Alle inzendingen over opgebrand

vier het lichtjesfeest met een reis naar boven dans vlammetjes wieg op warmte vloeiend omhoog in ontvouwen voel ik vertrouwen hun handen in groet het is heerlijk ze bij me te houden spiritueel samen doet goed familie en vrienden weer daar bij elkaar dat ervaren is bijna volmaakt ben zachtjes geland toen de lichtjes waren opgebrand…

Het vuur zo behaaglijk gebouwd op blokken heet, zonder grip Ooit opgebrand. Zal ik?…

schijn laatste krachten samenbalt toont het met groots spektakel aan er is weer een bestaan verknald brokken komen flitsend voorbij verslaan in een zonnelichtkrant hoe de lang verloren strijd eindigt als gebluste komeet gelukszoekers lopen te hoop voor dit nieuws uit eerste hand trachten snel nog wat te vangen eer al het fortuin is opgebrand…

Spieren raken opgebrand in kortademigheid beginnen te trekken, kunnen zich nauwelijks nog strekken en protesteren streng tegen deze ongelijke strijd met de oneindigheid. Het zijn kilometers als splijtstof van lichaam van geest.…

Met opgetrokken schouders, toegeknepen ogen Zoek ik, volkomen opgebrand, mijn dekbed op Het was weer eens zover: ‘Die Mannschaft’ gaf ons klop!…

Men wist uit ervaring, na een blik op het land dat het tijd was om te ruste te gaan tijd om te dromen, tijd voor de maan dat de zon voor die dag was opgebrand.…

Wie opgebrand is: weer vuur Wie platligt: weer veerkracht. Wie alles beter weet: twijfel. Wie de moed dreigt te verliezen: hoop. Wie kou lijdt: Warmte. Wie triest is: troost. Wie dwaalt: het licht. Wie zoekt: de vondst Wie schrijft: de ijver Ik zie iedereen graag terug in 2022. Claire Vanfleteren©…

Ik wou de sterren strelen ver reikte ik mijn hand hun vurige begeerte heeft mijn vingers opgebrand. Mijn ogenblik is opgegaan in ’t hemelsblauw gewelf en ‘k zag zo: onderweg verloor ik stukjes van mezelf.…

verzuurd op zoek naar zonnelicht zwicht al ras elk innerlijk vuur voor een dekken met de mantel die zwak wel van gemak voorziet maar beslist geen warmte geeft opgebrand raakt hij die zweeft zonder zijn hoge vlucht te schermen voor de sis van tegenwind die ijzig wee doet kermen laaien kan alleen met gloed hij die niet om winnen geeft…

in mij symbool van een liefde haar tijd nu voorbij Opgelaaide passie door hete kussen, ontstak in een liefde door niemand te blussen Die vurige blik vol hartstocht, soms nijd verdween uit je ogen net als jij, met de tijd Elk sprankje hoop door jouw kilte gedoofd Achter bleef slechts een hoopje as restant van een liefde die opgebrand…

Opgebrand steek ik er nog één aan en verstijf want een peuk met lipstick trekt m’n aandacht probeer het van me af te zetten, maar...…

voordat ik breek Hij noemt mijn zorgen hersenspinsels Mijn duisternis en angst verzinsels Hij maakt me met zijn taal van streek Hij hekelt woorden, pleit voor daden Zegt tot een hinkepoot, kom, ren Ik ben een vleesgeworden pen Gevuld met bloed en vloei balladen Ik hoor hem aan, maar kan niet meer De zieke, diep in mij verscholen, Is opgebrand…

Als het leven zwaar weegt Alleen zijn teveel ruimte neemt De rouw te rauw De kou te koud De schreeuw van binnen ongehoord De grijze nachten ongestoord Insomnia de enige die op visite komt Altijd laat Als iedereen naar bed al gaat Kondigt hij zich aan Een duistere vriend Met een theelichtje hoop Opgebrand in de nacht De ochtend…

waaronder, onzichtbaar, zijn schraal postuur; een lopend skelet alras zijn bleek gelaat met ingevallen wangen en uitstekende botten lijken de ogen achter tralies te hebben gevangen en de geest te verrotten zijn vilten hoed ruim om het hoofd gerand verspreidt de uitgeblazen rook tot een wijds aureool de sigaret tot de vinger opgebrand…

Men zei mij dat U duister was een dienaar van de duivel was maar God - wie waren zij toen ik hun weerzin naderhand zag als een opgebrande zon die neer zou vallen in uw zand Waste hun leugens van mij af paste mijn ogen weer op stand gezichten waren zoveel anders dan voorheen - nu hand in hand ik hen zag gaan - de lachebekjes zonnestralen…

