Alle inzendingen over minzaam

Ik wilde mijn hand tussen de parelwitte tanden stoppen en voelen hoe zij niet toe beet, maar minzaam over mijn gerimpelde, behaarde huid knarste, omdat zij wel wist hoezeer ik haar beminde.…

winters voert laat kelken sluiten in gevangen vorst de wereld weent om afgestorvenen verkwisting van het goed naar kwaad verschrompeld is reeds de rauwe aanwas broed zal allengs lijdzaam verscheiden gedoemd zijn zij die kwistig smeden een kort vermaak van onbestendigheid waar snoei de bloeding lustig laat vloeien rust mijn hand in het minzame…

zou het waarachtig niet weten Ik hoop echter dat je gemoed, alle feiten in vogelvlucht zo overziend, wordt gesublimeerd in moments musicaux tussen mijmerij van Den Bosch en braderie van Breda altoos vibrerend op vleugelen van gezang der eeuwig ruisende bosschages op negentiende-eeuwse plantages ...het huidig nieuwjaar minzaam…

Zolang de middelpuntvliedende krachten De chaos van 't divergent herenleed, Wat een gebrek aan concentratie heet, In dolende droommensen niet verzachten Is daartoe een minzame muze bij machte Die zich ontdoet van het satijnen kleed Waarin omwikkeld ze haar binnenbrachten Voor de sultan die haar, sprokenzegger, verwachtte Voor fabelverhalen…

Het voelt alsof een nieuwe twijg ontspringt in de nerven van mijn oude ziel een leeuwerik luid gebekt fluit zijn zomerlied met veel respect opgetogen strooi ik een handvol vlinders over het gazon laat ze dansen in de zomerzon van bloem tot bloem het raakt mijn gemoed dat warm, minzaam als zwoele wind langs mijn dagen trekt ontspruit…

In de verte ontwaar ik enkele ruiters, en boerenvrouwen in minzaam gekeuvel. Hier klopt het hart van slapend Vlaanderen, zijn bloed stroomt door de beken. Niets kan de geschiedenis veranderen, of proberen de geest te breken. In ziel zijn wij reeds eeuw na eeuw, allen één in 'Vlaanderen de Leeuw'.…

De Dnieper òù 4 De eeuwen minzaam dragende Haar schoonheid trots ten toon Volgt onvermurwbaar haar loop Trotserend de lozing en onbegrip Geen oorlogen sabelden haar neder Zij heeft allen lijdzaam gedragen Vervaarde geschonden het verdriet Men heeft haar nimmer horen klagen Herboren maagdelijk stromende Laakt…

hij zit wijs en grijs tussen de rijen boeken en keuvelt over het leven het geven en het nemen als de nestor die hij is vergeelde pagina's kijken mee over zijn gebogen schouders wanneer hij anekdotes oprakelt het stof deert hem niet zo onverschillig in de lucht vult hij minzaam de glazen met het vocht dat in het verleden zo liefdevol…

Beschijn hem minzaam, hemellichten! Hij was mijn trouwste vriend.…

Jouw laatste stappen zet je op de nu vreemde trap waar gelakte passen deurtjes openen naar kleurige potten vol lang geleden verborgen sprookjes omhoog langs ovale portretten zoeken donker alwetende ogen boven minzaam gekrulde lippen ietwat cynisch naar krassen het poppetje op de tekening met onhandige handjes die als harkjes wijzen naar…

revancheert hij met ongenuanceerd populistisch braken Theater concurrentie geen Oude Diva zal hem verstoten Van zijn publiekelijk verkregen niet altijd even fijnzinnige troon Aangehoord met gefronste wenkbrauwen door menigeen Zodat het verplichte theater glimlachen alras verdween Een troost is hem te geven Hij staat hierin niet alleen Minzaamheid…

wijs me minzaam op de ruisende bomen van toen de rubberen bootjes op de meren van Ossiach, bereikten wij ooit de overkant ? In de jaren zeventig werd de melancholie geboren, groezelig als een nageboorte die ons om de hals geworpen werd.…

Wanneer ik overdenk, hoe minzaam Haar stralend oog in 't mijne zag, Hoe vriend'lijk hare woorden waren En hoe bekoorlijk hare lach, Dan bonst mijn hart en vreugde komt er En trots in mijn bewogen geest, Dat ze eens haar gunst mij heeft geschonken En mij genegen is geweest.…

Minzame glimlach van een vrouwelijke staatssecretaris Verdedigt bekonkeld gekrakeel in de marge Grondwettelijk gewentel binnen Europese grenzen Wentelteef treinrijdt een handtekening naar jaarsalaris Over onze ruggen wordt rijk gebrusseld Uitstapje soms naar Straatsburg, neem papieren mee Er wordt iets gedronken, Europa beklonken Een kliekje…

ondanks mijn jaren ben ik kneedbaar deeg ik hef mijn staf naar hen die minzaam lachten, breng met een toverspreuk hun val teweeg, maar mis een alibi, ik ben verdachte…

