Alle inzendingen over ochtendlicht geboren

In de gruwel van het duister van de nacht waar geen sterren of maanlicht doordringt stappen vertwijfelt duizenden naakte kindervoetjes kil angstig als de kreet van de zwarte raaf doorklinkt Dwalend blind tasten zij naar het hen niet gegeven zoeken dat ene wat zij steeds maar weer niet kregen het geluk op een leven zoals zij werden uitgeloot…

Een veulen geboren in de wei. Zijn moeder trots en liefdevol erbij. Het veulen staat daar nog trillend en wankelend op zijn lange benen. Stil en ontroerd, ga ik weer henen.…

Krassen, deuken In het leven opgelopen Worden schoongespoeld En rechtgestreken als ik Na zestig jaar opnieuw Geboren word - en als Pasgeboren kind opnieuw Ter wereld kom…

In angst geboren tijd herverdeelt geschiedenis, op dichter's ezel. Penselen met verf, ontkenning van z’n streken laat de schilder koud. Nooit die daad gedaan, nooit ontvreemd mans eigendom, gevaar kleeft aan handen. Aarde wacht heel stil reactie uit haar lichaam terug wat we haar gaven.…

wanden plakken aan alle kanten even glad en hard zijn we greep en grip verloren handen glijden af in gedachten zijn we links, rechts boven, onder soms alleen nog slechts versteend onszelf of zijn we zo geboren…

Het theater Daar waar zeggingskracht is Verbeelding Daar waar in neutraliteit De samenleving Een spiegel krijgt voorgehouden Zoals vanuit Onze oudste beschaving Is ontstaan De tragedie Was de eerste vorm Nog voor Christus Werd geboren Zijn al deze oude verhalen tot ons erfgoed Gaan behoren Het theater Waar de fantasie Rijkelijk…

kras in ‘t grijs blauwe ijs Zwaaiend van links naar rechts in het winterparadijs Door het onverklaarbare in U gevoed Zingend met ‘t hart naar boven door een blij gemoed Het addernest uitgeworpen dat op eieren broedt Tussen hersencellen gelegd in ‘t verzwaard gemoed Klinkt Uw stem in de stilte van de donkere nacht Dat de Heiland is geboren…

De kracht van de slaap Schud ik van mijn schouders Het ochtendlicht heeft zijn recht nog niet gekregen Slapende geest oneindig tegenstrijdig met de werkelijkheid Ik leg me neer in de zaligheid van het niet echt zijn…

de dag beroert de nacht in glasdun ochtendlicht ontwaken vogels het gras teder omhelsd door druppels dauw bevroren stilte nog even raakbaar…

Zondagmorgen vroeg ze ademde muziek langs het raam trok stilte binnen fluisterend ochtendlicht verdreef de nacht van zijn dromen kwam met stralen mijn huis binnenspoelen die toon die geur die tinteling diep in hun spectrum verborgen kon het blijheid zijn in onzichtbare deeltjes fotonen geluk?…

Dat tere lichtgroen dat oplicht onder het zwakke schijnsel van de lantaarn in het eerste morgenlicht Een waas van knoppen staand op knappen Dat tere lichtgroen dat oplicht onder het eerste morgenlicht van de jonge lente Vasthouden De tijd stilzetten…

Twee held're stippen In het donkere wolkendek Geven moed om door te gaan Dra worden het er vier En binnenkort wellicht tien Zo veel licht omarmen Is welhaast onmogelijk misschien…

Stralend zit je Voor me met de Zon in je gezicht Fleurig je bloesje Dat vergezeld gaat Van een sierlijk roesje Ben jij de aanleiding Voor dit vroege gedicht Van louter blijdschap Over dit prille ochtendlicht…

de deur al op een kier schoorvoetend komt ze binnen het ochtendlicht in eerst kwartier ze vaagt met strepen grijs waarin het rood al naar de hemel wijst stoeit met resten zwart die uit de lange nacht maar langzaam willen wijken dan kimt de zon schijnt met warme stralen de laatste kou uit nevelige dalen…

