Alle inzendingen over oase

Weet je nog, die prachtige oase van windstilte en maneschijn van hunkeringen in extase omdat we bij elkaar konden zijn Weet je nog, onze eigen tijd met indelingen van liefde en rust van bewonderen en begeerlijkheid en op nachtelijke sensatie belust Weet je nog, de liefde verklaard tot in de hemel trouw beloofd zoveel mooie geheimen bewaard…

De lente heeft ons weer haar schoonheid gebracht met een groene oase en bloemenpracht de vogels die haar bezingen haar gouden regen en het paars van seringen hun aanblik een zegen het gras bezaaid met boterbloem, madelief en fluitekruid haar kleed dragend met gratie als een jonge bruid en weet ze de aarde ieder jaar weer in geuren…

Die momenten dragen van een regendans die alles weer laat keren waar de warmte een oase is die geen dromen meer geeft.…

Zo ontstond een heerlijke oase voor levenskunstenaars. Boot brandt hier edele koffie. Hier bakken bakkers zalig brood. Goed nieuws wordt hier gemaakt. Zeg al dat goede voort! Via HET LOKAAL van Amersfoort.…

Vastberaden liep de man een nieuwe oase in, zijn impressie gestempeld in het zand, achterlatend.…

Intens verlang ik naar je, ik wil je voelen, mijn tong tegen je huid, het zout van je lichaam, proeven op mijn lippen, het zoete zachte, van je intimiteit, beroeren met mijn tong, mijn vingers al tastend, over je heerlijke lichaam, getekend door het leven, als een oase van verlangen.…

De stad is versluierd in een nevel van mist waanzinnig getoeter rijden door plassen ademen longen uitlaatgassen fietsen met een rinkelende bel door een kermis in de hel waar de ziel wordt gepeinigd het hart verbleekt vlucht ik naar de oase van rust door het wiegelied van mozart in slaap gesust ontwaken in hemelse - sferen met hándel…

De aarde wankelt als een dronken danser door de piste van vermaak. ...haar ogen zijn de oasen waar mijn hart in juicht om een hand die mij beroert een hand die mij bemint ver van de bewuste wereld verruil ons niet.…

Staande aan de rand kijk ik langs de punt van mijn schoenen naar de afgrond onder mij In het zwart dat mijn gedachten nadert, een oase van rust wil ik niets liever dan me storten in het onbekende Liefste, vaarwel treur niet treur wel Staande aan de rand schuifel ik dichterbij ik kon het niet want de ware afgrond dat ben…

Zo steil is de woestijn zelden terwijl aan de neergang de oase kleeft en daar waar het licht het landschap raakt wordt het vastgeklonken door gewassen zonder vrees Onvindbaar voor smalle briesjes of brede stormen wast - nog onzichtbaar - de toekomst de aarde kiert en dreigt zonder inhoud zoals dood lava doet de horizon reist hier…

Zo stekelig ooit Jouw ranken waren, Zo pijnlijk het contact Terwijl ik het overbodige Bij je wegnam, weggenomen Wildgroei die alleen Mijn eigen ik ten goede Kwam waarvan ik geleidelijk Aan vervreemd was, Onthecht van de mens Die ooit ik heette - Ben jij na eeuwen van Onrust een bloeiende oase Van orde en regelmaat Geworden…

Schittert als oase. Mijn eeuwige metafoor. Door dik en dun. Waar wegen scheiden. Besta ik door jou. Laag in het gras. Verkoeld mijn geest. Verfrist door ochtenddauw. Door jouw stilte. Door jouw bezieling. Leef ik mee. Het is een berusting. Onze verbinding. Mijn eeuwige trofee.…

Een rookacademie is een oase. Waar je tijd neemt en maakt. Ik zie een leerstoel wachten. Abdijbier en bio-sigaren ook.…

. --------------------------------- uit: 'Nomade nabij oase', 2001.…

De blauwe lucht Een oase van rust Een vogel zingt zijn prachtigste lied Dat langs de wateren voorbijschiet Onbezorgd Vol goede moed Leven in voorspoed Maar dan opeens vanuit de horizon Een zwarte lucht dient zich aan Woeste golven doemen op vanuit het water En vogels stoppen met het getater Eén moment Het omslagpunt is daar Zijner…

je ogen dansen schalks en blij kijkend handen spelen liefjes strijkend er licht een oase op van vrolijkheid jouw warmte dijt heel langzaam uit de kringen worden groter verkleuren grijs naar licht pastel stilte zingt al snel wij lachen zwaaien geestdriftig naar elkaar en in mystiek openbaren nemen we genade waar…

indien ik mij slechts ken als schaduw van de dood geen weet heb van een levend ven of gedesemd brood en mijn armen niet kunnen reiken naar de hoop van een nabije oase dan zwem ik in troebel water of vecht mij uit een zuigend moeras er is dan geen later of nieuw groen gras de ander is mij vreemd met telkens weer die angstige…

de eerste harttonen een plotse beweging van een nieuw wonder dat zich gereed maakt voor zijn plek op deze wereld de stilte van een oase het drinkende zachte kind een handje met vijf nageltjes zoekt zacht en beslist houvast in de vertrouwde warmte van de zogende moeder haar blik is slechts voor dit kind dat tevreden zuigend de oogjes…

