Alle inzendingen over onbelemmerd

Om de tijd en saaiheid te verdrijven bewoog het karig stoeltje op en neer tot het, met veel lawaai, begaf en mijn inzicht werd bepaald door een opgelegde straf en het droomplezier bedrief tussen de brave kinderen in hun korte speelkwartier wat mij niet kon verhinderen dat ik samen met mijn dromen onbelemmerd over weilanden zwierf.…

Vlaag van vreugde en welzijn Aanschouwen van de golven is zo fijn Met een rustig gehoor op de achtergrond De sfeer is zo mooi, iedereen zo pront Onbelemmerd zijn wij op ons mooist Extravert; iedereen is ontdooid…

stilte was vloeibaar lichtte op in de zon kleuren bewogen in glinsterende scholen schichtig rondom tastbaar de vrijheid onbelemmerd het gaan onder dezelfde sterren en maan wij zijn diep in deze wereld gedoken weten nu iets van haar bestaan…

Als woorden niets meer zeggen, Louter stuiten op een muur Van betonnen onbegrip, Dan is er het beeld Dat laat zien hoe het was, Hoe ik het heb beleefd, Dat opluchting geeft en Een onbelemmerde ademhaling Mogelijk maakt, Zodat ik in mijn beelden, De trauma's van de wrede tijd Geleidelijk verwerken kan…

ik ben een gekooide kamerplant gekluisterd in een kamertje aan een rolstoel maar in mijn beperking is plaats voor alle sterrenstelsels een tuin vol bloemen een berg liefde en tederheid en zelfs voor een kussentje onder mijn kont mijn gedachten zwerven onbelemmerd en vrij de nacht verduistert ze niet ik ben een jonge god…

Wolken drijven vredig door de purperen hemel Haar wapperende jurk waaide lichtjes boven paardenbloemen Mijn bewondering verstomt als ik onbegaanbare wegen zie Onbewust heb ik nooit acht geslagen op haar kostbare woorden Haar verdwenen licht maakt plaats voor duisternis Ik mis haar onbelemmerde goedheid Ik zit onwrikbaar vast…

Sla je armen om mijn middel Ik wil smelten door je aanraking Sst… zeg maar eventjes niks Dans met me mijn engel Wieg zachtjes mijn lichaam Ik wil verdwalen in je blik Laat de wereld rustig vergaan Dans met me mijn engel Streel onbelemmerd mijn haren Ik wil verdwijnen in je zucht Oog in oog en hart…

vlieg maar pak de vrijheid van lucht ga op verre vlucht je kijkt me aan ik zie je denken terwijl jij daar blijft staan heb je hand gepakt we zijn gegaan in afscheid nemen op woorden zijn we weggedreven keken nog heel even om twee mensjes liepen daar maar hun geesten waren vrij onbelemmerd vlogen wij…

de wortels waren gaaf de jonge stam droeg trots een weelderige kruin maar aan de voet ontsproot een nieuwe loot die onbelemmerd groeide een tweelingstam die zonder steun al naar de hemel reikte het leken twee gelijken maar de jeugd schoot uit waar behoudend rustte de tweestrijd is gedaan de jonge loot zal verder gaan in het dragen…

Zomaar op een morgen als alle andere in het vrome licht, aandoenlijk zonder stekeligheid van de nacht en nevel, waarin de dagen hun bitsheid hebben afgelegd het duister zichzelf met zwart fluweel heeft gedrapeerd, waarin een minstreel zijn fluisterwoorden onbelemmerd uit het hart en luit laat stromen en in alle toonaarden na jaren…

Grote zalen galmend van sterke zang en daverende spraak verhalend over heerlijkheid of grootse overwinning zijn bij geestelijke voeding stralende lekkernijen die we gaarne tot ons nemen het ware geloof is echter een kleine druppel deze verspreidt zich bescheiden ongemerkt maar onbelemmerd door heel de daagse maaltijd bouwt het gangbare…

in ‘t koele groen vertel ik jou van het gevallen blad van de wind die zuchtte omdat de lucht niet wilde klaren die takken knakte van de gebroken stam in ’t koele groen rapen we de vruchten en planten ze terug in veie aarde we dopen het wassende sinopel met onvoorwaardelijk vertrouwen als vruchtbare voedingsbodem voor onbelemmerde…

Onbelemmerd, onbeklemd, Al naar God mij cither stemt, Zing ik, op een warmen trant, God ter eer en 't Vaderland!…

Brabantse busreis: zakelijke gebouwen glijden steeds voorbij, waartussen vrij bosleven onbelemmerd luchtig wuift. Langzaam rondlopen, stilte beleven op de zandverstuiving, denkend aan kindervermaak, dat hier vroeger weergalmde...…

Als vrijheid grenzen kent of schuivende markeringen zoals tussen zee en zand demarcaties of vage randen zachte zomen of brede boorden obstakels als rotsblokken op weg naar wenkend licht hoe vrij en onbelemmerd reikt vrijheid dan nog?…

