Alle inzendingen over onderaards

Water vervalt tot schuim, gestegen golven vallen terug tot zee, horizon en grijze wolven liften samen met de meeuwen mee, een vlucht zweeft daar boven, beducht voor onderaards gebroed en geronnen bloed,wat als metafoor van ondergaande zonnen kleeft aan de schone vleugels, gewogen uit de zuchten van de oceaan, zal die geen veren…

Onhoorbaar graaft hij de onderaardse gangen van de molshopen.…

Ik ben als een hert gevlucht voor de jager ontheemd beroofd loop ik op glibberige paden het plateau een onderaardse- gang met heksenbezems de route is een omweg naar het doel van mijn bestemming…

verkoos hij wind boven windstilte en stookte tot 'n vochtloze wolk van gensters de verspilde kolen wegspoelde naar de onderaards zwarte vergetelheid…

ik ben het fabelschubdier in Wedde op het kasteel hier was ik de draak had tot taak in lengte van dagen het wapenschild van de familie Addinga te dragen hoofdelingen die solden met de vrije boeren van Westerwolde als onderdrukkers waren ze berucht naar de slotkelder ben ik gevlucht voor hun orde en tucht bang kwam ik in hun onderaardse…

De Irakese draak met zeven koppen die zich verschuilt in onderaardse krochten wordt door St. George met heldenmoed bevochten. Diens drieste overmoed is niet te stoppen. Maar als een kat die negen levens heeft weet je toch nooit of hij het overleeft.…

O metrovrouw bloem in onderaards bestaan jij bedwelmt supersnel, palmt me in, een roes begint zijn werk te doen ik vrees verlatenheid bij elke haltestop ga toch mee met mij ik zal je in een bedje doen voeden, keer op keer weer laten komen bloeien…

zo zacht je huid zo zacht zachter dan het fluweelste zacht ik zal je door je boven en onderaardse gangen volgen en blijven hopen dat ik als ik mag blijven slapen mijn lichaam mag warmen mijn blind verlangen laven aan jouw fluweelzachte huid deze diepzwarte nacht…

Onderaards krioelen, gericht op sjouwen van immense korrels zand, rotsblokken, mieren, bladluizen, honderdpoten. Dit is de tweeledigheid der schepping, op en om, vervolgens op en nogmaals om. Zandberg, zanddal, stoffelijkkheid migreert.…

in het berglandschap uitgestrekt en kaal brengt een onderaardse stenen trap een graf aan het licht onder de geschilderde sterrenhemel twee lichamen bedekt met een gaas van ragfijne zilverdraden majestueuze maskers van goud rusten op de plaats waar ooit hun gezicht was uit het zand van vergetelheid gegraven onherstelbaar…

het lijkt nog nacht en het kind weet: ze gaan weer komen de woorden en de schaduwwachters die door de deur naar binnen sluipen een onherstelbare droom vullen met vermommingen en beeld na beeld leugen na eeuwigheid na leugen luid eeuwig in een te klein kasteel van witte lakens, wollen beesten en onderaardse, dichtgestopte…

Zo zorgvuldig met Bloedend vaderhart Verstopt op een Onderaardse plek Die met infra-rood Niet te vinden was Handen bedekt met het Bloed van intens verdriet Levend in de gedachte Hier vinden zij ze niet Brengt de overvloedige regen Van het moment een waterstroom Op gang die het laat gebeuren, Die als enige de kracht heeft wat…

zwaan zwaan zo mysterieus laat je niet verleiden die onheilspellende onderaardse rivier af te gaan waar leidt hij heen geesten zullen je bestoken je zult mogelijk worden gebroken zwaan lieve zwaan van Tuonela beperk je enkel tot het zijn van het gezicht de naam die Jean Sibelius heeft gegeven aan z’n symfonisch gedicht…

een kamer verlaat aanwezigheid zodat gehemelte aan leegte blijft plakken een lichaam sterft bloedeloos tot schijndood, verdrinkingsdood wegen scheiden naar ieders weegs, naar onderaardse brieven, ongelezen drenkelingen wandelen in hun slaap, praten over oeverloos land, door halfduistere gangen in wankele spiegeling gloort een bruggenhoofd…

Rollend rollend Door onderaardse rivierbeddingen. In de witte walvisbuik van de gletsjer. Door de bellenblazende waterval. Door de kolken. Door de stroomversnellingen. Dondersteenwaarts. ------------------------------------------- Uit: 'Wolkenjagen', 1997.…

het wortelde diep maar was nooit opgeschoten in de weelderig bloeiende tuin pas toen zon en warmte het genadeloos lieten afweten ging het onderaardse leven schuin vuurrood knalde zonde door regenstorm en kou hemelsblauw bruuskerend met ontrouw toen het hellevuur de eigen pijn verbrandde en doelloos strandde doken de wortels weer…

