lot Minachtend…

Onder hem Het rijk belegde broodje In zijn hand Steeds meer mensen Om zich heen Kijkend Neerbuigend kijkend Ontwijkend Ontziend Zijn bezorgde blik Maakt de duif Aan zijn voet Beangstigend Hij bukt zich Maar de vogel vlucht Nog een mens voorbijgaand Onnozel bekijkt hij Het nietszeggende Nog een zwerver Weer een van hen Samen minachting…

Alomtegenwoordig vol minachting hamerde ze bescheidenheid in onze hoofden. Nu en dan nam grootmoeder een stoel, klom er op, opende het patrijspoortje en zette de wijzers naar haar hand. Lichtjes duizelig gleed ze terug naar beneden alsof haar vingers daarboven in het kraaiennest iets onwerkelijk hadden beroerd.…

Recht doen aan het wezen van de mens doe je alleen Door hem te minachten en te prijzen omstebeurt. Heb de wijsheid niet in pacht door iets zeker te weten. Tracht niet te voorkomen dat iets weer opnieuw gebeurt. Als het moet zullen we elkaar uiteindelijk opvreten.…

Ze pakt kordaat haar jas en tas kijkt hem nog eenmaal aan in haar minachtende blik ziet hij wat hij kan doen met zichzelf en met die baan.…

Duisternis dat straalt en alles verbergt Geeft mij de eenzaamheid waar ik af en toe op wacht Gewild verstoten en verlaten Vergeet ik overdag en leef ik in de nacht Waar ik kan zijn wie ik wil dat ik ben De persoon waar alleen ik elke dag weer op wacht Zonder de verplichtingen van de dag Geen houdingen die van mij worden verwacht Geen minachtingen…

Jouw liefde heeft zich afgekeerd staat met zijn rug naar mij toe minachting spreekt hieruit maar liefde blijft het mijn liefde bloeit als nooit tevoren groeit ongekend onstuimig spiegelt zich in jouw gezicht dat afgewend afwijzend is jouw liefde moet aanwezig zijn het uiten is er niet verstikt zich in jouw brein je kan alleen gesloten…

Houd je maar eens in als het goede van de ander oversteekt en je lach op secure wijze diens weke delen als een buit beschouwt en je wacht op een moment om toe te slaan de ander leeg te laten en je ogen te sluiten voor sporen van geluk die niemand meer mag vinden…

Plekken zijn het van vals gezang en waar de ongebluste kalk van minachting en roddel tot helse steen wordt verwerkt. Plekken zijn het die stiekem fluisteren dat God ook niet alles weten kan en waar dronken van hardnekkigheid gezocht wordt naar wat allang is aangevoeld.…

Ik heb hem vaak vervloekt, mijn conifeer Leylandi zijn twintig meter wanhoop nooit ontzien hij kon me toch niet aan, die conifeer Leylandi ach, hooguit als het stormde dan misschien Soms pestte hij me terug, mijn conifeer Leylandi en smeet zijn bruine afval op mijn kruin dan schudde ik minachtend, voor conifeer Leylandi de uitgedroogde rotzooi…

Het is 20 augustus Een zomerdag die met de herfst vrijt Orkaantijd Schoonvegen van de gehele aarde met minachting van de zwaartekracht Nijd Orkaanwoede Woedend schudt de wind de kruin van de notelaar in onze tuin Hevig, nat Een verzopen bloem ligt op een noot op het pad Modderige kattepootjes volgen mekaar in huis tot op een zonnig plekje…

Zwalpend door de donkere, met kerstlicht verlichte straten van menselijke verontachtzaming verwijlend in lugubere havenkroegen van minachting. Walging over de haveloze schaamteloze kroegenwijven die met tandeloze mond en versleten lijven verrimpelde borst in te klein aangeregen rood korset ruwe zeemansmatrozen verleiden.…

elegant maar ongenaakbaar arrogant installeerde ze zich aan de bar, hoog op een barkruk,genesteld de benen in netkousen vakkundig gekruist ik zag de aanzet van jarretelles steels keek ze om zich heen of iedereen haar entree wel had opgemerkt haar blik kruiste de mijne even stond de wereld stil dan keek ze smalend weg een trekje van minachting…

Ze leveren doden af aan de minachting. Elke steenschilfer blinkt van het bloed. Een siddering voor de reeds bevende aarde. Muchachos, gezoogd door neukende schorpioenen, verstrikt in een angel van blijvende verslaving.…

En minachtend neerzien op vrouwen, wier handen Nog rood zijn van werken en koken. De wereld is een warenhuis, Restanten, restanten. De laatste serieuze vrouw, De laatste moeder goed en trouw, Vindt amper een paar klanten. Restanten. Eens was er een tijd dat de kunst ons een weg was, Naar alles wat mooi was, en goed.…

gedaan, meer dan z’n best En ik, Jan Jacob, doe m’n best, m’n uiterste best Maar wat een pleures, tyfus, tering, kankeroorlogen en geweld tegen de mensheid Gun mij even deze hele ordinaire smerige zeer lelijke woorden Maar met deze woorden wil ik de pijn, de angst, het verdriet laten voelen, doorvoelen Van verkrachting, bloedige verwonding, minachting…