Alle inzendingen over minzaam

Je zegt minzaam ‘Dag’ en loopt langs me heen of ik niet besta, een spiegel ben, die jou elke morgen voor de vorm gelijk geeft wanneer je denkt dat je mooi en niet eenzaam bent.…

Het is alsof ik dichter bij Hans kom en bij de redacteur Hans Polak, de woorden trekken minzaam krom, worden stofvlinders uit een strak pak.…

Zou ze weten van mijn smachten als ze 's avonds slapen gaat en in mijn morfineuze nachten minzaam,zachtjes met me praat. Ze is mijn muze en mijn baken, ze is mijn wrede koningin. Aan haar blijf ik voor altijd haken, ze blijft zo koel, verroert geen vin. Zou ze weten van mijn hunker, zo heftig en haast animaal.…

Ik weet dat er engelen zijn die zich ophouden in de schemer, minzaam zwijgend, die ik in mijn ooghoeken zie, hun edele gestalten tot mij nemend om ze te overladen met spiegelend goud. Er was een grijze kraai met een zwarte bolhoed, die mij toeknikte als een oude, alwetende tovenaar.…

zij staat daar in een hoekske glundert wolken bruisende bloesem verstuift liefde aan haar bezoekers warm en ongekreukt staat gij in mijn schaduw, o uw handen knijpen verlangend een moederke staat gebukt in haar hofke tussen de akonieten zij knikt minzaam als de zeewind, als de kustlijn van hier tot ginder, waar gij zwaait naar…

niet tijdens de minzame momenten die ik won aan het voorbij glijden van de schampere wolken, waar ook heen ook niet toen ik explodeerde in duizendmaal fragieler dan de wereld voor ogen, waar ik ook keek.…

De aanloop niet langer houdbaar alleen het uitgestelde moment bedwong het verlichten nog van de verwachtingen, onschuldig, vrolijk en minzaam, verdragen meer dan onstilbare honger naar het wollige witte melk, koppen steken reikhalzend bijeen het verlangen naar het schrale zoet van de vroege lente.…

ogen in een rotsvast geloven wierook aan je handen de zon brandde met licht van boven door het glas in lood zelfs de dood roerde zich in de tochtige gewelven op de pilaren keken heiligen minzaam naar de mensenschare zagen hoe de ringen om de vingers gleden in de glans van vertrouwen maar in het klokkenluiden vormden zich…

We hechten aan fluwelen wanden zodat voeten niet vertrappen kunnen we vullen vaarten en kreken op majesteitelijke wijze kronen de waterwereld met transparant adellijk bloed betast ons met gesloten ogen minzaam langs blinde kades raap in gedachten ons weg van hier als sleutels voor de deur van de dagen en de poort van het hart.…

mijn lasten zal ik afleggen aan de andere kant van de rivier, weg van de stad zal ik kijken, mijn blik gericht op de bomen, bomen met kruinen die van winters weten Geef deze pelgrim een beker wijn en streel hem minzaam door zijn dunne haren, luister welwillend naar zijn bede op deze oever wil hij sterven deze nacht.…

Hoger de kerk en absoluut haar toren Genieten het uitzicht aan de voet van de lan- ge dijk Het strakblauw gewelf dat op de dijk het water lager ook raakt ingetekend door tientallen enorme con- tainers Wij aan- en beschouwen dit magnifieke beeld Door vogels en tijd, minzaam innemend plaatje Zowel vrijheid als kleuren…

Alles ligt klaar voor de wandelaar De beek langs de weg, het seinhuis het te smalle trottoir als gedachten die je ontmoet en dan de jouwe noemt, ook zonder kaart liggen ze daar en wie de deur uitgaat ziet ze haast voor ze ons omhelzen en wij denken dat wij het doen terwijl de bomen minzaam zwaaien.…

Streef naar een minzaam vergelijk laat het slot weerklinken en stijg neem je schaduw op voer het naar de hoogste top en neig dan naar opzij achterom een kwartdraai rond het vlak dan af maak de strop goed strak trek de draad snel na loop ook langs de flank en sta verstomd van het zicht ontdaan van je plicht Zweef moeizaam…

Een koningshuis hebben we al twee eeuwen in ons land Radio TV en krant melden hun toespraken bezoeken als de bliksem De roddels, jurk en mantel in papierdunne bladen de kosten van hun optrekjes de baten van hun plezierjacht en hoe galant zo'n vorstin zwaait en haar gemaal minzaam lacht Wij gedenken en herdenken in praal…

