Alle inzendingen over nagalm

nee, het valt niet weg te denken dat er leed was en verliezen zijn gevoeld nog immer hikken onze snikken in de nagalm van genoten geluk dat onverhoeds ging barsten toch ligt het erf weer boordevol met zaaigoed uit gekwetste vruchten dat bevroeden doet wat komen gaat laat nu die harde zaden maar in ons zilte traanvocht wellen tot…

Daarom luister ik, naar de roep van het vragend leven, terwijl de hemel nog glinstert van de dag en mijn ogen blind zoeken in het verstilde licht, waarbij elke schaduw als een doffe hartbons strompelt door mijn lijf, woorden nog nagalmen, mat, doof, leeg, zwervend verloren, sleuren en trekkend, uiteindelijk geknakt en totaal gebogen, tot…

van woordenbrij inkt is stroperiger dan vloeibaar lichtende wolken trekken voorbij als hemel van een gesluierde maan die mij zwijgend gadeslaat huid van poriën die openstaan is ontvankelijk voor weldaad ieders blik is naar buiten gericht weg van het vergeelde papier de nacht toont z’n glimmend gezicht bezweet van broeiend vertier nagalmend…

21 dagen zwerven op straat opgeven spreekt boekdelen en het overgeven aan gewoontes brengt troosteloos diepgezonken tranendallen vervallend in Uitzichtloos blijven klampen aan het idee van haat op alle fransen bepaalt het hangen in overbodig voelen in deze stervende stad zegt een toevallige passant of infiltrant sloffend nagalmend…

Het is zoals het klaterend gelach in de zomerse nasterfte echoënd, nagalmend verblindend het verdrietende dal verstopt, verscholen tussen het kleurrijke bladerdek waar ook niemand zoeken zal...…

Vaag hoor ik het kraken al van mager ijs en vager nog de nagalm van:vandaag ga ik voorgoed verloren. ------------------------------------------ uit: 'Aanmaaktwijgen van een vuur', 1988.…

als een zwijgzame zee van witte lelies Jij ontwaakt bijna tastbaar diep binnen in mij als over het nog koele landschap de belofte fluistert van een nieuwe dag We ademen dit alles in een roes van gedeelde eenzaamheid Het verdriet slaapt voor eeuwig in de broze aanwezigheid van een verleidelijke droom Ik hoor jouw stem nog nagalmen…

Een onmogelijke mengeling van schaterlach, gefluister en de nagalm van geschuifel, geheimpjes en ontboezeming het gelaat van een verre vriend gloeit weer op als de kamerdeur kiert Het vloerkleed draagt de stille getuigen van vertrapte illusies en een geheime wens van de hardleersheid en het minzaam buigen van knieën en het hoofd op een begerig…

Het is nog steeds stil aan de andere kant van de lijn blijkbaar is er iets gezegd dat tot nadenken stemt iemand is duidelijk in verlegenheid gebracht misschien was ik het zelf wel toen veel als nagalm doordrong in het dichte bos van kwetsbare gevoelens en tijd zoals je niet meteen reageert op een bericht.…

Ik zou geen ware christen zijn als ik jou al je valse pijnverwekking niet vergeef, al die schijnheilige vriendschap, je hebt die pijnen zelf ervaren, daarom, vage nagalm, ik heb je kruis met liefde op me genomen.…

maagzuur Atlas kan de kracht niet aan legers dolen met de dood op zak en duiken onaantastbaar op het zicht oogt grijs en zwart alleen klinkt er nog zwak gekrijs de duivel glijdt door alle mazen omarmt de broze al te graag begoocheling ligt in zijn aard hij weet exact onjuist de weg gebeden vallen uit de hemel terug van religieuze nagalm…

het andere deel door jaren die geleefd blijken te zijn Het is geweest de naderende bezieling vreest niet meer, het vooronder van de schuilhut is als een vlot vol rottige klanken die benerfd de nacht verharden in de steen des aanstoots die niet sterven wil Is het angst als het vervuilde vruchtwater wordt gedronken en het kind als nagalm…

