Alle inzendingen over ontheemde

Voegt zich ten einde raad naar ‘t burgerlijk fatsoen, vlucht ontheemd naar ‘t “Burger King - plantsoen.”…

En altijd weer verhuizen met pappa en mamma mee wat moet ik met plavuizen op een onbekende stee mijn vriendjes en vriendinnen denken dat ik hier leuk speel ik lees hun korte zinnen in de chatbox en mijn mail op school ben ik een vreemde voor de hele klas en mij ik voel mij een ontheemde ouders maken mij onvrij.…

ze weten zich ontheemd iemand vergat de weg terug te markeren... regen maakt het bos grijs en achter elke boom een andere boom vanwaar ze kwamen dat willen ze niet weten en het doel doet er niet toe want wat is toekomst nog wanneer je geen hand voor ogen meer kunt zien…

We kunnen het niet langer bij een ander zoeken dat voel ik in de leegte bemerk ik in dat wat men niet ziet van het ontheemde wolkenland het gebroken hart en het verdriet een kleinere wereld zal voorbijgaan minuscuul heelal in het vergeten verwelken zal de mooiste bloem nu nachten korter duren in het berggebied van dromenland.…

ik was vandaag op zoek naar stukjes warmte en liefde in een wereld die enkel kou en kilte tochtte nog hielden mooie herinneringen en intense belevenissen mij als een comfortabele jas op temperatuur ik had die opgelapt met gevonden stukjes geluk waarvan ik de waarde pas in tweede instantie eindelijk zag met passen en meten…

Ooit sloeg een vuist op tafel van dit land en is blijven liggen: een kasteel. Hij woont nergens, want er is hier niets anders: er staan muren omheen, maar het blijft nergens. Het is ook geen wonen. Het is niets meer willen en dat hier doen. Maar alles is te heftig in dit huis. Wind blaast in de open haard, vlammen blaffen als honden…

Na jaren naar 'thuis'. Wat zal ik daar aantreffen? Kan het nog bestaan?…

We waren ver van huis. Loop wat door, zei je zachtjes, kijk niet zo achterom, het zit ons niet op de hielen. Maar wat zijn dat dan voor stemmen, vroeg ik, en wat flikkert daarginds, dat zijn toch tekenen die niet bedriegen? Het komt niet deze kant op, zei je, dit is het goede pad en verder hebben we toch altijd onze papieren? We glimlachten…

Blauw blinkt de hemel Zwart zuigt het asfalt Waartussen ik sta Trilt de lucht van de warmte Verlicht mijn hoofd tot duizelen Plakt mijn zolen aan de grond…

ontdekt in toevallige vodden en verschrikking zwaar in hoofden gegriefd met niets dan wat overblijft van hun jaren en die van hun kinderen kansloos slepend, of in brikke bouwsels blootgesteld bestaan zij korttijdig in beeldenknipsels van verslagen dagen in veilig verkokerde cocons van speculaas en chocoladewarme weldaad gevlucht hooguit…

Je zou niet denken dat ze spelen, viool, harmonica en tambourijn, voor vijf verwaaiden op dit groot terras en stoelen bij elkaar op schoot gezeten. Hoor dan ons kaal en puur applaus of wij al lang begrepen hebben dat wij de schuld zijn van hun kou en wat er meer lijkt op verdriet. Zij spelen het gedreven of wij van de wind hier op dit lege…

Ontheemd is hij, maar wil er niet vandaan.…

Vertel ik mijzelf steeds weer mijn leven een verhaal verreisd door mijn woorden ik hoorde nooit ergens, ik sprak mijn geen thuistaal kijk lege portretten, ik ken geen verlangen dan zijn in het heden volmaakt als een merel zijn lijfje een peertje, niet groter met veren en zingen om niet. ------------------------------- uit: 'Tirade', jaargang…

ik onteigen mijn verleden waar alles begon verdwaal in de wildernis van mijn bloed ontsterf eigenlijk, in een ontkooide horizon in iets dat mijn rivier rusteloos stromen doet eenmaal ten ruste gelegd in overpeinzing klinken naden van de rails als het hart met vluchtige tikken, een gedempte siddering kloppend in vleesgeworden, zachte smart…

mamma ik zocht je afgelopen nacht ik was weer in je huis ik riep je maar je antwoordde niet ik liet mijn baby kruipen op je keukenvloer ik hoorde stemmen van vreemden vrouwen en kinderen die door jouw leven liepen zij kenden de weg in je huis beter dan ik ze openden kasten en deuren versteend sta ik daar in jouw keuken een vreemde -…

hoe lang denken we het hier uit te houden? wij die gestrand zijn tegen dit rijke continent zonder ooit onloochenbaar in Afrika te landen wij in huizen in Amerikaans-koloniale stijl die wij omringen met parken en tuinen om aan de aanspraak van het landschap te ontsnappen die op kelims lopen, in Nederlands dialect praten naar Duitse liederen luisteren…

