Alle inzendingen over oren

Gijsje Gijsje Gijsje Wat zing jij mooi dit wijsje Het kan me steeds bekoren Ik wil het alsmaar horen Teuntje Teuntje Teuntje Wat zing jij mooi dit deuntje Het galmt maar in mijn oren Het lijken wel drie koren Pietje Pietje Pietje Wat zing jij rot dit liedje Het is niet aan te horen Het klinkt als tien motoren Gottegottegotje wat…

Dat je zomaar ineens iemand niet meer ziet Nóóit meer ziet Een lach die nog zo levendig in je oren klinkt uitbundig of fluweel zacht en als herinnering in je hart zweeft dag en nacht Een kus op je mond die niet meer tintelt, na klinkt en smaakt naar meer Nooit meer Dat zomaar ineens iemand is verdwenen als op de vleugels…

'n onbeschreven blad, ging vol idealen de uitdaging aan onmogelijk voor te stellen hoe het precies zou zijn de inzet honderd procent, vrede was de missie in een land dat je vreemd was zo ook de verwikkelingen als 'n vlieg raakte je langzamerhand verstrikt in het web, dat oorlog heet van vrede leek geen sprake, toen granaten om de oren vlogen…

Ook als ik zomaar iets vertraag slaat hij me met een stalen tucht bestraffend om de oren word ik opnieuw zijn slaaf.…

Ogen wijd open, gespitste oren, lippen aan elkaar geplakt. Mompel, glimlach, schreeuw en een halve traan.…

Jouw jongensachtige schoonheid verwondert mij zoals ooit de zee deed, toen ik een jongen was waarom flirt je met mij lieve punkmadam uit Parijs terwijl je weet dat ik onschuldig ben nauwelijks droog achter de oren een enthousiaste scholier mag ik het schip op jouw oceaan zijn je schilderen, omdat het leven eindig is met de twinkeling van…

is zwaar van verlangen onzichtbaar valt een haast tastbaar schild om hem heen het is zijn queeste om toondichters in tijd en ruimte te ontmoeten hoe blaast hij adem in de muziek een levende plek in de mensenziel hoe doorgrondt hij de gedachten hoe gebaart hij die aan het orkest een voorzichtige hand sensibele oren…

Met ogen wijd open gesperd Star kijkend en niets zien, Oren goed open, Donderend lawaai - Hoor niets, doof voor alles Om me heen, Strek mijn vingers uit, Stel bloot mijn huid Om te voelen, Maar voel niets, Ik verlaten door alle gevoel, Voedsel zorgvuldig langs Mond en tong, Proef niets Dan ongevoeligheid - Neusvleugels…

zo heb je ook een groep die zielig blijken te zijn Die mankeren iets, wie niet, maar dan mag niks meer ze gunnen een ander niet, dat die nog kunnen lachen Humor is uit den boze want ze verstikken in hun zielig zijn die groep, de Beerput Club, zo noem ik ze Jammer van die negativiteit verloren tijd Ik heb ook een groep opgericht, Aangenaaide Oren…

en al dit onverdiende Ik houd zacht je hand en vervloek wat ik denk in 't geniep Wat Kerk en Staat verboden heeft omdat Hij jou schiep Dan een beeld, een lach, een krachtige jonge vrouw Zij gaf mij het leven, uit haar ben ik geboren Vergeef mij moeder, ik heb reeds berouw Maar toch was jou een beter lot beschoren En ik fluister in haar oren…

Ik weet niet of Hij er nog woont Hij heeft me elk jaar -rijkelijk- beloond met zon en warmte koele drankjes op 'n terras Ik wist in alles wat mijn ogen zagen mijn oren hoorden dat Hij er was Dan zijn er plots geweren knallen,bommen mitrailleurvuur Geen ontsnappen mogelijk geen weg -naar huis- terug Het lijkt kort…

hij voelt zich niet thuis in zijn huis waar stilte pijn doet aan zijn oren hij zou zo graag weer stemmen horen een kinderlach, het leefgedruis zijn lijf is oud, zijn hart bevroren maar buiten hoort hij het geruis van verse sneeuw en windgesuis hij wil niet langer binnen smoren hij gaat de bergen in en zingt weemoedig echoot zijn gezang…

zelfredzaam zelflerend revolutionair gewelddadig vredelievend machtig rijk een afschuwelijk lelijke persoonlijkheid ik zie hem zo voor mij hij denkt mij ook te kunnen onderwerpen waarschijnlijk lukt het hem ook een waterval van manipulatieve woorden, overtuigende zinsbouw en krachtige verhalen stromen uit zijn mond hij laat er iedereen met oren…

na het onachtzaam dansen op het ijle koord van louter woorden en weggewaaide beloften groeit in zijn hart een orkaan van verdriet ontluistering kerft zijn vermoeide botten na de vuurzee hoort hij het hout kraken kraken van gemis pas nu volgen zijn oren de misthoorns die aanhoudend van onheil roepen over de grauw grijze heuvels…

de klok slaat tien uur de vensters worden donker de laatste stemmen het sneeuwnevelen een deur slaat en een hond blaft de witte aarde allerlei leven begint zich ‘s nachts te roeren steenuilen huilen uit wilgenbosjes rijst een donkere schaduw een ree rekt haar hals strekt haar oren nog vier zwarte schaduwen betreden het veld…