De nagalm van Wim Brands leek in jou over te gaan, maar God, Karin, had me toch geaccepteerd, zodat ik je had kunnen helpen, omdat ik het klappen van die zweep heb gekend en door de zogenaamde einddeuren wist te gaan.…

De nagalm in de westhoek als je een oor op een grafsteen legt. Het lijkt nieuws uit een vergeelde krant. Kruitdamp glipte door de fijnste spleet En wij, dappere Belgen… Rillen met stompe vuisten in het zand “Waar is de overkant?” Jagers klieven de hoge, blauwe stilte. Lichtjaren later, nu we schijnbaar bedaren.…

Oranje kastanjes die spreken tot druilige droesem, een Indische drum met neuriënde nagalm in de onbewuste wateren van je geest, klaterende gedachten die overdríjven en óverdrijven; ook doorkijkjes op de uitdijende cijfervelden van pi...…

hoorde je de man naast je op een terras niet zeggen oude vriendin is weg en nieuwe vriendin is ook al weg niet dat ze weg zijn van de nagalm van krachtwoorden die hun bedriegerij ontbinden, van hun verstrekkers van omcirkelende intimiteit, van begoocheling rond gevoelens waarover de uitspraken aankomen als zweepslagen weg zijn ze, losgelaten…

onheil zich kunnen vinden in de geest en het zwakke vlees, vandaag waait de wind van ons af, maar het kind dat verslagen door de versleten tijd zijn verslag slechts inwendig kan incasseren hangt murw aan de gepolijste twijgen van een volslagen mislukte winter toch komen er nog lange dagen, nachten die pruilend de tijd verdoezelen in de nagalm…

Scoorde hij grote hits Die nog nagalmen in het heden. Wie was er niet opeens 'eenzaam in de nacht' Na zijn overlijden te Memphis, Tennessee zo Onverwacht. ' Het huilen van zijn fans in de kerkkapel' bij het lot van het 'gettokind' Die maatschappelijke rebel.…

"Hou op...smoor de nagalm van het gekrijs,! vergeet de leugen, de lijklucht van de list. Langs de krijtrotsen: Hij flirt met de windstoten. Dieper lonkt de sissende oceaan, de dreiging van klippen. Algen spoelen aan.…

Andante con moto Als een klotsende nagalm van steenslag Rollen broeiend vatige akkoorden. Een herinnering die dampt van smaak en Geur stijgt langzaam op uit helling en dal. De droom reikt in een handomdraai verder En aan de mens de kristal van het ontwaken.…

So's temend geprewel van stille gebede kom stemme van ver, waar die awend-rood kwijn, waar die rande in sterwende glanse verdwijn en 'n nagalm nog sleep van d' skeidend verlede, - so's klagte vergete, maar klagend tevrede.…

Lang dreunt hun nagalm door ons diepst gemoed; Al wat we, luistrend, in ons zelve hoorden Is 't, dat uw stalen stem weerklinken doet. Wij wéten 't doel, de plicht.…

van verbruikte tijd getrokken voren etsen zich een willig spoor waar bleke lippen teder proeven in besloten mijmering toevend in de fuik van aangescherpt verleden sleetse draden reiken langs gepinde ledematen opwaarts naar de almacht van het kruis, marionet als schamel figurant in een vervlogen schimmenspel gebogen silhouet gevangen in de nagalm…

En zoudt gij het dan misduiden, die nog naar mijn nagalm hoort? Heeft het lampje dat ik torste, licht niet hel genoeg gegloord? - [1817]…

met een bloedend harte Ging ik u geleiden naar het graf, En de traan der kinderlijke smarte Gleed mij telkens van de wangen af; 't Viel mij bang, toen ik de kist zag zinken, Die uw stoflijk overschot bewaart, En de doffe nagalm hoorde klinken Van de daarop neergeworpen aard'.…