Een onderaardse kamer, aards als het duister van de moederschoot. Het zijn de luchten van geruchtloos leven, kortstondig vlammende wolken, druppend als kaarsvet op ontvankelijke bodem, voor even. Het is de vraag die geen antwoord behoeft, de wekelijkse reis zonder bestemming.…

verre van een vriend Die had naar veler idee de dood verdiend Hij wilde dat beslist van mij niet weten heeft toen met vaart mij het huis uit gesmeten Ik heb hem dat beslist niet euvel geduid Hij had gelijk de rekening moest nog uit Na een merkwaardig ziekbed is hij dan nu dood De kist is verzonken in kleurig glas in lood Zodat een ieder onderaards…

lichte ogen als druppels regen uit zijde gesponnen kindergezichten ik wil jullie namen in alle talen noemen terwijl de wereld boven ontploft luchten bezwangerd van kogelwolken van zoekgeraakte levens kristallen stemmen onderaards lichte ogen als druppels regen aan zijden draden Nazar Anna Vitaliy Iryna hoe teer raken jullie…

Maar ja, een mens zonder hart, zeg nou zelf, wat is dat nou slechts een leegte in een onderaards gewelf. Dus lief al blijf je zoeken, mijn hart blijft daar waar het al zit voor 25 jaar.…

In rood, grotesk halfduister gevangen, een verdronken metamorfose, vechtend en rollend in patronen van onderaards geluid Deze warme holte, als een slangenhuid om mij gegroeid, een microcosmisch perpetuum mobile, immer krimpend, als was ik in de poten van een logge reus, sterk en onbehouden Wachtend op de dag dat mijn vrees een weg baant…

Het was eindelijk weer het jaar van de cicade zoemzingend in loklicht en bewegend in priemgetallen bovenkomen en verwekken als kunstvorm de aarde als dekmantel kleur als kapsel paladijn terzijde een kort manifest terug naar het onderaardse onzichtbaar geduldig wachten op het onverwachte diep in mij klopt vandaag het hart van de…

In de onderaardse slang die wereldsteden verbindt zie ik de stations van mijn dromen Newski Prospekt, Ile de la Cité, Times Square, Gamla Stan Ik lees over witte nachten van st.…

de stekeblinde tamme onderaardse vis de oefeningen in geduld het liefste tempo van de langzaamste de vlucht over de randen van de wereld spattende tranen uit gelezen regels composities van wolken en water de moed om de kust uit het oog te verliezen het kleine leven omringd door slaap de barsten in oude woorden in…

edelsmeedkunst aan explosies paart Wat voert gij in uw schild der Tartarus Onder de Hellespont en Bosporus Van Istanbul tot Anatolia Is uw domein één groot Tectonia U kent geen grenzen in Tectonia Uw smidse schudt heel Anatolia Maakt korte metten met het land van Koerden Waar mensen 's middags nog hun duiven voerden O niets ontziende onderaardse…

begraven onder dikke aarde verstikkend en bang, woel jij jouw onderaardse gang naar boven, aanvaardde het leven zoals ik jouw weer deed geloven, greep mijn handen en rukte je los uit het verleden, weg naar boven dagen werden helder, verlichtten het nieuwe pad, ingeslagen vol verwachting en gedreven totdat, je teruggleed in spiralen…

Ingebed in raadsels en eeuwige slaap Een onderaards mysterie voor zolang als het duurt. Ik weet het. Archeologen moeten graven, opgraven, uitgraven en doorgraven. Met houwelen, spades en troffels wroeten zij bevlogen in ondergrondse geheimen. Alles moet boven aarde komen! Opgehelderde mysteries sterven een snelle, stille dood.…

Het is onbekend hoever wanhoop kan zinken naar de laagten van de zwaartekracht, voordat verkalkte echo’s onderaards klinken. Een vlucht naar stille bossen lijkt zonneklaar, daar is de massa onder humuslagen bedolven, doch zelfs hier is ongenade niet verhandelbaar.…

Een bommel-ding, een knalvuursalamander Verspreidt grofstoffelijke trillingen Bezorgt het noorden weer de rillingen In onderaardse verticale gangen Er gaat niets boven Groningen dan gas Waar bovenaards van Pekela tot Beijum De eigenheimer en de bint gedijen En voor de strokarton een zee aan graan was O ferme commissaris van…

schrijf de laatste regels in uitgebeende trage taal verzamel de moed om de kust uit het oog te verliezen zoals de vis tam en stekeblind oefent in onderaards geduld laat tranen een voor een over schaarse woorden vloeien bloed spaarzaam druppelen op het onbeschreven schrift zoals het bewegingsloze dier dat in donkerte op helderheid wacht laat…