Alle inzendingen over onherkenbaar

geen woorden meer die gevangen in een zilveren spinnenweb blijven hangen tussen jou en mij geen gevoelens meer waar ik je in terug vinden kan hooguit een lichte aanraking die ik net niet vang geen geluiden meer die zeggen dat ik er ben verloren stem van verstomt geluid onherkenbaar onbereikbaar er niet meer zijn…

we verloren onze verwondering en onschuld Morpheus - ook hij - omarmt ons niet langer de poëzie in onze ogen verdween als een dief in de nacht gelaten staren we naar het lege huis een regen van as verandert ons in onherkenbare vreemden voor elkaar…

Waar de dood verwoestend Heeft toegeslagen, Lichamen onherkenbaar verspreid Over een te groot oppervlak, Voortijdig begraven tussen Eigendommen die van henzelf Of van anderen kunnen zijn - Groeit uit het midden van Deze doodsakker een zonnebloem, Sprakeloos tot bloei gekomen In het diepst van deze Inktzwarte nacht…

Oorverdovend is de stilte in dit onherkenbaar land. En mijn hoofd, ook zonder lichaam peddelt naar de wallenkant.…

De vrees der Goden onbemind verdriet verscheurd slecht gezind Niemand geen arm, geen schouder verlaten, donker met de dag... ouder Je gezicht vegeten, onherkenbaar niets rest alles wordt te zwaar De tunnel lonkt aan het einde licht een laatste zucht voor de dood gezwicht…

zoek woord en het wordt waar je eigen waarheid klaar je weet dat er meer is tussen het licht duisternis station Vinkenoog onderweg Ginsberg blues jazz om je oren tranen zonder scoren alles blijft onherkenbaar dit lijf voor de woeste zee niet bang alles verdwijnt en begint opnieuw…

In het schemergebied Waarin het altijd nu En gisteren is, drijven Onherkenbare schimmen voorbij, Vage schaduwen van dode En levende wezens die evengoed Allebei onrustig bewegen In mijn hersenschemering - 'k Weet niet precies of Ik nu de heer Parkinson Of toch meneer Alzheimer Voor de deur heb staan - Ik ken ze niet meer uitelkaar…

Hier wordt de stilte hoorbaar het kraken van takken de bovenste laag van de sneeuw We hebben thermopakken aan adem verandert in ijsdamp we hebben ons verstopt zijn onherkenbaar jij in het blauw ik in het rood Zelfs mijn arm ligt onwennig om jouw nek en schouder heen als jouw handschoen op mijn heup…

Een spiegeling onherkenbaar tot eigen mozaïek gecomponeerd wegreizend op wijder wordende rimpelingen aan de oever werd uitgedoofd en tot weer spiegelen werd gekeerd.…

Alles wordt overschaduwd door schemerig zwart De zon komt niet meer door mijn luchtbel heen De liefde is als een vrucht Zacht en rood is het gevoel Totdat de rijping begint Verstrikt in een web van draden Herken ik mezelf niet meer Veranderd door warmte en genegenheid en pijn Onherkenbaar voor mezelf geworden Waarom kan ik niet met jou Zoals…

een vreemde dag die niet de mijne lijkt te zijn het onderwerp ben ik wel maar vreemde woorden en gebeurtenissen sluipen mijn oren binnen op zoek naar herkenning woorden die de mijne waren zijn onherkenbare klanken geworden naast de vraagtekens in mijn hoofd ik hoor ze als toeschouwer door iemand vreemd gezegd en vraag mij af…

voorzichtig rollen zij door het stof met onherkenbaar gemaakte gezichten nog zijn de ogen droog in de grimas van verleden tijd alsof zij dit al jaren wisten waar berouw en spijt nog altijd geen handen wensen te geven dromen papieren vonnissen alles bepalend zwart afgelakt verwoestend in dreigend gaan dwars door hun leven…

Klanken stromen kil Uit je mond Vormen ijzige woorden Die in loze beloftes Hun graf vinden Jij bent mijn kanker Kwaadaardig woekerend Heb je me nodig Om te bestaan Je spiegelbeeld onherkenbaar Camouflage voor verdriet En ik heb je antwoorden niet De stilte tussen de woorden die je niet sprak Versta ik nu meer dan ooit…

Zorgeloos was ik vertrokken, met handen aan weerszijden, strijkend langs het goudgeel koren die bogen, werd ik keurend afgewogen, ik vertrouw de richting niet, alles blijft onherkenbaar, de hemel ook, die blijkt te zijn gelogen.…

wij zijn vergaan tot stof opgelost is ons bestaan in vuur en chaos onherkenbaar zelfs de naam is gissen pas uit dierbare herinneringen weten ze de wegen die we gingen waar we waren tot ontbinden in de val van torenhoog nu rest het monument dat tranen vloeit langs onze namen die geen afscheid hebben gekend…

