Alle inzendingen over onvindbaar

Het ligt tussen al wat ver weg leeft, zich onvindbaar heeft gemaakt. Rustend onder doorwinterde wortels en zware aarde of op grote hoogte in de sneeuwrimpels van een wolkeneter misschien slechts om te rijpen. De aarde drinkt niet meer maar ik vang de druppels voor haar en mij.…

. ---------------------------------------------------------------------------------- ‘Onvindbaar (voor het jarige konijn)’ is op 25 januari 2007 verschenen in het eerste nummer van de vijfde jaargang van literair tijdschrift 'Het Liegend Konijn'.…

Haar nacht huilt zilte tranen terwijl het maanlicht op haar haren valt ogen en vingertoppen strelen de foto in haar hand ze huivert in het donker de maan, ziet vanaf boven haar schaduw voor het raam de fluister van de wind lijkt even stil te vallen want die weet wat zij niet uit durft te spreken van de morgen die nooit meer aan…

of vreemd zelfs alle gebeurtenissen op een rij zijn gehonoreerd omdat simpelweg het rijmen lange files laat ontstaan boeken vol gekrast met wijze woorden, grootdenkers die de wereld menen en meenden te kennen zijn nu de pilaren van wolken waar de hemel op rust in bange dagen martelingen en lovende woorden voor een zelf dat opeens onvindbaar…

Het landschap dat zich in bochten wringt Om niet op te vallen, om er niet te zijn In een hoek weg te duiken, te schuilen In een schaduw van schimmen Schuchter, schuw, luw, leeg, vaag, vaal In licht dat zelfs geluid doet dimmen In lucht die nevel druppelings doet druilen Met tranen van doorzichtig kristallijn Daar, waar een zwarte vogel in stilte…

dat wat je ooit had willen vinden blijft vooralsnog onvindbaar als het ontbrekend accessoire dat o zó noodzakelijk is voor een zoektocht naar... heel veel is maakbaar maar juist dit ene dit ene onvindbare accessoire ho maar...…

geluksgevoel met een lantaarntje onvindbaar batterij is leeg…

nergens wordt het later in de tijd die zich verhult met omlijnde schaduw trekkende bewegingen, een uitgewoonde cirkel die september tracht te ontwijken door de vensters voor even te sluiten het bladerdak ontrafelt minitieus het ontsproten jeugdig licht dat gespleten de eindigheid voorziet van baldadige invasies welke de chromosianen…

Kleiner was ik groter geweest verstopt onvindbaar voor de vijand in gedrag dat denkend wint uiterlijk faalt…

de legpuzzelfanate van wie het hele leven een puzzeltocht is geworden omdat het laatste stukje van al die honderdduizend onvindbaar blijkt te zijn…

Gedachtes, gevoelens, pijn en verdriet Alles zit vast als in een spinnenweb Het begin in zoek maar het eind is onvindbaar…

Zoeken naar het volmaakte het hemelse op aarde onvindbaar blijkt terwijl het onvolmaakte met geheimen vragend aan je voeten ligt…

nu bladzijden onaangetast blijven blijft het bed bezet de zin om, is allang vervlogen, onvindbaar dan maar niet zijn niet niet zijn dat is veel te eng iets voor later…

mijn rusteloze opgejaagde kinderhart sloot haar kamers het kan niet in me aarden niet bij mij landen mijn thuisloos zwervend hart op de donkerste onvindbare plek…

altijd op zoek gewapend met zijn zaklamp naar ongein die zijn leven zou kunnen verstoren zijn leven is zoeken zoeken is zijn leven helaas zijn leven is zoek onvindbaar…

Ik heb iets verloren Op dit grote strand Zit al uren te kijken Of ik het vinden kan Een onbenullig dingetje Onvindbaar in dit zand Maar mijn ogen blijven kijken Ze worden hier zo rustig van…