Onbelemmerd, onbeklemd, Al naar God mij cither stemt, Zing ik, op een warme trant, God ter eer en 't Vaderland! - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - gepubliceerd onder zijn ironische alter ego-naam Cornelis Paradijs…

de oude jas, het lange sluike haar een grauw gezicht, getekend door het leven een monument door grote haast omgeven geen tijd voor rauwe stem en een gitaar een allochtoon werd echte Hagenaar zijn geest is in de tijd van toen gebleven in jaren van een onbelemmerd zweven de heimwee sluipt door heel zijn repertoire muziek ontstijgt het Haagse…

ik liever mijn wereld in dwalen van gisteren waar dromen weerkaatsen op grond waarin tijd veel te snel draait geschiedenis , ze is niet bij te benen bekende woorden in stilte hebben mij gevormd het gedicht dat staat deels geschreven onbelemmerd schrijf ik voort in de hartslag van tijd een klein briesje schudt mijn zinnen…

Zomaar een morgen als alle andere in het vrome licht, aandoenlijk zonder stekeligheid van de nacht en nevel, waarin de dagen hun bitsheid hebben afgelegd en het duister zichzelf met zwart fluweel heeft gedrapeerd, waarin een minstreel zijn fluisterwoorden onbelemmerd uit zijn hart en luit laat stromen en in alle toonaarden, na jaren…

De vuurtoren flitst naar me….. het is tijd tijd om te gaan, …verder te gaan laat nu de zee zich onbelemmerd mengen met jouw liefde in de oneindig deinende oceaan nimmer versagend… altijd in mij…. verankerd…..…

kern waar vuile dingen niet doordringen waar een schimpend woord op afketst en snijdende zinnen afbrokkelen waar boze blikken smelten druipend omkeren naar zichzelf waar gloeiende toorn zijn driftig gemoed verliest en zo tot inkeer komt waar harde jaloezie stuit op een muur van zacht begrijpen daar waar kindergelach onbelemmerd…

Op weg naar zee passeer ik luchtkastelen en woningen zonder bewoners vervallen oude huizen die als losse hulzen na het treffen in het landschap liggen de daken bieden geen beschutting meer gunnen de roofvogels een onbelemmerde blik in de lege buik van bescherming slechts een verstomde angstkreet houdt zich uiteengescheurd verborgen in uitdijende…

Bezonken kracht mag de woorden geleiden: wind suist onbelemmerd door gewillig loof.…

wijzerplaat op je slapen, een kloppend bewijs van een gevoelsstroom in ontembaar bloed, ondeelbaar in een oceaan van overvloed, waar de bloem der tijden van dromen, in een nieuw ornaat, een bonte stoet om het beste van wat we kunnen te gunnen in een alles omvattende zin om in een adem te benoemen, dat moment nog niet bestaat, onbelemmerd…

Zachtjes tikken seconden de naalden rond langs pennen groeien patronen van de jaren waarin je onbelemmerde liefde is te ontwaren tussen de lijnen en motieven van de achtergrond langzaam lussen de uren zich uit knopen tussen stille handen, die op zichzelf gelaten automatisch doorgaan als je lippen praten stellen wijsheid, strikken kennis, blijven…

Op Brahman, wereldgrond, schijnen de dingen A jour gewerkte scherts: door de openingen Golft onbelemmerd stralende eeuwigheid. Het denken, moe van God, keert van Zijn luister Zich gretig-aards vaak af naar kleurig duister En weldadig koele verganklijkheid.…

schuimende bergbeken die elkaar woest bruisend kruisen opgewonden brullend blinken onder stekende zonneschijn de vermoeide gewezen koopsters staan 's avonds op het strand terwijl zinkende vollemaansglans stil nader komt in zacht zeegeruis dan vervliegt met spattend gekabbel de vrouwen voldane kennis geeft te mogen wezen in een wereld die onbelemmerd…

Op het hoofd een emmer vrij en onbelemmerd vertrouwen in een toekomst in dit leven dat nu toch iets goeds wil geven rijst en bloemen overal rondom bij de nieuwe levensbron geloof in betere tijden hoop op minder lijden door levenschenkend water Lopen naar dit water... Lopen voor je leven.…

singels drijven water langs de kant bijna tot stilstand bomen verspreid over een deel torsen het licht gewicht takken rijpen het beeld een fiets waar niemand op let helt tegen de boomstam de stad is een koele klank uit de beker van een trompet op het ritmisch getik van een stap zo krijg je behoedzaam vat op de maat van de stad waar je onbelemmerd…

gondel de verwachting was gedaald in het schuifelen van passen en kinderen die trokken aan hun ouders jassen de hemel sloot een donkere boog over het vergleden glazen sprookje en hield zijn eigen vertrouwde betoog groot over de kleine groepen die zich oplosten op weg naar hun huis dat de avond torste wijd en bekleed met een zacht tapijt onbelemmerd…