Alle inzendingen over onbewogen

De nagel, onbewogen met het licht erin geslopen ik zou je willen houden maar mijn tanden knarsen weer. De schaduw, achter de toppen vingers en het klappen van de zweep ik wil niet meer maar de verslaving trekt van leer.…

ontdaan de knotwilg aan de rand van het kerkhof hij houdt zijn stand nog op en het beladen hoofd recht aangetast de geweldige kruin waar leven woont kreunend in de westenwind het half gespleten hart de voet kronkelt zich in de oever vast een teentje is gedoopt in onbewogen water…

blauw beent ze door het natte gras opgezette voeten verbloemen de gekleurde was hier en daar raapt ze wat leugens op en hangt ze aan de lijn te drogen ze nam het hecht in handen sloeg haar kruis tegen de grond de hamer lag onbewogen vuile vuisten slaan niet meer op tafel de afdruk van zijn mond…

bewust breek ik de avond bang dat het zwijgen van de merels de tijd vertraagt in onbewogen ogen en kou doet kruipen in huiverhaar van de schoonste scherven lijm ik mijzelf merels en meer dicht de nacht wanneer de maan de torenhaan raakt en stap naakt uit dit stilleven…

vrij naar Remco Campert een standbeeld opwinden met behulp van wat muntjes komt het voorheen onbewogen beeld voor even tot leven living statues zegt men hier in Borne hoewel er geen woord Boorns bij is... doch het verstilde leven blijft tóch voortleven in welhaast rituele beeldspraak…

de kleine zonnetafel was immens waaraan ik als kind mijn dromen speelde de bergen hier de dalen daar en het gevaar daartussen met zijn woeste baard alles was toen geel onder gelukkige ogen geen schaduw werd er ingedeeld zelfs de despoot bleef onbewogen en in stilte aan de altijd zingende slaven uitgespeeld -------------------------------…

Uiterlijk onbewogen, bevrijding voelt als verraad. Geen keuzes durven te maken. Op niemands tenen willen staan. Jezelf herpakken en maar op dezelfde voet verdergaan.…

Het donkere water weerspiegelt wolkenflarden in spiegelbeeld met pistool nog richtingloos onbewogen in haar ene hand Onvervulde verlangens zweven tussen willen en kunnen wachtend om zich te uiten in boosheid of verdriet Tot het langzaam wordt gericht een knal in echo’s weerkaatst spiegelbeeld verrimpeld achterlatend opgelucht op weg…

je hongerde de eerste twijfels uit en dorstte naar echt voelen kosmisch woelen in een kille maan zon moet blind de warmte gedogen het onbewogen rationaliseren van het rood in en ver voorbij de dood maar je komt je maagdzijn herontdekken leven voor het eerst ik wacht met een handvol licht op beelden voor morgen…

de veerman op de pont belaagt het water keer op keer overwinnen zal hij dat wat zijn vrouw nam rusteloos frommelt hij aan een sigaret hoort de takken in de noordenwind het is kalm aan dek zoals bij hem in huis waar koffie en muziek zorgden voor een thuis onbewogen staart hij het water af dat zijn gezicht prijsgaf…

Je ogen waren eerst gewoon je ogen onbewogen Geen ontzag geen trots geen mededogen Je mond was eerst gewoon je mond onbekend Geen lach geen traan geen zoen gewend Jij was eerst gewoon jij onbemind geen ik geen wij voor aandacht blind opeens werd je speciaal voor mij van binnen nu nog…

Gisteren zat ze daar, een vrouw in een strandstoel, een lichtgewicht, ineengedoken, bijna onzichtbaar, een schraal figuur, pal in het midden van het strand, ze keek voor zich uit, recht naar zee, bijna onbewogen, de handen in haar schoot gevouwen, ze had iets sereens, en toen het avond werd, verdween ze even geruisloos als ze was gekomen…

letterlijk onbewogen lig je op de stapel hoe je daar belandde maakt je niet uit het laat je koud als ik aan je voorbij ga het kan niet anders ik moet je bevrijden ik pak je op houd je vast ik lees je naam streel je tegenstribbelende kaft ik ruik je versheid verslind je woorden ik neem je mee je geeft je over onze band…

eeuw na eeuw het gekrakeel van de menselijke soort hoeders van wijsheid kijken onbewogen toe de banen der planeten het rijzen van de zon het spel der sterrenstelsels behoeft hun aandacht verdreven uit de Hof van Eden slaat Kaïn steeds nog Abel dood de roos der wijzen bloeit in het eigen hart…

In een nis staat een vaas er staan plastic bloemen in gerangschikt tussen bloeiend gras elke dag zet hij er nieuwe in op hetzelfde uur en toont zich aan mijn ogen voor de onbewogen muur het zijn niet de bloemen die in het uitgeholde staan niet de man die zich schuilhoudt in zijn afgewende blik het is de vaas die mij vasthoudt als…

