Alle inzendingen over nok

Mijn hersenen echter, zijn compleet gevuld tot de nok overvol Ze kennen geen slaap, dat is de enige leegte, Die stuurt de lacune in mijn lichaam Is dit van mij? Het voelt me af en toe vreemd... Tintelingen, insomnia, paniek, beklemming Waarom Hoezo Het put me uit, maar ik slaap niet…

Zocht ik ooit de volheid in overvolle kroegen tot de nok gevulde glazen, schuimbekkend van zelf aangeprate miserie, likten mijn huid schoon of alleszins minder vuil Nu duw ik lieflijke dames van hun barkruk en doe alsof diezelfde barkruk een gitaar is en ik een zanger van bordkartonnen liefdesliedjes Daarna dans ik met die ene oude…

Opdoemende donderkoppen en route Worden wegens krachtige windvlagen Met schrikgezichten gadegeslagen In spookachtig oplichtende gloed En bibberend onder de broeiende nok Gevlucht op een berg zonder regenjas Samenspannend boven het opgetaste gras Slaat de bliksem in de schuur met een schok En daar de nadering op handen lijkt Raken zij hun…

De oogst geborgen schouwt de landheer, verguld van hoge dunk, tot nok gevulde schuur Waar zwaargewichten, naar vermogen, magere magen niet bij de ruif gedogen.…

Scheef is de poorte, van oudheid geweken; zaâlrugde 't dak van de schure; overal stro op de zwepingen zit er gesteken; vodden beveursten het huis en de stal. Boven die vodden zijn blommen gesprongen; onder die vodden zit volk en gezin: blommen van vrede, zo ouden, zo jongen, blommen van buiten en blommen van bin. Daar is 't dat…

In de toren, hoog in de nok, slaat een belhamel lustig de lenteklok!…

passer solitarius vanmorgen voor het eerst monster ik mijn makker om den brode: mahonie glanzen de veren en een vleugje wit na onze sobere communie hipt hij het tafeltje af en vliegt naar een hoge boog van walviskaken daar zit dan op de nok een eremiet hij tuurt de wadden af in duizend eeuwen een streepje dichter bij de grote zon…

De nok van dit dak heroverd. Op slag beginnen fluiten als een gek. Pas opgehouden toen iedereen hier zijn plaats weer leek te kennen. Vervolgens voor het eten gezorgd voor die smekende, zeurende, zich nooit sluitende snavels waarin wormen eindeloos blijven verdwijnen.…

Er was iets ouderwets in mijn jeugd ik deugde niet voor zwarte raven ze loerden altijd naar mijn ogen er zaten er twee, goedgebekt op de grijze nok van een schuur ze leken tegen elkaar te praten in een gesprek over mijn ouders sloeg mijn vader haringen aan gort bij het graanveld waar de tent waarin we woonden wind verdroeg liet mijn…

klemmen Dat geldt voor alle vrouwen tot op heden Naast suikerklontjes geeft een heer gemaal Zijn echtgenote met de zweep, in taal Die nog van doen heeft met een grijs verleden De vrouw, ze is nog altijd zondebok Pleziervlees, lastdier, baarmoeder, slavin Nog altijd schiet haar stemrecht erbij in Nog steeds bestaat voor haar de glazen nok…

boven de de boomgrens onder de azuren nok ligt de kroon te lonken ik ben gewapend met ijsbijl en zuurstoffles licht speelt met kristal op een gekreukte kegel van rots een baken van trots ik kruipklim op stalen stekels tegen een graat op over de wervels van de berg met blauwe lippen op bevrozen tenen een gordel aan de heup schroef…

de daken als kat en kater; alle pracht van heldere maan straalt daar alleen voor ons; wij lachen over hen beneden die niet vermoeden dat het leven heerlijk, mooi zijn kan en als wat steentjes op het water zo dansen onze dromen tot zij zelfs golven slagen in de hemel kom laat in wens van eeuwigheid ons rusten (vrij van angsten) op de nok…

nu is het vuur, nu laait het hoog naar de nok van de ziel.…

De laadruimte is tot de nok volgestouwd Met spulletjes waar ieder kind zo van houdt Er zitten veel iPones en Touch Tablets bij Zo maakt Sinterklaas heel veel kinderen blij. Maar diep in het vrachtruim klinkt droevig gehuil; Er houdt zich een zwarte verstekeling schuil.…

Investeren Toen ik een kind was, werd ik opgevoed Met ’t vraag en antwoordspel der Catechismus Dat stampten we in ons hoofd; broeder Simplismus Moest zorgen dat ’t geprint werd in ons bloed Om Goddelijke zekerheid te planten In de rode achtbaan van ’t Interne Boek Beschikbaar op de virtuele Nook: De Geest die ons omringt aan alle kanten…