ver weg in de staalblauwe lucht zingt een lied een deerne schoon als ochtendnevel danst in vroege sterren, haar vederlichte rokken ruiken kruidig en handen met passie onherkenbaar verkeer raast versnellend onheilspellend een wisse dood tegemoet, maar niemand neemt de tijd om ook maar ergens bij stil te staan…

beelden ze zijn toch van steen waarom huil ik dan en beweeg onzichtbaar mijn lippen ik weet dat je er nog bent want jouw geur van gezwollen aders beitelt mijn hand tot een vuist in mijn schoot brokkelen ogen tot onherkenbare resten van eens geprevelde gebeden mijn lichaam stil en koud leeg en kleurloos verhard verzwegen tot steen…

als je het één keer volwassen ziet vergeet je het waarschijnlijk niet en evenmin de gunstige eigenschappen om je gezondheid op te lappen En het is ook ongelooflijk dat mijn vrouw een plantje, nog onooglijk, herkent alsof dit al volwassen is terwijl ik me suf peins en gis waarom kan het geen duizendschoon zijn of iets anders, want het is nog onherkenbaar…

elk wezen verandert in de duisternis van de nacht eenzaamheid is het donkerst in alle tinten zwart de aarde ruw wakker geschud in een zee van brokken steen de onzichtbare aanwezigen de schreeuwen van pijn verwarde raven cirkelen tussen hemel en aarde de vergeefsheid van alles staat vast nergens thuis in een onherkenbare stad…

Lieve dorpen, warme steden, In een onherkenbaar ver verleden, Waar men ooit de liefde vond. Alles totaal kapot gestreden, Voor een armzalig stukje grond.…

Trof onlangs een boek, onder het stof, onherkenbaar als mijn ijver, na het laatste schoolbezoek. Nog hoor ik de leraar als toen, met een geeuw staarde ik naar buiten, nooit was de sneeuw witter dan in die ruiten.…

Een vriend was hij ooit voor bekende gezichten in huiselijke kring een vreemdeling is hij geworden voor mensen die hem niet kennen zijn vriendschap zoekt hij voortaan in de drank en drugs en maanlicht soms schrijft hij een gedicht over onherkenbare gezichten mensen die hem ooit zagen geen antwoorden, geen vragen die met hem lachen…

zonder pas zal ik gaan rond de aarde in haar baan onherkenbaar onbesproken herondekt samen met slag en snaar vol moed heeft ontmoet lichtjes in de lucht als parels vallen in hun vlucht omhoog als terpetine dat verdamt zij heeft mijn hart verlamd o lam o lam o tijger in de nacht nachtwoud ik huil om het zilver maar kreeg goud…

de verstrijkende tijd drijft ons af - meer en meer - naar het verleden we versmelten met het decor de sluipende tijd laat ons in rook opgaan we vallen niet langer samen met wie we waren de genadeloze tijd gumt ons hardvochtig uit we vervagen tot onherkenbare contouren treuzelend oogsten we het laatste daglicht totdat het leven vertrekt…

een rusteloos denken door verwarrende gesprekken met jezelf Eerst nestelt zij zich in het hoofd als een wrak in het meer van impressies en zij sluimert dobberend in het bewustzijn Dan daalt zij neer langs de nek en in een getergde romp als lood op de borst is zij niet in staat te bewegen Zomaar ontstond een gedachte die nu onherkenbaar…

Ik beadem droef de stilte op jouw graf met de hortensia die blijft zwijgen over regen door mijn vrienden onherkenbaar loop ik langs oeverloze gewoontes van de rivier met haar onstuimigheid licht met ongekende duisternis passeer je in de schaduw vol empathie voor het leven in geestelijke ruimte alsof afstand naar werkelijkheid bestaat…

Op de grens van Zin en waanzin Is de gekte In mij gekropen, Onherkenbare gedaanten Met mij onbekende namen Nemen bezit van die Ik was, ben, en zijn zal - Mijn naam is legioen, - Resoneert in de krochten Van mijn brein, woorden van Een acteur die moeiteloos Van rol verandert om De mens te kunnen spelen Die kennelijk ook in…

Zij gaat in stoflagen gekleed over straat Onherkenbaar door gaten getekend Met hand op hart bijbel of kinderhoofd Wordt op haar gezworen So Help Me God Met twee of drie vingers hoog in gebakken lucht Kleden we haar fabulerend uit zij moet er aan geloven In stoflagen gaat ze over straat mysterieus veelkantig en ongeslepen…

je vraagt waarom mijn dromen niet voor zomer kiezen wanneer rupsen uit mijn kleren kruipen en in de nacht vallen, onherkenbaar voor de dichter die naaktheid aankleedt met het zeehemd nog in zijn handen gevouwen onder een heldere hemel en fonkelende vrouwenborsten in overmoed van liefde en het bevelend vuur dat vreet…

vals draait een kring rond de maan in het duister is er een komen en gaan van geluiden onherkenbaar in bestaan reppen zij zich voort met een spoor van buitenissigheden achter zich aan aarde lijkt te schokken door brokken vreemde energie mythen sagen en legenden geven nooit zoveel ellende de stoet lost op in het licht…