Alle inzendingen over noorderzon

van de rest Muzikale dorst op zijn best Onmogelijk breekbare devotie Een zoektocht naar tonale emotie Een droom begint af te tellen Niks meer om voor te stellen Je speelt in een modelband Maar bent onwerkelijk bekend In de huid van een ander gezogen Een reputatie omgebogen Een eigen verhaal als inspiratiebron Allang vertrokken met de noorderzon…

Naar de noorderzon waren we vertrokken. Bij Hammerfest bleef onze zuiderzon dagen en nachten achter de horizon. Zonder duister bestaat daar geen licht. Zonder nacht geen dag. Zonder pech geen geluk. Naar de zuiderzon zijn we teruggekeerd. Boven Trondheim kwam hij al welkom heten. Bedankt zon. Dag dag. Dag nacht.…

Dichters verdwijnen eens in het bos, of vertrekken met de noorderzon. Gedichten blijven eenzaam achter en zullen eigen wegen moeten gaan. Zoals kastanjes doodgaan of ontkiemen, of door kinderen toevallig worden gevonden.…

Ton doorzonwoont op 't Hoogt bij Overloon Oom Otto doopt zoon Onno Otto's zoon Zo'n ode houdt nooit op, zo monotoon O zon, o loofboom op ons rood gazoon... Doch hoop gloort in het kooiloos vogelkoor…

Voor de ochtend kwam heb ik je huid gestroopt, flarden ego afgescheurd op zoek naar de zin van het leven diepere lagen stak ik af tot je liefde in zicht, de nacht voorbij sijpelde druppelsgewijs heb ik het rood gecheckt op zuiverheidsgehalte tot mijn bekken vol je vellen liet ik drogen met de noorderzon, benieuwd naar wat je straks…

Het noorderlicht en de noorderzon. De mist die over de Wadden trekt. De liefde in het land van Avalon. De liefdes van mijn leven. Herinneringen zijn er eindeloos. Zoals de liefde, die tijdloos is.…

Ik zal verdwijnen met de noorderzon en merken dat de dagen niet meer jagen. Er zullen geen antwoorden zijn op nooit gestelde vragen. Ik zal denken dat het leven eindeloos schoon was.…

Zolang je nog maar weet waar het noorden is de weg omhoog Vluchtend beland je in het verhaal van een ander weven zich draden over elkaar vormend een grillig patroon zoekend een nieuw bestaan uit onverwerkt verleden in het heden van wie wegtrok met de noorderzon ontladen door een hert ontvouwend je a-vier ontwapent zich de hartstocht…

moord met voorbedachte rade slachtoffer is lang aan het lijntje gehouden benauwd voelt hij het touw verstrakken het donkert perspectief is met de noorderzon vertrokken schuld en schuldbesef staan hand in hand belangstellend toe te kijken weemoed komt op en klaagt spijt vermant zich plicht is een roepende in de woestijn schijn en wezen…

niemand kent de noorderzon waar de fluittoon galmt en droomt uit de trilling spoort het licht door de dalen van gebergten iemand wekt de taak der taken om de wereld neer te leggen water vuur en aarde buigen om elkaar en strijken tijd toen er brak een zwaar gelaat door elementen die het zwart van de zon met woorden weefden en een straal…

zon - zee - wind - vuur - rotsen zij werden man & vrouw in memoriam van verlichtende zon en verzengende vuurbal tot fletse noorderzon van verkwikkende zee en verwoestende springvloed tot verraderlijk brakmoeras van verkoelende wind en geselende stormen tot verstikkende windstilte van verwarmend vuur en uitslaande branden tot smeulend koudvuur…

Al eens gedacht om stiekem met de Noorderzon te vertrekken, alles en iedereen achter te laten en als een complete nobody ergens van nul te herbeginnen. Ergens waar je geen oud-bekenden in de supermarkt tegen komt. Alleen maar onbekenden. Mensen met wie je geen geschiedenis, alleen toekomst deelt.…

zon - zee - wind - vuur - rotsen zij werden man & vrouw van verlichtende zon via verzengende vuurbal tot fletse noorderzon van verkwikkende zee via verwoestende springvloed tot verraderlijk brakmoeras van verkoelende wind via geselende stormen tot verstikkende windstilte van verwarmend vuur via uitslaande branden tot smeulend…

Kan ik de noorderzon nog raken, het hart te groot, omdat ik mijzelf er buiten sloot, verloren in de nevel van de atmosfeer, aan de overzijde lonken groene weiden, beweeg het aangeboren leven heen en weer, zwijgzaam roepend, in angst een andere stem zou horen, als ik in iemand anders was geboren, om mijzelf te vermijden, schudt een droom…

De inkijk op Centrum Amsterdam verdween met de noorderzon bij Cuyper’s Centraal Station lange tijd ging het heel alleen bij alle gezindten voor uitspanning door met een fraaie tuin er omheen aan het water een koepeltje ervoor binnen thee en uitzicht bij elk getij op dat landtongetje in het brede IJ Er moet voor worden overgestoken sinds…

