Alle inzendingen over namen noemen

heen als ik je bij je naam noem je ogen vertelden van toen van nu en wat verder komt met kleuren van zon en zee waar wij allebei van houden van rode wijn op een schaduwrijk terras en van nog veel meer van lang voordat en dat het nooit verdwijnen moet als ik je bij je naam noem en verder niets alleen je ogen met het mooiste vergezicht…

Als ik jouw naam noem is het voor de eeuwigheid zoals dat is, nog mooier dan de mooiste bloem.…

steeds weer zeg ik jouw naam als ik denk steeds weer beleef ik jou in mijn dromen steeds weer koester ik jou met al mijn liefde steeds weer als ik jou naam noem ben jij dichtbij steeds weer noem ik jouw naam die ik niet vergeten zal…

ik zweef als zwom ik onder water geen gedachten over wie of wat er staat te komen nu of later ik dans door de lucht als een wolk spreeuwen vergeet de tijd omspan de eeuwen ik ben een ballerina en geloof me als ik u mijn naam noem …. Engelina….…

Het is wellicht toch het proberen waard Een keer iets anders, net geen snelsonnet Geef het een naam, noem het dubiolet Bij voorkeur schrijf je het met slakkenvaart Een keer iets anders, het proberen waard? Het is wellicht toch net geen snelsonnet…

Als ik haar naam noem Miauwt zij en kijkt naar mij. Na een uitgebreid maal Gaat ze voldaan naar buiten. Een wit licht In de donkere nacht.…

Voor hen die voordelig verwijzen wat ze moeten weten Daarbij driemaal verhuizen zonder brand Zich in weelde terugtrekken in een Hollandse kaas Ik ken ze Zonder dat ze me zoeken Ze kunnen zelf(s) niet lachen om hun eigen leugens Ik vind ze Zonder dat ze me zoeken zal ik hun namen noemen Voordelig bewijzen wat ze moesten weten Ze zullen…

Steen der wijsheid met de post gekregen van een meer dan goede vriendin in de hand gewogen bewogen gedragen de kracht gevoeld de energie gekregen om door te zetten naar lichaam en ziel en geest te luisteren dankbaarheid, liefde en warmte voor jou, die wist datgene ik nodig had een naam noemen hoeft niet ze leest met haar hart en ogen…

Langs zuring, wolfsmelk en bitterkruid ga ik, gespijzigd door namen. Aan de rand van de sloot beweegt speenkruid en stinkende gouwe. Daaronder, nauwelijks zichtbaar de zompige grond, als roest achter spiegelglas. Laat rusten, roer niet, jaag niet op. Geef alles een eigen naam. Noem het niet 'Rode Zee'.…

Die meisie op die agtergrond het my gesê HULLE SÊ dat ek tevredenheid sou vind in haar arms tussen haar bene rus buite die lippe kalmeer sy toe ek my naam noem gryp haar skêr en kap my gehou tot die helder lig en dat sy tevrede was met wat hoor sy en dink daaraan…

Totdat goedmenende reuzen, wij allen dus, ze troosten, aan het lachen brengen, beschermend de handen op hun hoofdjes leggen, ze in de armen nemen en hun namen noemen, vol tederheid.…

omgaan met die naam noem mij maar kerkganger of bijbellezer of gestoord heiden daar heb ik mijn hoofd en handen vol aan bescheiden laat ik mij steeds door het goddelijke in elk mens verleiden…

Ook een dichter kan verkeerd gaan kiezen zichzelf in wanstaltige theorieën verliezen Dichters zijn mensen hoewel sommigen zich anders wensen Mussolini Karadzic Lucebert namen noemen doet niet altijd zeer het één valt niet met het ander te rijmen of toch wel dichters zijn geneigd anders te kijken naar wat ze in de verte zien en zoals…

Intussen roken zij een sigaret en roemen de dokters, die vandaag de dag heel kundig zijn, of lezen bordjes, die in ziekenhuislatijn de kwalen paviljoensgewijs bij name noemen.…

