Alle inzendingen over minnekozen

Wensvol de zalen in levendige paleizen waar passievolle dansen weerklinken in stijl achtergebleven glazen de resten van kortstondig geluk weerspiegelen op ondergelopen tafels achtergelaten kledingstukken getuigen van minnekozende warmte na immer hunkerende blikken want het moment verscheen dat binnenvallende droefheid vreugde…

Vergeet te communiceren door te minnekozen, omdat die niet meer weet om te gaan met zijn diepere emoties onderhuids soms vurig fel.…

liefdesleven Nu zijgt het vooruitzicht tot peilloze diepten Waar genegenheid is verbannen Naar onbereikbare vale vlakten En waar Cupido wordt verafgod als Satan Word ik eniger tijd uit deez' zompige grond Naar hemelse hoogten getrokken Waar zachte en weelderige wolken Me voeren naar warme en tedere oorden Lusthoven waar Eros regeert En men Minnekozen…

hij is op haar zij is op hem nog staan ze samen in de keuken te minnekozen zonder rem maar toch zijn sterke handen jeuken hij tilt haar van het aanrecht af en zegt ga nog wat buiten spelen ik wil wat bakken en voor straf moet jij straks alles met me delen en met zijn hoofd nog bij haar zoet oneindig deze maat van mondjes…

het was liefde op het eerste schrijven dat zou het altijd voor haar blijven -is wat zij dacht- maar door zijn woorden in diep blauw inkt waar zij nog altijd in verdrinkt -elke nacht- en door de zinnen die met tussenpozen haar zachtjes, strelend minnekozen -vonkjes in haar hart- raakt zij het spoor volledig bijster voelt zij zich…

Warm weerloos schelpenzand ligt maagdelijk te blinken laat zuigend water slinken op sereen verstild strand Het minnekozend gekabbel vertoeft nog in speelse rust warme korrels nat gekust in teder liefdesgeknabbel Als een plots vlagende bries wolken doet opzwellen de zon straf omknellen in grijs doorschijnend vlies Dan laat traag verdicht…

Die twee die hebben iets Ondanks de zwarte kat Die vindt het niets En moppert zachtjes wat Ze zijn niet van hetzelfde soort Romance van niets Het is niet zoals het hoort Schandalig is zoiets De woelmuis fluistert zacht Dit is mijn integratie Mijn rat met zachte vacht Samen een nieuwe natie Wij mengen ons vol vuur Gaan vlijtig minnekozen…

liep dood zelf zou ik het zo willen kiezen, om uit alle omwegen niets te verliezen, ik denk, we komen elkaar toch wel ergens tegen, een willekeurige kringloop niet van gevaar ontbloot, ik tors het kruid van blanco zerken, deemoedig in het mos waar de bewijzering staat, in het voorspelde rood der rozen, wat knelde in het plichtmatig minnekozen…

Ze lagen minnekozend op het Groetse strand Hij was verliefd op haar tot over beide oren En zo te zien kon hij haar mateloos bekoren Door ‘t strelen van haar huid met anti-zonnebrand En met een rugschelp door een inktvis ooit verloren Schreef hij als blijk van liefde uit de losse hand Een hart met pijl en ~I Love You~ in ’t warme zand Terwijl…

Gedachten doen mij naar ’t ver verleden dromen herinneringen aan jouw lach en schone jeugd hoe graag laat ik die tijd weer tot mij komen en mijmer over lieven minnekozen en deugd.…

In het voorspelde rood der rozen, wat knellend werkt in het spel van minnekozen, vervloek de dreiging van de overmaat waarvoor de tijd ons liet bloeden, om naar een bodemloze schat te graven, of uit de rusteloze ziel en of daar nog wat uit te winnen viel, wil ik in mijn denken zwijgen, ontdek hoe weelderig gras zich opnieuw tot dwaze dromen…

zie je, ik hou van je ik leg een vers neer van Gorter en wens luidop het minnekozen * 'n golfje op mijn wang waai me zonder schroom naar de ruimte van de zee opdat ik kan zien * aan de rand in een vuistvol licht richt een vlinder zijn vleugels net boven de dood * vaas voor het vensterglas gevoelt een roos de lente en…

Het waddenstrand ontruimd door waterhozen Dat zijn dus slurven die hun water lozen Het liefst op een toerist in lederhosen Die heel onhandig ligt te minnekozen Of in het zand verscholen goddelozen Die schaamteloos een potje willen vozen Dat zijn dan meestal ook nog eens werklozen Die zitten met hun uitkering op rozen En veinzen rugblessures…

een naïeve verwondering, door de jaren uitgelicht liefst wel in spiegelschrift, onomwonden, gestreeld door onvolkomenheid, verbaasd over zoveel wederkerigheid, de drift gevat in het licht van het liefdesvuur, een warme mantel door velen werd gedeeld het herkent het sterven zich in de kleine dood van afscheid, elk moment van minnekozen…