Hele dagen staat hij daar onbewogen met een hand voor z’n ogen op de punt van het havenhoofd staart in de verte naar de zee die hij eens levendig bedwong nu alleen nog stil observeert een tijdlang ga ik naast hem staan staar mee naar de nu zo kalme zee met alle gedachten op oneindig zijn we even twee standbeelden…

Laten we wachten op de dag van morgen, op hetzelfde licht als vandaag en op de onbewogen stenen in de straat Laten we wachten op de vogel die gisteren overvloog, op tijdloze wolken in een heldere blauwe lucht en op de bomen van eeuwen geleden Ik zal wachten op het ogenblik in jouw ogen dat nooit voorbij zal gaan…

ik zag je aan zo’n godverlaten toog er groeide vriendschap die wat glazen duurde ik sprak terwijl jij onbewogen tuurde bedeesd vernam wat mij zoal bewoog je stelde mij totaal op m’n gemak voor even nam ik afscheid van de aarde maar toen mijn blik je glazen ziel ontwaarde bestelde ik … een nieuwe fles cognac…

Keek ze daarom op dat drukke perron met doffe ogen naar die zwijgzame, vluchtige stoet van onbewogen blikken? Was haar horizon verblind, haar levenswil gedoofd, haar ziel vol melancholie? Sprong ze daarom zo wanhopig haar dood tegemoet?…

de lente is heen in dit stilleven van woorden onmachtig weggegleden zoals een glinstering op het water veroverd door de nacht waar stemloze vogels, zwartgepluimd in leegte graven en uren tellen opnieuw en opnieuw tot elk geruis verdwenen is, zelfs in mijn diepste slaap of misschien wacht ik onbewogen op de wind, veel verder…

Ik volg het voetspoor van een dromer langs de kustlijn van jouw hand geven golven zich gewonnen en de branding waar ik strand spreekt van liefde zonder woorden schrijf ik zinnen in het zand onbewogen lacht het leven in jouw ogen keert het tij als een lied van stil verlangen waai jij even mee met mij...…

De zee, groots onbewogen worst'lend met zijn eigen kracht Niet wetend te doorbreken de dijk, door mij hem toebedacht Kon ik als de zee zo stromen Mijn rijk uitbreiden tot de kim Geen euvel op de weg te vinden zo kalm rustig zonder zin.…

Nu je mijn boetekleed geweven hebt dien ik me stom en onbewogen aan. Jij kan me niet vergeven, je wil de woorden uit me slaan. Maar, ik drink niet langer van je wijn die vind ik troebel en verschaald en voor je armenbrood dat zurig is heb ik veel teveel betaald. We drinken Blauer Zweigelt nu, strelen teder elkaars rug.…

je weet het: deze nacht zal de laatste van mijn leven zijn ik heb geen weet: wat speelt zich af in een onverzettelijk hart en hoofd in deze nacht met de dood in zicht schilder je een vredig tafereel de landelijke boerderij bloembollenvelden de horizon onbewogen onder een zacht wolkendek in deze heldere uren bestaat de oorlog…

Muren en gordijnen draaien, niets blijft onbewogen. Een bekende stem hoor ik zeggen: “Niet lezen in bed, dat is slecht voor je ogen.”…

Mijn moeder ben ik verloren Oud en grijs en gek zit ze Voorgoed in de bejaardentoren Met mooi weer mag ze naar het park Voortgereden door een zuster Als ze zoet is krijgt ze kwark Me onbewogen aan te staren Vertel ik vurig over onze jongens Moet ik me de moeite dan besparen?…

Ze is er haar lege vel opent mijn ogen wit Licht Langzaam hortend en stotend verschijnen zwarte figuurtjes lijntjes Ik wacht en kijk een figuurtje seint flikkert zwart op wit wachtend op meer vooruitlopend ongeduldig boegbeeld Ik kijk onbewogen hardvochtig bijna onaangedaan zeker in grijswit kalm ben ik wat komt zal komen…

Achter gesloten ogen Ligt de nog ongedachte Gedachte onbewogen Te wachten Op een grofstoffelijke trillingsvibratie Ontvouwt zich een sidderende sensatie Een kaleidoscopisch kleurenspectrum, een repeterende ringcollage Niet te koop, onbetaalbaar En geenszins geschikt als handelswaar Stromen mijn gloednieuwe gedachten Naar mijn gedachtenetalage…

Mij schonk ’t geboortelot, bij flikkrend Dichtvermogen Waar ’t oude Griekenland zijn eigen geest in kent; (Voorvaderlijke vrucht, op d’echte stam geënt,) Een hart, voor ’t woest gekrijs der menigte onbewogen: Een ziel, aan tijd, noch lot, noch mensenwaan verkleefd, Die de Almacht en zich-zelv' alleen tot rechter heeft.…

Roze Lelies helder-rein-onbewogen sterk zijn zij die wij graag mogen.…