Alle inzendingen over ongewisheid OR gemoed

ik spreek zoals angst niet is te rijmen en volle wolken mijn bestaan dreigen te overvallen; de dagen zijn de psalmen uit een onware bijbel trots is als water zonder zichtbaarheid ergens waakt de rust en stilt mijn honger naar driftige lusten het leven raakt het vuur en omhelst het gevoel in een diffuus ogend licht gelaten zegent het gemoed…

Een vrolijk gemoed natuurlijk en ongedwongen. Niet kunstmatig of met het medicijn voor het moment gewonnen. Het kruid is soms bitter en een hart soms gewond. Maar elke dag klopt het vele slagen in het rond. Zulk een inspanning zo essentieel; vraagt om verstand en vertrouwen in de mens als geheel.…

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…

Come rain or shine, het was des kiezers wens Maar of het lukken zal, dat weet geen mens Mede geïnspireerd op het snelsonnet van Jan Bontje en de reactie daarop van Bet Weter…

bewust van het ongewisse fiets ik naar Lisse ik heb lampjes, gevoed door batterijen bij me zie ik het licht, mocht de avond vallen zover is het nog niet zover ga ik ook niet de les van mijn ouders, voor donker thuis…

Mijn klotsend gemoed Lukt het niet Te klimmen over de horizon En vat te krijgen Op het woordenboek van Deze geërfde ziekte. De zoutige substanties Botsen met de zuiverheid van Gewoontes en tradities, Laten mij geen keus.…

Huilend om het duister verleden Vallen zware regendruppels Langs mijn uitgestoken armen Als stille getuigen naar beneden Zingend over stille wateren Fluistert de wind over mijn meer Hoor hun troosteloos lied in de stilte Vermanende woorden strijken zacht neer Draai me langzaam van hen af Kijk niet langer terug naar het duister Regen en…

Opgesloten in het huis van mijn geest knellen van vragen hoe en waarom zie ik zelf niet meer ziende blind hoor niet of slecht luisteren alleen de wind rondom draaiend laat nog enkel woorden toe licht verdwijnt zacht naar beneden neer donker wordt het duister geluid heel stil gesloten wie was ik waarom niet blij contact verstild…

welke stemming ik ook ben Als jij je arm om me heen slaat voel ik me meer dan geborgen En over wat ons nog te wachten staat maak ik me dan absoluut geen zorgen In welke stemming jij ook bent Je weet, ik bied je een luisterend oor En een warme arm, en als ik daarbij diep in je ogen kijk, met een glimlach op m’n gezicht ben ik elk ongelukkige gemoed…

ijs in het schilderij als witte pels onder schaatsers die compositie is een begaafd portretkunst zij scherpt het hoofd bladstilte sijpelt ijl binnen als warme stippen schaduw trekt blijmoedig over het platteland dat uitgeslapen ligt velden vormen fietstochten langs een rustig bestaan en brengen appels mee blaren helen…

Een hint van erbarmen is merkbaar in de lucht. Bries van traag verwarmen in een onmerkbare zucht. Lome dampige deken, door zonnen verwarmd. Aan het zwerk bezweken en door loodgrijs omarmd. Wolken die zo zwaar wegen dat ze wijken onder hun gewicht. Weggespoeld door louterende regen in warme druppels op mijn gezicht.…

huilen vaak nader brengt dan lachen doet ons af en toe het geloof wankelen dat het morgen wel weer beter gaat ons een antwoord zoekend op het waarom van naar de overkant veel te vroege reizen geven wij de wind snikkend onze tranen mee waarin de herinneringen in regenboog stralen liggend op het strand van onstuimig leven stroomt ons het gemoed…

