Alle inzendingen over november maand om ov

Ten leste gaat het treinkaartje verdwijnen De trend is al een tijd gelee gezet Het analoge toetredingsbiljet Rangeert nu uit op allerlei terreinen Voor de allerlaatste volgers: wees niet bang En knip je ov-chipkaart met een tang…

Ik vind het fijn om achter het raam te zitten ik vind het fijn om op de soos te zitten ik vind het fijn om gratis in het OV te zitten ik vind het fijn tussen bejaarden te zitten en weet u waarom? omdat alles nog werkt!…

ze hebben hem hoog verheven op een voetstuk gezet goed zichtbaar voor de lens het tegenlicht maakt het donker laat hem er uit springen alsof juist hij de hoofdrol mag vertolken…

lenig als een spin de handstand achterwaarts laat sporen na in het brein van de kijker ogenschijnlijk o zó simpel maar ik zou het maar laten als ik u mag raden…

Ik maakte heden mijn bureau aan kant en vond daar rijbewijs, bibliotheekkaart, mijn paspoort, sofi-nummer, OV-weekkaart en inschrijving bij burgerlijke stand. Als ik de moeite nam er mee te leurenleuren dan zou ik er zó 14 mille voor beuren!…

Eerst altijd goed de ogen opensperren Voor 't gevelbord ‘geregistreerde hoer’ Met locker, naspel en een petit four Afhankelijk van skills en aantal sterren Nu de OV-chip echt is doorgestoten Is Nederland gecontroleerd ontsloten…

Gedaan met zoeken naar de portemonnee En driftig tussen munteenheden graaien Je hoeft voor een croissantje maar te zwaaien En in no time ben je weg met het OV Je kunt veel sneller snoepen, slurpen, kluiven Bezwaren zijn dan simpel weg te wuiven…

Als november is gekomen En de regentijd breekt aan, Als de bomen in de laan, - Ach, de bladerloze bomen!…

aan het kleine binnen aan de stem van zijn moeder die vertelt van hoe alles groen is dat en aan de storm eind november…

In die stille maand november Alles kaal, dor en leeg Sta ik in een verlaten steeg Geen gedender. De regen spat op mijn gezicht Op de kalen bomen Ik hoor het water stromen Doe mijn ogen dicht. Ik sta aan de grond genageld Ben bevroren van binnen Sta te verzinnen Dat het hagelt.…

We leven in een tijd van tien verboden Was de mondneúsnikáb eerst in 't OV De zorg, het onderwijs, horecafé Niet toegestaan, nu zijn 't de tien geboden Den Haag is nu pas wakker en gezwicht Voor RIV iMam en burgerplicht…

Gewoonlijk voel ik kou en zie de mist in deze kille maand november, maar in dit verre land (de Filippijnen) is het zo heet, zo brandend-heet dat ik niet slapen kan, geen rust ken, geen verpozen...…

november je bent er al voor ik ontwaak nog de smaak van de zon in mijn bloed november aanbidder van winter en wee van duister en donker mistige pronker met veren van mei op je hoed…

figuurlijk zet het stenen lijk de toeschouwer op het verkeerde been... letterlijk de dichter die de nadruk legt op woorden die getuigen van een groot mysterie…

De OV-chipkaart doet ons veel plezier Ze gaat het reizen zeer veraangenamen Check-in Check-uit...NS je moet je schamen Ach geef ons toch dat vodje van papier Mag ik uw kaartje...vraagt de conducteur Knip knip...check-in...en verder geen gezeur…

Studenten voelden zich ooit uitgezogen En vonden het destijds heel wat misbaar waard: Die zogenaamde gratis OV-jaarkaart Die korting die tot gift werd omgebogen We kunnen dan wel grootse visies claimen De tijdgeest kleurt de stelling die wij nemen…

november - volop bladeren in herinnering…

Het regent en het is november weer keert het najaar en belaagt het hart dat droevig maar steeds gewender zijn pijnen draagt en in de kamer waar gelaten het dagelijks leven wordt verricht schijnt uit de troosteloze straten een ongekleurd…

