Alle inzendingen over onvervuld

Weer een verjaardag, bloemen, wensen, een tijdje stilstaan bij wat was, een droom, een onvervuld verlangen, een kijken door het vensterglas; Weer een verjaardag, dagen gingen en heel veel stroomt zo snel voorbij, we worden oud eer we het weten maar in ons hart zingt helder-blij het diep besef: we zijn geborgen bij Hem die Leven is en Licht…

Het lange wachten tot ze komt, het durven en het dulden; de droom, de daad, het onvervulde. Wie weet wat liefde is: het doorgaan zonder antwoord, het vuur dat gloeit ook na het blussen, het strelen en het kussen, het zomaar bij elkander zijn. Wie weet wat liefde is?…

Groeven van pijn, zelf opgelegde straf, eigen falen krast er sporen van schuld, zwarte dagen, een overvraagd geduld, opgeklopte eisen aan prestaties warme wensen, verlangens onvervuld. Diep vanbinnen raken mensrelaties.…

ik ving je blik en weg was ik liet mijn lichaam staan om in jouw glimlach op te gaan je zweefde naar me toe voelde je zacht raken je lippen waren rood en warm in het smaken zo stonden wij verloren tussen mensen een wereld ging voorbij vol onvervulde wensen de tijd stond stil je oogde ja ik wil en samen zijn we weggegaan onze…

onvervuld verlangen zo transparant, een bleekroze stengel buigt omhoog vleugels ingehouden komen op adem, hebben de kracht om vrij te zijn, 'ik ben lief' van binnenuit gedragen, ogen glanzen mild, spreken geborgen pijn, je bent sterk en mooi.. weet keer op keer te bekoren, toont ons geduldig te zijn.…

Mijn onvervuld verlangen heeft zoveel facetten. Nu de onzichtbare pijn van het nooit oma zijn. Het hoort bij mijn leven maar went niet. Niemand kent wie ik verlies. Verloren toekomst en levenslang gemis. Het verstand aanvaardt het gevoel blijft. Kwetsbaar om te delen eenzaam om te dragen. Een hart vol liefde voor vele kinderen.…

Het lichaam is wrakkig en eist zijn rust op maar het hart is onvervuld, nog even dwalen mijn ogen langs stoffige schabben, Kopland en port een genadige nachtwacht.…

Onverwerkte lagen van verdriet en rouw om geliefde mensen maar dat niet alleen Onvervuldheid van dromen zonder een beeld om eenzaamheid Er is geen gezin geen arbeid het netwerk beperkt perspectief uitzichtloos Ontstaan isolement de dagen zijn wisselend aansluiting is niet gelukt vrijwilligerswerk als alternatief Het alleen…

Spoedig zal ik komen met op een lijstje mijn wensen en mijn onvervulde dromen, namens alle aardse mensen.…

ik had op de dag mijn kleine verlangens netjes ingepast leefde van wensen en verwachten in beheerst smachten naar ben gestopt met roken voel het in al mijn knoken op chaotische dagen steeds maar op zoek naar wat essentieel lijkt te ontbreken aan een goed humeur dacht lang de koning te zijn met sigaret tegen onvervuld…

Het gaat altijd razendsnel, van dag tot dag; dat onvervulde gevoel, immer herkenbaar aanwezig. Als jij een geheimtaal spreekt, zal ik mij laten inspireren door jou; neerstrijken, in de pas lopen: een koerswijziging, als het wisselen van de kleuren van een kameleon; je weet nooit precies wat er gaat komen: jij hebt me van mezelf gered.…

Balancerend op de dunne draad van illusies en onvervuld verlangen verzamel ik de dunne druppels geringste greintjes moed en hoop wat gisteren nog evenwicht was is morgen zomaar hulpeloze val verzwaard door nieuwe desillusies spiegeldicht laat mij uw zinnen zien zodat ik ze kan schrijven in de ijle wolkenlucht als zelfportret zonder lijst…

waar het licht van de zon versterft, waar de vlucht van de avondvogels ijler, steeds maar ijler wordt tot een zwart en grillig silhouet dat danst met zachte pastel, daarheen vlucht mijn zomer vol van onvervulde dromen, mijn lijf verstart, verstijft, want verloren dooft elke lust, doodt elk genot, elk verlangen van het hart, mijn hart…

ben vanochtend opgestaan en wilde naar de zon was opgetogen toen ik zag hoe licht van donker won mijn vleugels zijn nog rauw van kou vannacht en onvervuld verlangen warmte moet mij nog behangen met de kleur van onverwacht wiek van bloem naar druppel dauw een koud ontbijtje en dan gauw mijn vlucht naar vlindertuinen uren dollen en naar…

ik ben vanochtend opgestaan wilde naar de zon was opgetogen toen ik zag hoe licht van donker won mijn vleugels zijn nog rauw van kou vannacht en onvervuld verlangen warmte moet mijn vleugels nog behangen met de kleur van onverwacht ik wiek van bloem naar druppel dauw een koud ontbijtje en dan gauw mijn vlucht naar vlindertuinen uren…

