Alle inzendingen over nederigheid in

" Wees nederig zoals een boom wiens takken omlaag hangen door de zware vruchtenlast. Het is juist de dorre boom die hoog uitsteekt In lege grootspraak "…

Nederigheid is een deugd maar zelfvertrouwen geeft meer vreugd…

Harde windstoten – nederig buigen bomen vol overgave.…

Zo zacht die streling De lichtste aanraking onuitgesproken teder en ik vlij me neder Ik heb je nooit maar steeds meer lief…

Valt hij neder in het gras. Kijkt hij om naar het verleden. En ziet nog net hoe vredig het ooit was.…

Kwetsbaarheid die Kracht is, voorwaarde Voor bezield leven, En de blauwe regen Die overvloedig Bloeit, maar toch Buigt in aandachtige Nederigheid…

Dolend volgt de mens nederig de eenvoudigere weg, die verborgen ligt, als een lange puzzel in het groen om de betekenis van nederigheid te kennen zelf wil hij de ogen sluiten, en kijkt weg..een nieuwe animatie enkel het gevoel volgend en zonder veel na te denken zoekt hij zwijgend te ontsnappen.…

Heel apart maar oh zo gevoelig raakt men haar aan dan buigt ze nederig.…

de stal is open kom maar nederig binnen en kniel voor het kind laat je bagage buiten proef in stilte de eenvoud .…

Hoogmoed is zelden doeltreffend, een eng karaktertrekje Nederig worden, mijn volgend werkje...…

in volstrekte nederigheid legt het meer zich neer offert haar rimpels aan de oevers houdt de vissen onderhuids stil om alleen maar een spiegel te kunnen zijn van het magische maanlicht…

Pluvius, oh Pluvius voed toch ons gewas daal zachtkens neder in druppels van glas wij dansen en zingen slaan de trom en mediteren tooien ons met turkooizen veren Pluvius, oh Pluvius bescherm ons gewas daal zachtkens neder in druppels van glas wij dansten en zongen sloegen de trom en mediteerden tooiden ons met turkooizen veren…

Niets is er over Geen vonk geen lonk Het strakke is niet meer De gratie is niet van weleer Rondingen hebben haar verlaten Wat eens prangde hangt nu neder De mond is pijnlijk omringd met kloven Doch heeft het mijn liefde voor haar Nimmer kunnen doven…

Een adellijke ridder op kruistocht had eindelijk gevonden wat hij zocht Hij stak zijn speder in een koninklijke maagd Toen zeeg zij neder en Hare Maagdelijkheid keerde nimmer weder…

boven het klotsende water met de puntige rotsen zweeft een hemelse bode daalt neder als een wit gevleugelde mensen-vriend met de vrede boodschap shalom…

als iemand denkt dat hij iets voorstelt dan ligt dat louter aan hen zelf de naar eenvoud neigende nederigheid is hen vreemd wanneer iets het voorstellingsvermogen ver te boven gaat blijft het zelfbesef dikwijls ongrijpbaar…

zou zo graag weer liefde voelen haren om door heen te woelen zou zo graag weer kunnen lachen en dan misschien schaterlachen om iets om niets zou zo graag weer gelukkig zijn heel nederig en klein…

ik raak verward door uw overvloed van lijf en leden van lach en huil het ergst zijn echter nog uw geest uw adel die mijn plaats wijzen neder onder maar ik min u laat dat gezegd en overeengekomen zijn…

Nederig is het wezen, intens in gedaante en vorm. Zichtbaar zo ver het oog reikt zijn als zovele maar onderscheidend in licht en leven. Vergeet de weifeling en richt je tot de kern. Luister naar binnen.…

Geeft u liefde voor mijne liefde weder, Wat baat het ons: eens zal de doodwind blussen Uw vlam en mijne vlam, en wij zinken neder.…

de koffers vol met dromen hebben zij niet meegenomen hun terugtocht bracht onzekerheid het land zijn idealen kwijt noest zijn ze weer gaan bouwen om zelfrespect te houden in nederige jaren konden zij uiteindelijk het wirtschaftswunder klaren toch speelt altijd het oude zeer wanneer komt nu de derde keer…

Wanneer mijn mond wijd open gaat vermoeidheid plotsklaps toeslaat mijn benen me niet dragen willen en ik geen stofdoek meer kan tillen dan plof ik neder op de bank en consumeer ik jou, in dank.…

Sneeuwvlokjes zijgen rustig neder, op de daken, op de twijgen, maken laken en schoon weder. Ik ging zo geern, heel ver te voete, wist ik mijn zoete in sneeuw te ontmoeten.…

Maar naar wat kijkt de blinde En naar wie luistert de dove Aanschouw de sterrenhemel Buk, wees nederig De waarheid bestaat niet Ze zijn geboren Maar zwijg…

Te varen langs ruimten en de wolken, gericht op blijvend groen, het hoofd getand met lauweren, gevuld met bladergoud, die waarheid is in ongeduld te denken aan rottend loof en eindeloze losse einden en blaast nederigheid in het gezicht.…

Omringd door nederige zwarte pieten, kunnen wij elk jaar weer gaan genieten!…

Er kwam een vogel gevlogen, zet zich neder op mijn voet. Hij had een briefje in zijn snavel, van mijn liefste een groet. Lieve vogel vlieg maar verder, neem een kus mee en een groet. Want ik kan niet met je meegaan, omdat ik hier blijven moet.…

schudt hij zo uit zijn mouw zijn fantasie nog levendig en in vele details De dood vertelt hem dat hij nederig zou moeten zijn het verhaal eindigt open Komt er morgen een wordt vervolgt? verhalen vertellen kan hij ik ben reuze benieuwd…

langs mijn wimpers glijden boze wolken eindeloos gekrijs in vogelkledij zoutige winden beroeren vlaggen die verkrommen in nederigheid weggespoelde liefde alleen de sporen van de schrijver zijn nog zichtbaar…

op het verveloze bankje enigszins naar achter gezakt door jaren van steun zet ik me neder terwijl ik tegen planken achterwaarts leun voorzichtig weliswaar ik hoor immers ouderdomsgekreun een onvoorspelbaar gebaar van dragende flanken ik tuur voor me uit zie de rustende aarde waar graven met marmer zijn aangeduid in…