Aan de wal zat hij steevast op de nok van mijn dak te zwijgen. In het morgenlicht verloor de kleine vogel alle kleur Sinds ik niet meer op hem let komt hij dichterbij. Laatst wipte hij zelfs het lepeltje op de rand van mijn schoteltje op. Voor het eerst maakte hij muziek voor mij. Vandaag deelden wij het brood.…

bestaande regels binnen de grenzen op een schreeuwerige melodie onze Vlamingen zeggen toch niks we passen gewoon effies de titel aan iets dat internationaler in de oren klinkt alles mag want winnen doen we toch niet onze wet is speciaal voor €uro-stemmers enkel en alleen voor lidstaten: lekker kort en krachtig met de titel: Nokken…

We kijken schrijlings van de nokken neer over het kale land dat geeft en nu brutaal ontmand in naaktheid weent. Het brandt in onze hoofden; het raast stormachtig langer dan die vijf minuten, dagen langer. Vandaag hebben ze ons liggen, tussen scherven, zien ons verbijten door de kogelgaten in rolluiken, de builen in onze harten.…

de oude wereldhaven Mag van de MS Rotterdam aan boord Al is het decadent en ongehoord Zo'n luxe hotel waar luiaards zich aan laven "Kom skyline, neem een helikopterview En wees mijn gast in de Erasmusbrug De kapitein ontvangt u net en vlug En Aboutaleb geeft een interview De Kuip, het sportpaleis Ahoy mag mee De stad is tot de nok…

De zon door het venster treft dwaalstof tot klaringen Zwervers in de donkere ruimte, uit de nok van mijn heelal als vergeten kometen, pas zichtbaar bij de val naar een ster die naast aantrekt zich verzet tegen dingen Traag draait het ‘stof `lijke’ haar moeizame wendingen Afgebogen door het fuseren van het lichtend vermanen wordt oud vuil vergast…

wanneer een vleermuis spichtig de nok van het dak ontschiet en de nachtvlinder amechtig de holten van de surfinea kiest vervagen de geluiden, versterft traag het licht kruinen doemen dominant op hullen zich in donkere pracht een muggenzwerm warrelt kringelend op animeert het straatlicht in de zomerse nacht onder Cassiopeia's Wiegende…

eens vier meter, breed torenend een grijnzende inplanting als een enorm verticaal gebit met een massief torso ter platten van het panorama, het wil wel eens krommen de wereld verkleinen brengt het tot dimensies van geborgenheid belichaming van ontgrendelen van het willen kunnen het fiere zwellen van aderen op de onderarmen en ergens in de nok…

Ik durfde 's avonds niet te komen waar slechts fantomen mochten wonen, eendrachtig samenhokkend in de nok, met schilferige stemmen in falset die doedelden rondom mijn hoofd. Nooit was ik banger voor de nacht, hoewel mij op een lichter uur het altijd open zolderraam het ruimste raam ter wereld leek, een belvedère op het azuur.…

ik bespan mijn koets met schimmels, ruinen en een zwarte hengst ik tuig ze op, zwaai en juich maar als ik aan de leidsels trek hoeven spatten vonken uit de straat als de koets zich langzaam in beweging zet, nog draven ze gestrekt, ik kijk niet om zeg me waarom we slaan op hol en stijgen langs ogen vol afgrijzen bolle koppen nokken…

Toch wordt het een gemoedelijk verblijf onder de nok, boven de wijnkelder tussen wanden die nagloeien van ons rumoer, de feestlust van de jonge jaren het beest dat me wakker kust. Ik wacht nog op de toverschicht die me raakt in de navel. Ah Toeval die de valse kaarten schudt mijn kansen verkut. Er gaan geruchten.…

Waar anderen je liever zouden slopen, Zag ik de schoonheid en karakter in je nokken. Met mijn laatste centen besloot ik je te kopen Om je waardigheid te behouden en voor je leven te knokken. Nu jaren later zal ik het moeten missen Je gekreun en gekraak als ik je verwarmen wil, De vaart die bij je hoort overvol met vissen.…

Van bovenin de nok, hij was nog nooit zo snel benee. Zijn fladderen helpt niets. Daar zit de tent bepaald niet mee. Een groots applaus weerklinkt als hij zich in het zaagsel boort. Een donderend succes. Het beste ooit op’t slappe koord! Zijn glimlach oogt wat stroef, terwijl hij buigt - of dat probeert.…

Badend in z'n ego staat hij glanzend op de nok van de wereld, van zichzelf verguld, hoeft hij zich niet bewijzen dansend op de wieken van de wind hij zal nimmer aan het firmanent verrijzen kraait in stilte z'n victorie over daken aangelijnd in de windroos van z'n geduld.…

't huis kent nu geen klanken meer geen klaterlachen klautert hoog tot in de nok om gevangen door 't zolderlicht allengs te bedaren geen zangen dringen door ontsloten vensters buitenwaarts om in gezocht duet met luider merelfluiten of lijsterslaan de vroege ochtend in te zingen seizoenen zullen blanke toetsen tot een dof en okergeel polijsten…

Je zult maar zo bloot zijn als de bomen van nu de takken kaal wijzen heel, heel erg hoog alsof hij zich schaamt voor zijn blote uiterlijk Zelfs de grassprietjes doen er aan mee, want bij een beetje zon, lijkt het warempel wel alsof ze proberen de nok van de boom te willen keren.…