bewustzijnsverruimende hersenschimmen op een koele plek in het zwoele bos wat zij doen met hun vrijelijk toebedeelde rondingen gestifte lippen lila nagels onbebrild niet waarneembare strings is een groot raadsel voor d’argeloze dwaalgast die zich haast-je-rep-je uitkleedt al zijn organen te water laat om zijn visioen te bezweren zijn appetijt onvervuld…

en heb ik het enkel maar gevreesd Toch loop ik onvervuld m'n leven door, zonder schuld en krijg gehoor! het zijn enkel maar geluiden En wat krijg ik daar dan voor? Leuk, lief en aardig? Maar wie is mij dan waardig? Waar doe ik het dan voor?…

hoopvol het zout op de lippen heeft het zijn schaaltje zijn enig bezit in de knuistjes geklemd De grote ogen vragen duidelijk als vetgedrukte letters geef mij eten, geef mij water De lucht rondom hem bevat louter nog echo's van hongerige huilertjes Maar dit machteloze wezentje heeft geen tranen meer en voelt niet hoe zijn kostbare, onvervulde…

Als een dreiging, onbestemd, of een onvervulde belofte... De verste verte, haar kop naar beneden, haar kont omhoog, spieren gespannen, loerend, klaar om onbezorgdheid af te straffen, om toe te slaan of uit te halen, om te leven, even weer, dat is het streven, keer op keer. De mist is opgetrokken en... de sporen blijven achter.…

Mijn naam in vergankelijkheid gehuld, iets in mij blijft mysterieus onvervuld, wie ben ik, met een eigentijds bestaan, een doordrongen gevoel van teruggaan. Teruggaan, waar mijn ziel ooit begon, uit de mist, naar de eeuwige lichtbron, niemand vertelt mij welke weg te gaan, geen deur die ik werkelijk kan toeslaan.…

ik was daar met jou we zagen het komen en gaan vroegen aan meeuwen de onvervulde wensen tussen de tikken van de wijzers van de klok het was alsof we mee ruisten, in overvloed dreven naar een doorwaakte maan durf jij mij jouw ziel niet toe te schijnen omdat ik het verlangen niet zou verstaan je hoeft geen oceanen te wissen of mij te leiden…

Hoewel door velen felbegeerd blijft zij een onvervulde wens want slechts sporadisch zoekt een mens een mens die zich een huismens wenst.…

Onvervulbare wens van het onvervulde verlangen. Die levenswens in muziek Een publiek geuite nimmer uitgegeven bundel van gezangen. Het leven is soms een boek vol zilver- werk. bewaar het zilver voor de kerk en geniet van je eigen gouden dagen.…

Denk dat ik je maar dierbaar bijzet in de doos van onvervulde dromen één van die punten, die ik niet heb bereikt Bij nacht op zoek naar jouw aanwezigheid je opnieuw van dwaallichtjes maak en meng met witte wieven voor damp en luchtigheid 's Morgens de lakens terugslaan, uitrekken je bent geweest en hebt dingen verplaatst automatisch het…

Met dat bladgeritsel in de struiken Zal alles in het water onderduiken In een week verwelken alle kleuren In geuren Troebele verhalen Zal het de stroomversnelling halen Langs de geul in de modder Een verloren zondagsfolder Weggegooid door een blaag Bedrukt vervormde toplaag Als herfst-traag Een berg oud nieuws Tragisch vermaak Met onvervulde…

jij platina blonde poes met je licht blauwe bloes welke ik graag wil ontknopen om mijn vuur op te stoken je speelt met mijn zinnen die willen beminnen zet hormonen in bedrijf in mijn onvervulde lijf uitpuilende blauwe bloes mijn wellust zoekt een smoes mijn twijfel zoekt te lang maakt mijn geweten bang ik loop snel het steegje door…

Dat onvervuld verlangen te willen weten van hun levenswandelgangen, hoe het met ze gaat.…

aan gene zijde staat een doos op mij te wachten vol onvoltooide zaken te veel verspilde krachten afgebroken gesprekken en steeds gemiste kansen nog nooit bezochte plekken en ongebroken lansen aan gene zijde staat een doos op mij te wachten vol onbestemd verlangen en zoekgeraakte nachten nog onvervulde wensen steeds niet gestelde vragen…

wit zoals het onschuldig lichaam van de winter, mijn lot in het weten blaas ik zachtjes sneeuw naar het verleden mijn verhaal alsof niets meer ontkend kan worden zoals die eerste schreeuw of een onvervuld verlangen terwijl het buiten langzaam donker wordt een wenken waarin duisternis zwijgt om de waarheid te vieren, het bloed zo…

Zoals een door onvervulde liefdesverlangens wegkwijnende, wegterende jonge god zich bijkans zieltogend uitstort in zijn laatste schone verzen, zo bezingt Rodolpho Valentino zijn stille geliefde in zijn zang...…