Alle inzendingen over ontkennen van verled

de bakstenen vorm doet denken aan het huis dat ooit bestond en het door haar deur verstond mensen warm te laten passeren voor wat gezelligheid binnenin de gebakken gaten vandaag ontkennen het verleden, toen de ramen nog juist konden passen ook al stonden ze wagenwijd open zo ver als haar scharnieren plooiden er is ook geen brievenbus meer…

ben ik een schim slechts uit een verdrongen verleden wordt mijn naam heimelijk de gedachtenis geleden ontkenning van het wel zijn tegen het beterweten in doch het bloed stroomt waar het niet gaan wil het laat je niet vergeten.…

Waar de schrille Schreeuwen wegsterven In het land van de Rijzende zon Dringen herinneringen Geleidelijk binnen In de zwarte kamers Van het vergeten verleden Waar ijzeren punten Gedragen door de kempeitai Geen weerstand Ondervonden drongen Ze binnen in het zachte Omhulsel van wat In een recent verleden Ooit een leven was Waar…

Kennelijk was het voor haar een bekende Zodat zij ontkennend te kennen gaf hem te kennen En ontkennen van het kennen van de bekende Kennelijk geen zin had dit te ontkennen Omdat zij deze kennelijk zeer alom bekende kende Dus bekende zij hem te kennen…

In het dal der tranen Wandel ik niet alleen We zijn met velen maar zien elkaar niet Zoekend botsen we tegen elkaar Zonder elkaar te voelen Verdriet diepe pijn Ogen naar binnen gekeerd Zoekend naar het antwoord dat je al zolang weet…

Ontkenning hou je even vol maar breekt uiteindelijk op Je wilt haar graag vergeten maar krijgt haar niet uit je kop Respecteert haar keuze maar is niet wat je hartje wil Ziet haar haar leven leiden wilt schreeuwen maar houd je stil Je leidt onderhuids in alle stilte en geeft het slechts een plek Maar ondertussen weet je je houdt jezelf voor…

Een flits van begrijpen voltrekt zich in één seconde. Torenhoge idealen, boven elke discussie verheven, storten in elkaar. Bedrogen, belogen en verstrengeld in een kluwen van verdriet, verbrokkelen onbeantwoorde jaren en worden één grote, onbegrepen puinhoop, waar je zelf deel van uitmaakt. Een ononderbroken lijn van leugens ontkent…

Dagen aan een stuk droom je van hem omdat je gewoon niet anders kan als hij dan plots zo heel dicht naast je staat je net niet aanraakt dan word je verlegen raakt wat in verwarring maar je doet geen stap opzij zijn blik bezorgt rillingen in je hart net zoals zijn glimlach als lieve groet zijn warme welkom beantwoord je in…

vastgeschroefd in kerkbanken verspijkerd in bomriemen verhuld in boerka's gestoken in foute jasjes gevierendeelde mening politiek correct wie dan leeft...... gaat voorbij aan u en mij…

Weet je nog, Esmee de stormdag van appelen rapen en dat jij een rot appeltje opviste uit de mand, het wegsmeet en zei: Weer een zwaargewonde Nee! Trouwens op die rot dag streken vier visarenden op bedjes van koolsla neer, en ze verrasten daarbij acht baby- slakjes in hun slaap Nee! De oude houthakker dan, wie het moorden…

in vogelvlucht, dus onbegaan met mijn aanwezig verlangen vlucht zij weg van mijn tederheid ze laat zich niet in mijn ziel vangen en worden mijn woorden allengs verzwegen dwingende gedachten gaan op de loop terwijl het mogelijke messcherp wordt ingesnoerd ik word door mijn eigen verwachting gevloerd het zijn zo van die momenten waarvan men…

ik schrok niet meer daarvoor was dit te algemeen zoals een strakgesneden pak beheerst, met mate ik ontweek uit jouw aanwezigheid liet me verstillen zonder luisterend oor was overbodig in ruime zin dacht aan dronken nachten uitgestelde overmoed een rusteloos lichaam voor het slapen gaan er bleef een ontkenning een spiegeling…

in het lichaam, buiten is ontkenning overal tastzin, nergens aanwezig lichtvoetig, ondanks volhardend bestaan overal kalmte, nergens perfectie keerkringen, steekhoudend glasloos venster toekomend verleden, van oever tot oerzee aan tafel gezeten, enige ogenblikken later voortschrijdend en alles in menselijke omhulling…

Slechts deze overduidelijke bevestiging is diepgaande ontkenning. Ontkenning van ontkennen. Nog eens er bovenop. Ze zouden je maar eens herkennen...…

