Alle inzendingen over onvervuld

vissenkweken doe je zo en andere titels waar ogen op stuiten door alle commotie blijven dromen over zondig geluk onvervuld welk onzalig idee heeft ertoe geleid om dit te besluiten? door mijn schuld, mijn schuld, door mijn grote schuld…

Misschien vanwege mijn grote hart dat evenzogoed bang is voor alles wat er verkeerd zou kunnen gaan en vaak geen plaats biedt aan wat ik nodig heb, geen ruimte maakt voor wat ik wens Of om de afstand te overbruggen van mijn hoge poten en lange nek tot jou, en niet op je neer te kijken met gewapende liefde om een onvervulde behoefte…

heeft nu definitief het vliegen opgegeven zo streeft de jonge vlerkenmens met hemelwaarts elan in flarden lakenzeilen voorbij conventie's grens gewichtloos optimisme draagt zijn hemelstormen tot hij in zomertooi zich overtreft dan vallen veren een voor een zijn lijm gesmolten gebogen wordt zijn stam de helium gevulde bol van onvervulde…

zijn longzwakte jaagt hem op doet hem het leven zien zoals niet eerder beschreven als een lied dat langzaam leiden zal naar verdrinken in de lucht elke zucht misschien de laatste wat liefde, een beetje vriendschap blijft de voorraadkast ongevuld net als alle dromen onvervuld op zijn hielen tikken steeds verder weg van zijn amechtig begin…

Eindelijk zag je wie ik was, Niet wat je wilde zien Gevangen in gemeenschap en jezelf Geen acceptatie, alleen onvervuld verlangen Een niet uit te houden eenzaamheid. En wat er nu nog overblijft is dat beter? Kou En mijn levenslang niet meer gehoorde: “ik hou van jou”.…

En bergen van onvervulde wensen.…

Vergeven zijn alle gesproken en verzwegen onvertogen woorden Vergeten de momenten waarop wij elkaar niet hoorden Onvervulde verlangens met diep verstilde wensen Stromen afwaarts de rivier naar nieuwe plaatsen en mensen De mooie momenten blijven ons bij, de geur van een rijpe vrucht Ze komen en gaan, als een uur…

De eoolse harp ruist in de nacht, Ruist op de toon der treurgezangen; Aandoenlijk als de weke klacht Van 't hartje, dat van liefde smacht, Of breekt van onvervuld verlangen.…

Laat het maar blijven, onvervuld en vol van vragen, elkaar nabij zijn, glimlachen en dragen.…

Verse zo pure sappen borrelen op in stijgend cadans Cellen worden verbeterd ook vernieuwd; belofte op sprankelende hoop Pas geboren Leven laat nog even op zich wachten Prachtig zwanger van geweldige onvervulde verlangens en passies; is dat niet schoon?…

Zijn geur voert me mee naar vreemde verre kusten, naar broeierige havenkroegen vol zweet en verdrongen lusten; voert me mee over zee en ruig schuimende baren naar een krappe klamme kooi waarin anonieme lijven paren; naar een scheepje op de oceaan, drijvend boven de zwarte diepte onder een kille maan; naar windstille nachten vol onvervuld…

oorlog, had ik je lief toen ze in sneeuwvelden sneuvelden ik beminde de bolsjewistische horden ik vereerde de fascistische beul vliegtuigen ontploften in wolken het regende gierend metaal hortende tanks in modder bevroren vlammend karkas van industrie walmende paarden in tuig van ijs vaal masker met bloed geschminkt neuriënd van onvervuldheid…

Waar het Friese land door aderen stroomt jaagt mijn bloed van onvervuld verlangen heldere lucht heeft mij weerloos gevangen ademloos worden mijn grenzen omzoomd pure kleurenpracht heeft mij totaal verblind blote voeten in het gras voelen leven de natuur omarmt mij als haar kind, even word ik door hartstochtelijke stilte bemind in dit stukje…

Welke zekerheid is er voor de ontredderden die onvervuld enkel het ontbreken van de liefde weten? Welke vloek is er uitgesproken die hun leven zinlozer maakt dan dat van de geliefden op deze aarde?…

bewustzijn waag je je op de rand van mijn bed en ik open me in al mijn zachtheid omdat ik weet dat je er morgen niet meer bent jij weet dat jouw overgave niet zal geven waar we beiden in stilte op hopen de brokstukken die uit jouw muur vallen blokkeren het pad naar mijn hart ik weet dat mijn liefde slechts bestaat bij de gratie van onvervuld…

Niet ongelukkig Hooguit ontevreden Gelukkig zijn dat ligt me niet Dat is een struikelblok gebleven De ware reden Waarom ik mijn huis zo vaak verliet Niet ongelukkig Doch verre van tevreden Zwervend op een middenweg Vol open eindes En onvervulde dromen Mijn eigen wrede vorm van pech Altijd verder gekeken Altijd weer dat dwalen Altijd peper…

