Alle inzendingen over omkering

Afstand is een weerspiegeling van verloren tijd in de ruimte we bezitten een hoop illusies maar de wind gaat er vandoor met onze nederige fantasie vanaf het plafond van de donkere kamer is de wereld omkeerbaar we zien het niet zoals de mensen het zien we dwalen, zweven, vliegen zonder de dweepzucht van het bestaan we zijn gevleugeld…

De droom was echt, euforie zonder grens… Misschien omkeerbaar…realiteit en de wens Blijft mijn droom de kleurplaat kleuren, terwijl de realiteit het zal verscheuren Ik wil je kwetsen, je boosheid tarten Jou in kwaadheid verlaten, zodat ik kan herstarten Ik wil je omarmen, jouw liefde aanschouwen.…

De droom was echt, euforie zonder grens… Misschien omkeerbaar…realiteit en de wens Blijft mijn droom de kleurplaat kleuren, terwijl de realiteit het zal verscheuren Ik wil je kwetsen, je boosheid tarten Jou in kwaadheid verlaten, zodat ik kan herstarten Ik wil je omarmen, jouw liefde aanschouwen.…

kerkhofwandelaars, beneden in het dal zou ik zuiverwitte haiku’s willen schrijven, wanneer de zon het hoogst staat en de zevende wind vogels meeneemt onder bomen, innig in het fluisteren er zouden geen ramen zijn om te vullen, geen kamers die zwijgen gevonden, meer en meer het verstijven van angst omdat taal stil moet zijn in het omkeren…

De vele fouten in mijn leven Je herstelt ze nimmer weer Soms wordt iets vergeven Iets anders vergeet je op een keer Anderen blijven knagen Ze waren doorslaggevend indertijd Je blijft zitten met wat vragen Kijkt regelmatig om in spijt Nooit kan je omkeren Hetgeen je hebt gedaan Je zult moeten accepteren Voor je daden moeten staan Beterschap…

Een schaduw van stof en nietigheid in gedachten zonder een verlossende ontmoeting of een gebaar dat de trieste sporen uitwist van het wachten dat ze niet meer vroeg of wilde dragen met haar lichaam dat alleen nog sprak in een taal van een onzichtbare koude pijn en een stille wanhoop van omkerende momenten en een wakend…

Want mijn hart wil zich laten horen, maar het is verdwaald in een hardvochtig landschap Waarin het steeds verder verwijderd raakt van wat het ooit beminde Roep mij en ik zal me omkeren.…

Als taal de waarheid sprak dan zou ik haar volledig leren Mijn weg omkeren Beminnen met achteloos gemak Haar wereld is daar ergens Mijn taal voldoet niet Mijn woorden doen slechts teniet Mijn woorden zijn een grens In de ervaring willen we samen zijn Maar haar taal weerspreekt de mijne Geen woord kan de afstand verkleinen Zij versluieren…

Een roodlicht negeren, je portemonnee omkeren. Vakantie in eigen land, staat de Veluwe in brand. Een beslissend doelpunt op de tv, moest je net op dat moment naar de wc. Koop je een bos bloemen voor je vrouw, van pure verrassing valt ze flauw. Een mooi glas oude wijn, blijkt het azijn te zijn.…

Het scherm door stroomdraad en luchtwoorden geleid duidt alles aan wat wereld en mensheid in zich houden en geven deze nieuwste boodschapper van schier vergeten oudheid opduikende gebeurtenis en zegenrijke raadgeving wordt omkranst door lover van de Boom uit Edens hof waarvan de eerste mensen ondanks Gods verbod toch aten heerlijke…

bij Kreuz Langenfeld Omkeren, wat een mooi woord Iets dat in tweevoud bij deze avond hoort: Daarnet nog als door zware depressies verslagen En nu, qua hartstochtelijk gevoel niets te klagen De avond leek gelopen Maar de nacht blijkt nog lang niet voorbij Straks liggen we daar weer, tegen elkaar aan gekropen Delen de warme passie voor elkaar…

Tegen de richting van de stromen wil men dat iets wordt ondernomen. Bij langer getalm dreigt Russische zalm straks als woestijnvis om te komen.…

Knoopje voor knoopje sluit ik de weg af langzaam maar zeker wordt zelfs de kleinste opening dichtgeknoopt omkeren heeft geen zin mijn jas voelt als gedragen in een eerder leven terwijl hij niet meer gevoerd, noch mijn kleur is gevulde zakken kunnen geen kant op en puilen uit van verkeerd gestikte naden die slordig afgewerkt zijn…

Pim (3) Pim Pam Pet ‘t is al weer zo lang geleden mensen leken aangedaan maar na stemming toch tevreden gingen voor hun mening staan niet vergeefs niet voor niets bestaan Nederland zou anders worden en Er zou een omkeer wezen Heel veel zou toch anders gaan Pim Pam Pet Voor het blok gezet Macht en willekeur Trappen bij een open deur…

tikt Is de strijd tegen de klok Een verloren strijd, Want het leven heeft geen tijd Om stil te staan in het verleden Het verleden is niet het heden, Maar een race altijd tegen de dood, Want elke seconde van de klok Is een tel van je leven Die je niet kunt vergeten, Want het leven heeft geen grote zandloper Die je telkens weer kunt omkeren…

