Alle inzendingen over ongenoegen

Vergeef me mijn egoïsme mijn onbegrip en afgunst vergeef me als ik in slechte tijden anderen de schuld geef van mijn ongenoegen mijn bitterheid ik vraag vergiffenis voor het feit dat ik als ik kwaad ben verdrietig of gefrustreerd mijn geloof verlies vloek waar ik zo tegen ben leer mij dankbaar te zijn voor de kleine attenties…

Hij spuwt een wereld van ongenoegen naar de einder van vergetelheid. De landen der herkenning honen driedubbele hanenkraaien, dribbelend op zijn middenrif. Zijn hart zuigt de trilling als een kronkelende slang in de rivier der vervreemde galmen. Overtuigd van overschot aan gelijk, wrijft hij nog eens zijn kin schoon.…

puik panklaar pasteitje praat me niet van plomp pedant protserig pompoenen eten pinda's achterover gooien pepsels knauwen omdat uien prat gaan op pruttelend vlees protesteer, mijn lieve profileer je ongenoegen potentie in overvloed punt is hoe plezier je die pleit voor fijngevoeligheid per pc of per se bij precaire, culinaire…

Op de drempel van mijn deur van ontevredenheid, roep ik mijn ongenoegen over het gebroebel van mijn ingewanden uit! 'Onwelvoeglijke reetjeskikkers!' 'Onfrisse bochtenkruipers!' 'Ongehoorde rectificatiekolommen!' Mijn overbuurvrouw, met de bezem in de hand, maakt misprijzende gebaren.…

Al was jouw vlekkerige dood mij het ongenoegen waard bij het vernemen van de handicap en stierf jij de wraak die onbezonnen de strepen aan de horizon bedonderde salvo’s uit klankgitaren priemden door het as waaruit jij kwam om tenslotte als een trotse bombardon te ontwaken uit jouw tijdelijke kleed onkundige tranen die als desperado’s…

Als ik nog zoute tranen overheb, tegen alle ziltheid van de tijd, die uitmondt in een belegen zee, schep ik ongenoegen in een emmer, waaruit de bodem is geslagen en de dromen ongestraft blijven komen, in het zog van zelfgenoegzaamheid, tegen ingedekte stromen in, dein ik blind in de wals der sterren mee, verkoos mijzelf te overschatten…

ik aanschouw mijn ongenoegen en onvrede met krimpend hart de dingen die me overkomen en aan mij worden opgedrongen ben ik een object in een wereld van orde en gezag spanning viert hoogtij in het voorportaal van de nieuwe toekomst waarbij ons beheerste taalgebruik geen aansluiting meer kan vinden met papierwerk zo ingewikkeld en vol…

moeizaam ontlast de houder zich van het offer, woorden van wierook galmen door de stille kamer het schreeuwt – het is hier overbevolkt, mijn dood heeft geen wensen in de kieren van zijn adem en ontnuchtering zetelt de wens die dan toch ongenoeglijk maar duidbaar de kans creëert door hongerige staven te scherpen die het lichaam zullen breken…

Een damesstem klinkt aangenaam: z'n ongenoegen wordt gedeeld. 'Ik heb gelukkig geen tv,' bekent een vrouw. Ze lacht charmant. Hun eensgezindheid schept een band. Hij loopt een stukje met 'r mee. Ze converseren blij van zin. De dame neemt 'm voor zich in en Bas beseft: 'Bekoorlijk is ze.'…

wolken klonterden waar zij vroeger statig dreven voorbij verre luchten zonder ooit bevuild te zijn zij bonkten hun onlusten in ronkende donders en schichtten valse bliksems met gevaarlijke kleuren uit de aarde kroop angst als mens verterend ongenoegen uit het diepst van stinkende riolen in een wereld die zijn balans verloren…

Toon begrip voor mijn emotie en ongenoegen, Toon begrip voor mijn eeuwige zwoegen.…

Soms kan ik haast niet wachten, vult mijn ongenoegen heel de lucht en ziet niet meer wat echt belangrijk is: de tederheid bij 't zien van pijn, het heel geduldig groeien van de eerste lentebloemen, de lach van 't kind. Vergeef me heel die drukte, 't onbezonnen draven en het drukke bezig zijn. Schenk me opnieuw een hart dat vindt.…

vreemde ogen kijken laten ongenoegen blijken vervloeken me tot in de hel is dit mijn wereld wel ik kijk slechts door de ruiten van mijn geest ik kan nog niet naar buiten chaos is weer langs geweest mijn handen doen niet wat ik wil, mijn lijf verkrampt zodat ik gil ik eis mijn eigen vel ik loop met benen die me niet meer mogen…

vreemde ogen kijken laten ongenoegen blijken vervloeken me tot in de hel is dit mijn wereld wel ik kijk slechts door de ruiten van mijn geest kan nog niet naar buiten chaos is weer langs geweest handen doen niet wat ik wil mijn lijf verkrampt zodat ik gil ik eis mijn eigen vel loop met benen die me niet meer mogen voeten zijn…

ik zei ik zie de roos als een wrak in aanbouw ze zwierde aan de kroonluchters boven de romige hapjes met een vorkje porde ik van alle kanten in het gebakje vat vol ongenoegen dat ik ben inclusief slenterhart dat al twee dagen zijn plek niet meer kent en ik maar denken ik liet haar gaan maar niet zonder slag of stoot geen letter…