Ik zal je hier niet met name noemen maar ik wil eindelijk eens weten hoe en dus kom ik morgen naar je toe met in mijn armen verse bloemen als je mijn hart niets geven wil zullen ze verdorren en gebogen treuren maar bij een verlangen avonden geuren en bloeien gelijk onze liefde stil omdat zij alt’ de waarheid vertellen vaar ik blind op kleur…

Namen noemen en tegen muren praten, urenlang zichzelf verlaten. Een stoel verplaatsen in de hoop daarna niet meer alleen te zijn. Ramen sluiten, een boek dat open ligt dichtdoen. Van dromen in een bed bedaren en morgen alles overdoen.…

noemen die je verzon voor alle goden ik weet niet wat ik denken moet van die plots verheven glimlach wij vinden elkaar aan de oude brug op weg naar alles wat tijdloos wordt…

Er zijn veel te veel jonge doden Om rustig rond te kunnen lopen, Overal weer kom je ze tegen, Bleekjes, glimlachend en verlegen; Bij vlaggen, halfstok in plantsoenen, Hoor je jezelf hun namen noemen. Zij willen zich ons niet opdringen, Maar vullen je herinneringen.…

Wie zal mijn naam noemen? Gij zijt er! – Maar ‘k hoor noch ‘k zie U niet.…

Eerst de kruitdamp en het bloed in Parijs of in Beiroet, na het zwaailicht, de sirenes zijn er tranen, heel veel woorden, knuffels, lichtjes, heel veel bloemen, hoor je honderd namen noemen...…

De wereld die ik bij name noem, slapend in onbekende wildernissen, de ziel niet groter dan een waterbloem spiegeling in de kleur van gele lissen.…

Zij die 'k met de uitverkoren namen noem Stond naast u, toen een doodvermoeide vrouw, En uit de plooien van haar kleed van rouw Hing haar hand neer als een verlepte bloem. Hoe bang, hoe hopeloos is dit gebaar: Zij vreest zichzelf verlaten en vervloekt. Maar gij gaat verder, god weet wat ge zoekt.…

uiten in boosheid spreken vluchtig van angst, bekommerd om de dag van vroeger, sla ik met graagte mijn armen om je heen jij wandelt mij voorbij en gooit met oud zeer, wat deert nog het kind, dat nu dan toch zijn eerste stappen zet, tegenslagen worden opgevat als misgegane zetten spreid je armen en voel het nieuwe leven ken geluk bij naam…

van de roos, een polaire pioen op een grote planeet een vlek in de wildernis rotsenwoestijn Uit het niets, exogeen een plek zonder halo ver voor pleistoceen een roos zonder naam - noem haar Jupiter's roos…

Je mag gerust mijn naam nog noemen ook als ik er niet meer zal zijn denk dan aan mij zoals ik vroeger was stralend als de gouden zonneschijn. Laat niet te vaak je tranen stromen maak voor jezelf niet alles stuk ga dan door met je nieuwe leven en vind opnieuw een groot geluk.…

Toch hoor ik je naam zo graag nog eens noemen honderden malen zeg ik hem op een dag een naam die mij steeds tot leven blijft roepen in mijn eenzaamheid mijn traan en mijn lach.…

Noem mij, noem mijn naam, ik heb je lief lief laat me – uit jouw mond heten.…

Mijn moeder is mijn naam vergeten, mijn kind weet nog niet hoe ik heet. Hoe moet ik mij geborgen weten? Noem mij, bevestig mijn bestaan, laat mijn naam zijn als een keten. Noem mij, noem mij, spreek mij aan, o, noem mij bij mijn diepste naam. Voor wie ik liefheb, wil ik heten.…

Laat mij de last niet wegen die bittere dagen in zich draagt Die het licht van witte muren steelt en vormen groeft in mijn gezicht Zink in mijn ogen noem mijn naam en zeg me dat het niet waar is…

ik zal uw naam niet noemen gehoon of gelach is even uit den boze noch dat ik u wil roemen ik maak van niets gewag te dien aangaande het is niet aan mij de deksel van een beerput te lichten of op een zeepkist staande luid te roepen: deze man is een ... oh, daar ging ik bijna in de fout pas op, zeg ik tegen mijzelf.…