Alle inzendingen over opgeheven

Een blij gezichtje, huppelt mijn kamer binnen, een blij snoetje maakt ook mij blij van binnen, een blij gezichtje wordt naar me opgeheven, een vochtig kusje op mijn wang gegeven, met een blij gezichtje maak ik voor dat blij binnen huppelen inclusief de zon een kort maar blij gedichtje.…

In de paradox is elke tegenstelling opgeheven: Dag wordt nacht en nacht wordt dag.…

Kan ik met opgeheven hoofd doodgaan?…

Ik ga aan de Kerk voorbij de spits geen opgeheven vinger meer Die ene keer zal ik niet gauw vergeten Een brief aan 'n herder die onbeantwoord bleef Een smeekbede van 'n vluchteling waarvoor geen oor gevonden Ik ga aan z'n Kerk voorbij weet God.... op andere plaatsen.…

Als het moet dan mot het maar het ontkronen van een niet mis te verstaan Aalsmeers Koor ze laten ons nog eenmaal kronen om elkander lof toe te zingen ter ere van Hem: die onuitsprekelijke Goddelijke kracht en ter ere van hen: de heren en dames concertbezoekers dan mag de stekker eruit maar in het donker klinken nog mooier,helderder, lichter…

de doem van mijn rampspoedigheid is tenietgedaan mijn wordingen zijn tot nader order afgelast mijn huidigheid is met ingang van heden opgeheven (Vandaag, op woensdag 26 januari 2011, wordt de VSB Poëzieprijs uitgereikt.…

er elk plekje kent De ruit die je hebt bewasemd het bed dat je hebt beslapen Geen wapen opgeheven tegen broer of zus de eerste kus gestolen Nooit dolen rond erf langs weg of pad het was je basis, je thuis.…

De goede God jaagt adembenemend hoog De winden boven het sop der zee Spelend met de zon Schudt hij de wolken op Tot schuimende witte kussens Boven een strak blauw overtrek Met hoofden opgeheven zagen wij benee Dat het goed was En leerden lief te hebben Genietend van het spel Der hemelse natuur…

ik ben onder de aarde gekropen wist niet meer wat boven was heb het leven geabstraheerd het bestaan radicaal binnenstebuiten gekeerd gelijkheid voert nu de boventoon een droom met alle alarmfases op nul er is geen voedselketen meer de jacht op elkaar is eindelijk opgeheven aan het nieuwe manna doet ieder zich te goed er is…

Iedere avond als het schemert Staat hij helemaal alleen Aan de kant van zijn domein Te wachten op één been Ik twijfel altijd na een tijdje Of hij nog wel leeft En weet het pas echt zeker Als hij Vis te pakken heeft Tegen schemerdonker vliegt hij op Zijn kunstje weer gedaan Met opgeheven hoofd kan Reiger In ’t Nest te ruste gaan…

Het is geen sprong dat ik besteed bij volle maan om jou te roepen met opgeheven hoofd maar alleen de zonsondergang kent haar kracht die de intense band tussen ons uitdooft.…

een zonnegele paardenbloem staat trots en stevig op één been 't bloemhoofdje hoog opgeheven naar de zon, hij trilt heel even als een bij met zacht gezoem een rondje vleugelt om hem heen zo zelfbewust in 't licht te staan bezadigd deinend in de wind ik heb het stiekem nagedaan en voelde mij weer even kind.…

Een spel van licht en schaduw Waar duizenden, miljoenen lichtjes De avond troostend bewenen Ik spreek noch hoor de dromen In vermeden nachten Waar tranen worden opgeheven Ik kan mijn eenzaamheid verbergen In bovenwindse stromen Waar ik bewust de sterren heb opgesloten Een spel van stervend licht In een doodgezwegen schaduw … Daar ben…

scheiding tussen links en rechts goed en kwaad ik verketter elk geloof ik doe morgen de deur niet open als u daar staat met uw gelijk ik doorzie uw opgeheven vinger, uw bomriem, voor mij geen baard van de profeet, ik draag geen enkel kruis ik werp alles verre van mij maar u staat mij wel dichtbij ik haat u ik heb u lief begrensd…

