Alle inzendingen over overpeinzen

een zwoele zomeravond op Kijkduin je voelt de kleding aan je lichaam plakken bij Tios ga je nog een pilsje pakken zo leid je schuldgevoelens om de tuin dan zie je met een nevelige kruin een karmozijnen zon de zee in zakken verdwenen zijn de laatste ongemakken het leven bijt niet langer als aluin je rusteloze ziel berust spontaan wat ben…

waar kan ik stilte kopen kent u misschien haar prijs gaan deuren zomaar open als ik enkel zwijgzaam wijs hoe kan ik stilte horen en voelen in mijn lijf weet ik dan van te voren op welke zee ik drijf kan ik van stilte leren haar vinden op het net of beter mediteren en zwijgen in gebed laat stilte zich versturen in een dichte envelop…

Het langzame leven grijnst als een metafoor en versnelt als de dag zich buigt voor de zonnegod die in haar was geboren bleek gelaat en vingers dun als potloden krassen woorden op ’t behang daar zij als de dood is dat ze haar gaan vermoorden maar ik dacht toch echt dat haar sterven al was geweest en dat ik had gezworen dat de sneeuw haar…

Wij proberen gaten in verbeelding te dichten. Maar hoe mooi ook woorden kunnen lezen, tussen de regels zie je het papier. En dat papier komt van een boom. Bomen staan buiten met takken in de lucht, wortels in de grond. Die boom staat daar, zoals hij daar altijd stond. Misschien is het wel niets meer dan dat. Doodgewoon zijn…

Ik stamp de boerenkool, verdeel de worst. Natuurijs glunderde in Overijssel en Groningen. Op wegen grijnsde ijzel. Nu is het weer voorbij, dat weekje vorst. Écht winter is het pas, denk ik bij ’t eten, als men in Friesland ijsdikte gaat meten –…

Ik ben rijker dan koning Midas, ik heb een appel, een mes en het zicht op een boom en bovendien een warme winterjas die me beschut tegen de windstroom. Hier op mijn bankje waar ik vaak reminisceer mijn droeve dagen, mijn uren van hartzeer tot alles tenslotte van me afglijdt Want zonder wroeging en zonder spijt.. wist ik als kind al de kudde…

Smartelijke pijn van ’t zijn Niet bij machte te veranderen Het onlosmakelijke festijn Wat “leven” heet voor anderen Verwrongen verwachtingen Verdwenen levensidealen Keer op keer overpeinzingen Doorlopen of verdwalen Verloren geraakt in de tijd Moe gestreden geest Lichaam verliest de strijd Verlaat te vroeg het feest Tijd glijdt…

Een grauwsluier omgeeft golven van emoties een woeste zee splijt mijn gedachten Lopen door het water de horizon onbegrensd waar mijn eigen ik verdwijnt in de verte en het denken de macht bezit Het rijzen en dalen van mijn gedachten het zuigen naar het diepste diepere van de zee verdringt mijn pijn Overpeinzing doet met schuimende…

in overpeinzing terwijl gedachten beuken met noorderslag botsen dukdalven verbittering en spijt vonden verspilde woorden toch hun weg in vrijheid in tragiek van leven lach na lach traan na traan het kan me niet schelen zolang ik jou maar heb want gisteren bestaat niet meer alleen nog maar de morgen nu de herfst door onze haren speelt…

Nu zorgen zand en de kust voor overpeinzing en tweestrijd zieners tussen liefde en gevoelens wanneer men sloft in mulheid op het meest onjuiste moment als voetstappen uit elkaar gaan armen niet weten van omhelzen zand in ogen waait zout van aanstormende tranen vermengen zich met de woeste zee die geen toegang geeft tot wegebben verdwijnt…

ik onteigen mijn verleden waar alles begon verdwaal in de wildernis van mijn bloed ontsterf eigenlijk, in een ontkooide horizon in iets dat mijn rivier rusteloos stromen doet eenmaal ten ruste gelegd in overpeinzing klinken naden van de rails als het hart met vluchtige tikken, een gedempte siddering kloppend in vleesgeworden, zachte smart…

Haar dagelijkse overpeinzingen als een meisje van veertien jaar; beschreef zij in het Achterhuis met een altijd aanwezig gevaar; dat zij zou worden weggevoerd naar de werkkampen in het buitenland. Naderhand heeft haar dagboek ons over haar leven geïnformeerd. Totdat zij naar het buitenland werd weggevoerd; had zij haar bevindingen genoteerd.…

In mijn stilte bewegen zich geesten onaardse voorstellingen vol wellust en intensiviteit van geile begeerte wanneer ik naast schaduwen dans in mijn naakte ornaat fluitend zie ik moeder aarde in verval in mijn stilte kronkelen zich gedachten urenlange overpeinzingen met betrekking tot de dood en de kornuiten van die metgezel wanneer schaduwen…

Leegbloedend in mijn overpeinzing Ontwaar ik huilend mijn bedrog Te laat begon ik waar te nemen Sleurde je mee in schuimend zog Hoorde nooit die liefdevolle woorden Ontkende wars als zijnde vals onecht Om hen in de kiem grof te vermoorden Niet ik was verdorven nee jij in en in slecht Hoe kon ik die serene liefde negeren Vals als ik was…