Ik weet het: het mooiste zou zijn als ik onvindbaar was en altijd naar mijzelf bleef zoeken. Hoe interessant zou dat niet zijn! Maar ik ben zo vindbaar... zo voor het oprapen... doe het licht uit, struikel over mij! ------------------------------------- Uit: 'Gedichten 1977-1999'.…

en jij citeerde de wind die zong voor de zee en hield van de deinende meeuwen en in het duin van je woorden verstopte ik mezelf mateloos onvindbaar verloren.…

kille wind waait over een kale vlakte de luwte lijkt onvindbaar ver alsof de zon door de wereld zakte liefdeswarmte iets van lange her…

wat ik opgeslagen heb verkreukeld verdrongen onvindbaar gezonken naar de bodem van mijn bestaan het raakt de sterren niet geen storm blaast de beetjes weg over land en water naar een onbeschreven plek…

soms dwarrelt een mens in stukjes uit elkaar onvindbaar zwevend in het universum niet al het gebrokene kan men helen spits je oren als woorden zeldzaam zijn ooit was poëzie alleen maar een stem…

voorbijgaande zomer woorden, ontstaan langs het bramenpad waar een witte dwarrelvlinder in zwoelheid, en nectarminnend geen weet van sapvlekjes op haar wiekjes had woorden, als de dauw, een deken van mist rond de laatste zwaluw die door ingebeelde warmte de komst van de herfst heeft gemist woorden, aanrakend, gevoelig dichtbij soms onvindbaar…

Wie zijn tv-programma ‘SPOORLOOS’ noemt - Een titel die hij nu wel zal vervloeken - Is bezig om de goden te verzoeken, Hij is een keer tot spoorloos zijn gedoemd. In mijn Latijn, al is ook dat niet best: Derk Bolt weet nu dat nomen omen est.…

Wij blijven nog twee jaar in Uruzgan En ondertussen houden in hun holen De Talibaan onvindbaar zich verscholen En maken er een kat-en-muisspel van En tellen ook tot tweeduizendentien En wie niet weg is, is daarna gezien.…

de avond kruipt dichter slokt gestaag het avondblauw op waar jij in schuil gaat, voor nu en voor altijd voetstappen die allang verloren zijn gegaan gingen op in daar waar jij nu bent onvindbaar…

Het geluk weet niets van mij: het woont, denk ik, teruggetrokken op het land. Niemand vertelt het geluk ooit over het nut van telfoonboeken. Of over regenjassen, het lover van geboomte, of de liefde. Niets weet het, helemaal niets. (Het meisje tegenover me in de trein slaapt zonder te hebben gezegd waar ze er uit moet.) Kent het geluk de reeën…

Geef mijn naam het onbetwiste En schaakmat mij zodat de tochten die we ondernamen de hoofdrollen zijn de we zochten nog droom ik mij in gisteren en laaf aan de herinnering die we samen deelden, al had de kleur voor ons ieder een andere vorm iets ongrijpbaars, doch visueel vermogend dagvaardde mij om de gelogen tijden te verlaten en het…

je zoekt me bij het kanaal daar ben ik niet je zoekt me in de stad ook daar zul je me niet vinden kroegen misschien? verdoe niet je zo kostbare tijd. wil ik wel helemaal niet worden gevonden ben ik er nog wel? waarom nu? men heeft je altijd gestimuleerd niemand heeft je ooit tegen gehouden…integendeel. toen, jong en boos vond…

Waar stil toen de abrikozenboom stond, sta ik nu stil. Tussen de gladiolen weet ik de plek waar zij toen stond: zij wierp mij de abrikoos toe - toen. Nu, terwijl herinnering met zich doet wat zij wil, beginnen wij opnieuw met bijten, haast tegelijk, tussen de maïsplanten: zij in haar abrikoos, ik in mijn abrikoos; terwijl de kleine…

Ontelbaar veel woorden om alles mee te zeggen, Zijn nu onvindbaar om dit gevoel uit te leggen Zo onwerkelijk als het lijkt zo echt dat het is, Wat zo onmisbaar was is nu een groot gemis We zien je nu niet meer leeft nu van ons apart, Je bent niet meer in ons midden maar voor altijd in ons hart.…