Een steek in m'n hart, een klap in m'n gezicht. Laat me uitpraten, hou even je mond dicht. Ik vertel je wat ik heb gehoord, met tranen over m'n wang. Jij ontkent alles, want je bent zo bang. Ik weet dat je liegt. Dat wat ik hoorde is waar. Wees niet bang, ik sta voor je klaar. Ik wil je helpen. Ik ben net zo bang als jij. Ik hoorde…

Een worm lijdt aan een vishaakje geen pijn Diens zenuwstelsel is te onontwikkeld Ook grote hersenen zijn niet geprikkeld Zodat zo'n haak de worm echt worst zal zijn Zo zijn de mensen vaak ook ongevoelig Maar dat maakt deze tijd niet minder woelig…

Hoe hij ook probeerde te kijken door de glazen van haar bril De ervaringen en gevoelswaarden waren een heel verschil De verwaarlozing en liefdeloosheid waren zo duidelijk daar Waarom bleef zij zich zo verschuilen achter de waarheid van haar Nimmer heeft hij dat kunnen begrijpen totop de dag van vandaag Blijft het hoe, en…

Omdat jij niet wil weten dat ik van je houd slik ik mijn liefde in met als gevolg een steeds groter groeiende vuurbal die door mijn lichaam raast op zoek naar een way out waardoor soms in een moment van onachtzaamheid als ik naar je kijk de liefde uit mijn ogen spuit en jij daardoor ineen krimpt van schrik en ik bij die aanblik snel…

Daarom dus ontkenning want dan is het er toch niet?…

Met de kop in het zand, geloven we in illusies. Ik ben mijn bezit. Ik ben wat jij zegt. We zijn wat we doen. Laten we het zand, uit onze ogen wrijven. Schud vijanden de hand. Geef geliefden een zoen.…

zonder tuiten ik heb dorst maar niet naar kennis ik heb genoeg maar niet van alles ik ga maar niet op pad ik hoor maar niet erbij ik sterf maar niet van buiten ik heb maar niet terug van jou ik teken maar niet hier ik dank je maar niet de koekoek ik zet een kruisje maar niet waar het van toepassing is (ik ben maar niet in ontkenning…

het meer dan geprobeerd, ik wil niet ontkennen dat ik je mis ik heb nog steeds niet veel geleerd, maar het mocht niet erger worden, dan dat het nu is…

de kuil Niemand kan ontkennen dat ik hier ben geweest…

kan ik alles achterlaten nu ik eenmaal weet heb van verleden, dagen aan nachten keten met niets dan adem tekens verdwijnen, de kiem van glijdend geluk wanneer ontkenning breekt in assen doorheen het geweld van vuur kan ik, beroofd van verlangen, liefde in oprechtheid leggen of ben ik al te diep door het gestreepte sterven bevangen…

Ik schrijf je naam in schemer en kus de inkt, vaarwel schrei lachend tussen laken verhang de plafonnière Afscheid glanst barrière twinkelt atollen aan`t verleden schuift gordijnen over fel ik schrijf je naam in schemer Donkere glazen onaangedaan hoe lang we ook vermeden dat laat zich niet ontkennen Dat laat alleen maar weten het duister…

Angst is altijd relatief maar ook altijd aanwezig het ontkennen van dit bijzijn is als het ontkennen van leven Oordeel niet over het onbekende maar leer het eerst kennen laat dan je gevoel spreken in plaats van het te ontkennen Revolutie is soms nodig maar vecht met woorden en wijsheid en niet tegen je vijand maar voor je vrijheid…

kennen is weten bekennen is vergeven ontkennen is nooit vergeten…

jou ontkennen is de warmste leugen je bent me zo genegen dat elke neen als een vonkje in de aderen schiet gebrandmerkt smeulend en weer opgerakeld zo is het elke dag en in de nachten word je aangewakkerd jou ontkennen is mijn laatste leugen de langstlevende - ik wil geen surrogaat - jij blijft mijn vurig lied…

Ze vonden elkaar een tijd terug in ware liefde - maar de scherven van het verleden bleven scherp en snijden nogmaals hun lichamen kapot, doet hun geesten bloeden. Het residu is ontkenning van alle liefde en alle passie. Alles wegmaaien, het graf inkelderen. Immers, wat was is nog steeds en daar verandert niets iets aan.…

Mark Rutte vindt: je mag nu best ontkennen Dat Joden in de oorlog zijn vergast Want vrijheid in discussies is gepast Daar moeten we nou maar gewoon aan wennen En als iemand zijn uitspraak straks aanvecht Dan zegt hij: Nee dat heb ik nooit gezegd…