Alle inzendingen over opgebaard

“Ik ben Uw vrouw’s plastisch chirurg en condoleer U met haar overlijden, ik behandelde haar voor haar dood, mede door mijn werk ligt ze prachtig opgebaard en oogst ze bewondering; Uw vrouw haat schulden, overhandig U daarom persoonlijk de rekening” De weduwnaar antwoordt: “er wordt gezocht naar verband tussen Uw werk en…

Dat opgebaarde overschot van het eens zo Stoffelijk beleven. Het handendrukken van de Nabestaanden met die ooit kenbaar heeft bestaan En straks zal afzakken naar een onkenbaar vergaan.…

daar lig ik opgebaard, ben niet te zwaar een eikenhouten kist op zeven schragen kan onbekommerd mijn omhulsel dragen een laatste liefkozing als stil gebaar dan zal mijn zuster aan mijn zwager vragen: wie zijn dat daar, die vrouwen aan de baar?…

Daar lig ik dan fraai opgebaard De kist valt me een beetje tegen en buiten is er mist en regen Ook niemand lijkt echt van de kaart Terwijl ‘k nog naar beneden zak gaan d’ eerste gasten al weer heen De meesten nog zeer goed ter been Snel naar de koffie en ’t gebak Ik voel me echter als herboren Want welig bloeiend op mijn graf ben ik nu…

zoals mensen paadjes maken nam ook de olifant de kortste weg toen wild als varkens hij zag komen op ivoren jacht een mensentroep niets ontziend de massa vluchtend met daarin kostbaar opgebaard het porselein dat werd gespaard plette hij de kast tot gruizelement alsof hij zich excuseren wilde nog trompetterde hij luid voor beleefdheid…

je ligt werkelijk keurig opgebaard beste kostuum is je aangetrokken donkerblauw; je lievelingskleur, met grijze sokken familie en vrienden om de kist geschaard het laatst ritje vangt straks aan kist wordt reeds door je zonen gesloten deksel werkelijk overgoten met bloemen, kleurige linten en harten van cellofaan afscheid doet pijn voor zo…

Straks ligt hij keurig opgebaard.…

dat elke seconde telt en oudjaarskou gesloten vitrage laat dansen op een enkele vuurpijl na, die nacht en gezicht verlicht terwijl knieën stuk en blauw knielen in oneindig jou en slag twaalf de cirkel weergeeft in zeven witte rozen, blijft de lucht zwart in de grote glazen vaas kan zij sterke groene stelen tellen maar het ja ligt opgebaard…

ik wil niet meer vandaag maar vluchten naar de dag van morgen waar gisteren ligt opgebaard als herinnering gaan kijken in de kist met lijken die niet leven wilden die uren met elkaar verspilden ik streelde, kuste, warmde wangen die geslagen zijn maar kreeg een speer in open wond met puur azijn ik ben niet meer gekruisigd dan de…

, de buitenkant gekist omdat binnen langer zweefde nog meer van de hemel wist ze kiezen voor muziek die zacht en teder is en langzaam over lijken gaat je diep in je emoties raakt maar dit kan jij niet zijn de hand en kus zijn koud alleen mijn warmte voelt nog pijn en dat ik van je houd ze durven meer te zeggen als je ligt en opgebaard…

sprak de overheidsdienaar aan het eind linksaf de hoek om geen probleem voor u als wandelaar maar ik heb mijn voeten kapot last van een onverwachte liesbreuk de darmen staan onder sterke druk produceren een kwalijke reuk meneer dat is niet relevant sprak de overheidsdienaar u bent aan het eind van uw latijn weest blij dat u niet ligt opgebaard…

hij beent schimmig op zijn laatst weet zich weldra knallend opgebaard in muizenissen verlost van vrome nageboorte te hoop lopen tafels vol als door biecht verschoond leggen groots geloften af bij tijd getaande tempels ontknoopt knallen kurken los vrij van ooit gefleste geesten roepen heil en zegen af over koppige nevelvelden terwijl…

raakt zag ik wat we zijn, schakel in de keten van heden naar de oorsprong van ‘t leven en na de voortplanting eindigt die taak De natuur laat ons in de steek, we vieren ons leven uit op afnemende reserves in - voor mij - de wachtkamer van de dood Altijd al vluchtte ik voor plicht en norm deze keer de ultieme vlucht uit het heden opgebaard…

in het moeras waar de dood ogenschijnlijk niet bestond En gemorste behoeftes gaan kwijlen wanneer het zaad wellustig langs mijn benen glijdt en zich verhardt totdat het leven korstig wordt weg gewreven en de lust zachtmoedig is verweven in het lot Het lot dat mondiaal het stelsel van gelijkheid voedt is het baken van elke patriot die opgebaard…