Waar en wanneer zal ik aan de eenzaamheid ontkomen Het heldere brein zal verschroeien, het ongenoegen zal groeien. Alleen ikzelf heb het in handen Alleen ikzelf leg het aan banden. Misschien wordt alles weer goed, verdomd nog aan toe… het moet.…

Soms kan ik haast niet wachten, vult mijn ongenoegen heel de lucht en ziet niet meer wat echt belangrijk is: de tederheid bij 't zien van pijn, het heel geduldig groeien van de eerste lentebloemen, de lach van 't kind. Vergeef me heel die drukte, 't onbezonnen draven en het drukke bezig zijn.…

De slaap is een schurftige bedelaar steeds minder vaak vindt hij de weg naar mijn deur bang als hij is van mijn grijnzende honden, zie ze snokken aan hun roestige ketting Ik nam een kijkje in mijn pakhuis van klein ongenoegen en groot verdriet haalde wat rag weg en zag wat kasten op een kier, de jaren '90 maakten goede sier....…

Als ik nog zoute tranen overheb, tegen alle ziltheid van deze tijd, leegloop uit de oerzee, stroomt het ongenoegen uit de emmer, waaruit de bodem is geslagen en de stop nog niet gevonden is, in het zog van zelfgenoegzaamheid, tegen ingedekte stromen in, dein ik blind in de wals der tegenstellingen mee, verkoos mijzelf te overschatten…

krijgen ze dat voor elkaar de politie in IJmond Noord moet deze scores behalen de misdaad moet worden opgevoerd om het overheidsbeleid te betalen 363 criminelen waar haal je die zomaar vandaan natuurlijk, er zijn er zoveel meer maar geen rechter doet er wat aan de politie pakt ze op met liefde tot genoegen van Jan met de pet tot wiens ongenoegen…

weer aflegt de rotzooi aan haar randen verdrijft de droge geuren steriele zachtheid ten dienste van wel zeker iedereen maar niet de sluikse storter haar witte stukjes lijn worden grijzer elke dag als vuil besmeurde tranen maar van opstand is geen sprake straten doen niet aan politiek ze ondergaan gelaten het storten van tonnen ongenoegen…

De tijd bepaalt zich niet tot ongenoegen, het lichaam is hier niet met angst te vergelijken, waardoor ik ondervind dat men zich in kan voegen. Bladeren vallen naar de aarde, de namiddag is geel en opgemaakt, lege metro's waarin niemand ooit naar huis toe gaat.…

Als ik nog ongezouten tranen overheb uit alle zotheid van de tijd, die zich vrij laat stromen in een verbond met een bodemloos gelegen zee, schep ik ongenoegen in een emmer waar de bodem is uitgeslagen, waar des ondanks de dromen ongestraft uit blijven komen in het kielzog van de zelfgenoegzaamheid, tegen alle zwarte gaten in, dein…

Mijn lichaam zit gesnoerd met een koord van ongenoegen, waarvan het einde geen einde meer is, maar weer het begin van niets. Vroeger leefde ik in het nu en lachte naar de toekomst. Ik beloofde mij een aangenaam leven. Het leven heeft mijn geloof gedoofd.…

Ik dwaal ontdaan door kostverloren straten en loop te kleumen tussen staal en steen en meet de diepte van de wintergaten, het ongenoegen tussen steen en been, dat kieren laat als leeggeroofde raten. Geen winter was ik zo ontzet alleen. ------------------------------------- uit: 'Calendarium poeticum', 1988.…

De dag lijkt niet te kunnen verwoorden waar de ziel aan ten grondslag ligt overwegend mooie en complexe dromen over alles dat wensen zullen blijven Met ongenoegen schrijf ik het verlangen waar niemand ook maar iets aan kan doen het is altijd wel in mensen verborgen omdat zij immer wensen blijven houden Vaak genoeg lijkt het leven zich te…

Dan sprak ik: "Ik kom Met lege handen, meester, ik verdien Uw ongenoegen en uw straf, want dom En slecht heb ik gearbeid." Dan misschien Sprak God: "Ofschoon met lege handen, kom!" 'k Erken het zonder bitterheid, hoezeer Ik heb gefaald.…

soms was er die stilte in een onverklaarbaar niets zeggen terwijl de woorden in de lucht hingen vol betekenis voor wie het wist geladen met wat lichte dreiging van ongenoegen door elkaar niet goed te verstaan in een ongeordend patroon van uiterst vreemde voorvallen juist in de tal van fijngevoeligheden konden wij bij elkaar…

Het koor der dieren klonk heel ongewoon tot ongenoegen van de dirigent. Zo riep-ie naar een bariton: 'Je bent niet goed bij stem: je valt steeds uit de toon!' Hij noemde 't stemvee, wat-ie dirigeerde. De meeste dieren hadden goede longen, terwijl ze zuiver a capella zongen. Het was een ezel, die hij corrigeerde.…

Ze waren een hecht tussenneusenlippenberenpaar Steeds waren ze in de zomer bij elkaar Ze bedreven de liefde tussen neus en lippen door Die beide beren waren zogeheten smoor Hij droeg zijn snor graag tussen neus en lippen in Tot groot ongenoegen van zijn tussenneusenlippenberin Dus op een dag ging hij plots uit varen En keerde niet terug…