Vluchtelingen worden bij voorkeur vertoond voor het prikkeldraad van een land in Europa dat zijn grens gesloten houdt vluchteling het is zo'n veilig woord je vergeet bijna dat het een mens is eens vol van het licht van zijn toekomst verknald door het streven van een machtsbeluste dictator mensen knippen gaten in prikkeldraad zwaarbewapenden…

met een knipoog naar Gerrit Komrij ze hadden de bomen gekapt de bomen waarin de kraaien bij honderden nestelden natuurlijk was er het gekras maar dat is nog geen reden hun habitat te verwoesten een zeer dat Lochem zich zeker mag aanrekenen de vogels zullen zich danig ontheemd hebben gevoeld zo ook ik als reiziger die de kale plek…

Voelde zich ontheemd, de site was "uit de lucht", onbereikbaar.... Opgelucht en velen met mij, hij is weer in de lucht, 'k leg mijn vingers op de toetsen en slaak een diepe diepe zucht.... van opluchting. Fijn dat jullie er weer zijn!…

Schimmen Ontheemd ben je, vervreemd raak je, geïrriteerd word je, verbolgen doe je, en dat allemaal omdat je niet meer begrijpt, waar men het over heeft. Af en toe praat je over schimmen in je hoofd, je wordt er angstig van, we schoppen ze samen weg en lachen erom. Als ik bij je weg rijd huil ik, machteloos doelloos.…

het vergeten knaagt een leegte waarin angst je adem neemt bevreesd doorzoek je volle laden haal je oude feiten op die keer op keer terug in diepe gaten vallen nog even en je huis bevreemdt ben jij voorgoed ontheemd het ergste is dat je het weet…

koortsig dwaal ik rond op deze hete dagen het lange lome komt met overspannen dromen wiek om koelte voor de schaduw die ik was ontheemd sluit ik me af met een been in het graf delirium krijgt realiteit in wartaal en wat spoken de lijn is niet gebroken rafels zijn er nog als waarschuwing van boven…

of toch al een beetje "Duitsers met Pasen" zoals trekvogels van slag zijn zo ook die Duitsers die wij tijdens onze zondagmorgen wandeling in de bossen rondom het fraaie landgoed Twickel tegen het lijf liepen totaal ontheemd en op het verkeerde been gezet door het wel extreem zachte voorjaarsweer…

was blij met je ontwaken alleen gekeken voelde zo ontheemd je zacht gebaar het haar wat in de war je arm om me heen nog donker je de ogen maar in hun wit zie ik de dag ontloken het zwarte blauw de rood opgaande zon die sterren doet verbleken ons moment wordt nooit vergeten…

de beste gedichten zijn ontstoken door mensen die dood hadden kunnen zijn uit heldendom zij zijn icoon in ons aanschijn hun bedoeling is een infectie op te lopen wij zijn dan rillende en ontheemd en zeer van eigenheid verstoken wij verwijten hen het dedain zo wereldvreemd maar eerder is de mondaine wereld vervreemd van de mens…

Cultuurloos land op klompen Geen houvast, geen traditie’s Stuurloos kind in lompen Geen toekomst, geen ambitie’s Verdwaast, ontheemd Van het leven vervreemd Niet begrepen, niet bemind Allang vergeten wat jij vindt Haat sloeg zijn wortels om je hart En groeide samen met je op Jouw bondgenoot Tot aan de dood.…

vroeger nooit gedacht dat de dichter zich ontheemd zou voelen zonder een goed functionerende laptop mijn gedichten toevertrouwd aan dropbox ben ik zwaar onthand nu ik er niet bij kan niets was er zo betrouwbaar als destijds het aloude 'bloc de brouillon' zo'n kladblok dat je heden ten dage alleen nog maar kunt kopen bij de plaatselijke…

ik rolde mijn rots een ontheemd leven lang vergeefs de berg op de weg terug naar huis duurt een benard leven lang woorden raken zoek rituelen wiegen noch sussen me herhalen niet wie ik ben ik werd een kind van zeven ik weet wie ik ben opnieuw geborgen het duurt een leven…

Leegte is een cyclus in het land van het cynisme hoe kan iets wat zo steenhard is toch zo zacht en aardig aanvoelen ze roept U aan om haar schreeuw te begrijpen haar schaduw te beminnen anoniem is haar schuilnaam incognito in jouw ontheemde dromen van eindeloze jongensachtige fantasie en glooiende heuvels in het nachtwoud niet te…

als het verkleuren van de blaren nog voor de val een aanvang neemt en het najaarsgrijs de rust inluidt om aan dood en opstanding te wennen geraakt de mens vaak snel ontheemd van zomeroogst en zal wellicht verval schielijk herkennen morgen bestaat alleen nog in hoop, woord en dromen wordt hij enkel zo door de verstilling…