Alle inzendingen over ochtendlicht geboren

In het ochtendlicht vangt een houtduif de dag aan met verliefd koeren…

Het landschap ontwaakt in aarzelend ochtendlicht -- ademt nog stilte.…

mijn leven met haar schamel toebehoren voelt steeds meer als een klap in het gezicht en toont daarvan de afdruk in de voren als ik mij 's morgens tot de spiegel richt ik krijg al diarree bij 't ochtendlicht, want elke dag tegen mijn zin geboren, met telkens weer die nieuwe levensplicht kan mij op nucht're maag echt niet bekoren.…

En in het aarzlend ochtendlicht staat altijd nog die boom die nimmer voor het gewicht van haar appels is gezwicht…

Ver weg - de wereld, hoog - de muren om het erf -- vaal - het ochtendlicht.…

Ik werd geboren en iemand kwam aansjokken, zette een ladder tegen mij aan en klom naar boven met op zijn rug mijn ziel en mijn gedachten. Het begon te regenen en hij sprong naar beneden, holde weg om te schuilen, riep nog over zijn schouder: 'Wees gelukkig! Wees maar gelukkig!…

eindelijk kunnen beamen "wij zijn voor geluk, elkaar, geboren” zelfs in oren..die het nog steeds niet..willen horen.…

De wind fluisterde dat de zon snel zou komen, regen droop af in mijn dromen dwarrelden kleurige bloemen overal neer op het land als warme sprei over een bed in het prille ochtendgloren toegedekt met zachte hand En in de tuin op de breuklijn van donker en licht werd een jonge bloem geboren, de eerste van dit jaar, ze had…

a…

in de vroege ochtend zag ik een bleke schim. in het gele licht van een lantaarn een grove gestalte een vrouw onzeker op dit onmogelijke uur ik verdoemde haar omdat ik wist dat zij die mij ooit zou baren nu al ongelukkig was een hard gezicht het maakte me bang want wat had ze mij te bieden ? ik kan de toekomst niet veranderen…

Ze is hier geboren in dit kleine vissersdorpje onder de altijd gloeiende zon. Op regenachtige dagen liep ze langs de jonge rijstscheuten en de wuivende bamboebomen naar school. Ze heeft haar natte voeten en slippers al weer jaren achtergelaten.…

die stilte van lijdzame dromen heeft hij zijn liefhebben nooit verzwegen als was hij uit haar tere schoot geboren niet meer in staat om het einde te keren opent de nacht nog één keer haar ogen en begint het web rond de dood te weven…

het gras rijmt wit in zacht oranje ochtendlicht ogen spiegelen winter…

Bij het vroege ochtendlicht krijgt elke dag zijn nieuwe gezicht. Ik kijk wat om mij heen en fluit de vogels weg onder hun steen. Wat kan de ochtendmens gelukkig zijn om het kleine dat toch heel groot kan zijn. bij het vroege ochtendlicht plooien de zorgen mijn gezicht.…

Het is de nacht die luister geeft aan het gefluister wat zacht wijkt naar ruimte en zwicht voor de druk van het ochtendlicht…

De aarde gaat nu slapen tot aan het ochtendlicht.…

helder ochtendlicht wekt ontluikende liefde met een warme lach zeven hemelen kussen de ontpopte dageraad…

Stemmen in het duister Het beven van een hart Fluisteren in de schemer Angsten van het zwartste zwart Snakken naar het ochtendlicht Om dreigend middernacht…

De eeuwigheid Die in je ogen staat Vergaan de zorgen Om werkelijk niets Word je wakker, Landloper met Het prille ochtendlicht Glanzend in je gezicht…

het smalle ochtendlicht deinend de duinen de zee met mijn ogen dicht leven in puin en schelpen gestrand in bloedrode golven…

Eindelijk van taken verlicht kijkend in het al weer verhelderende ochtendlicht sluit zij nog even vluchtig haar ogen toe voor de nieuwe dag, opnieuw,..zo moe. Zij wenst het welterusten aan ochtendstond om opnieuw te dromen van "goud in de mond".…

de nacht was koud het graf gesloten met een steen nog waakten zij de vrouwen uit zijn groep discipelen maar in het grijze ochtendlicht ontwaarden zij een lege tombe witte waden toonden vormen van zijn gehavend lijf maar hij was opgestaan en naar de mens gegaan zijn boodschap sprak in alle talen bemin elkander in genade…

De ochtend voelt als een prachtig vergezicht nu oplichtende eerste zonnestralen gloeien thans alles in elkaar gaat vervloeien als licht het Binnenmaaswater en riet mij intens boeien. Waar vogels hun verentooi opnieuw verzorgen het opstaan van het gloren herboren vieren, zich niet druk maken over de dag van morgen met hun aanwezigheid het landschap…

In roze ochtendlicht langs water, grauw en grijs. Een geel bord dat bericht: het monument is dicht. Je maakt wat mee op reis...…

De tranen zullen zouter smaken en bitterder nog dan gal woorden zullen nog niet raken omdat het nog niet doordringen zal. Je blijft misschien vragen naar het waarom terwijl je weet dat er geen antwoord is alleen dat groot en diep verdriet en het onbeschrijfelijk gemis. Het wiegje blijft altijd onbeslapen en oogjes voor altijd gesloten…

Daar in werd ik opnieuw geboren, ook werd ik in de kerk gedoopt. Nu ga ik opnieuw bij Hem horen dat is waar ik op had gehoopt. Iemand stootte tegen mij aan en ik keek in een vrolijk gezicht. Blij ben ik toen naar huis gegaan er was voor mij een wonder verricht.…

Haar handen zwart gaven af gewend te geven klauwen vingers gekromd in taal haar eigen taal waar strak een omweg maakt en letters niet meer drukken op verloren ooit wordt sprakeloos het boek gesloten het hoofd denkt na en geeft grijs de laatste letter voor de punt wanhoop raakt zwijgt zij…

Geloven het is voor eeuwig waar, Jezus Hij is geboren voor ons allemaal.…

Kan ik nog de sterren raken, het hart te groot, zodat ik mijzelf er buiten sloot, verloren in een wijde atmosfeer, aan de overzijde lonkt de altijd groene weide, beweeg ik het aangeboren lot heen en weer, zwijgzaam roepend en bevreesd dat iemand mij stem zou horen, als ik in iemand anders zou zijn geboren.…

In de gruwel van het duister van de nacht waar geen sterren of maanlicht doordringt stappen vertwijfelt duizenden naakte kindervoetjes kil angstig als de kreet van de zwarte raaf doorklinkt Dwalend blind tasten zij naar het hen niet gegeven zoeken dat ene wat zij steeds maar weer niet kregen het geluk op een leven zoals zij werden uitgeloot…