Alle inzendingen over ontstijgt

De focus op de bal en kat en muis De aanval loopt, de vijand op de loer De zolen piepen op de rubbervloer De energie ontstijgt zelfs Willem Ruis Tactiek is wat je vergt in deze strijd Naar wie-o-wie moet toch die bal bewegen?…

de wind die tussen de bladeren hijgt een warme damp die de aarde ontstijgt ik maak met mijn vingers een kijker het geluk kleurt alle beelden rijker ontelbare druppels lekken van bomen na-nat terwijl de zon er in duizend kansen uiteen op spat de liefde die in mijn bloedbanen als maar groeit tegen de seizoenen in aan plaats nog wet gebonden…

Leven gevoed door ‘t licht ontstijgt de natte aarde evolueert tot levensvorm; nu ik dat proces begrijp- zie ik de mens vanuit een ander perspectief, begrijp zijn beweegreden zijn storm en drang. Op de snelweg overleven tussen ontelbare bemande ‘torpedo’s’ toont de mens als consistent ontwerp.…

verdient het niet, dat brengt ons weer bij Kees, want als hij schiet is ’t altijd raak en ja: daar gaat het om Gracieus bewegen is niet zo zijn ding, een danser zou ik hem niet willen noemen, maar d’ een na d’ and’re bal die uit of thuis gegooid wordt die roetsjt netjes door de ring, de fans kunnen hun dunk dan niet verbloemen: de energie ontstijgt…

Mogelijk dat ik verander Het kan zijn dat dat gebeurt Dat mijn wereld groter groeit En mijn beeldvorming verkleurt Jij en ik Wij blijven samen Maar misschien verander jij Jij ontstijgt en ik ontglij Jij als mens veel sneller groeit Meer voeding krijgt zo zonder mij Waarschijnlijk dat je dan ook gaat Mij verdrinkend in verdriet Niets…

Geweeklaag van de deinzenden Ontstijgt haar dichtbevolkte schoot; Wie laat zich niet bedwelmen? Wie zal uit haar midden wagen De kromgestroomde lichaamslijn Rechtopgaand om te buigen? Zij zal haar eigen dochters nog En zonen die haar verslinden Zienderogen verstoten. Hoort het gebulder voortgebracht, ‘Heb ik dat?’…

Haar hals ontstijgt de warme gloed Van haar borsten, vormt de koele trekken Van haar gezicht; zwarte lijntjes accentueren Het zwoele bruin van haar ogen, Met scherp in haar vel gegrift. De hete adem van haar ogen Omklemt me, plant een lemmet In mijn darmen, ze woelt en woelt, Zuigt me naar binnen, en rijt zich Open in mijn armen.…

Ze reikt de kunst met uitgestoken hand, oneindig verder dan men ziet, ze baart de vrijheid uit de simpele klei, een nieuwe vorm ontstijgt haar ziel, iets anders kent ze niet.…

Ik beluister onderhuidse stemmen die zich niet laten remmen, gebundeld tot een niet te stuiten schreeuw, die mij de mond doet snoeren, het ontstijgt en bestijgt de keel, articuleer eerdere teksten die in een doctrine van buiten weer naar binnen zijn gekeerd, ik probeer mij voor te stellen in een ander gezicht, onbehaard in kleur…

aardappelen schillen ajuinen stoven citroentjes persen kleertjes aandoen de dans inspringen stoofpot allemaal kut en peer vruchten van alweer dezelfde scheppingsdrang woordjes persen op papier vruchteloos want ze hangen nooit gelijk die contra-gewichten werken als een aarding zoals een stemvork je plat op de buik krijgt geen enkele intentie ontstijgt…

Je klein beetje angst en waarheid, zoals rook mensenlevens ontstijgt, als een zachte mooie kwelling . Kwetsbaarheid, voorbereid en majestueus gedragen dwalend van voorbijgaande aard, gekluisterd aan schemerige dagen. Afstand tussen mensenwoorden, dagelijkse pijn in ons vermoorden.…

Ze is kristalhelder Liefde het grootste wat gegeven kan worden, ontstijgt onszelf Ze is groter dan wij kunnen benoemen Soms zo fragiel, zo dun, zo ijl maar zij is ten alle tijde de parel Liefde wij roepen naar jou, kan je de woorden niet verstaan?…

en de oceáán wordt vúúr en ogenblíklijk verstilt De wind en de ontroering der zee zwicht Die in teerdere ritmen rilt; En het hart wordt kalm als de zee, En de stem der driften zwijgt, En de heugnis van weedom en wee; - Dan het stillere hart ontstijgt Zijn innigste, opperste toon: ‘O leven, leven, Gij zijt goed, gij zijt schoon!’…

(Een bloedkoraal ontstijgt in Vlokken mijn hongerlippen. Ik vervloek Het kaf en het klaver en de horde die op mijn daken De vadervlag uithangt - maar gij zijt van steen. Ik zing - maar gij zijt van veren en gij staat Als een roerdomp, een seinpaal van de treurnis. Of zijt gij een buizerd - dáár - een wiegende buizerd?…

Soms is 't of een klaaglied De schampre lippen ontstijgt. De hofmeester denkt, dat mijnheer dan Een aanval van zeeziekte krijgt. Och, de hofmeester is niet onmooglijk Een mensch met een edel hart, Maar, al meent hij het goed, hij heeft geen Verstand van dichterssmart.…

Er ontstijgt, als angstzweet, een keur van tranen aan dat oog, en de milde maan, die improviseert opeens een pettycoat rond z'n slagerskop, waarvan eigenlijk een afglans van goedheid, harmonie dient uit te gaan, en uit dit strijdperk van verlangen treedt zonder omwegen de overwinnares, in haar armen een besluit als een doodgeboren baby.…

Er ontstijgt, als angstzweet, een keur van tranen aan dat oog, en de milde maan, die improviseert opeens een petticoat rond z'n slagerskop, waarvan eigenlijk een afglans van goedheid, harmonie dient uit te gaan, en uit dit strijdperk van verlangen treedt zonder omwegen de overwinnares, in haar armen een besluit als een doodgeboren baby.…

Zijn ogen schieten vuur; En aan zijn mond ontstijgt de kreet: 'Ha! dat betaalt ge duur!' En vol van wraak buigt hij zich neer, Pakt fluks een sneeuwbal saâm En werpt hem, paars van nijdigheid, Bij 't liefje door het raam; En keert met gitaar in d' arm, En neuriet droef het lied: 'Ha!…

zij breekt haar cel; Ontstijgt haar graf, golft, als kapel, In ’t stromend zonnelicht, op vleuglen van de morgen. Ook zo verbergt ge uw werk aan de aard’, Weldadigheid geen lofgezangen, Geen dank wilt gij tot loon ontvangen; Gij blijft u zelve, uw adel waard. Weg dan met loon! – neen, in u zelven, In eigen hart, Weldadigheid!…