Alle inzendingen over mist/nevel

de schemer verheft zich de nevel sluipt al rond in geen tijd doet mist alle zicht teniet de late wandelaars gaan voet voor voet voor ... voet hun stille zwijgende stap wordt in de smoor verborgen van de eerste dolende winterschimmen…

Zachtjes glijdt hij van zijn blad als hij op de grond uiteenspat en samensmelt met de natuur is het gedaan met zijn levensduur bevochtigend het jonge groen dat begint aan een nieuw seizoen suéde zachte bladeren nerven zijn hun aderen alles is wazig door nevel en mist dauwdruppel die alles verfrist.…

voor Yann Tiersen hier ontwaakt de dag uit een nevel van mist die de nacht heeft opgeworpen wanneer het vroege zonlicht de morgen een handje op weg helpt dan komen de mensen weer tot leven... de morgen als begin van een mooie belofte die wellicht vandaag nog kan worden ingelost…

er hangt mist in het dorp en even sluit ik mijn woorden de liefde is groot en langzaam waar ook voor verte van blad en vogel geen uur zo stil in vreemd gepeins als niets dan vrijheid zo vredig mag ik droom mij wit en onderweg jouw rust in nevel en dageraad…

Een bos lijkt een paradijs herbergt een kwaad Sluimerend tussen de bomen net zoals de nevel en de mist Stopt bij een huisje gaat naar binnen eindigt een leven veroorzaakt ellende Jaren verstrijken Daders vast Al snel blijkt Onschuldig.…

de maan verheft onze nacht tot blauwzilveren statigheid bomen rusten in de nevel onder silhouetten van kant de sterren vertellen verhalen van orion sirius en cassiopeia zwarte koepel met flonkering vol wonderen en eeuwigheid we zijn hier in de mist kijkend naar oneindigheden een in de kosmos…

Na het vertrek van nevel opent het licht van de dag. Met de warmte van de zon is het weerzien van jouw lach. Nu met de harmonie in bezit verschijnt jouw inspiratie Ook al lijkt het met de mist een ochtend van deceptie. Het is jouw openheid rooskleurig in de geest van. Na de sluier over het land boekt zich een nieuw roman.…

het gaat nu over ons gemis daar scheen de zon en hier verschijnt de grijze mist een nevel die me koud bedekt de haren nat, glimmende huid ik hoor hoe je stem verlegen aarzelend klinkt, me roept met een zachte, tedere lach ik hou mijn handen op mijn oren verdikke ik wil je niet meer horen vanmorgen toen ik van Waasland vertrok om boven…

Of neem zo’n rafelige nevel mist die suggereert wat er niet is, terwijl een winter kale boom het scherpst getekend wordt bij effen grijze lucht. Mijn lief houdt niet van ‘t grijs van regen, mist en aanverwante narigheid, vandaar dat ik stil dichtend prijs dat schitterende, zij het doorgaans natte, grijs.…

Verzwijgt de mist de taal der handen tot elk gebaar verzwelgt in het dichten van half geloken ogen wordt zelfs het horen niet meer gehoord waar klanken nooit de juiste hoogte bereiken luister en ontvang woorden in nevel, versta de stilte en voel verborgen taal…

handen tasten rond in slierten nevels zoekend, vochtige ogen blikken langs muren turend, wazig hoofd schudt zich in spattend water druipend, stemmen in de mist hardop denkend waar, hoopvolle vingers beroeren eindelijk … de zeep gevonden.…

met zachte mist bedekt de beelden in mijn hoofd scherpe pijn vervangen zo werd het me beloofd weemoed kleurt geheugen vergetelheid verzacht slikt u maar, mevrouwtje per dag een stuk of acht het wandelen in nevelen geprogrammeerd gevoel wat kan ik nog geloven zelfs ogen tranen koel…

met zachte mist bedekt de beelden in mijn hoofd scherpe pijn vervangen zo werd het me beloofd weemoed kleurt geheugen vergetelheid verzacht slikt u maar, mevrouwtje per dag een stuk of acht het wandelen in nevelen geprogrammeerd gevoel wat kan ik nog geloven zelfs ogen tranen koel…

Haar jas met blauwe knopen sluit zelfs praten buiten breekbaar uit het zicht spelen ogen met honger en armzalige warmte wanneer hij met blote voeten op vochtig gras danst en nevel hem kleiner maakt ziet hij haar de hoek omgaan het verweer is zwak als hij mist…

ik sprak de zon aan in haar stralen deelde in de schijn warmte kon ik zacht vertalen door even in haar licht te zijn zij is deel geworden van mijn leven opent zicht voor dag en dauw verdrijft de nachtelijke nevels, mist en ook de kou ik ben geen bruiner meer mijn ongeduld is veel te groot, maar zij zal eeuwen schijnen ook…

woorden zijn krom en leeg zij vormen en misleiden steeds verder van de onzegbare werkelijkheid zij verstikken en maken onzichtbaar als een sluier van dikke mist boven de nevel is de leegte: klaar en helder er is geen zicht en niets is er te beluisteren geuren zijn er nooit geweest, en ook de smaak voelt weldadig afwezig hier wordt de…

