Alle inzendingen over ogenblik

de verwondering op haar gelaat schittert en straalt en verhaalt over die verre tijd, lang geleden, toen hij nog zelf het kleinste zag herinnering aan gelukkig zijn met schijnbaar onbelangrijk de minieme stukjes van de puzzel liefst zonder handleiding gebracht vreugde na die creatieve seconde waarin wat stuk was tot leven kwam dankzij gebroken…

Staaltje vliegkunst vogels slaan gezicht in elkaar even zag ik jou…

Die bladstille avond in het tanende licht van de nazomer dook ze op uit het niets schitterde in mijn ogen even maar… heel even… Toch scheen het mij toe als was het moment dat ik haar aura omhelsde haar glimlach mijn hart verrukte even intens zalig als eeuwigheden van tijd melkwegen van schoonheid…

Die bladstille avond in het tanende licht van de nazomer dook ze op uit het niets schitterde in mijn ogen even maar… heel even… Toch scheen het mij toe als was het moment dat ik haar aura omhelsde haar glimlach mijn hart verrukte even intens zalig als eeuwigheden van tijd melkwegen van schoonheid…

wanneer een klare maan en glinsterende sterren mij een winterse morgen verraden dan weiger ik in te slapen tot ik zie hoe weerbarstige kou zich vastzet op bomen die ijzig wit lijken open te dromen in een volmaakt ogenblik wolkjes kan ademen die magie kortstondig verstrengeld met de dageraad…

Als jouw ogen de mijne willen vangen als jouw omfloerste zwoele blik groen en glinsterend om aandacht knippert... buigt het wezen van mijn weerstand weer voor je… wetend dat ik geen antwoord heb op jouw lonken en charmes en de krampen in mijn maag van liefde en overgave, geen beletsel meer kunnen zijn om me volledig neer te leggen bij hetgeen…

Ze was blond maar voor het overige volmaakt. Ik herinner me haar zoals een dier de smaak van water, opwinding of geluk. Een resonantie in zenuwen of spieren, een licht natrillen van een draad, een afdruk van een hand op een lichaam. ---------------------- uit: 'Toendra', 2006.…

Staaltje vliegkunst vogels slaan gezicht in elkaar even zag ik jou…

Torenklok slaat een keer, bijna gelaten het groen zingt in vele toonladders als een elektrische zaagmachine de stilte ruw verstoort totdat deze het zwijgen er toe doet een kraai van zich laat horen, glimlacht een meisje in het voorbijgaan waar zij voor even de sterren kust op de schommel…

onder het glinsterend oppervlak schuilen de verhalen van verlies we dalen niet af we houden ons op de vlakte temmen het weggewerkte verleden dempen het droeve denken we weren de gelaagdheid van ongekende diepten de oerangsten stoppen we ondergronds en dan, het gouden ogenblik waarin we de taal leren verstaan een onbegrijpelijke troost…

Huizen, bomen, tuinen, mensen - ze glippen je ogen binnen als vissen in een hongergrot. Aan jou de nobele keuze welke indrukken zullen gaan zingen voordat ze worden opgeslokt. Recht vooruitkijkend ontgaat je wat er zijdelings vliedt. Wolken blijven in rijen drijven. Je droomt hardop... en doet teniet. Inwendig roeren zich draken. Tot…

Heer Bommel begroet de zonneglansen in de tuin van zijn gerieflijk woonkasteel. Hij kijkt naar de bloempjes, die op hun steel bij het zuchtje licht heen en weer dansen. Olivier vat de wenk der torentransen: "Bewonder 's voorouders hof, thans jouw deel. Zie de bloei, fijntjes toch onnoemelijk veel; mag iets ervan de salontafel kransen?"…

mij lijkt de tijd voorbij wanneer ik omhoog kijk tot een wankelend ogenblik men ogen voor het grenzeloze sluit…

Nieuwe ramen Waar ik blik Wijds Mijn kijk door Nieuwe ramen adem Amen in mijn ogenblik…

Het was nadat Laurens Janszoon Coster Een rotte vis verslond Dat hij- historisch ogenblik - De broekdrukkunst uitvond.…

In het slapende ogenblik was haar droom een vraag die ze verloor toen iemand dacht dat ze eindelijk gestorven was en de aarzelende dood haar niet meer wakker maakte…

in een ogenblik bloeit een herinnering open als wat ooit is geweest immer zal zijn een werkelijkheid die vol in zicht het voortbestaan van liefde bloesemt…

Nu en morgen, langs de rafelrand van dit ogenblik, langs de rivieren die naar de zee stromen, langs het bloed dat kolkt en beeft, langs de stilte die alles omringt met geheimen en die voltooit nu en morgen, langs de rafelrand van dit ogenblik.…

avonturen van Tom Poes en heer Bommel geeft iets kleins en nietigs misschien beeldende geest aan de geschiedenis op Bommelsteins eettafel in gerieflijk hotel groot kasteel of schamel hutje staat ergens een korte kaars dik grillig en verschrompeld vol uitstulpend vet spreekt zonder vlam schept bezadigd afwachten rustig zijn op het ogenblik…

Als ik heel stil ben zonder verdriet is dat ogenblik mijn favoriet toekomst wordt uitgesteld alleen het moment is wat telt Een ogenblik niets te hoeven alleen maar Zijn te proeven ben ik nu heel even stil zo bereik ik wat ik wil Alleen voor mij die zonneschijn ik ben ontketend , mag mezelf zijn Als ik beweeg en ontdek…

het is zo dat haar bril ogen geeft waar zij naar kijkt weerspiegeling van een ogenblik was wat het lijkt gericht op mij deins ik terug waar zij niet wijkt…

Ik zal haast naïef haar levenslust geloven en blind verliezen Ik zal verlegen dansen voor haar ogenblik en zal onhandig struikelen zodra ze kijkt…

Ontwaken in de nacht - de kalmte van dit ogenblik verbreidt zich achterwaarts maar is ook vol belofte: een kachel die nog niet ontplofte. ------------------------------------ uit: 'Zeemeeuw in boomvork', 1994.…

Ergens tussen slapen en waken in het ogenblik waar de stilte werd ontbloot hoorde zij de wind fluisteren over een wereld zonder oorlog…

Bomen ruisen luid: dit heerlijke ogenblik vast mogen houden... Al meezwevend op de wind hier lang blijven rondwaren...…

Een brede toekomst, gevuld en niet geweten vernauwt zich tot een dag, een ogenblik, waarin ik spreek, handel, beschik naar maatstaf bewust of ongeweten. Een diep verleden, leeg en soms vergeten, verbreedt zich met de dag, elk ogenblik, met woorden, daden, waarmee ik mijn maten -van harte- af kan meten.…

ogenblik van weten binnen de stilte van het eigen bloed dat nimmer wordt vergeten…

ik zie haar gaan schielijk gebogen let niet op mij vergeef me dat ik uw moment verstoor ze kijkt vlug weg en in ons ogenblik vul ik haar ruimte…

mijn hart krimpt door elk woord in ogenblik gevangen uit het vlies van een regenboog waaruit tranen stromen langs gebroken wit…

de wind laat rimpels achter op het water het is dit ogenblik deze stilte waarin ik je vind jij bent zomaar even bij me terug…