Alle inzendingen over niet verbergen

oh nacht verberg mij, zo dat ik mijn gerustheid niet verlies en al mijn geheimen bij jou blijven het wordt steeds donkerder om mij heen oh nacht verberg mij ik wil mijzelf niet zien oh nacht verberg mij…

iemand keek altijd mee en wist alles wat je deed sprak je aan na je dood maar vroeger kon je altijd je verbergen in berouw en dan had je … iemand kijkt altijd mee en weet alles wat je doet en rekent direct af beschermen van leven als je niets te verbergen hebt, heb je … beeldschermen beschermen verbergen…

Ze kleedde zich uit, onbezorgd of ze iets zou -- willen verbergen.…

De stap naar de arts was groots toch zette ze 'm voorwaarts verbergen was geen optie meer dokter bood soelaas en zij nam hulp, met beide handen aan, met verbergen: is het over en gedaan.…

Als ik naar haar kijk tracht zij iets te verbergen. Haar stof is te kort.…

Misschien, ze verbergen zich – zoals de eenhoorns.…

Roep Sint-Elisa en verberg je onder haar engelenvleugels!...…

Ja, ik heb een buik die ik niet verberg: ik ben – ik en jij bent jij.…

Donkere nachten verbergen mijn dagdromen verzacht door de maan…

Senryu Duistere nachten verbergen mijn gevoelens verlicht door sterren…

ijzige lijnen verbergen een stille strijd bevroren woorden…

Als je een masker op moet zetten om je gevoelens te verbergen dan is het in mijn leven iedere dag carnaval…

Wazige wolken verbergen herfst in de knop grauw tovert schoonheid…

De bomen verbergen de bergen de mist het zicht voedingsbodem voor dit mini- gedicht!…

verberg u niet achter de wolken van de winter ik bespeur immers uw parfum tussen de takken van de tijd smaak uw aanwezigheid op de lippen van mijn ziel de huid van mijn hart tintelt onder de ruis van uw adem u bent er heeft mijn wakker-zijn u niet aanbeden vastgelegd in dit gedicht L.Steenberghs…

Ogen tranen pijn wimpers verbergen de haat terwijl de mond spreekt…

Wees iemand en niemand verbergt iets Wees iets en iedereen ziet het Verberg niets en niemand die het ziet…

Ondertussen is mijn piano zo gevoelig voor stemmingen dat ik niet meer kan verbergen wanneer in mijn hart de gevoelige snaar is geraakt…

ons vurig kussen verbergen wij in de haast van ons samenzijn toch roddelt men over ons met duizend grage tongen…

zet je masker maar op en verberg zo je kop zodat niemand kan zien of je jan bent of trien.…

zij zingt vol pathos en vibrato want verborgen tussen de gebarsten lagen van gelakte verven verbergen de nerven soms hoorbaar kreunen van levend hout zij weent allegro vivace want verborgen tussen de pleisterlagen van zand en dagen verbergen de vragen soms voelbaar dreunen van levend hart de spijt om verloren jaren…

tussen jou en mij slechts de zee open zoals het vlakke land weinig te verbergen behalve het heimwee dat als een schots en scheve lappendeken ons omzoomt met ruige heggetjes en rommelige muurtjes in het glooiende landschap tussen jou en mij slechts de zee weinig te verbergen behalve het verlangen naar trappetjes om over de ergste hindernissen…

Ze verbergen mysteries, waar ik enkel over kan dromen. Ze verbergen een waarheid, een diepte vol verlangen. Die zich opent, waar geluk je hart betreedt. Ze stralen als een zonnestraal, verdwaald in het duister, zoekend naar een hart, om te vervullen van geluk. Maar wie ben jij? Verstopt achter je ogen laat je met dromen.…

wat dan als alle sneeuw gesmolten is er geen verbergen meer is onder het schuim van magnolia’s mijn winter enkel nog nageurt als een opgeloste vlucht…

Kruip maar weg, verberg je maar, Tovenaar, Beest dat verlangt naar zijn Belle. Op een dag vind je haar wel. Ze is altijd al in jou geweest.…

Ik ben moe van het verbergen, Het verbergen van mijn gevoel. Rust, dat heb ik nodig, Dat is mijn doel. Ik zie één weg, Maar daarna kan ik nooit meer terug. Daarna heb ik wel eindelijk rust. Geen fouten meer, Geen gedachten meer, Geen geschreeuw meer, Eindelijk rust, altijd rust. Is dit de weg? De weg waarna ik toe wil.…

Ik kan mezelf niet langer meer verbergen achter smoesjes en omhalen Nu de tranen dwalen alles blootgelegd Valt er niks te halen…

Ik hoef mezelf Niet meer te Verbergen Nu ik mijn Scherven Heb gedeeld Onmerkbaar Verdwijnen Ze in de aarde En blijf ik Over, Het geheelde ik, Een mens Van wie zo Maar gehouden Wordt…

Ik zal je adem verbergen in mijn longen je ogen verduisteren je denken tot stilstand brengen en dan luisteren aan de rand van je schedel naar de echo van de dood.…

We hoeven onze beperktheid niet te verbergen door ons steeds maar groot voor te doen de goddelijk vonk in ons doet ons groeien in kleinheid om volwassen te worden…