Alle inzendingen over oorspronkelijke pad

Een pad misschien, hij is zo oud zijn vleugels zijn vergaan, een plant als steen teruggevonden, zwart altaar, hij denkt, hij denkt erover na. --------------------------------------- uit: 'Dingen die niet overgaan', 1985.…

We zijn het pad gegaan het gladde pad de aarzeling in onze stappen We verwachten van mist het nat zon scheen schielijk vanachter strepen wolken Waren we niet goed ter been? ijzel deed zich plots gelden ...onverwacht uit onverdachte hoek het boek van winter -blijkbaar- nog niet uitgelezen.…

Een pad was van het pad en zat bij de ingang van de lift, terwijl ik dacht dat hij door kinderen lek geprikt was. Ik zag in gedachten alleen nog zijn karkas en ogen vol chloor. Pas later, toen ik in de nacht naar buiten ging, zag ik de pad voor de deur staan, wachtend op een gast als ik.…

edelstenen Daar zijn wegen waar mijn voeten gaan Over voorgebaande paden Zal ik mijn zijn aan droom ontlenen.…

In een golf van passie bleef ik schrijven Tot de zon opkwam De woorden verspreidden zich in stromen langs mijn lippen Liefde vult nu mijn hart, mijn ogen raken vol Het besef van zijn en niet-zijn De echo van je verleden in je ziel Liefde voor het pad dat voor je ligt Vrede met het pad dat je verlaten hebt Je bent nu niets Je bent stil Je…

Het pad zal je volgen stappen zal je er zetten Maak korte metten met het vooroordeel sluit 't uit... De praatjes komen aangewaaid blijven hangen doen aan ieder tekort Want wij zijn kwetsbaar als halmen aan de waterkant Een rukwind en we liggen plat...... over het pad: platgetreden geplet door zovele voeten.…

Welk pad ik zal kiezen zal bewandelen, lopen? Is het een pad ongebaand... geplaveid... misschien? Of is 't mul zand en keien versperd door bomen? die kriskras over het pad zijn gevallen? bij storm geveld goed, ik ben geen held maar heb wel ballen.... Het gebaande pad hou ik voor gezien ik zag het eindpunt...…

Het pad verbreedt zich: je loopt zij aan zij. ------------------------------------------------- uit: 'De Tweede Ronde', jg. 25 (2004), nr 3.…

al het kruid dat verschoten de ruimte beheerst die we eens hadden gevlochten tot een samenzwering in liefde en cadans nu grijpen we naar de eens gezochte paden en trachten de balans te ervaren waarin we liefde delen, samen maar ook in paren lief, jouw pad is mijn struikeldraad, want hoe kan ik houden van wanneer er wolken zijn die lager…

Door mij Op de ander Te richten Verdween Mijn eigen pad Uit het zicht…

Volg je Eigen pad En laat De ander los Zodat die ook Zijn eigen pad Kan bewandelen…

hoe zelfverzekerd, ingebed in een weten van een oorspronkelijk bestaan het is mijn Vader die mij voedt met Zijn liefde en wijsheid en mij leidt naar de rijkdom van mijn koninkrijk koningin van dertien onderdanen geef mij uw handen opdat zij mij evenwicht en rust schenken van waaruit ik kan dienen…

Angst is een tunnel waar je doorheen gaat terwijl je meerijdt op het gevoel van angst tot het je naar een diepere laag van de werkelijkheid draagt Angst is een ontkenning van andere gevoelens wanneer het oorspronkelijke gevoel geaccepteerd en ervaren wordt wordt de knoop ontward…

Laat mij verbinden dat wat ontbonden was. Laat mij bijeenbrengen, wat en wie uit elkaar gedreven waren! En laat me, ja, laat míj mijn gang gaan om mensen op aarde weer samen te laten bestaan ... èn gaan!…

een Arendsveer viel op het gras dat is niet goed de geest van de vogel heerser in het luchtruim huist in de Veer zij symboliseert de moed van een krijger roffelende trommels zingende mannen rinkelbellende rokken van dansende vrouwen alles wordt stil de Veer kan niet blijven liggen geduld is een schone zaak…

waarom toch zit jij alleen besloten in het web van het alledag zie maar niet dat ook ik ben overgoten met tranen van hetzelfde slag men kan gevoelens niet wegen zeker niet die van oorspronkelijke aard maar waarom zou ik minder lijden onder de beperkingen welke ik in mijn leven heb gebaard…