Afscheid herkent zich in de kleine dood na elk moment van minnekozen lijkt zicht te hechten aan de schaduw van verloren tijd, als die zou bestaan decennia las ik elke verwondering in spiegelschrift, onomwonden, deels vermomd door onvolkomenheid gesmoord in eigen twijfel maakt het subjectief, gegrift in hersencellen, een weg…

velden met Parelen weer bedekt Over de smaragden dekens Bekleed met saffieren en zirkonen Beschenen door gouden licht Ach liefste, mijn liefste, wanneer Ach liefste, mijn liefste Zal in de kruinen der bomen Tussen het weelderig struweel De zang der vogels ons weer lokken Zullen wij in de schaduw weer dromen Rustend van het lieven en minnekozen…

rivieren vol met wilde stromen laat onze lippen laven drinkend uit de blauwe bron mijmeringen zo zoet tot in ons diepste wezen door te dringen helder als een melodie geëtst uit ebbenhout klinkt de dwarsfluit door het dal van beloftevolle dromen in stille maneschijn wachten lotusbloemen fluisteren sprookjes in ’t oor wijl minnekozend…

ik voorspelde je het rood van rozen, wat knellend werkt in de herfst van minnekozen, ik vervloekte de dreiging van de overmaat waar het zoet ons voor liet bloeden waarna je stem wegvloeit uit mijn wil.…

oosten lijkt de natuur op levenskracht te proosten met helder sprankelende druppels dauw de vogels kwetteren luidkeels een samenzang als vederzachte stralen warmte spreiden bloembladeren zich aarzelend ontplooien blozend de diepte van hun harten tooien om zoet het voortbestaan te begeleiden zelfs het water jubelt in gestaagde gang golft minnekozend…

Ik houd van mannen lekker fout, ik wil niet aardig zijn, maar stout en samen heerlijk roetsen en uren vrijen bloedje geil en minnekozen in de teil! En rollebollen in het gras en alles zonder deken en kussen in het struikgewas en ‘k blijf voortaan een wildebras met kostelijke streken!…

Dat zij haar schoot aan een ander bood om wellustig te minnekozen; God, ik wil dood, zij ligt met een ander te vozen! Ik bedenk de hele tijd hoe hij met haar vrijt, hoe hij haar borsten zal strelen, hoe in hun liefdesstrijd zijn vingers met haar poesje spelen.…

Jouw handen zijn als liedjes Muzikale poëzie En ik zie jouw vingers dansen Met de mijne minnekozen Zie ze zingen van de liefde Vingervlug tot ik zal blozen Tot een liedje dat blijft hangen Zoals ik de wereld zie Want jij streelt mijn naakte waarheid In perfecte harmonie En jij speelt met mijn verlangen Zoals Morpheus met mijn dromen In…

maagdelijkheid de door meeuwen bezongen schoonheid van gedachten, geringd door vrijheid van het land onafhankelijk als het water van de zee uitnodiging voor iedereen tot het minnekozen, de liefde met de poëzie te bedrijven.…

Hoge Erasmus voelt zich ook zonder wolken ‘in de wolken’ door zijn blijvende belangstelling voor haar elke nacht als het donker het overgenomen heeft van het licht benadrukt hij de Zalmtoren haar schoonheid door z’n lange nek voorover te buigen uit respect, maar vooral uit liefde en geeft haar de Hoge Erasmus een kus en nog een om na het minnekozen…

meisje zo smoorverliefd, aanhankelijk zo rein ook puur Ben je een uur van huis, dan wordt de klok toch zo vreselijk moe van mijn gezucht en gegluur De sneeuwwitte poes kent ons en onze schattige complotjes beter dan wij Diertjes hebben voelsprietjes dus komen bij mij op de eerste rij Choeke, hoog tijd de strijdbijl te begraven en volop te minnekozen…

de hoogste bergen en de diepste dalen zal zweven Waar ze in de grootste zeeën van geluk van de mooiste landen met de mooiste stranden in de groenste wereld al haar dierbaren, die al eerder vertrokken, ergens achter de aller-felste ster van het heelal eindelijk weer eens terug kan zien Een wereld waar kleur en muziek elkaar liefdevol minnekozen…

‘Claque’, ‘minnekozen’, ‘heur’, ‘balsturig’, ‘snob’, ‘verstout’, ‘voorwaar’, ‘Imperium’, ‘vergoelijkend’, ‘offreren’, ‘abattoir’, ‘Kwintet’, ‘parafernalia’, ‘schik’, tevens: ‘gekonfijt’; Zijn alle reeds verdwenen in de dichte mist der tijd. Linguïstische verloedering is werkelijk te cru!…