Alle inzendingen over onbepaald

de Maasche Sluizenaren nog na Schiedamsch stokerijen Vlaardingsch schellevispeekel verlopen haringvisserij zo polderig landerig zo vol van uitzicht blik op verre verten zichtbaar grassend land kassen groene plant tuurt ter overzijde pernisse pijpen oliepluimen bij u de Waterweg door 't land men ziet de Watersnood vanaf de wallekant…

Wind woei haar naam. Adem was begeerte, gedeelde lust naar eenvoud van bestaan. Er was te veel dat het haar zeggen wou, de kracht ontbrak om te beschrijven wat het zag in haar. Sterren waren ogen binnen handbereik, zee was waar het strandde, land verraad van het deinen in de volmaaktheid van hun tijdelijk bestand. Het kreeg een…

Het zegt de dingen zakelijk vaarwel, er is een lijk present dat het verlaten wil. Banden ontbinden, ankers vergaan: het kan alleen in het als het bestaan. Het is atol, zijn aders zijn koralen. het is een wegen op het wiegen van de zilte zee, onmachtig drijven in het oog van de brullende zon. Het spreekt zichzelf niet langer tegen, het…

Het wil nu langzaam uit de woorden treden, verlaten deze schelp, spiraal van het bestaan. Het geeft haar taaie spieren, hart en ziel. zijn steelse vingers worden wandeling, besluit. Werelden zal het in haar lijf vernietigen, goden vergrijzen in de krullen van heur haar. Maanlicht wil het in haar mond verbergen: tong die vuur wordt, aarde, water…

Het geheugen is een hoer die je betaalt met je geweten. Hij is erg professioneel. Het is zomer en het speelt pétanque met zijn vader. Zijn lach is schoon en waar. Het staat op zeven stranden Normandië te bevrijden. Het heerst, want ’t is nu daar. Zand glijdt door de vingers en het kucht. De hoest geeft bloed, dat kan geen kwaad. Het is dat…

LAIS is louter golf en stralen. Ruimte neemt de vorm aan van haar ogenblik. Tijd gebeurt wanneer het klopt en klikt: LAIS licht op in dansende gebaren. Ziet het alleen wat zij hier lijflijk doet? Haar handen vergeven met handen het falen. Haar voeten betreden met voeten de gratie. Haar ogen geven de ogen zicht op het ware. O gij allen met…

Onaantastbaar is het donker van het zinken, ongenaakbaar hoe het rotten zinkt in grond, onweerstaanbaar is de lust dat het er voelt. Het sijpelt van begane grond naar diepe zee. Het brengt de dingen zilt in lome golf teweeg. Het woeden barst en parelt, woelt in zand. In droeve stromen bruisen gele liefdeskernen. De gedachten slierten tastbaar…

De bevrijding was een goede zaak. Het lag te rotten in een vaste slaap terwijl er Duitsers in hem kropen en de buren waren Belg en kwaad. En alle talen zwegen, vielen stil. Geen woord hield toon noch stand. De letters braken slonzig open, alom moedwil heerste, en de middenstand. Het verkocht zich graag, uit vrije wil aan eender wie het…

Afstandelijkheid wordt voor onbepaalde tijd het nieuwe normaal. Fysiek, maar ook mentaal want een besmettelijk en potentieel dodelijk virus zorgt voor wantrouwen tussen mensen. Dat wantrouwen is op zich zo mogelijk een nog lelijker virus dan Covid 19.…

meisje met kinderpostzegels wacht -vergeefs- de deur wordt niet geopend Sporadisch gaat de telefoon maar altijd keert de stilte terug Tot op een dag ruw onderbroken door het forceren van de buitendeur die slechts moeilijk open gaat door opgehoopte reclamefolders wat post en een eenzame kerstkaart In de leunstoel zit de dood al voor onbepaalde…

Zondagmiddag, stil station Onbepaald vertraagd Al anderhalf uur aan het wachten "Supportersrellen", blijkt desgevraagd De speaker meldt het oponthoud Alsof de wereld doofstom is Geen besef heeft van realiteit En alsof het oponthoud niet erg genoeg is Een groep zwanen vliegt over Onderweg naar hun bestemming Zij komen tenminste ergens…

‘k Misprijs niet dat men zich begeeft om vreemde talen Te leren van jongs op met onverdroten pijn: Maar hou ook zo veel niet van Grieks, Hebreeuws, Latijn, Dat ik juist binnen haar al veel te nauwe palen De onbepaalde geest, die vrijelijk wil dwalen Door hemel, aarde, zee, en niet gebonden zijn, Beperken willen zou, o neen dat heeft geen schijn…

nadien onbepaald zwijgend oorlogskranten weten dreigend, economische sancties bekrachtigen hopeloos... vloeit de hongersdood overleven de kruimels van een laatste zelfgebakken brood ...muisjesstil en muisjesdood, lijk de witte scud-raketten die ik in mijn dromen zie..…

aarden Jij komt het verlichten en alles is goed Leen mij nu je krachtig verstand als een wapen Ik strijd door het donkere gat in mijn hart Beïnvloed mijn wezen met helende handen Bescherm tegen schaduw omdat het me tart Ik begrijp als geen ander Wij twee druppels water In jouw hart de spiegel van mijn groot verdriet Vergeten verleden als onbepaald…