Nu de wind is gaan liggen en  De regen  met de noorderzon definitief lijkt  te zijn vertrokken Maakt De zomer gewag, vrienden vinden elkaar Een traan heeft plaats gemaakt voor een brede lach, tijd huist weer in een wat ruimer jasje Het is er ook voor een glaasje Een toost met een goede rode wijn, Om even terug te kijken En vast te stellen…

zand ’s avonds wordt het stil alleen wat doffe klanken in ’t riet ’n roerdomp, alsof die zeggen wil je hoort me wel maar ziet me niet de wind is gaan liggen en de laatste bloemen sluiten het hoofd ligt in de schoot nu vogels niet langer fluiten in deze gewatteerde schemer vloeien ongelijk en spijt ineen verloren vrienden gaan met de noorderzon…

Hij kocht een heteluchtballon en zweefde naar de noorderzon. Dat was de schuld van ’t carillon, het carillon, het carillon. Ooit sliep men als een blok beton: van Grote Kerk tot aan ’t station, geen Weesper die niet slapen kon.…

rot op, zeg ik als Oud-Rotterdammer Of nog beter: pleurt op En die WesterToren is zoveel meer Ook een vrouw, een dame Met borsten, met een boezem Zoals een doorsnee Jordanese Mevrouw Hij, zij zal weer klinken als een klok Veel zuiverder en liever dan de Big Ben In de nacht, overdag en ook het carillon de klagers vertrekken maar naar de Noorderzon…

Ooit woeien geur en kleur uit straat van ergens Verloren galm voorgoed uit de pendule Spoorloos verdwenen in een tijdcapsule Met noorderzon naar niemandsland van nergens De authentieke dorpseigen gebaren De onvermengde ouderwetse geuren Oorspronkelijke spraak van halve garen De slachters die hun eigen koeien keuren Rooms-katholieke…

Wanneer ik in de richting, van het Hoge Noorden vaar, verdampen mijn illusies. Mijn ambities worden er lachwekkend. Angsten zie ik oplossen in moed. De schoonheid van de horizon, leert me hoe ik leven moet. Voorbij de illusies van de winter, wanneer tegenslag en pijn regeert, en de zon niet langer schijnt. Voorbij de illusies van de zomer…

Heb ik heel de wereld bereisd, gevoelige zinnen op de tocht nacht die opstond voor weeën in de kou naakt en vogelvrij de witte noorderzon heeft de maan vervolgd gejaagd ontevreden als een bruine beer het hart verscheurd met grommen de poolster fonkelt intens vol geluk met spijt een scheidingslijn trekkend verdient moe de…

Laten we samen de duivel te grazen nemen, met wie jij in je slaap op wil trekken die in ons midden huist, met genoegen zal ik mij voor de daad lenen, deze schim te wekken, om deze met zijn streken uit de boezem je leven naar de noorderzon te laat vertrekken.…

gretigheid de natte banken in het park de groezelige kamers in krakende pensions de stranden waarop we met elkaar vergroeiden zaai het verlangen dat we voor elkaar voelden uit op straten en op pleinen laat iedereen weten dat het bestond zodat moeders hun kinderen vertellen over de unieke liefde die ons bond en ga dan maar verdwijn met de noorderzon…

aantrekken zogenaamd maar dan loert spit om de hoek dat heb ik soms, maar dan zou ik me ietwat hebben geschaamd ik loop immers in korte broek en dan kom ik in een houding die mij, als heer van stand niet echt betaamt wat vertelt u me nou oh, u moet al verder het is goed u weer eens te zien de groeten aan uw vrouw is die met de noorderzon…

Opeens schreef ze niet meer Altijd schreef ze nog Wat er ook gebeurde Maar opeens waren er geen gedichten meer Ze was met de Noorderzon vertrokken Naar een land zonder naam Ze kon dus ook niemand laten weten Dat ze daar naar toe zou gaan Want hoe noem je een land zonder naam Ze zou het ook geen naam geven Dat was wel lekker rustig zo Niemand…

Volgens mij vertrok je met de noorderzon en raakte vast in winterslaap. Zo is het toch? Word wakker, wakker, alstublieft. 3 februari 2002 Zondag Sexagesima ZONNELEEN De episoden van Amos 653 februari 2002…

casino's met latino's en soms ziet men daar des morgens toch ook de witte raaf ze leest ook geen boeken van den ander die zijn toch van den ander en die is weer van zichzelf zodat ook een kwiek soldatenlied haar niet bereikt haar paleis is van ongebroken ijs haar woede en verdriet begeer ze niet ze komen wel naar buiten liefst met noorderzon…

die de geest verwart, ik vermijd de pijn, schenk je zuurstof uit de beide boezem- kamers van het hart, de ene kamer pas gewit, de ander nog ongewis de toekomst tart, om in het stof van het heden te bijten Eens zal ik die Satan pakken, met wie jij moest vluchten, ik schep genoegen in die daad laat hem zonder tranen met de noorderzon…

de deur Ze heeft gewacht tot haar vent die nacht thuiskwam En gluurde uit het raam met een opgewonden kleur Midden op straat stond hij dronken te schreeuwen Van oude heks doe die deur nou eens snel open Totdat de politie hem met man en macht kwam halen En hem vastzette want hij was agressief en had gezopen Die nacht is mijn tante met de noorderzon…