Letters liggen schijndood opgebaard Op een vergelend rafelig vel Ze gisten onder de navel Ze zitten in een buis geprangd Dan mogen ze buiten spelen Waar is de taaldokter?…

denken is traag mijn vooruitzichten bewegen zich nog achteruit kortom de sfeer is in ruste en tamelijk vaag ook voel ik me ietwat belegen in brokkel of gatenkaas om en om en in laag voor laag ben gestrand gelijk een stijf hobbelpaard doch de carrousel draait door in een jongelingen vaart maar daarin was ik ruim hiervoor allengs opgebaard…

Om die tijd voel ik diegenen die heengingen Mijn zoon en mijn ouders, de geliefde in Brabant Jou in Groet, je loop, je gebaren je gezicht, witte haren 'k Had een gedicht, de dag nadat ik je, zo wit, opgebaard had gezien Het ging over de slapende en dromende dijk geschreven in het huisje, waar ik toen sliep achter een slapende of…

“’t Lijkt stijfheid”, zei de arts, “maar zet geen zoden meer aan de dijk voor enig nageslacht. En dus had ik meer aan een kat gedacht in plaats van kroost om straks uw tijd te doden. Maar óók mist voor gewenste penetratie een codicil voor een orgaandonatie.”…

Ze zijn nog maar heel eventjes te zien De ene ging van heilloos tot nog leger De ander was bevlogen en integer En scoorde voor waardering vaak een tien Die laatste werd door velen opgemerkt Die andere heeft eigenlijk nooit gewerkt…

klankenkoorts Het streelt de snaar van het gemoed treft het merg Tot we verdwalen in een taal Het verhaal is ver zoek Misschien verspreid in het rumoer Misschien verenigd in een vuist Tuba en trompetten smoren het klagend koor Kreten van verf op spandoek Ze dragen een kist door de wetstraat De minister, de grootste schietschijf Ligt opgebaard…

flarden Die de snaar strelen, het merg treffen Zo verdwalen ze in een taal Het verhaal is ver zoek Misschien verspreid in het rumoer Misschien verenigd in de vuist Tuba en tropetten Smoren het klagend koor Kreten van verf op spandoek Getuigen van onmacht Ze dragen een kist door de wetstraat De minister, de grootste schietschijf Ligt opgebaard…

Ik zag je liggen opgebaard Was je echt dood dat kon toch eigenlijk niet Niet jij Gisteren leefde je nog was je nog warm nu koud Er lag een dekentje over je heen alsof je in een bedje lag Ik haalde het weg en streelde nog een keer dat lieve lijfje dat me zo vaak met knuffels getroost had De tranen die je van mijn wangen likte…

Ogen van één vader en één moeder kijken dieper dan de pijn kan gaan uit verleden naar één toekomst verloren hier, haar opgebaarde lichaam hier, het huis van alle dromen vrij hier, bloemen met vrolijke kleuren lachen uit dat wat HIER is, geen bestaan… bloemen met zonnenkleuren groeten de regenbogen van verdriet en tranen op een hemel waar…

gebulder van golven hoorde ik en de voortdurend veranderende wolken licht doorlatend soms zodat een witzilveren streep op zee blonk en in lichterlaaie een deel strand, afgekalfd waren de duinen met groeven als een stenen formatie Ik zag de keien en schelpen die jij oprapen zou Dan komend in het huis waar ‘k ooit overnachtte toen jij opgebaard…

En langzaam kwam het schip tot stilstand. Toen hij nieuw was werden er foto's, en tekeningen gemaakt. Nu ligt hij als een aangespoelde drol op het strand. Als een onbekend object waar mensen omheen lopen..... Een enkeling herkend hem nog, maar de meeste zien alleen maar een aangespoelde grafkist. Lelijk geworden door de tand des tijds. Met grote…

Engelen zijn puur Een gave van de natuur In hun witte kistjes worden ze samen opgebaard Zo waren ze voordien Samen sterk en plezierig Nu samen één Gaan ze arm in arm heen.…

maar hoe kijkt de toekomst terug door eigentijdse vensters naar deze tijd waar de eigen waarden als mythen liggen opgebaard?…

Als Harm overleden is ligt hij opgebaard een armeluisbegrafenis ? niks daarvan, zegt een boer hij betaalt de rouwkaart, begrafenis, de steen Harm Heisa ging heen in Kopstukken op het kerkhof daar rust hij nog.…

maakt het toch wel erg bont hij eet haast de kaas van mijn brood terwijl zijn hond mijn enige buxus een repeterende beurt geeft met zijn opdringerige herenstaf mevrouw, u hebt weet van mijn interesse die is geheel van intellectuele aard ik trek de nodige lessen uit de opstelling naar uw keuze die middels het meubilair aantoonbaar is opgebaard…

De zwaar bebaarde bard ligt brandend opgebaard, de wonderbaarlijke lijkbaar op de baren, blijkbaar baarlijk laakbaar, starend.…