Vrouwe Natuur drukt de knieën tegen elkaar minzaam en kuis doch met de kin opwaarts, zelfverzekerd, klaar om op portret te worden gezet. Ze kent haar bruisende gestel; herfst is slechts menstruatie, een spoeling, de voorbereiding op een vruchtbaar stoeien.…

bazuinen en engelenscharen vliegen elkaar nooit in de haren waar trompetten schallen komt een aankondiging die geldt voor allen als de grote trom zich roert weet dan dat de allerkleinsten al uren zijn gevloerd minzaam strijken violisten met hun stok en lossen zo hun tekorten op de dirigent trekt pas aan de bel als ook het…

een langgerekte vijver plooit zich minzaam in het park te midden van oeroude bomen trots op hun massieve kracht een houten brugje spant zich ingetogen door het heimwee en wat oude dromen tot rust en milde troost gekomen vindt in de spiegeling wat mededogen wat eenden glijden schadeloos onderdoor geen vogel vliegt nog op daarvoor twee eksters…

Jouw levenslied kent geen melodie Een toonloos gehuil over kale vlakten Rollende kille mist voortgestuwd door de wind Gruwelijke afspiegeling van jouw minzaamheid Rottend gaapt je versteende mond in de verte Wellustig kronkel jij voort aanziend mijn leed En verlicht door het vuur van palmtakken Gloort aan de horizon de eeuwige hoop Rust…

als de stilte verzwijgt over een lang verleden dan heb ik zonder vergiffenis tientallen jaren voor niets geleden mijn ziel werd gekleed in naakt maar niemand die dat zag ik ben blindelings bewaakt door een minzame lach die alleen werd weerkaatst in eigen schaduwlicht om achter gesloten vensters nimmer te worden verplaatst: hij bleef…

De dag blaast zijn laatste adem uit De nacht ontwaakt Minzaam streelt het maanlicht de silhouetten van het rustende naakt Maagdelijk witte lakens vleien geplooid langs de rondingen van jouw lichaam.…

Minzaam, toch ingetogen ziet de Burgemeester Wuiteweg me aan waar verspreide meidoorn wenkend bloeit - zachtrood versnipperd roomijs - en lover van jonge bomen statige oude beuken tot mijn gemoed spreken samen met gevels van bezadigd wonen of strevend ondernemen een eeuwige boodschap brengen vol aangename weemoed die vredig gewekt wordt…

het zacht lentegroen omfloerst met geluk kleurde nog prachtig in jouw ogen.. daar in de bloesem weilanden de oude knoestige laan door jong geliefden betreden was voor ons passievol moment te kort en onnodig geknot, een buizerd verscheen zweefde minzaam mee, echter niet om geliefden te volgen..…

de bloedmaan beheerst de kilte straks wordt alles donker en duister voor eventjes maar... dus luister, luister naar de echo van de stilte je hoort je hart zo minzaam kloppen je voelt het bloed naar je hoofd toe stijgen je mond valt open, doch alles blijft zwijgen de nagalm van jouw leven... zal nimmer stoppen!…

ik was de koning in mijn fort de wereld op een slotgracht na lag aan mijn voeten maar in het minzame begroeten bespeurde ik hun achterdocht want ik was rijk vanuit mijn plaats door afkomst al gegeven kon ik hen laten beven juist ik vocht voor hun leven als mijn onderdaan was ik met allen zeer begaan nooit heeft iemand…

gedoofd lawaai nog verder te verspreiden met grote ogen zoeken mijn zinnen de oorsprong van het eenzaam zijn in de hartslag van duizend vragen tot ik krachtig ben om het antwoord te kunnen dragen schoorvoetend aanvaard ik de jaren van ontdekkend bestaan pas op de helling van mijn voelbaar verscheiden blijkt het om de Minzame…

zij spelen geen toneel de handen vol hebzucht wit aangelicht op het zwarte doek langzaam krijgen zij gezicht in egoïstisch bewegen alsof het in hun genen zit het nette pak de dassen onberispelijk gestrikt met het laatste restje beschavingsvernis zij lachen minzaam als anderen van ellende stikken door het geld dat zij in woeker pikken…

De boom kan wortels daarom slaan,´ met takken minzaam overdekken, het nieuwe zal die ooit weerstaan, zich aan de boom vanzelf onttrekken. Er zal een nieuwe boom ontstaan, weer anders dan wellicht verwacht. Afvallig is die voortgebracht en van de oude boom ontdaan.…

stapel ergernis tot het de strot uitkomt aanbid uw kwelgeesten noem uw nederigheid geloof in het ware der woorden eerbiedig ze als uzelf nijg gelaten moede hoofden neem très au serieux d’authoriteit in majeure minzaamheid erkent uw minderheid tegen getal grof gebral regels zijn voor bestwil algemeen strekt het belang neem in droom…

De dubbele roos verbrak haar spiegelbeeld waar eerder een glimp van verlangen verscheen, handen minzaam haar lippen beroerden.…

Het gegeven is bekend hoewel nimmer toegegeven het westen is gruwelijk verwend vervreemd van natuur en samenleven Brood en zorg minzaam aangereikt het meedenken gewraakt tot zwijgen de massa volgt indolent in het menselijk zijn verwurgd is de tolerantie alles te verkrijgen In Soedan vraagt een kind om water in een leven waar het nooit voor…