Tranen zijn de zalving voor ons gemoed…

Zo blijft het vooralsnog zeer ongewis Wie hier belaserd of belazerd is…

er waait een briesje in mijn hoofd die mijn gedachten zal verfrissen een einde maakt aan 't ongewisse dat deel uitmaakt van mijn bestaan…

hoe vreemd voelt soms de tijd die aan zichzelf verstrijkt als in het vliegtuig achter verre wolken de nieuwe dag zonder een nacht of omgekeerd in het ongewisse tel ik het uit til ik hem hoopvol over minne dagen…

laat ik mij ooit nog door hekken bekeren of laat ik kaders wijken, omarm ik hier lucht zoals ik toen loze orde in ongewis liet verkeren een eindeloos moment onderwierp aan tijdige tucht…

De volle overgave aan het nieuwe avontuur kent slechts de grip van het ongewisse. dat zoekend wending geeft aan het stuur; maar zich mogelijk ook kan vergissen.…

daar gaat hij onder één arm z’n ziel onder de ander z’n hoofd wegvliegend in de late schaduwnacht onderweg naar ongewis alleen z’n hart blijft achter in die droom zonder begin zonder einde…

de hemel is door gevallen sterren in ijdele hoop verduisterd een stem klinkt van verre die als zachte mist een bloemlezing uit verlangen fluistert om te zoeken wat niet is om te hervinden wat in het voorbijgaan verloren ging, de bestemming ongewis…

Zijn het de gedeelde beelden ontstegen uit de zoekgeraakte schimmen, die zich aan het gemoed klampen, in een laatste poging zich van het duister te ontdoen, zich aan het licht van morgen te laven en uit de eerste zonnestraal een glorieuze dag te spinnen, het ongewisse te weerstreven om de aangeboren angsten te overwinnen?…

Er is een rapportage aan gewijd: Acht op de tien beweert dat die er is, maar wat die inhoudt, blijft nog ongewis. Wat is de Hollandse identiteit? Wien Neêrlandsch bloed door d'aderen voelt vloeien, laat zich door zo’n stupide vraag niet boeien.…

het moment bleef gehuld in vooravond onthield zich van voortgang in verzet tegen koers en bakens om het gewicht van hart en ziel en aan het onbewaakte voeteneind lag in een onbetreden land het goede met mate en het ongewisse voorbij de Rubicon…

je klampte slechts aan leuningen de trap was op of af in volgorde treden ontwaakte door mijn hand ik ben het die je spelen laat kijk in de spiegel wie je haat je stappen zijn onzeker struikelen blijkt leven zo ongewis onbeslist vertreden…

het onbedoelde teken dat niets vraagt het behoedzame hert ongewis tussen de bomen de onverwachte dichtbije stilte zeldzaam zacht het onvindbare woord dat geen ruimte behoeft de onstilbare tijd die ons tikkend naar de afloop draagt…

donker wordt de horizon van mijn gemoed leeg is het landschap de mist daalt in mijn gemoed. maar eens zal verschijnen glanzend en blij paar'lend en lachend de zon komt voorbij...…

Altijd aan deze Kant geleefd In volstrekte eenzaamheid Gewoond in mijn Cel van drie bij vier Ben er ook wel Aan gehecht geraakt Opgesloten te zijn Binnen de kaders Van mijn leven En toch trekt De overkant Hoewel donker En ongewis Wil ik ontdekken Wat ik in dit leven mis…

(234 slachtoffers op één dag) vandaag zag ik wat ik gisteren voelde de ledigheid van verlaten straten in een ongewisse tijd nu een mensenleven sneller verstrijkt dan de tijd weet ik de zwaartekracht van 't leven zeer nabij…

Het ongewisse is een oer-gegeven. Onvoorbereid, verdwaald, daar sta je dan. Een tweesprong, ramp, geluk of simpel pech, een innerlijke koers wijst me de weg.…

weten dat het bijna voorbij is een ander perspectief onvoltooid achterlaten dat leven een nieuwe einder eindigheid is afscheid nemen en verder gaan over de drempel van het onbekende waarover niemand iets weet blind binnengaan een éénrichtingsweg naar het ongewisse…