Voorzichtig legde ze jou in mijn armen Zo klein en zo teer nog maar net 1100 gram Terwijl ik je bewonderde keek iemand heel stilletjes mee Maar heel even vasthouden en toen ik je terug moest geven Liep heel stilletjes twee onzichtbare voetstappen mee…

mijn huis is behangen met woorden zinnen die spelen met de gedachte dat de muze van de nacht hen wekt om in uren naar het ochtendlicht mijn catastrofes om te smeden tot een tijdloos dicht met allure…

We zongen vreugdeliedjes bij het ochtendlicht en streelden met de handen voor 't slapen. Die goede dagen, maanden en de jaren, zijn als een droom aan ons voorbij gegaan. Als velden wit of diep bevroren, door koning winter uit het noorden. Ook dán nog zie ik, rode roze rozen staan, in 't morgenlicht, geboren in het oosten.…

Als nieuw geboren leven in het ochtendlicht Begint met stralend glanzen aan d’ horizon Terwijl in bomen vogelzang gedempt begon Ontwaakt in mij een ware drang tot nieuw gedicht De wereld opent traag de ogen na de nacht En kleed in vele kleuren bloemen, bos en veld Verblind door schoonheid staat ieder mens versteld Bewondert heel de aarde om…

In het ochtendlicht hoor ik je fluisteren. Bed luistert en de ramen kijken mee. Satijn bedekt ons huis met de mantel der liefde…

het kind verdween in het ochtendlicht als sneeuw voor de zon het kind is weg gebroken schreeuw op een witte dag wie verdraagt de stilte, de ijzige kou? de vogels als leestekens in de lucht…

zij veegt bladeren van haar ogen en aanschouwt het ochtendlicht niet dat zij daar altijd al lag, nee dat niet het kleine meisje geborgen in moeders schoot voor even kruipt ze nog dichter voor heel even maar tot dat het haar tijd is…

Tevreden gezichtjes zachte geluidjes, vijf kindjes kwamen maar liefst, verbaasde ouders die er slechts eentje verwachtten, kregen er vijf, de last van namen geven was snel opgelost, Tim, Tom ,Jan, Jon en Anne Marieke Louise werden ze genoemd, ik kreeg toch een beetje nare smaak in mijn mond, toen de namen werden opgesomd, want al…

als een krans als aureool van zo veel liefde in ’t vroege ochtendlicht een traan mijn oog verlaat wetend dat het goed is zeg jij dat je niet weet waar ik begin en jij ophoudt…

het park oogt nog leeg en stil enkel wat kraaien zoeken en graaien naar eetbare resten tussen de bomen ligt een roerloze zwerver in het gras onder een jas van rafelend ochtendlicht…

Uitgestrekte vergezichten onder een deken ochtendlicht. Druppels dauw verflarden, nevelig ontwaakt het land. Schaduwspelend met zonnelijnen danst zij, onderbroken door nog vluchtige stralen op losse korrels zand.…

Zo kalm als op een vlot van helderheid en rust, gelegen op mijn rug dreef ik de ochtend in, het ochtendlicht, land, lucht en water waren één en zonder dat er van hun eigenheid maar iets verloren ging. ------------------------------------- uit: 'Verzamelde gedichten', 2011.…

Heel eventjes aarzelde de duisternis edoch gaf zich daarna maar verloren Aan ‘t ochtendlicht die als hindernis het duister al dikwijls had bezworen Heel eventjes draalde de stormwind edoch begon daarna hevig te waaien Door de zwarte krullen van het kind dat naar haar vader stond te zwaaien Heel eventjes talmde ’t diep stil nog edoch gleed…

Het zilvergrijze ochtendlicht Drijft zachtjes langs mij heen Roerloos zit ik te wachten Om te ontvangen wat gebeuren gaat Maar hoe het leven ook stroomt Het alleen zijn kan ik niet accepteren Ga mee op ontdekkingsreis Al is het maar voor even…

Waar de nacht Alles bepalend was Voorgoed vergaan Het oude licht Wordt Voorzichtig Het deksel Van de nieuwe dag gelicht Liggen boten loom te dromen En begroeten meeuwen Het nieuwe ochtendlicht…

GEDICHT FOPPE BIJ PAARDENFOTO twee paarden in het ochtendlicht zou dierenliefde dan toch bestaan ach het is zo'n mooi gezicht vandaar dit gedicht want zonder liefde gaat het leven niet ook bij paarden een bijzonder gezicht.…