Het zwijgen is monddood voor onbepaalde tijd. In de totale vereenzaming onder toezicht van God in een strijd met de tijd die alleen maar slijt. Het zwijgen is met een onbehagen omvangen. Het repeteren van voetstappen door lange klooster- gangen. De visies van verlangen die aan een monniken- leven voorbij zijn gegaan.…

naar Engeland gaan Ooit en wellicht spoedig zal ik dit missen gaan De dynamiek van een boeiend mensenleven Zal mij doen verkassen mogelijk ver hier vandaan Of misschien fysiek dichtbij doch in ander beleven Hoe is het mogelijk je zo te binden aan een plek Als je gewend bent aan de tijdelijkheid van dit leven De volgende filmopname al in onbepaald…

't Verleden rimpelt, onbepaald en loom, - verzonken stad in 't stilgevallen meer. Verheerlijkt glinstren! onbereikbre trans! O vloeiend zilverlicht zo hoog verbreid...…

het licht van het portaal brandt waakzaam onder de smalle rand bewaakt dat het ogenblik onbepaald aan eeuwig is onderschikt. wie de voordeur ingaat op een laat uur verbreekt de kalme betovering maar voor een korte duur. het huis biedt vast weerstand half dommelend half verlamd.…

Dat enige mees, merel, roodborst vink of winterkoning aantrekkelijkste zingen en verfijndste roepen laat klinken tot wanneer ze hun verblijfplaats zullen verlaten om onbepaalde vliegtijden te besteden in een opklarende hemel.…

Wanneer men hier een strafbaar feit pleegt, wordt men daarvoor gewoon gestraft, voor onbepaalde tijd verdwijn je dan achter de tralies.…

getimed opkomen voor jezelf is een langdurig toneelstuk tragikomedie de regie berust bij een ander de souffleur kent vele gedaanten licht en geluid zijn in handen van vreemde toneelknechten met bekende gezichten het programma blijft onverkocht speelduur onvoorspelbaar de uitkomst staat vast mat in een veelvoud van zetten buitenspel voor onbepaalde…

hij kijkt mij aan de grijsaard op zwart~wit met een donker aureool als ruggensteun en in de mond een kennelijk onregelmatig gebit zou ik dat zijn, die vraag daagt op in mijn denken de ogen neigen meer naar onbepaald staren of zijn er wellicht op uit weg van het heden te gebaren ja, ik ben het en zie mij meer naar binnen wenken…

Hoe dan ook ben ik niet alleen doordat duizend-en-een hersenschimmen bloeien in een onbepaalde tijd en ruimte van waar enkelen van hen schitteren, tevoorschijn komen uit onverwachte hoek want één ding staat vast: waar je ook bent, ze zullen je nooit misleiden veeleer verdiepen en verrijken.…

Wij dragen je voor altijd mee in onze harten, binnen nu en een onbepaalde tijd zal je met je vader herenigd worden. Rust zacht lieve zoon. Veel liefs, je moeder en je vader ©Dick Voogd, 24 09 2019…

In ieder geval voel ik me heel erg dankbaar en geprivilegieerd dat ik al deze fijne en mooie genietmomentjes van dichtbij en ver weg meemaak in een onbepaalde ruimte en relatieve tijd zodat zij een voor een worden opgeslagen als herinneringen om nooit meer te vergeten.…

Hoe dan ook ben ik niet alleen doordat duizend-en-een hersenschimmen bloeien in een onbepaalde tijd en ruimte van waar enkelen van hen schitteren, tevoorschijn komen uit onverwachte hoek want één ding staat vast: waar je ook bent, ze zullen je nooit misleiden veeleer verdiepen en verrijken.…

Hoe dan ook ben ik niet alleen doordat duizend-en-een hersenschimmen bloeien in een onbepaalde tijd en ruimte van waar enkelen van hen schitteren, tevoorschijn komen uit onverwachte hoek want één ding staat vast: waar je ook bent, ze zullen je nooit misleiden veeleer verdiepen en verrijken.…

Met armen wijd uitgestrekt blijf je zweven in een grenzeloze ruimte en een onbepaalde tijd Verfijnd, harmonieus, prachtig in balans zonder enige vorm van belemmeringen en spanningsvelden op jouw vlucht.…

Tegen het einde van de rit, met nog onbepaalde tijd te leven, delf ik haast het onderspit voel me in een hoek gedreven. Gedachten, die soms ietsje maar, en toch reëel op Heimweh’ lijken, bedrukken mij dan hinderlijk zwaar en méér dan ik wil laten blijken.…

Een bestaan van los zweven en vrij fladderen door stad en land waar ze verliefdheden heeft aangestoken bij eender welke bezoeker of toevallige voorbijganger op hetzelfde moment goot ze allerhande dromen of wensen in een nieuwe werkelijkheid voor onbepaalde duur.…