Alle inzendingen over oponthoud

wat is verveling meer dan in gepeins verzonken zijn het is een wachten op iets dat spoedig zal komen bijvoorbeeld de trein die door onbekend oponthoud wellicht wat later aankomt doch soms is oponthoud een onontbeerlijk moment van overpeinzing zoals ik in het begin van dit gedicht al schreef…

dan slaat mijn metro een half uur over en schop ik de kou uit mijn benen de man met de kop van Kanis en een hoed loopt rond - er lijkt een vrouw bij hem te horen - ze draagt fluwelen oorkleppen en volgt hem overal…

op het eerste perron loopt een man in looppas met een windzak op z'n rug het is alsof hij zeggen wil hier leef ik van... doch met de wetenschap van dat er treinen zijn vertrokken met de haast van ergens op tijd te moeten zijn blijf ik zitten waar ik zit morgen gaat er weer een trein...…

je staat even stil bij een lijn, bij een kleur, je ziet een bloem en hoort om je heen stemmen en schoenen maar nu reis je alweer verder. -------------------------- uit: 'Dichter', 1995.…

Zondagmiddag, stil station Onbepaald vertraagd Al anderhalf uur aan het wachten "Supportersrellen", blijkt desgevraagd De speaker meldt het oponthoud Alsof de wereld doofstom is Geen besef heeft van realiteit En alsof het oponthoud niet erg genoeg is Een groep zwanen vliegt over Onderweg naar hun bestemming Zij komen tenminste ergens…

Haastig doorfietsen; toch even een oponthoud: prachtig tikt die specht!…

Ik weet het niet meer, het is hier ook zo mistig -- Ligt het daar soms aan?…

nee zegt de dichter ik zie het leven als een reis door de seizoenen waarbij oponthoud soms onontbeerlijk is…

nee zegt de dichter ik zie het leven als een reis door de seizoenen waarbij oponthoud soms onontbeerlijk is…

bezinning is oponthoud waarvoor je het geduld niet hebt maar waarvan je diep van binnen weet dat 't onontbeerlijk is…

Met een rollator of een scootmobiel Bezorgde menig oudere de klanten Of andere toevallige passanten Veel oponthoud. ´t Is kennelijk hun stiel Waar is de tijd dat ouden en bedaagden Omtrent de jéugd van tegenwoordig klaagden?…

Men telt niet meer de lengte, maar de tijd Wanneer wij in de file moeten wachten En daarom ben ik godzijdank bij machte Dat ik voortaan elk oponthoud vermijd: Als ik gewoon een half uur later kom Dan is mijn wachttijd ongetwijfeld om.…

(bij een foto) de libel laat zich in een tedere greep bij de staart nemen weerloos tussen vingers geeft het zich over aan de mens wanneer ik hem weer los laat vliegt hij dankbaar verder als een helikopter na een kort oponthoud…

ben jij de reiziger met oponthoud die wacht op iets waar jezelf niets meer van weet…

in weinig woorden veel willen vertellen voordat het je ontschiet probeer het maar eens in een korte samenvatting weergeven wat het leven voor je is geweest daar wil je niet aan denken doch het leven is een sneltrein die slechts stopt op de belangrijkste stations juist daar op die momenten van oponthoud ontstaan herinneringen voor…

wind trekt aan regen tikt je tegen slaat je lam je vraagt je af hoe dit zo kan maar eenmaal uit het veld geslagen staat er een ander op jouw plek…

als een zomers paradijs Bloemen met hun bloemkelk ontvankelijk, open zonder enig voorbehoud Een reis -lijkt het me- zonder last zonder bagage -vakantie zonder uurwerk- Je blijkt beresterk je vliegt met vaart -kort elk oponthoud- want je missie: reis van je leven.…

Er komt geen oplossing, ze gaan ijskoud de meters van genoten oponthoud verzamelen en rekeningen sturen. Maar Overheid, als ik u niet ontrief: waar blijft het openbaar alternatief?…

Licht dat ons verzoent met einde, met oponthoud en pijn, dat vrede brengt en toebehoren, licht dat er zal zijn.…

zij voelde rond en warm oneindig lief in universele streling zonder oponthoud door breuk vouw of kreuk overzichtelijk tot in lengte van dagen omdat tijd geen deel uitmaakte van maar in rond besloten was zonder begin en einde door ons niet te evenaren omdat wij met ons lichaam helaas niet altijd zo goed konden rondkomen werden…

ze schreeuwde uit onmacht en ongeduld nog was er geen vooruit de massa stil honderden ogen keken haar aan blaatten de brandende vraag van tweeletters waarop zij nu even geen antwoord wist te geven het oponthoud kon nog wel vele uren gaan duren de vervoerde melk werd steeds zuurder met een herderin die niet kan…

Het blijft maar neerdalen zonder oponthoud langzaam, als parachutisten en vestigen zich op onze spullen, overal ze zijn ontelbaar Wij kunnen er weinig aan doen, bijna elke dag proberen wij het, stof afnemen, stofzuigen We doen het al jaren Wij zijn gemaakt van stof en aan het einde van ons leven gaan we terug naar stof Stof is alles…

laatst tijdens een treinreis zag ik bij oponthoud dat er op een biels tussen de sporen een metalen brilletje lag in zo'n geval gaat m'n fantasie dikwijls met mij op de loop en zie ik in gefingeerde verhalen het één en ander aan mij voorbijgaan het is de geschiedenis van het brilletje dat mij boeit helaas zal zelfs de fantasie de werkelijkheid…

Het leven is een treinreis met veel onbekende halten en bij elke halte soms al halverwege maak je even aanstalten als de namen worden omgeroepen om snel uit te stappen want uitstappen zal ooit moeten hou je echt niet tegen is het je eindbestemming een leuke verrassing of een onplezierig oponthoud of is dit perron gewoon het verste wat…

in deze stenen stad die zich zonder oponthoud vult met gestage stromen van anonieme gezichten heb ik je gezocht in deze lege stad met het open hart waarin de striemende wind een bres sloeg heb ik je gezocht langs de rivier van deze stad waar meeuwen krijsen over het water in deze onbereikbare verten gebouwen waar misschien mensen wonen…

Er hangt in Warrington op het station een bord dat, wegens de hoeveelheid mensen, een kus verbiedt om goede reis te wensen. Al vind ik dat het plaatje beter kon. Sinds ik dit weet heb ik goed opgelet, dat ik vóórdat ik kus m'n hoed afzet.…

Hier is een mens iedereen en niemand. Het is hier een komen en een gaan. Hier regeert de dienstregeling. Alleen vluchtigheid kan hier bestaan. Tijdelijkheid. Onverstaanbare gesprekken verwaaien hier, mengen zich met een zakelijke omroepstem. Piepende wielen van een bagagekar, mengen zich met het gillen van een rem. Geroezemoes. Hier kan…

Een verlichte ziel in donkere nachten Nachten, lang, eenzaam en koud Waarin ik, met al mijn gedachten toch jouw warmte, zonder oponthoud heb gevoeld, in het grenenhout van mijn bed, waar ik jou nimmer en nooit heb uit gezet...…

achter beslagen ruiten zijn wij slechts schimmen in het ruwe spel dat geen winnaars kent in de waan van het kille berusten gaat haast zonder oponthoud naar gindse einder…

Een onzichtbare wereld van oorzaken en motieven de waarheid slechts een idee als een dagroom bij wijle die gedachten beheerst Wijlend in het trage dal blijf ik kijken naar de zon die zich nu en dan laat zien tussen overhellende rotsen wat is het klam hier benee geen warmte om te klampen Maar oponthoud voedt de twijfel verloren woorden…