Toen ik thuis kwam geurde het in de gang naar eieren en spek en in mijn oren kriebelde het orgeltje van Ray Manzarek.…

In stilte legt een haas zijn oren in zijn nek vangt de buizerd de veldmuis zoekt een grutto een uitkijkpunt Gula waant zich de zon om wie de aarde draait haar klauwen geselen de uitgewrongen aarde De maan lichtend hemellichaam gedeeld ver landschap van verwondering van melancholie onwetend nog van de verwondingen die haar wachten…

gisteravond laat las ik jouw ondoorgrondelijk gedicht het kon me vooralsnog niet echt bekoren vandaag nogmaals gelezen de woorden geproefd met haar verfijnde smaken en met frisse wakkere oren hoor ik nu de boodschap tot mij gericht herkende haar ware wezen die me nu wel in m’n hart wist te raken net zoiets als dat achter een perfect…

op een onbewaakt ogenblik was ik tot mijn schrik de rode draad verloren onze levenslijn als houvast in bange dagen die hoe dun ook uitgerekt ontzettend veel liefde kan dragen het voelde alleen voor het eerst niet verbonden in de realiteit van alle dag waarin jouw lach mijn leidraad was hoe ik ook mijn oren spits ik zal het…

het lezen vielen mijn ogen bijna dicht maar ook mijn belangstelling wakkerde aan om op te staan en slaapwandelend naar een oogverblindende hellichte winkel de oordoppen te aanschouwen een allervriendelijkste verkoopster liep met me mee naar een levensgrote foto van een aller aantrekkelijkste man in vast maar zeer tevreden slaap, buds in zijn oren…

ik maak een verrukkelijke reis naar gene zijde, heen en weer in mijn hangmat van gevlochten leer met een achteloos gemak trek ik mij voort aan een tak ik heb de zomer aan twee bomen beweeg me tussen lust en dromen stop de warmte onder mijn huid en mijn oren vul ik met geluid dat buitelt uit fluitende vogels voor mij geen volle zee of zonnebrand…

Eerst waren het je ogen, toen viel je gezicht in het oog De woorden in mijn oren en de handen die ik bekeek terwijl jij ze rusten liet op mijn knie Zo mocht ik steeds meer zien – de contouren van je voeten toen jij je thuis ging voelen hier, de schoenen uit, de voeten bloot. En jij besloot te blijven en te slapen naast mij.…

in het gras net zo koud als de stenen die niet willen smelten als je valt sneeuw daalde neer op mijn geweten wat bleek ik een integer mens te zijn zonder aan kracht te verliezen in de schepping ik maak het groen om tussen te wonen zonder de klacht maar enigzins in te perken want van liefde krijg je nog rode oren alles fluit mee in de bomen…

Ik aai je wimpers, je voeten Je oren en je neus Je wangen en je haren Ik aai de tranen uit jouw ogen Ik aai de fronsen van bezorgdheid weg Ik volg de lijnen van jouw armen Je handen, je benen Je gezicht, je buik Ik teken je In gedachten onthoud ik je vormen Jouw lichaam; mijn tekening van liefde Ademloos ben ik, verward een beetje…

Ik zie de wollige gerafelde oren en de nat glanzende zwarte neus ik zie de flauwe bolling van haar rug als een donker eiland boven de lage mist. Ik zie hoe kop en eiland als door een trage hand bewogen langzaam van mij wegdraaien en heenglijden over de donzige wolk. Ik hoor de misthoorn in haar stem -…

veren zo fraai door de lucht, mijn oor hoort geheel geen gerucht, en uw wangen glijden aan en uw lippen staan saam aan beweegloos rood en in eens daar vlood een koel rond woordengespreek van ze, woorden zo koel als ronde hande' die zich neerleggen in de mijne, de volle bloedige, bloemefijne -- het kwam tegen me aan tegen mijn oren…

ogen wankelen richting ingang waar hij luidruchtig binnenlalt hand op het hart staat daar de bard het leed zal onverdraaglijk zijn haar haren hemelblauw zegt hij de wimpers fris en groen, wenkbrauwen geepileerd en oksels onverveerd geschoren heel de kroeg spitst nu de oren maar ik ben bang, zijn adem stokt dat zij wanneer het even waait…

Het zijn gewoon de oren, begrijpt u wel die kraakbenen schelpjes bedekt met vel horen alsmaar geluiden die op onheil duiden. En die niet echt zijn of iets anders blijken. Heel normaal eigenlijk als iedereen je zo aanstaart op straat, alsof je de baarlijke duivel waart. Jij werd vast ook achterdochtig als iedereen over je fluisterde.…

herleefd verleden heeft een gezicht onder vele vage haarscherp gesteld jouw ogen dwalen mij tegemoet oren in luisterstand je mond vertelt het verhaal van jouw wedervaren je vingers schrijven de brieven die ik kreeg in de afgelopen jaren en niet meer kreeg wel verwachtte beiden hebben we het hekwerk van onze eigen werkelijkheid op slot…

Spits je oren, luister goed. Vertel de mensen waar je zoeken moet, Naar de vrede van ieder mens. Eigenlijk niet te vinden, het blijft een wens. Maar ooit hopen wij de wens te vervullen, De wens van velen, de wens in overvloed, Hier bij ons zo vanzelfsprekend, Maar vele mensen weten niet hoe het moet. We gaan ertegenaan.…