OOK DAT KLINKT MIJ BEKEND IN DE OREN Maar het lijkt mij beter Om meer te doen dan wensen en begeren We hebben toch tijd genoeg gehad Van ons verleden te leren Dus sla de hand eens aan de ploeg Met opgeheven hoofd Want doe je nu niets Dan weet je zeker Wij worden nimmermeer geloofd…

hang over mijn schouder, het laken dat mij toebehoort en opnieuw een dag waardig zodat ik mij kan neerleggen in de dageraad van het geweten de ruimte die ik zoek langs schubben van de ziel schuif zeeën naar me toe, het gehoor van rivieren in licht en opgeheven handen en schenk de horizon het water van de wouden…

in deze marmeren wind waait het leven telkens één klokslag terug in tijd waar de nagalm het restant tracht te bewaren heel diep in mijn hand raast het geweten, nietszeggend is de allerlaatste strohalm van deze opgeheven schoof we hebben geluid, de theorie gesplitst in woorden, maar tenslotte verdwenen ze en kwamen we nergens uit…

Vroeger had je hier een zeeklimaat Stond je in de regen en met tegenzin Te wachten op Dries Roelvink en vriendin En die zette je dan druipend op de plaat Nu sta je met een pils tegen de dorst Op je droge post bij villa Eikenhorst…

De liquidatie die nog altijd schrijnt Maar waar ze in de Stad zo nat van dromen Is niets bij wat ons nu is overkomen: Ons sufferdje, ons bokkenblad verdwijnt. Wij zitten hier met geestelijke schade: Tweemaal een moord met voorbedachten rade.…

Huizengangen stonden; zacht gestreden nu schromelijk, want het was alles luw vervuld; in de heldere streken van de witte hemel geleden wensen te wezen, mijn zinnen dreven er in, in een zachte trek opgeheven. Dromen bleef over: was het voor dezen al zo, was dit het eerste wezen? --------------------- uit: 'Gedichten I'.…

want je vertrekt dat was de afspraak en als je gaat dan reis je op instinct, dus trots het donker tegemoet met opgeheven staart: ik help je wel, ik draag je in een warme doos de wereld uit.…

ja ik sta nog boven de golven van het eerste uur onder de palmen van je ogen je ziet me niet maar ik ben er nog bewegend, levend, zwevend ja ik sta nog onder de stralen van het blauwe vuur in de regen achter de bogen met opgeheven hoofd bewegend, levend, zwevend ja ik sta nog de wind heeft me nog niet genomen tussen de kiezels van…

Ziet gij ’t zwaard niet opgeheven Van de strenge Engel Gods, Dreigende u de slag te geven? Schat noch rijkdom kan u niet Van een snelle Dood bevrijden, Die gij voor uw ogen ziet, In dees droeve en vege tijden. Nu u God nog leven gunt, Beter u, terwijl gij kunt!…

je armen reikten naar hemel handen een vragend gebaar gezicht opgeheven ogen vol adoratie lichaam ontmoeting klaar met stenen voeten vertrapte je mijn ziel alleen omdat ik op je viel in eeuwige golving stroomde mijn liefde langs jouw slanke benen maar jij koos de hoogte rees op uit de zee ik wilde zo graag met je mee…

; geloof jij dat we weder worden opgeheven? Geloof is een mysterie. Het laat zich niet leiden. Geloof is de basis dat ons eens zal bevrijden. Geloof is hoop en de liefde bijeen. De rotsvaste overtuiging als gebeiteld in steen.…

Vanaf de doop tot aan het laatste gebed loop ik deze weg met opgeheven hoofd.…

En wij blijven toekijken, hoe ze opgeheven worden, door de zee, de zee van de tijd.…

ik las je namen in de krant in vette letters weergegeven voorgoed omgeven door een zwarte rand we liepen samen door het land grenzen werden opgeheven we lieten de gedachten zweven bespraken de planetenstand de tekens brullen nu als leeuwen vertwijfeld werpen wij het zand wat rest ons, die hier achterbleven dan dóór te leven zonder…

Zie…haar lopen… met opgeheven hoofd… Wat is waar zij in gelooft.. om nog steeds haar hoofd omhoog te houden? Hoe heeft zij zich zo kunnen sterken.. leren verwerken, al die negatieve energie van wie… “zoveel” van haar zouden houden… Maar…dan toch weer die gelukkige lach die haar brengt van dag tot dag… Geluk..…

stokbrood en wijn maar dan in plakjes en nippend een dienaar buigt, knippend voorover in het stof en prevelt in oude taal ach god, verdom mij niet gelukkig zat er nog garantie op deze dienaar en is terug gestuurd naar de fabriek de schepper kreeg de geest ging tekeer als een beest en heeft door dit gegeven direct de productielijn opgeheven…