Alle inzendingen over misschien een hoop verloren

Fok het gewoon Fok gewoon de leugens. Fok onwetenheid Fok naïviteit Fok scheinheiligerds Fok Sletjes Fok players Fok mensen Fok slijmerds Fok de goeie En de kwade Fok het leven Fok de maatschappij Fok de regering En de naieve bevolking erbij Fok alles Fok iedereen Jullie kunnen me wat Fok oorlog Fok vrede Samen leven kunnen we toch…

Stuur me een brief geef me een uitzicht maak me een mantel schrijf me een gedicht breek me een steen maak me een poort stuur me een ster geef me een woord bouw me een cel met vier wanden licht schenk me de vrijheid van jouw gezicht. --------------------------------------------- uit: 'Een boek van wondere dingen', 2018.…

En o nee, ik geef me niet gewonnen Zo snel geef ik me niet cadeau Maar toen ik dacht, het overkomt een ander Dacht ik misschien te makkelijk zo?…

de vreugde, de melancholie van mijn geschreven woorden verloren zijn ze mogelijk nog niet ze zweven in windstreken graven zich ergens in de aarde als zaadjes in een akkerland misschien groeien ze als blozende bloemen in ’t zand waaraan vlinders zich letterlijk minnen of wie weet strijkt er een zweefvogel neer en pikt er de vruchtbare…

...Bij iets in je ogen…, liet je afstandelijk begeren Zag ik blijde angst tegelijk bewogen in gevecht,niet te acteren Een zon in de schaduw, die niemand misschien zag Woorden vertelden me ruw, een gesloten mond in ooglijke aanslag Het verlangen in charme, de pauper in charisma Dringt als verloren warme, kijkende schisma En het stil…

Misschien in een verloren hoekje op zolder. Ik kan ze niet vinden en sta in de kou. Nog één keer de schaatsen onder te binden, te zwieren en zwaaien net als weleer maar hoe graag ik het ook zou willen, ik durf en ik kan en ik mag ook niet meer.…

Misschien is me wel iets ontgaan, misschien heb ik ergens wat gemist, en ben ik het kind in mij verloren. De tijd bleef voor mij niet stil staan en verdween mijn kindertijd in de mist. "Vrede", roep ik .. kan je me horen?…

misschien zou ik jouw gedicht uit het hoofd moeten kennen maar als ik dat kan waar blijft dan de verwondering het verlorene dat zichzelf laat vinden met grote ogen om ons te redden van het doodgaan en het rouwbeklag na elke teruggestoten en onleesbare waarheid die in het memoriaal van liefde nog minder dan een stip werd ondanks de drang…

waar ik me in contouren van het zelf, het dubbele herken, een eigen proces, niets verloren misschien het goddelijke in mijzelf?…

Latijnse school, Latijnse poort! Gezegend en gezellig oord, O wereld vol illusie! Vol lust en Grieks en lief en leed, O wereld, die ik nooit vergeet, Vol vriendschap en vol ruzie! O zoete bluf van ’t eerst Latijn, O heerljkheid de tolk te zijn Cornelii Nepotis! Te voelen, als men verzen schrijft, Dat men altoos een bengel…

Zou je dan lachen, of huilen, misschien? Ooit op een morgen, zal ik weer naast je staan. Zouden we dan misschien weer samen verder gaan? Ooit zal ik weer samen zijn met jou, en lieverd, dan hou ik nog steeds van jou. Maar nu zijn er tranen, veel pijn, en een hoop verdriet. Want jij lieverd, jij bent er niet.…

oor hoewel...misschien ...alleen voor kort ik liever zag dat jij de smaak van deze liefde nog....…

Steeds als ik die jongelui zie lopen met zo'n volbepakte tas op hun rug springen soms de tranen in m'n ogen en denk heel even aan jaren terug Ik vraag me af of ze naar school gaan of zijn ze aan het weglopen misschien hele gewone jongens en meisjes hoor en aan de buitenkant kun je het niet zien Misschien loopt ook ooit jouw kind ertussen…

thee de koekjes gaan een eigen leven leiden kruimels op het bed bevestigen de hoop laten een luchtballon op voor de vrede misschien is er nog steeds iets in ’t verlangen maar moet de Lente eerst echt beter worden veel gezonder in geneeskracht en liefde voordat het te laat is, zegen het weer tijdens ’t wachten van April.…