En nergens is stilte Zo breed als hier Nergens is dood Zo levend Een graf tussen graven Zwijgend van achter glas Kijk jij me aan Alsof je nooit Bent weggegaan Alsof je zeggen wil Met schalkse ogen Blijf niet te lang Blijf niet zo staan In deze kou Straks zal je er nog dood van gaan.…

het is vreemd wanneer ik, zonder teken, de nacht zwart maak met mijn potlood illusies schrijf, nauwelijks dikker dan de dode liefde die ik achter komma’s meesleep samen met de houten urne (jaren vooruit) en rondgezonden gebreken waarop rechtvaardigheid geroffeld wordt alsof november sterft en ik mismaakt, alweer leven moet…

Al wat nog overtollig is weer eigenhandig teruggesnoeid kijk, dat geeft buiten lucht en licht als was het ruimte in mijn soms tobbend leven De kale bomen langs het pad verraden weer de weg naar huis voor ieder die zich spoedt naar warmte En evenals het blad verstilt ga ik vanzelf andante spelen het tempo van mijn leven gelukkig zo…

zo’n grijze dag die mijn kleumend lijf voortdurend belaagt en bekruipt naar warmte verlangen doet zo’n dag waarop 't licht rond de bomen brozer lijkt bij 't vallen van de avond mee naar binnen sluipt in het lege glas vervloeit bij 't doven van de kaars vervaagt mij afweziger achterlaat…

regen valt als blad de regen kleurt de straten watergoud binnen hangen hoog de lampen boven een piano en een drummer hun doorgerookte stemmen gaan aan ons voorbij een hand glijdt langs een rug de wereld hangt op warme billen vol van bier en rode wijn er wordt uit volle borst gezongen als in de late middagdienst buiten is het eindelijk november…

schepen liggen geboeid te luisteren aan armdikke touwen naar de wind die fluisterend praat tegen het speelse water naar het roepen van de meeuwen naar het praten van de mensen de middagzon schept een blinkende waterweg dansende lichtvlakken schitteren verblindend de tijd lijkt langzamer te vloeien creëert een rustig gevoel de zee…

gesluierd is het licht in de te korte dagen een verregend gezichtsveld bereikt steeds vroeger de avond waar lampen schaduwen leggen op bleke gezichten…

eind november met zijn trage uren sleept zich moeizaam doorheen dichte nevels blauwe luchten zijn tijdelijk verdwenen nachten zijn weer lang nu heerst grijze kou nornen weven zilverdraden in takken van de levensboom…

En zelfs in november wordt het beter en heb ik helder zicht. Ik ben weer op weg gegaan. Op deze dag maak ik de tocht naar buiten. En steeds opnieuw merk ik weer; je warmte laat mij nooit alleen. Je onderwijst me in het kleine, je neemt me mee op je tocht, neemt me mee over bergen... Je bent mijn staf en stok.…

merg en been gaan door hoofd en hart het schrijnen van de eindeloze tijd drupt dagelijks seconden in bekkens vol verdriet “wat niet is, kan komen” zeggen ze in zoet herinneren beklijft een mensenkind de zin van het bestaan daarom moest het gaan…

juist dan, in het groen bij haar graf... denk ik aan kaarsen thuis Maria van Lourdes met haar blauwe lint incluis het kleine kind dat liefde geeft en vraagt om zelfgemaakte vrede in dit heden hangt nog rijk een wolk vol onbehagen deze dagen tellen dubbel als ik verder dan religie kijk…

Tussen kettingen verroest van de jaren liggen verhalen begraven dood heeft hun de mond gesnoerd onder bemoste zerken wordt geen woord nog gehoord Tussen ontblote bomen hangt laat novemberlicht in vergulde scherven.…