Alle inzendingen over onwerkelijkheid

slotakkoord je hart haar kloppen zoekt in de doolhof waar angst geen uitweg kent de moesson zich laat gelden op delen van het lichaam die je bijeen houden, verstikking in beleving en geen stem die je tot een zuchtje wind kan temmen minuten raken uren waar kwartieren vluchtig in seconden verdwijnen, schreeuwen tot de klok van alle onwerkelijkheden…

realiteit is bij nader inzien gestrand Met kinderlijke gedachten Weggestopt op vochtige zolders Mijn misplaatste gevoel Gefuseerd als engelen met steen Een beeld om aan vast te klampen En afhaken is geen doel Letterlijke woorden Hebben mij het zwijgen opgelegd Gevangen in ongerepte vrijheid Bewusteloze betastingen Slechts een deel van het onwerkelijke…

Woorden van troost zijn niet te bedenken Ieder afscheid komt onverwacht Je wilt het tegenhouden en afwenden Maar het is niet in onze macht Geen woord kan het gevoel van verdriet omvatten Alle cliché’s ten spijt Een mens verliest uiteindelijk al zijn schatten Wat rest is een eeuwig obstakel wat ons scheidt Het verdriet, de pijn voelt onwerkelijk…

Alles werd anders die ene dag Als een nachtmerrie binnengeslopen toen hij even niet keek Met open ogen geslapen Zwarte beelden opgenomen geluiden bevroren tot negatief werd onwerkelijkheid waar Gebroken woorden zwierven zinloos door zijn hoofd kronkelden rond als slangen Ontregeld, gifspuwend venijnig werd de eens zo rappe tong het zwijgen…

onwerkelijk hoe stilte het witte daglicht draagt alsof winter over haar heen groeit en wenst te horen dat woorden ongezegd blijven leven in zijn handschrift ik loop er heen, de bomen trager in het water, aan het einde van het onlangs gestorven huis het is vandaag, een dag zonder schaduwen alles lijkt anders van vorm * bloemengeur…

Alleen” Langs het raam, door condens beslagen lopen figuren als vage schimmen achter hun schaduwen aan hersenspinsels vervaagd en vertraagd vanuit een troebel verleden waar het niet was wat het leek waar de waarheid geen werkelijkheid is en de dagen in twijfels aan je voorbij razen en de nachten in nevelen van een onwerkelijke…

Er valt in mij een stilte een zijrivier die meandert naar de zee oneindigheid die ik niet kan duiden een vragenspel, onwerkelijk herinnering neemt mijn gedachten mee en de zuurstof die ik haalde uit het verwerken van jouw dood is als vroege mist rond jouw graf verschenen even plotseling is de herinnering weer verdwenen ik zie je telkens…

krijsende meeuwen die elkaar moord en brand toe schreeuwen of elkaar in niet te verstane talen opgewonden waarschuwen jongens hier valt iets te halen ach het zijn net mensen die elkaar soms al wat lelijk is lijken toe te wensen of juist met opgewonden woorden het laatste schokkende nieuws toeschreeuwen wat ze net hoorden heb je het onwerkelijke…

Het bewustzijn van de zeldzaamheid, die hiermee wordt bedoeld… Een gevoel zo hemels kostbaar, onwerkelijk fragiel, enigszins onachtzaam… Met geladenheid subtiel… Doordrenkt met te veel woorden, ontoereikend voor wat ik bedoel….. Ik hoop alleen dat jij beseft… de intensiteit van wat ik voel..…

Ik huil zoete, zure, bittere, bevroren tranen, ben boos, woest, onmenselijk kwaad en er is niemand die nog beweegt en werkelijk weet waar het over gaat Ik huil eenzaam verdriet, onmacht, de vele onwerkelijke lach stralen, ik huil ongesproken woorden en de gruwelijkste verhalen Ik huil de hemel uit de lucht, ik huil de morgen dood, van…

Onwerkelijk of niet, als ik ‘t je vraag. Ooit dan toch, bij mij te komen, Zeg jij dan ook, ik wil zo graag?…

Daar fluistert de wind niet om de toppen eerder plaagt of jaagt ze onheilspellend ruik je bijna de oerzee lopend over oude bodem imponerend Dolomiet klauterend over smalle richels van gemineraliseerd koraal Dit imponerend landschap van onwerkelijke schoonheid vaak gestreeld door ragfijne flarden mist die vanuit het niets grillige…

vandaag moet ik weer denken aan een grijs verleden niet bestaand voor de wereld enkele jaren meer dan 75 jaar geleden ik was klein toen en kwetsbaar en nu aan het eind ben ik het weer en willen ze me weer wat aandoen soms begrijp ik het allemaal niet meer het is zo bevreemdend onwerkelijk en raar net als toen heb ik niets misdaan…