Kon ik maar even weer baby zijn oorspronkelijk, ongemaskerd puur. En dat ik dan kon worden gewiegd en getroost door mijn moeder die mij liefdevol en zachtjes in slaap sust. Me knuffelt. Zodat ik vredig vertrouwd in haar warmte kan slapen. Kon ik maar even leven zonder de zorgen van vandaag. Kon dat maar! Even.…

vogels zingen bomen groen in een wir war van takken vinden knoppen hun weg het oorspronkelijke begin dat nogal gevederd leek speurt de grond af met groene kraalogen naar al dat eetbaar lijkt zijn schaduw insgelijks…

Kon ik maar even weer baby zijn oorspronkelijk, ongemaskerd puur. En dat ik dan kon worden gewiegd door moeder die mij troost, mij liefdevol in slaap sust. Me knuffelt, me geruststelt, zegt dat het allemaal weer goed komt. Kon ik maar even leven zonder de zorgen van vandaag. Kon dat maar, even……

De weg, die we samen moeten gaan plekjes waar we stil blijven staan blijkt onze uitgestippelde levensweg géén routebeschrijving, géén overleg wij zijn het niet, die de reis bepaalden wel, dat we soms veel tol betaalden ontmoetingen waren er altijd veel ze hielden onze verwachtingen in het gareel met niet iedereen kan je lang blijven praten…

Het leven van een huisvrouw, gaat niet altijd over rozen het leven van een huisvrouw is soms een hobbelig pad. Een voorbeeld is te noemen want soms heeft deze huisvrouw het echt wel een beetje gehad. De vanzelfsprekendheid waarmee we worden geacht bepaalde dingen natuurlijk te noemen, is er alvast een dan heb ik die gehad.…

(Met knipoog naar ‘Marc groet ’s morgens de dingen’ Paul van Ostaijen) Dag ventje met de fiets ploem ploem, met pet noch pijp dus doodgewoon weer koffie morsend, weer met phone. Een goeie daa-ag vaas en bloem. Dag tafel, stoel en Haagse vijver. Een visselijn teemt: zittenblijver!…

…voor even want het hapert al opeenstapeling van missers er vallen steken het stuk glijdt van de naald rafelt en valt uiteen in oorspronkelijke delen als voeding voor leven dat groeit door binding……

Onwetendheid schept angst Angst schept een innerlijke atmosfeer van afgeslotenheid waardoor je de kracht die in je zit en die je opener zou maken niet gebruikt Elke waarheid over jezelf en over de schepping resulteert in innerlijke zekerheid vertrouwen en onbevreesdheid…

wanneer ik eindelijk na lange jaren de zee weer proef haar branding mij omsluit en tomeloos geraas mijn oren splijt wanneer meeuwen krijsend kleven aan de wind snijdend zand een gat slaat in huid en tijd dan adem ik weer oorspronkelijkheid…

maar ik begeef mij niet zozeer buiten de gebaande paden ik baan gewoon mijn eigen pad…

je te haten en toch te weten dat ik dat niet kan om te doen alsof ik niet meer om je geef het is zo moeilijk een ander te vinden wanneer ik weet dat jij de ware voor me bent om toe te geven dat ik niet meer van je hou al doe ik dat nog het is zo moeilijk omdat ik weet dat je me alles hebt geleerd en dat ik nu dat eindeloze pad…

De staarder Zo lang, zo traag Te klein, zo bang Zijn angst, Getackeld door het leven, zijn trots ontheven, Zijn klank zo donker, zijn zicht zo mat, Zijn kennis: vindt het tussen zijn regels op het klad, Zijn defenitie van disipline is een eindeloze mars, Een duisternis waar alleen hij het pad kent, een wereld waar het pad hem kent.…

wandelend door de dagen, maak ik mijn voetstappen af ik zie nieuwe mensen komen, anderen slaan af Mensen wandelen met elkaar op dit pad, van liefde en haat weet welke weg je neemt weet waar je staat maar pas op voor dit pad je glijdt makkelijk uit sta gauw weer op en kijk vooruit je ziet je groepje wandelaars twijfelt…

in een stille stille ruimte diep in de gedachte voelt het anders aan waarom is het tweeluikig bij het voelen van emoties en het uitdrukkend zeggen hoe kunnen gedachte en emoties zo complex en toch zo verscheiden zijn zo hartstochtelijk blijven zoeken naar de juiste wegen is de kruising tot emotie en gedachte, want passie en verlanging…