Alle inzendingen over opgebrand

De brandweerman die zich verheugt op vissen Met worm en hengel aan de waterkant In plaats van weer een fel uitslaande brand Moet die genoegens nog wel even missen Het vuur onder de brandbestrijders huid Dat mag van hogerhand nog lang niet uit…

Het vuur gloeit, maar heb het ontzettend koud. Gespannen ontwijk ik mijn ontspanning. In het donker doe ik mijn verplichting. Shit, niet nu, heb geen tijd voor een burn-out!…

Vannacht liet je in je vertrek 'n lichtje branden Ik liep bij toeval langs 't was middernacht Of ik wellicht bij jou zou aanbelanden? Je huisdeursleutel zou steken in jouw slot? En op m'n tenen binnenkomen en fluisteren: slaap zacht, slaap zacht? Nee, want in mij was 't licht echt kapot En elk gesprek dat zou verzanden…

een benauwde lege dageraad van verblinde oren in het rusten van de nachten draagt mijn hand een hart in ontkiemde krachten van warmte de tijd blijft stil in het afdrijven van deze realiteit bloemen markeren het een glimlach komt mij tegemoet in de zonnen die worden opgebrand scheurt het in mijn ogen…

Hoe jij oprechte liefde kon vernietigen alsof het niets was wat ik je gaf. Telkens moest het meer altijd net boven mijn kunnen geen tijd voor mijzelf gunnen. Hoe jij me leeg zoog hoe mijn ziel zich ook ooit vanuit zichzelf naar jou toe bewoog. Uiteindelijk voelde ik mij machteloos, deze weg waar jij heel bewust voor koos. Jij vernietigde…

Zij stond naast hem met ogen onbegrijpend het is niet waar dit is het leven niet een uitgebluste kaars volledig opgebrand zij stond naast hem zij streelde hem het is toch waar!…

zijn lach stak me aan ik brandde als een lucifer de kop verlichtte opvlammend mijn lijf je ogen smeulden in mijn rookloos gloeien naast de asbak lag ik opgebrand…

het laatste beetje is nu op veel had ik te verduren het kaarsje is nu opgebrand gedoofd zijn alle vuren voor mij, die het aangaat, is het niet erg ik heb genoeg geleden voor hen die ik achterlaat vaarwel en wees tevreden…

ik hoorde engelen zingen, het jaar liep op z'n eind maar toen ik de bron van dit hemels geluid naderde trof ik slechts Lucifer, totaal opgebrand...…

Opgebrand volgens politieke melders en wordt het toch een functie elders.…

ogendiep en mijlenver kijk ik over het glazen water langs een zwarte spiegelwand naar bevroren stilleven onder het beloofde land waar vogels zijn gevlogen rest slechts het witte leven bij hamerend geluid van mijn hartslag onder de ijskoude huid…

is mijn restwaarde gelijk aan de voorbijgaande geur van een afgebrande lucifer op het houtwerk is de kop rood en tijdelijk voornaam tot het zwart is hij even een ster als ik ben opgebrand blijkt de eeuwige roem reeds te ver die was al eerder naar de maan…

Ons lot ligt gevloerd op straat, lantarens werpen hun lichtend teken, en schaduwen de monden snoert, van wie het gezicht niet plooit, blijft in gebreke in de spotlight van het bestaan, lazen de half gevulde glazen in beider ogen, om die te laten staan, van onszelf vervuld, waarin we de liefde hebben voorgelogen, met…

Een dood vogeltje zal nooit meer kunnen vliegen jou help ik opstaan…

bijkans opgebrand lijkt jouw oude hout ontkracht in jaren die vergingen herinner jij je de ringen waarin je weer en wind vergaarde? blussend doorbreekt een lach die voor een leven vocht bewaarde…

Ik weet ook wel wat hebben we gelachen Maar de monsters vanzelf opgebrand treurend smeulend Brachten zij ons dood dood gedanst dansten zij Treurend smeulend Er kwam geen eind En ik weet ook wel Wat hebben we gelachen…

Ik kan de laatste tijd niks meer verzinnen Het heilig vuur lijkt even opgebrand Misschien is er geen donder aan de hand Of toch een kwestie van opnieuw beginnen Te laat, te laat, zei ook al Winnetou Al kruipt mijn zaad zelfs niet naar binnen toe…