Dichtbij het onwerkelijke..…

De werkelijkheid is zo onwerkelijk nu ze jou hier aan mij teruggeeft. deze jurk voor jou… met één blik naar buiten besloten vanmorgen je valt er mee op en dat is ook mijn geheime bedoeling vandaag.…

spotlights op glas in lood gericht belichten helder het rijk alleen vergeten gras bij morgenlicht nestelt wild ganzenpas onder steen het platteland vergraasd, ontwricht verjaagt de zwaluwen uit het veen maagdelijk baart de wintertijd haar vorstelijke enig kind ondergesneeuwd in zee van tijd waar stofresten worden gevonden begroef iemand onwerkelijkheid…

wrede vlammen verlichten de nacht de angst op ons gezicht is voelbaar, de hitte onwerkelijk de oude stee kreunt, het vuur grijpt de stal de dieren bonken tegen de wand en schreeuwen plots maakt een schaduw zich los van ons die verstard zwijgen en kijken hem na dan werpen in vlammenstrijd de staldeuren open, de koeien bevrijd rennen…

hoe aansprekend het gezicht dat als deelgenoot een schat aan beelden brengt jammerlijk verzonken in de woeste nevelen waar onwerkelijke vergezichten niet worden nagekeken maar in troebel water worden gedrenkt.…

Ook ik ben bang van onwerkelijkheid, de duisternis, die mijn keel blijft knijpen. Maar ga nu mee, bekijk de lelijkheid, mijn zwartste angst en onredelijkheid. Ik laat jou zien waar die zijn geboren, vertel daar ook wat niemand wil horen.…

De rauwe onwerkelijke berichtgeving over zoveel Nederlandse doden valt als een baksteen op Nederland!…

Burlen, wat bronstige herten doen, lijkt evenzo onwerkelijk. Lang getwijfeld aan de juistheid van dat woord. En het bekt niet, burlen. Of je moet een hert zijn. Zit ik nog met een haan die kraait en een kraai die krast, met een zomer die niet zomert en een dromer die niet droomt.…

op de weg door het leven loopt de dood naast ons als een vage omstander in de schaduw van het licht als het onwerkelijke einde dat zo onontkoombaar is zij beneemt ons de adem waar het leven nog vol is veel te vroeg en onverwacht pardoes en bruusk tegelijk bij een plotselinge struikeling die wij niet aankomen zien na ons oneindig lijkend…

De laatste keer dat hij hier levend was, lag hij voor me op de knieën, want groen en paars ergerde hij zich: wie laat gras rondom de tegels z'n onwerk doen. Hij had een oude broek van me aan toen hij daar ingespannen zonder stropdas voor me kroop, langzaamaan. Zijn linkerschoen plat en de rechter loodrecht.…

De klokken klinken luider ’t is druk in de nachtelijke mis haast voelbaar, onwerkelijk dichtbij terwijl het onbereikbaar lang geleden is…

De telefoon eruit, gordijnen dicht, zo groot en zo onwerkelijk hun huis vandaag. Kijk hoe stil ze zijn nu, niet ontwaken uit hun boze droom. Erheen, steeds maar weer erheen; in kijken schuilt nog altijd wat beweging en in traanvocht hoop.…

Lees dit eens even door terwijl ik je ogen volg die langs de letters glijden en lezen van de spijt die beduiden dat mijn leven slechts voor jou is bestemd Ik kan de oerknal niet terughalen uit de jaren die zijn weggeleden zoals een droom die onwerkelijk leek te zijn om dán te worden beleefd terwijl jij de deuren sluit Het papier in je…

staan we sterk, of zijn wij de zwakke, in deze droom, van onwerkelijk spel, en gewelddadig verdriet. maar o zo mooie dingen.…

Een onwerkelijk en onthutsend beeld.…

Ik sloot daarom mijn ogen weer terug naar de onwerkelijkheid waarin ik dacht dat ik weer slapen zou in mijn eigen eenzaamheid.…

in houden van zit veel besloten het omvat vooral wisselende seizoenen cupido is er vaak op een onverwacht moment of je wordt door fonteinen vol gelukzaligheid verwend doch ook wat in liefde wordt gegoten blijkt vaak een droom of is onwerkelijk verwachten met lege woorden als versleten schoenen en stilte die…