Muziek als antwoord op al mijn levensvragen, als troost, verdriet, ten langen leste opgebrand. Doelgericht gestreken, en naar het blauw gedragen, het licht volgend vanuit een mensenhand.…

maakt iets los bij mij Ja, ik weet dat ik aan mezelf moet denken En moet kiezen voor mijn eigen Ik Maar egoïstisch zijn is niets voor mij Ook dan heb ik het gevoel dat ik stik Maar inderdaad nu moet ik even Mijn grenzen zoeken en waar ik moet staan Want op deze manier kan het ook niet Denk ook niet dat dat zal gaan Ik weet dat ik ben opgebrand…

Opgebrand, opnieuw op beide benen, in het aardse beland, reik ik jou toch mijn hand en zing.... keep on dreaming, jouw verlangen heeft mij alweer vervangen. Wat ben ik dan toch voor jou geweest in jouw ogen.. als je dit ooit leest...?…

metten Een ongehuwde moeder was verrot Al pieste juist haar minnaar naast de pot Veel rooie rakkers bleken marionetten Een katholieke krant deed uit de doeken Emilie Claeys; een ramp voor haar geslacht De activiste werd toen protestant Ging zieken en noodlijdenden bezoeken De kerk had haar nog leiding toegedacht Maar zij was al volledig opgebrand…

schuilen in het het hunkerende bloed, wat op het manifest van lijf en leed geschreven, bleven we aan elkaar verwant, om het beste deel gegeven naast de avontuurlijke schaduwkant empathisch inzicht zoals verwacht in beider gepassioneerde beleving toppen en de tol van het verlangen onvervangbaar, te betalen tot de kaars is opgebrand…

Wanneer je heen wilt gaan voorbij de duinen van je leven, wanneer de einder is opgebrand in’t opgedroogde zand. Wanneer dorre halmen graaien naar het binnenste in je lijf, wanneer de zee doodstil blijft treuren om een wegebbende herinnering, vergeten door de tijd.…

Er schijnt nu een zon als een maan door de mist, maar het vuur van de zomer is opgebrand en de bomen zwerven kaal door het land. ------------------------------------------ uit: 'Natuurgedichten en andere', 1970.…

Het hondje mist een oogje verloren in het bos Het hondje mist een oogje er zat een steekje los 't is naar de knoppen draaien helpt nie meer 't is naar de knoppen 't is kapot meneer Krik krak, krik krak deurke gaat op slot Krik krak, krik krak alles is kapot 't kachelke is uit de kaarskes opgebrand alles is gekuist 't huiske is aan…

Minuut tot minuut in al die dagen gaan ze zo hopeloos langzaam voorbij als een bijna opgebrande kaars met een lont zo zwart van al de tegenslagen wacht ik wacht ik rustig op de volgende minuut waarin jouw gezicht even zal oplichten door iedereen heen en mij al nee schuddend met je hoofd de boodschap kort overbrengt er is nog geen licht…

Leven in de schaduw van het verleden Deel van het schimmenrijk van geblokkeerde gedachten Op de tast door de brokstukken van de geest Gevangen in de schemering van een betekenisloos bestaan Prooi van rafelige herinneringen Het verleden als uitzichtloos perspectief Het leven gedoofd opgebrand een spook in de nacht Een misschien nog levendige…

40 kilometer De verzengende kilometers van het verkrampende zweet splijten het lijf van de geest, raken opgebrand in kortademigheid van spieren die het verrekken ongevraagd beginnen te trekken zich nauwelijks nog kunnen strekken en streng protesteren tegen dit eindeloos lijkende tijdverdrijf.…

huis aan kant energieën opgebrand uitgeblust valt zonlicht naast me op de bank we zitten in zijn licht zijn ogenwit daagt buien uit te regenen zonder dat mijn storm fluit pupillen dragen mij kleuren vragen tederheid scheppen wondertje van samenzijn gesloten voor publiek zijn mond gegoten rond de zachte lippen iets verstrakkend…

verborgen woorden dansen achter mijn zinnen a-ritmisch als in een staat van sint vitus; beeldend, vervagend vuur, ongrijpbare vlam die niet verteert, maar omlijnt wat ik nog niet vatten kan - zou het dat ik misschien laten moet, mezelf in het beeld mag draaien, dansen buiten adem, geen lucht meer, maar niet opgebrand,…

mijn zintuigen zijn gespannen Ik kan je bellen, maar ben bang voor de pijn Naar bed of toch maar niet Nog wachten, heeft het zin Het is nu nacht Nog niets ik raak in paniek Het verlangen is zo sterk Mijn hart doet pijn, ik wil graag in je armen zijn De tranen lopen over mijn gezicht De ochtend komt Nog steeds ben ik alleen De kaarsen opgebrand…

Je glimlacht Het dorp, een vaag kontrast op de rand van horizon en hemel de laatste restjes van het daags gewemel worden samen met de late kaarsen opgebrand Vingertoppen markeren de nieuwe levenslijn onder jouw strakke huid.…