God zelf geeft dat aardse beeldengewoel de vrijheid eigenzinnig voort te gaan, oordeelt met neerbuigend minzaam gevoel: "Kunnen Mijn schoonste schepsels Me verstaan? Ze maken vaak een bekrompen warboel. Schertsend mag Ik hun kleinheid gadeslaan."…

Wou men die verloren bloemen inlijven bij het vertrouwde, minzaam bloeiende veld? Mocht het schone wonder eens gebeuren, mensen gingen de bijbel bestrijden, hernieuwen, onophoudelijk keuren. Laat de goede Boodschap ons verblijden met voldaan geschrift, levende geuren, bestemd voor elke plaats, alle tijden!…

Ik zei niets, omdat ze na mijn stem allerlei nare toverformules op mij afvuurt, die minzame heks, als ik haar ergens weerzie zal ik haar nog dieper aanzien en de betoveringsrollen omdraaien.…

over het dal had ooit een brug gelegen ik wachtte tot de sterren en de maan me richting gaven, maar ik moest voortaan langs zelfgeknoopte touwen voortbewegen ik hakte takken af, maakte ruim baan kwam heremieten en profeten tegen vroeg hun naar het geheim van het bestaan ik heb hen uitgedaagd, eiste een zegen ze keken me alleen maar minzaam…

kuste jong en onervaren trotseerden wij de gevaren van onbekende gebruiken en culturen want de avonden waren vol liefde en zachte vuren ik kende in olijven en palmen de paradijselijke kant besefte ook dat ik liep met een traditioneel al bijna weg gegeven hand mijn hart klopt voor jou maar we leven onder je vaders ogen vol minzaam…

dat prentje kennelijk heette Deze naam, waarvoor ik mij schaam en dewelke ik ook nooit zal vergeten Leedvermaak, zo werd het genoemd Een titel welke ik niet begrijpen kon Zij deden hèt namelijk onverbloemd verrukkelijk, zo samen onder de zon Een man was mij toen behulpnaam; hij verklaarde de naam van de drang Leedvermaak, zo stelde hij minzaam…

voortdurend schroeien van de warme zonnekant stijlvol is zij hoog geheven uit den koude grond tot dat plots haar heer met zoveel adem meer blaast in het rond en doet haar stengel beven hij slaat haar heen en weer met zijn brute kracht doch als hij moe wordt van het getier en hij lacht richt zij zich op met al haar kracht en wuift minzaam…

Immers, een aanslag op gezond verstand behoeft niet meer dan minzaam gedogen.…

Die beloftevolle geheimenis bloeie minzaam, bewaard door 's Heren kas.…

Op een schier verborgen plein in Antwerpen schouwt het hoge Neptunusbeeld minzaam, waarbij zijn ogen onverstoorbaar waakzaam, heersende, vorsende blikken werpen. De vorstelijke drietand wil zich scherpen om het kunstwerk onder hem, met sterke naam, zelfverzekerd en trots, toch gehoorzaam, aan de zeekoning te onderwerpen.…

Haren rood Oorspronkelijk blond Benen lang Heupen rond Fraaie taille Mooie vorm Blauw-groene ogen Stralen enorm Haar stem zo zwoel Zo zalig zacht Haar lichaam bemind Onze nacht Woorden dansen Op een koord Aaneen tot zinnen Ons'hemels oord Zonder woorden Met geluid Passie beleven Strelen d'huid Minzaam delen 't Lichaam…

Engelen zullen ook minzaam omgeven wie de duivel prijzen als meester Poen, daarbij toch naar Hemelse wil leven!…

Het is een hallucinerende woestijn in mij, een leegte die voortkabbelt als een helderblauw beekje onder volgroene, beschermende bomen, terwijl ik op straat verrassend genoeg gegroet wordt door minzame onbekenden zoals onbekenden zonder oordeel kunnen zijn en blij met de lente, zoals ik ooit jaren en jaren geleden als een eenzame jongen door de…

Trotse pijnen zien vorsend, maar minzaam neer op bescheiden eiken, ranke berken. Bomen of struiken mogen klanken sterken uit vogel- en kikkerkoor, bij stralend weer. Hier beleven mensenogen de eer klein leven vol grootheid te bemerken. Speurgrage, denkende handen werken in het rijk van betoverend bosmeer.…

Minzaam zien wijde, helgele bloemen op kleurrijke gewassen onder hen neer. Laat hier een bijenfeest vrolijk zoemen! De berkenkruin deint lichtjes heen en weer, blaast zacht, wil zijn luchtig aanzien roemen als wachter van verfijnde, levende eer.…