Alle inzendingen over nok

Er krassen kraaien op de nok van het dak maar niemand weet waarom…

De zon al vlugger achter de nok van het dak mijn schaduw langer…

in een cijfer kan je niet leven het is om het echie zonder enige reden zoveel moord zoveel kerst zoveel gestoort vol van gerst zonder sonde mea culpa jij die wordt waar zeven orkaan naast orkaan zoveel moord zoveel crisis zowel zuid zoveel noord als alles uitvalt haal je water uit de sloot bessen komen later…

fluitekruid schiet op nog even en roomwit kleuren de bermen van nok tot nok in mijn oor gekoer het gaat maar door broedend drijft de meerkoet in het rond en ik word oud...…

een tjilpende mus op de nok van het dak tot zwijgen gedoemd…

onwezenlijk stil jouw lichaam in deze witte ruimte je ziel vloog naar de nok van de hemel wuifde iemand haar uit?…

Dus nokken met je flatje in de stad Ik val nog liever hier ter plekke dood Dan weg te sterven als een stadsmalloot…

zij was ontsnapt uit laag gebrom voortgebracht door vele kelen kaatste als zuivere diamant licht en geluid naar ijle sferen vloog langs toonladders omhoog om in de nok te keren dook de diepte in om het als echo nogmaals te proberen…

kom jongens kom lekker bij elkaar samen staan we sterk meer ogen om gevaar te zien ook al vindt men dat maar vreemd en raar misschien samen een wolk aan het zwerk lekker kletsen met elkaar en elkaar wijzen op de plekken waar je jezelf het beste van voedsel kunt voorzien of om samen te vertrekken en veiliger bovendien zo doen en overleven…

Hooggeëerd Publiek we moeten sluiten Trapeze, tromgeroffel, laatste klap Een salto in de nok, zet u maar schrap Nog een keer dreigt de clown u nat te spuiten De acrobaat, jongleur, het slangenmens Ze buigen, uw applaus, dag Circus Renz.…

Een die ’s lands schatkist vult tot aan de nok Ook lacht bij trucs: de goochelaar Hans Klok…

Zwaai mij uit, trapezehart in de nokken van de tent ik ben in het net verward waar de muze mij verwent sta op en maak me dapper in het midden van de ring weg met de zaagselhapper is wat ik tweestemmig zing maestro, maak de piste vrij voor mijn laatste reuzensprong ik kom bij mezelf langszij in poëzie die ik verdrong.…

bij zijn begrafenis weende de zon en vierden de duivels feest wat mij verbaasde want ik ken geen vromer of braver man in de kerk ondernam een spin een tegenoffensief ze weefde een ontsnappingsdraad van aan zijn kist tot helemaal in de nok misschien hoort die ook bij het pakket zoals de lijkbidders, de prentjes en de koffie achteraf…

Het tikken van de klok De voetstappen van papa droge, doffe klappen, in de nok van het natte dak Stil zit ik, veroer me niet Ik weet dat hij me hoort En als hij me ziet, dan zijn de rapen gaar BOEM, PATS, AU!, KLABATS! 'Papa, papa, het doet pijn!!' 'Zeur niet kind, ergens vind je het fijn.'…

Anne’s kippen Er zitten 3 kippen op stok in de nok van hun hok op en top te slapen tot de morgen en dat midden in het hartje van ecologisch, economisch Nederland URECHT Maar bij het krieken van de dag vroeg vlot uit de veren “Aan het werk, sta maar op, sta maar op” roept Anne voorop en na wat koffiemokken tokken, tokken, tokken…

Kraaien roepen in de morgen van de nok van pannendaken. Moeizaam open ik mijn ramen. Vleugellam gemaakt door zorgen over halfvergeten zaken die een kraai krebintig maken hip ik over ’t witte laken kras ik haperend hun namen.…

Woorden dansen op een slap koord, in de nok van een circusoord, uitgespuwd en verguist door publiek belust op kijkgenot in rampgebied. Waarom nog zoveel vragen als paarden snuivend de dagen “ver-dragen”, hijgend en schuimend in de piste lopen: verkrotte wijken door tijd verzopen? Zal ik rusten gaan in nooit of blijf ik dralen in ooit?…