Dan zou je eindelijk weten wie ik echt ben Dan zou je kanten zien die ík zelfs niet ken Ik zou bang zijn, omdat je me ziet Omdat je me misschien die dag nog verliet Of zou het heel misschien met jou anders gaan? Zou je me niet langer meer alleen laten staan?…

Kinderen van de hoop die het licht nog niet eerder wisten te zien. Die al op zo veel deuren hadden geklopt voor een nu niet, of een mogelijk dan eens misschien. Eeuwige optimisten in hun strijd tegen een negativistische tegenstroom. Met hun hart op de goede plaats, maar toch altijd net iets te min en altijd te gewoon.…

onzer magen slechts één zonnestraal maakt mijn zware gemoed misschien iets beter doch vandaag gloorde een beetje hoop toen de ochtend begon ik nam plotseling in 't gras een bloeiend madeliefje waar kopje wanhopig omhoog gestoken naar de afwezige koperen ploert klinkt absurd; maar dit is beslist een eerste voorjaarsgebaar…

Waar oude boeken samenkomen. Waar boeken verder moeten gaan. Waar overleden schrijvers leven. Waar dichters inpiratie vinden. Waar schrijvers voortbestaan. Waar harten sneller kloppen gaan. Harten van schrijvers en van lezers. Zoekend naar boeken en De Boekerij. De Boekerij is een gezochte oase waar goede tijden stil gaan staan. Boeken…

hoop als laatste eer een ijsbeer legt de palmtak neer.…

Hoop... vertrouw, jezelf als je nooit deed, en zoals ik jou. Ga door, open je hart want wie verloor kan ten lest slechts winnen. En met wat is misgelopen, kun je opnieuw beginnen.…

Waar eerst alle hoop verloren was schaduwen en donk're wolken dreven waar geen lichtpunt was te kennen is weer zonneschijn terug-gegeven Waar de strijd eerst werd gestreden en verdriet d'overhand had waar je wankelend bent uitgegleden kwam ook plots weer levenspad Wolken zullen nog overdrijven maar het zwarte is er af een gouden randje…

Aftellen van ouderdom tot kind - nog een zorgenkindje, oud geboren, jonggestorven, moederziel verloren in de hoop de het bijna ontbindt, terwijl de dwaze nagels, haar en baard blijven groeien. En maar knippen, scheren al wie zich op tijd niet weg kan scheren moet de bidder met zijn zwaluwstaart van de dooddoener met varkenssnuit.…

want meer dan mijn naam heb ik verloren toen ik nog woonde in de treurtwijgen van woorden mijn ogen droegen het zwerven omhoog doorheen de glijvlucht van een naïeve slaap; ontzegd en te jong in de kamer geweten zonder luister verzonk hoop zo vaak en dat wat in mij werd ontnomen de nacht bond zich driemaal aan levenslang en slingerde…

Elke verloren letter zoekt een uitgang, dwarrelt naar een plek waar het zich tot een ander woord kan vormen en wonden op iemand anders huid besmet. Maar ik zoek overal wat achter en hoop op de meest achterlijke dingen. Totdat ze uitkomen, en mijn weg wordt versperd door niet wetende, pijnlijke woorden.…

je leeft in alle witte meeuwen en de vogelkelen die de dag bezingen, rond een stervensuur vol hoop…

Liefde, hoe vaak verloren. Niet gezien, niet gevoeld. Zonder hoop op liefde Word ik levenloos. Geven, nemen, ontvangend. Waar is diegene die mijn liefde blust? Vele malen het gevoel gevolgd. Steeds weer neergeslagen. Liefde vult mijn hart. Maar door de gaten vloeit het weg. Liefde, eindeloze liefde, waar ben je?…

ik hoop voor volgende jaar niet nog zo'n jaar te beleven…

draait door zegt ze, en even zie ik in haar ogen weer het licht van wijsheid, groter dan de dagen die zij verloor…

Nooit zal ik, hun pracht vergeten, en kan, alleen maar hopen, vergeet mijn naam, ook niet.. -…

Verwarring heerst alom in de straat giert de angst voor mensen die de duisternis naar binnen zuigen en drinken als melk rondom de liefde voor jouw naam temidden van bloemen en gedichten de hoop spanning en plotseling de dood een verloren strijd in een bloeddorstige aarde maar liefdevol en krachtig is de hand die het hart…