Ik ben moe, helemaal opgebrand Mijn vingers zijn koud, mijn armen slap. Ik wil iets doen, maar kap Mijn hoofd is vol, mijn ogen zijn nat. Ik denk aan vroeger, aan wat ik nooit had Mijn hart is warm door pijn en verdriet. Ik ben gebroken, maar ken de oorzaak niet…

Ja, ik maak het af zelf, zelfs mijn leven want ik wil nooit meer leven zeker geen eeuwig leven en eeuwig branden in de hel laat me niet lachen lachen wat me bij het leven wel is vergaan, opgegaan opgebrand door de pijn de pijn van het leven de pijn die de dood zal doden!…

Ik ben uitgewoond, opgebrand, afgebroken, Op. Ik ben oververmoeid, niet vooruit te branden,accu leeg, het is op. Ik ben afgeknoedeld, overwerkt, Uit- geburnd noem maar op. Ik ben mezelf niet meer, dat is niet top.…

je loopt door de straten liefste en je zoekt het bordje met een naam de naam van een dode man gestorven voor het raam het licht is nog aan een roos in zijn hand je foto op de tafel zijn hart opgebrand je klopt op de deuren en het beeld versteend een standbeeld van een man in niemandsland en een verloren meisje in de straten weent…

Terwijl zij behendig mijn bruin bedrade lijf in door haar gewenste vorm heeft gekneed, laat zij haar roze tong strelend langs mijn wit gesausde mantel glijden, en word ik het slachtoffer van haar pyromane lust hangend aan haar lippen tot ik totaal ben opgebrand en zij kordaat het laatste restje leven uit mij perst…

De kaars is langzaam opgebrand, wacht stilletjes om uit te gaan..…

nooit schreef ik bij nacht zo rood een supplicatie op spiegelzilver zacht een verzoek om gratie nooit heb ik iemand zo onzeglijk liefgehad de uren van de nacht hebben wij opgebrand nog gloeit de sintel te onblusbaar na ik kus je zichtbaar door de spiegel heen als het vuur van timanfaya uit gestolde lava dat nooit meer nooit meer…

Het hoofd is moe, het hoofd is leeg, het lichaam opgebrand, het lijf is moegestreden. Bewaar wat ik achterlaat, koester mijn erfenis. Heb haar lief, vul haar aan, als wapentuig in een eeuwig durende strijd. Maar laat mij gaan en kom mij vooral niet achterna. Ik zal opgaan in de morgendauw, glinsterend, verblindend als de zon……

Iedereen slaapt Duttende planten De maan die gaapt Sterren als diamanten Tongen liggen stil Monden gesnoerd Duif in zijn til Paden onaangeroerd Bloemknoppen dicht Deuren gesloten Zorgeloos gezicht Aangemeerde boten Kaarsen opgebrand Discussies onverhit Door stilte overmand Lekker rustig is dit….…

Daar ligt mijn hart Naakt, Op de ruwe stenen; Ik heb het weggegooid Het was zo ongehoorzaam Volgde geen bevelen Waar het ook kwam ’t zorgde voor problemen ‘k kan er niet meer voor zorgen ’t vergt zoveel van mijn kracht Het is zoveel sterker Ik ben nu opgebrand Hoewel ik ’t vaak sloeg bleef ‘t ongetemd Harteloos heb…

stampvoetend draai ik weg in je ooghoeken fluit ik scheel haren trekken lukt niet op kaal haat en nijd door cupido beschoten wegen door water langs en op deinen met de storm mee olé vliegend met mijn bezemsteel vlam ik op op wat komen zou steenkolen vloeien opgebrand daadwerkelijk maar ook waanzinnig als water het ook niet blussen kan…

waar eens het donker lichaamswarmte schaduwde hangt nu de duisternis koud in de hoeken van de kamer onstoffelijke silhouetten besluipen intrinsieke wegen zuchtjes tocht kieren onzichtbaar infiltrerend door de schuiframen kaarsen verlichten nog zwak de opgebrande avonduren de dag glijdt als een geest in de schaduw van de nacht waar…

Wie de stad ontvlucht voor verkoeling aan het strand slaakt van ergernis een zucht raakt in de file opgebrand. Ligt hij eindelijk na uren met z'n blote bast in zee zal de pret niet lang duren hij moet terug, met de file mee.…