Omkeren is wat er opkomt, Geconfronteerd met de kus en De hand op de arm die uitbleef. De wang waar het gezicht om vroeg, Staat in afgewende ogen Nog af te lezen, als wens naar huis.…

veelvoud omgeven Flonkerend stervend voorbestemd in begin Wenen zijn manen door hem gekoesterd In gedoofd gezelschap bijeen versmolten Als beminde verlaat met veelvoud omgeven Wenen zij nabij alom door hem gekoesterd Vereend ineen gesmoord beklemmend geheel Machteloos weten zij zich voorbestemd in begin Laat bazuinen schallen luid en omkerend…

Als ik me snel omkeer word ik duizelig als ik hardloop kortademig snel eet krijg ik een opgezet gevoel veel rook dan ga ik hijgen veel drink dan word ik zat veel eet dan word ik vet veel zon dan krijg ik zonnebrand veel verdien dan word ik rijk veel uitgeef, ja natuurlijk arm veel weggeef steeds gelukkiger veel krijg alsmaar inhaliger…

In een Spaans gehuchtje dreigt een "Onweer"; grauwheid overvalt verblindend blanco, zonder omkeer. Zonnevlekken op de vloer; in oker dat verzacht. Een meisje drentelt vóór een deurtje vol geheimen; haar gekruiste benen zijn met "Twijfel" te rijmen.…

veeg ik voel hoe wind de bomen geselt aarde in zijn kaalheid schoont droom de hitte van de zomerzon als voorraad licht en warmtebron heb een rijke oogst ervaring te zaaien in een volgend jaar aarde gaat in groen verwachten als licht lente weer zal pachten kan de ergste koude weren de lange winterdag doorstaan ik zal met jou het jaar omkeren…

Het verleden blijft zich herhalen, de afstand wordt steeds meer, ik wil geen herinnering ophalen, ik wil terug, weg uit m'n omkeer! Maar ik krijg de wijzers van gister, niet alleen naar vandaag geschoven, zoek tevergeefs in m'n register, maar die kan me niks beloven..…

gestorven – geen wakker worden meer in de vroege morgen niet meer bijtend op de tong het potlood leeg geen verhalen meer jouw eigen verhaal geschiedenis buren zien je niet meer laat in de nacht typen in silhouet van gordijnen jouw dwalende gedachten gebroken in het ritme van de dood moe is het lichaam vingers zullen bladzijden niet meer omkeren…

Ware stilte kan niet zonder enorme rijkdom en geluiden en ook fijne gedachten en omkeringen kunnen dit niet.…

vocht der druivenrank Laat klassieke muziek de achtergrond strelen Vraag woorden te reizen uit poëtisch hart Geniet van het metrum dat niemand zal stelen onthuld uit herinnering aan vroeger bard Gedachten ze komen als schepen op golven ritme van deining en regelmaat der zee of in hevige storm door vlokken bedolven door plotselinge omkeer…

waar ergens in ons feilbaar denken bevindt zich de waarachtigheid de onaantastbare gepantserde kern waar vuile dingen niet doordringen waar een schimpend woord op afketst en snijdende zinnen afbrokkelen waar boze blikken smelten druipend omkeren naar zichzelf waar gloeiende toorn zijn driftig gemoed verliest en zo tot inkeer…

kruipruimte isoleren tegen optrekkende kou waarvan ze beweren dat het helpen zou het weer omkeren hoe moet dat nou hoe kan ik mij weren tegen die verrekte kou. de gevel kristalliseert en slaat wit uit de damp van mijn adem beslaat de ruit het dringt in mijn botten zonder geluid ik zet me schrap hoe kom ik hier uit.…

Ukrain òù 3 Voorwaar hier tijd heeft stil gestaan Opgedrongen leed zwijgend aanvaard Verhuld in machteloos tijdloos geheel Ontzegde met dwang de nieuwe eeuw Sobere herkenning ingetogen ongewild Dragen gelaten onbehagen en berusten Vluchten zij steeds weer in drankgeroes Schrijd de omkerende tijd lijdzaam voort Gezag tegenpolend wakend…

en in het duister Krabbel ik met moeite overeind Hou even stil terwijl ik luister En speur naarstig naar iets dat schijnt Aan de kust van een nieuw leven Als een baby die maar net kan staan Strompel ik zonder op te geven Zoek ik de zin van mijn bestaan Op een duintop val ik neer Als de nieuwe ochtend roze gloort En als ik me uitgeput omkeer…

De tafel staat voor ons tweeën gedekt Hoewel jij al maanden verdwenen bent Jou vergeten heeft geen enig effect Elke mogelijke omkering went Je foto’s hangen op dezelfde plek als je ze laatst thuis hebt aangetroffen De poetsvrouw gaat tekeer op elke vlek, Maar alleen ik mag de kaders stoffen Je kamer onaangetast gelaten Alsof je hier al…

bleke schijn zoekt ruimte op de kap en zakt dan traag in golvende slagen zonder omkeer gewichtloos strak over het kort hellend vlak. een zilver zonder heerszucht tekent een fijn leven op de zwarte romp dat je daar niet verwacht. het zingt een stille melodie tot in de slaap een wiegelied van meegaan en niets hoeven te verstaan.…