Het lila licht, Waarmee ik samenval, analyseert De tocht van keldervloer tot nok. Voor binnenhuisarchitectuur gezwicht, Zit ik op het gat in mijn tapijt, gelogeerd In de aap van het eigen huis. Staan er vier wijzers op de klok? ------------------------------------- uit: 'LaDiDa', 2000.…

haren vangen stof en roet voor het de longtak bezoedelt doorbloede botplaten plooien mijn adem roeren de lucht, zenden het aroma naar het slijmvlies een tussenschot van kraakbeen, bekleed met haarvaten scheidt de gangen waarrond zich een vleugel welft in de nok van de holte, tussen oogkassen onder de bodem van mijn schedel snuif ik het…

Het is 'n blauwe donderdagavond aan de straat staat mijn vuilniszak niet alleen Op m'n gemak kijk ik dezelfde straat in als de kraaien Zij zitten alleen enkele rangen hoger op de nok van ons dak Bespieden als ik de wandelaar met zijn hond die nieuwsgierig snuffelt aan de zak driemaal raaien wat de vogels zullen doen…

rovers slopen 's nachts het pakhuis binnen dat tot de nok toe gevuld was met herinnerigen meedogenloos maakten ze het interieur met de grond gelijk een beroofde man zoekt in het puin vergeefs zijn verweesde zelf hij slaat met een hand op het onttakelde hoofd: help houd de dief het wankele gelijk aan ziijn…

Niet de straat zoals ik die normaal zie: De geplaveide weg met aan weerskanten een trottoir vervolgens tuinhekjes en de voortuintjes en dan de gevels van de rijtjeshuizen, opgaand tot de dakgoten dan de achterover hellende daken tot aan de nok - alsof je vanuit een bootje over de zomerdijken naar de winterdijken van een rivier kijkt -.…

De hei ligt te huilen, Ruig opengeborsten Aan kieren en kuilen En schrompige korsten; Met plotsige schokken Uit gaten en naden; Met bonkige nokken Uit narvige paden.…

steeds vaker wil ik het leven vergeten het handvat breken, achterstallig zoals de huur van het huis dat enkel in mijn hoofd uit muren bestaat zwart en rokerig in jouw ogen past geen dood zeg je ik luister verder op de nok van het dak, de wind plukt jouw stem als een veertje uit de schoorsteen, vliegensklaar wanneer de avond valt…

mens noch hond op straat Wind zwelt aan als 'n sirene weet van geen enkele maat Geen kraai weet zich staande te houden Bij dit hondeweer tak en nok verweesd Vliegen ho maar storm valt niet te stuiten Alleen de blauwe vuiniszak staat met mij op z'n gemak Hij buiten en ik binnen.…

de avond is tot de nok met nachtblindheid gevuld ons beider ogenblik is de schemer al voorbij maar er is meer, wat scheelt het eigenlijk, wat is deze plek in de zintuigen van ons heelal, waar komt het licht uit sterrenstof vandaan, water naar de zee, schaamrode golven voor de boeg, alsof zij voor hete adem wijken dit voorgordijn…

Veegt hij zijn voeten, is het raak en stamp het in de nok. Weer vraagt zijn vrouw naar zijn pensioen. En hij met noodweer nog op pad. Niet snik.…

Waar eens overvloed trappen klom Zich etste in glas-in-lood panelen Waar haute cuisine door kelen zwom Men lucht verbouwde tot kastelen Werd schoonheid in Renoir gekocht En pleister in bombastisch barok Met prieel en vroomheid werd gepocht En schulden rezen tot de nok Die huisden zijn door de tijd genomen Met ziel in zalig armoe vergaan…

In de verste hoek van de stoffige zolder daar zwerven ze zonder weerga de zwakste reepjes licht van de vergane dag weggevlucht uit de verwaaide polder in de nok verscholen alsof weldra de nacht met een honende lach al het zicht wegslokt de aarde schokt en de schittering blokt een nog niet gezette krakende stap beroert de schouders van…

' Ze hebben knap de smoor in, in Den Haag En Wilders wilde gisteren al nokken Want Rutte zat hem zó vet op te fokken Dus al met al een heel gedonderjaag Ook heibel Gerrit, in de atmosfeer?' ' Nou Sas, 't blijft voorlopig klotenweer.' ------------------------------------------- Het NOS journaal gaat op de schop.…