Overpeinzing. Toen ik hier pas woonde bij de bejaarden.…

(Voor de chagrijnige dame tegenover me) Tover een lach op je gezicht Zo 's morgens vroeg Aan mijn eigen ochtendhumeur Heb ik meer dan genoeg…

nog donkert niet de lucht de ondergaande zon schijnt alle schaapjes rood intense drukte van de dag neemt langzaam af de stille schemering draagt sporen nacht gewijde tijd in terugblik naar het volle licht een mijmering over de dagelijkse plicht in ontspanning rust de avond vol vermaak die in voldane moeheid wordt genoten…

Kwallen, deze vliegende schotels van de zee, over bleke koraalstranden zwevend, wuivende jungles wier. Onderwater-parachutisten. Zusters van de champignon. Slakken zonder huis (De zee is hun huis.) Door getijdestromen voortgedreven. (De maan is hun motor.) Op het strand liggend voor snot wachtend op de volgende vloed. Kwallen…

we hebben samen het tweepersoonsbed gedeeld in de achterkamer Jacob Marisstraat naar de muis geluisterd achter de betingelde wand ik trok je vaak aan je kwetsbare oren tot je een bed voor jezelf kreeg in het sanatorium pas veel later kwam je weer thuis we waren verhuisd en je had een kamertje alleen nooit was je later nog zo…

voor ria klaprozen sierlijk dansend een veld een ballet in vuurrood nemen mij mee terug naar jou naar toen het kon fel gekleurd wapperend rood zo kwetsbaar zo levensecht net jou ook nu in de hemel negen juni jouw dag jouw feest 09.06.2005…

In de schemer buiten op een tuinbank gezeten van de geluidloze vlucht van de vleermuis omgeven werkt het gestage knagen van het geweten ons méér op de zenuwen dan binnen op de bank gelegen met de televisie aan - vandaar dat in zo weinig tuinen banken staan ------------------------------------------ uit: 'Het lot van de Eenhoorn…

zoals je uitstapt op het station met het vertrouwen te zijn aangekomen op de plaats van bestemming zo zal het gaan een enkele reis bij vertrek en de zekerheid van het onzekere zo heb ik dat in gedachten als ik er niet meer ben... iemand leest mijn gedichten voor even kom ik dan tot leven meer moet dat niet zijn Uit: Reiziger door…

Maansikkel, koud schoudertje tegen haast donkerblauw van zonnige wintermorgen. Te klein om er mijn hoofd moe tegenaan te vlijen. Eerder geschikt om er een hand zorgzaam omheen te leggen. Gesteld dan dat ik groter was tot kosmische proporties uit kon dijen. Ik zie daar, schurkend in mijn jas en trouwens onderweg naar jou, voorlopig…

je hebt je blouse uitgedaan en opgehangen aan de deur, de deurknop kijkt je dreigend aan, je wil weg hier, weg, hier vandaan maar je weet niet waar naartoe, waar zou je heen kunnen gaan? de dagen lengen eindeloos lang en versnikkend heet, je draagt je- zelf naar het balkon met een glas melk in je hand, hier zie je beter hoe anderen…

Zij droomde mooiere dromen dan in dromen noodzakelijk was jij dichter bij haar dan in een zomerfilm in heimweejeugd verloren zij zag je ten onder gaan achter een horizon verdwijnen in droombeelden zonder graan hijskranen die zand verplaatsten ik zag je met illusies schijnen tegenwerpen, argumenten slijten begon geen woordloze discussie…

U weet ook dat ik naakt voor U sta dat ik geen kleren behoef om mijn verlangen kenbaar te maken omdat ik niet hoef te buigen voor Uw grootheid en alle dienaars van Uw ziel ik zal altijd die eenling zijn die U diep in zijn hart bewondert en ik zal twijfel zien als een boodschap op weg naar verwerking van de verbijstering over alles wat…

leven breekt onder mijn handen in losse verbanden gedachten sporen niet meer goed blijven staan op een perron terwijl de trein maar verder raast naar het volgende station zie het zwart van nacht en ontij door het raam van de wagon rij de wereld in de wielen met mijn steeds eenzamer bestaan er komt een halte aan kan de noodrem…

ooit was de dolfijn een landdier het wandelde rond en haalde adem onder druk van de weersomstandigheden werd de dolfijn in luttele millennia richting het water gedreven de eens volgroeide poten werden korter en korter tot ze nagenoeg verdwenen wat de dolfijn aan het bestaan op het droge overhield waren de longen evolutionair gezien is dat raar…

het is een levenskunst om bij het ouder worden in je hart kind te blijven waar werelden elkaar raken verbeelding schaduw tekent in onderlinge samenhang tot ze je uiteindelijk naar de zilte oevers brengen van eigen spiegelbeeld hunkerend naakt en onbedorven in de ziel van een stilleven…

Ik staar in het vuur van de open haard, Zie de dartele vlammetjes gaan. Ze spelen een spelletje, luchtig en blij, Duiken onder een kooltje vandaan. Ze dansen en kronkelen zich sierlijk en vlot In de meest fantastische stand. Ze stoppen voor niets, gaan altijd maar door Tot ze eenmaal zijn uit gebrand. Maar vlammetjes, jullie zijn symbolen van…