Netgedichten

netgedicht (nr. 35.507):

KRAAIEN

Kraaien roepen in de morgen
van de nok van pannendaken

waar de spreeuwen onder wonen.
Vroeger noemden ze me 'broeder'

toen ik nog op zolder speelde
- 'Wat eenzelvig', zei mijn moeder -

en wij krassend samen spraken
in de vroege kou geborgen

maar dat is zo lang geleden...
Ja hun broeder was ik, Jorge

en niet anders mijn verleden.
Van één vader zijn wij zonen.

Duister werden mij hun paden
hun gebruiken en hun zeden

vreemd werd mij het plechtig kraken
waarmee zij hun trouw beleden.

'k Koos mij andere kameraden
die geen ernst aan mij besteedden.

Toen eenieder mij benijdde
om mijn aanzien en mijn welstand

joeg ik kraaien van mijn dakrand
bang dat men mij ging vermijden.

Kraaien roepen in de morgen
van de nok van pannendaken.

Moeizaam open ik mijn ramen.
Vleugellam gemaakt door zorgen

over halfvergeten zaken
die een kraai krebintig maken

hip ik over ’t witte laken
kras ik haperend hun namen.