Ik wil jou altijd om mij heen zelfs als ik jou nooit meer zie zonder jou is mijn hart alleen en leef ik in valse harmonie Jij mag mij altijd wekken zelfs uit mijn mooiste droom met jou wil ik dan vertrekken met pure hartstocht onder stroom Jij bent mijn oase in de woestijn daar waar ik mijn gevoel neerleg jij mag ook altijd mijn vlinder…

Een oase van rust die meebeweegt. De basis om handmatig op te bouwen. Jouw sympathie keert mijn zonde. Het fundament steunt evenwichtig. Door een tast en tactvolle houding. Maakt ons transparant en doorzichtig.…

Een museum is doorgaans een oase, een bron van kennis. Inspiratie doe jij hier op voor eigen en andermaal beleven Kunst; nooit uit de gratie De verrassing schuilt in schoonheid die je niet direct ziet Surprise voor relatie 'At the French Windows' bijvoorbeeld eind negentiende eeuw Wel of niet?…

Vandaag was weer zo'n dag als elke dag zo gewoon en toch weer anders de maan verloor het gevecht van de rijzende zon aan de verre kim het lijkt op een ziel met meerdere verlangens mijn koude lichaam wil graag bij jou zijn het geeft mij een veilige haven, een oase van rust liefde heelt alle wonden die je alleen kunt verwerken…

Een kronkelend pad, een huis tegen de glooiing: oase van vrede. De trotse hoeve heerst nog over het landschap. Zal zij verdwijnen? De novemberzon werpt lange schaduwslierten over de akkers. Uit het akkerland rijst de tumulus omhoog. De doden rusten. De holle wegel verschaft uitzicht op het dorp. Geborgenheid wenkt.…

het is stil zon maant de sterren om te gaan ik zie je in de ochtendgloed besef me jouw bestaan ik droom de jaren die vergingen, liefde was er diep van binnen tot jij mijn bron veroverde, mij opende ik vloeide overvol we bloeiden als oasen in woestijnen jij werd zo tederzacht de mijne we dwaalden, werden blind in tegenwind…

Deze nacht Vochtig zwoel Brandende liefde Tongen strelend Ritme zoekend Deze nacht Vochtig zwoel Kreunend genot Vingers strelend Plagend voelen Deze nacht Vochtig zwoel Uitdagende ogen Wilde passie Naakte oase Deze nacht Vochtig zwoel Brandende liefde Smeltend ineen Druppelend vocht Voldane zucht...…

je hebt met vormen gespeeld bent opgemaakt in tal van kleuren wiegend op de wind testte jij in alle rust speciale geuren licht heeft jou doen groeien in warme zon ben jij gaan bloeien ik zag je in de verte staan volmaakt in een pril groene oase jouw ogen lachten liefde reikten hemel in totale overgave…

jij dirigeerde wind en zee ik zeilde zonneschietend op de golven mee er was samenhang in elementen die verruiming gaf tot een oase van geluk op de grote plas horizon na horizon verdween nooit voelde ik mij eenzaam of alleen maar was een met alles om me heen pas in het strijken van de zeilen klonk de finale door wij gaan de bestemming…

stilte door het taaie stroperige onvermogen neemt ons in de tang de tijd zuigt minuten uit verzengende uren zwermen muggen leggen strijdend hinderlagen klaar ze heeft ons beet de witte woestijnzon onze schrale harten wachten op een groene boom wellicht volgt de zangvogel die de zware trage stilte vervoert naar een stromende oase…

ik wist pas later haar bloemen te staan gevormd door haar handen in sierlijkheid waren haar kelkjes ontstaan sprankelend lentelicht was met haar kleuren begaan de geheime plaats van deze pracht weerkaatste in glinsterende ogen toen jij mij daar bracht wij verzorgden het paradijsje tot een oase van schoonheid omgeven door…

De hitte is ondraaglijk Jij kijkt in mijn ogen En drinkt mijn blik Het vuur is verzengend Ik kijk in jouw ogen En drink jouw blik De dorst is groot Het zand schuurt De pijn is rauw De nachten koud Zo lopen wij verder Voorbij de oase Omdat wij denken Dat het een fata morgana is Te mooi om waar te zijn En de dorst die blijft.....…