Het trage landschap stroomt bleek langs mijn lichaam ijzige bomen wringen hun klauwen door de nevel als wilden zij de loden wolken openscheuren één onbesneeuwde vogel splijt ver boven mij de koude eenzaam zwart in het wit van de winter door de mist van mijn adem klinkt zijn schreeuw.…

Door het raam knuffelen nevelen van opkomende slierten mist. Het zijn krullende knevels onaanraakbare verwaseming van een droom die nooit meer op je wacht. Tussen avond en ochtend veradem je nacht.…

een deken van mist spreiden over pleinen van lawaai, een cirkel om verwaaide tonen trekken bladeren doen luisteren graven in ondergrond en nevel met sneeuw bevlokken we zullen nog water prevelen afstanden verwerpen tijd laten gaan om te rekken in gerucht zonder gezicht aan ons onttrekken in niets dan lucht zonder gewicht…

De bleke nevels omhullen de waterlijn grijsgrauw ademend…

In nevelen gehuld, het landschap, elke stap die ik zet verdwijnt weer, waar ik was zie je mij niet meer, bang voor één enkele misstap. Langzaam vorderen, meer kan ik niet, geen herkenbaar punt om me heen, angst omsluit mij van kop tot teen, niemand die mijn worging ziet. Het einde lijkt plots heel nabij, de strijd bijna gestreden.…

Wie was het die ik daar tegen kwam een lichaam zwevend betrad mijn pad akkoorden die ik nog nimmer hoorde beroerde mijn gepijnigd hart Mijn armen omsloten een omhulsel ik voelde de zachtheid van het bestaan tedere handen streelden mijn wangen glimlachend ben ik meegegaan…

Tussen de nevels verscholen donkere schaduwen. Die als de nevel weer verdwijnt herrijzen als grote reuzen. Bergen die reiken naar de sterren en maan.…

De nevelen van het verleden sluiten mij in met een diepe zucht als in een trance staar ik naar een grijze muur die voor mij ligt als ik omkijk zie ik nog flarden van een blauwe lucht wederom ben ik voor het nostalgische gevoel gezwicht de nevels hebben mij nu volledig ingesloten de hunkering naar vroeger is nu in alle staten een weemoedige…

De zon langzaam door nevel omsluierd zich verdichtend tot een donk’re mist jij wist de weg naar een land, waar met warme zonnestralen mist verdwijnen kon je reikte me je hand hoopvol liep ik naar je toe talrijke, tastende handen plots verschijnend uit de duisternis je nam hen mee naar je beloofde land misschien leken zij minder sterk…

Voor even vertoef ik in een kleine wereld, waar mist zijn sluier om me heen vlijt. Kristallen hangen aan de struiken, als pareltjes schitteren ze om me heen. Loop voorzichtig door mijn glazen wereld, waar stilte in mezelf zo voelbaar is. Grijze nevel laat mensen uit het zicht verdwijnen, in de verte klinkt een scheepshoorn.…

Mist en ochtenddauw hangen Zwaar over het landschap Van mijn tweede jeugd - De weg die ik zoek Is moeilijk te vinden, nog, En toch torent boven alle Nevel uit de ochtendzon Die zich zichtbaar aan Het grauwe ochtendlicht onttrekt En hem weldra verdringen zal - Voorgoed nieuw leven, Jong zijn waar de ouderdom Zich al zo lang…

Kom je in de morgen mij strelen in de mist dan ben je lief en haastig of heb ik me vergist. en kom je op de middag met zon en bloemen rood 'k ga trillend voor je open 'k word ademloos,'k ga dood. Of kom je in de avond door nevels naar mij toe dan plant j' in mij je wortels 'k groei stervend naar je toe.…

in nevel uiteen ongrijpbaar verleden voorbij de gedachten van toen in mist vervallen verdergaan in heden ontastbaar is de toekomst onbekend wat komen zal gedachten worden angsten in deeltjes uiteengedreven langs het barre bestaan dat leven heet toch zullen we verdergaan de ondenkbaarheid voorbij en onze zielen laven in hoopvol bestaan…

Met de snelheid van licht overdonderd slaat hij in een zwarte dag Maar ik open deur en van violengeuren En achter een ieder Een zonnelach Dus beklim ik mijn berg verscholen Achter nevelige mist En stort me in pieken en dalen Als een ware alpinist dan wordt ik wakker verwarmd Door het morgenrood In staat van euforie Overspoeld door geluk…