Verdorde bladeren onder mijn voeten ritselden krakend door het nachtelijk kil Ik zou mijn lieve schat thans ontmoeten het schijnt echter dat zij dit niet meer wil Gedroogd traanspoor over mijn wangen en mijn ogen zo lange reeds uitgeweend Sterven doe ik van onvervuld verlangen naar een lief, wier hart lang is versteend Zachte schreden door…

Met één kind zouden ze al blij zijn geweest Ze hadden er heel vaak om gebeden En tegen hun onvervulde wens gestreden Maar de onmacht voelden ze het meest. Hun kinderwens ging niet in vervulling Ze moeten het doen zonder nageslacht Ze hadden het zo graag anders gedacht Maar het werd een grote teleurstelling.…

Vreemde gedachten verlopen in een goede orde en in hun gemeten pas en tempo die niet zinloos zijn, slechts herinneringen die voorbij gaan in hun intrinsieke schijn in een vervallen aards gerief, wanneer het oude stierf nooit meer in z’n originele lijst te zijn gehangen in de galerij van onvervulde wensen.…

er zijn zo van die momenten ik ken er meer dan een die mijn wortels doen vervagen in een reeds gestorven lente het zijn van die dagen van schrijnend onvervuld verlangen dagen van verloren licht mij splijtend in verwarrende lagen waar zwarte beelden ter mijner eer moeiteloos worden opgericht en ik haast radeloos mijn zielenlast weet…

Had het niet op mijn wens lijstje staan, kreeg het onverpakt aangeboden, ’t was geen wens, geen hartenwens, geen onvervuld verlangen naar dit! Maar ik kreeg het. Ik kreeg wat men niemand toewenst, ik ontving wat men niemand geven wil, het was niet verpakt er zaten geen mooie woorden bij, geen strik, geen mooi papier.…

Wij gingen samen, verlangens verbergend Nog niet beleden, niet meer geheim, Los van elkander, toch gedurig Toenaadring zoekend - uit de wijde Onzekerheid ontstond geen vurige Plotslinge ontroering die ons bevrijdde; Ingenomen bij 't gaan in de nevel Door een vege betovering Die onvervuld bleef en overging In een verzwegen, verbeten…

waarde Had nog zoveel, heel veel willen zeggen Maar ik zweeg In jouw laatste momenten hier op aarde Er was altijd een excuus om niet te hoeven rijden Ik bleef piekeren, nam vaak geen besluit Vond de afstand soms te ver Ook onderschatting van jouw ziekte Het kwam mij, hoe gruwelijk nu, toen niet uit Ik snap nu pas wat ver is De onvervulde…

inmiddels kort van stuk het draagt koolstof in zichzelf doorheen een ielige gang waaraan scheppen is toevertrouwd en verscheidenheid wacht op aandrang opdat ik allengs licht uit duisternis delf  zijnde een punt of iets van zielenheil (met enig geluk) en ik met duim en twee vingers als het ware een fotografische uitdrukking ontvang de mens onvervuld…

de bomen de mensen en hun kerken niets zal ons meer beperken zelfs niet een spookbeeld van weleer want jij bezit mijn dromen en jij de mijne - floot hij zacht terwijl hij in haar spiegel keek hij zocht de warmte van haar schoot en vond in haar een lotgenoot zij was gevallen voor de kracht waarmee hij hoog te vliegen leek in diep en onvervuld…

Onvervuld zoeken naar een grote liefde, die achter de horizon nog op ons wacht. Ja dan, wordt het tijd om stil te staan, en onze ogen uit te wrijven. Om te ervaren dat het precies hier is, waar we stil zijn blijven staan, en dat we nergens anders leven. Tijd om te ontdekken wat we zien. De doodgewone mensen om ons heen.…

Jouw liefde, je onvervulde verlangens, je wensen, je kracht, je dromen. Nu voorgoed in de tijd verdwenen door het sterven van jou. Duizend maal de tijd voorbij denk ik aan jou zonder pijn nu en zonder eenzaamheid Want cirkels van tijd vormen verbondenheid met elkaar en maken grenzen van pijn en verdriet onverwacht vrij.…

Al had ik boven niets besteld noch te verlangen, keek ik net naar het thans zwijgende groene talud de echte grijzere voorjaarshemel met lichte mist, ik vroeg me meer en meer af hebben ze zich vergist ongeduldig bewolkt onvervuld zich dit weer voorgenomen. Al die samenpakkende druppels voelen plots zo raar.…

het uitschrijven en dan van anderen er weer in niemand kent ze maar de trek is er nu uit het is nu stilstand allerwegen gezwegen in de lange straten van gewapend beton van files met normale mensen met een radio hun zakken zijn vervuld van onvervuld verlangen hun gevoelens zijn uitgevoerd ze huilen niet ze hijgen van gelatenheid en opgeklopte…

vluchtend voor ervaringen achterhaald door het lot Smalle holte van een berk lijkt de laatste rustplaats maar een winterlange slaap bevrucht door zoete dromen heelt de wonden de meeste pijn Als de milde voorjaarszon weer voorzichtig schijnen gaat verschijnt een kleurrijke dagvlinder vliegend in de richting van de zon op zoek naar onvervulde…