Alle inzendingen over paarden

Ik denk aan de schapen, de koeien, de paarden, het land dat altijd groen blijft. Ik denk aan de vogels, de bloemen, het wuivende riet, rechte rijen van populieren. Ik denk aan de tuinen, de bootjes, de vrijheid, het uitzicht tot aan De Rijp. Ik denk aan de ringvaart, de molens, de sluizen, aan de krommingen in de dijk.…

maar bouwer wezen en genoodzaakt zijn om alleen maar af te breken je zult maar bloemist zijn en hoofdzakelijk nog bloemen voor grafkransen kweken je zult maar werken bij een reisbureau of zo’n goedkope vliegmaatschappij en steeds maar moeten liegen reizen verkopen die mensen van brandhaard naar brandhaard vliegen je zult maar zo’n paard…

Eens ging de ondergang met paard en kar de wereld rond; dat hebben we gehad Nu blijf ik vlak bij huis, en noem je schat. Dit is het. Naar bielzen draait het pad licht omhoog. Daar blijft de zon wat langer voor hij ondergaat. Ik heb je lief, zo lief.…

Soms wordt haar naam ook wel als Dombo geschreven maar dat is een misvatting want olifantjes met roze oren zijn superslim en Dumbo weet heel goed dat haar prins, die zijn witte paard verloor ergens in de woestijn, en al lang koning had moeten zijn, zijn dagen slijt op een oude ezel.…

‘Een jonge vrouw gaat uit over de bloeiende steppen, in mei, zij is trots en mooi, zij is mooier dan alle anderen, zij zwaait de zweep naar het logge paard en de grote, piepende wielen gaan sneller over het wassend kruid... Waar gaat ze heen?…

nacht braken, een code kraken je kunt op een blind paard wedden maar je kunt niet alles hebben Je kunt zwart rijden, over wit uitglijden je kunt wegduiken, plooien gladstrijken je kunt hoog of laag springen, hindernissen nemen maar eens zul je me missen Je kunt het voortouw nemen, torens in de wacht slepen je kunt het ijs breken, vuur…

Tevens Sint, schrijf ik meer, als U rijdt op Uw witte paard, breng dan wat lekkers en wat snoep naar de voedselbank, de vergeten groep! En Sint, nou ‘k toch bezig ben met noemen kunt U ook eens omzien naar: al dat rapalje en die boeven, leg daar maar helemaal niks klaar!…

geschiedenis in rotsen rust jij voelt hoe steen in het zacht raken al zijn emoties zucht de empathie met het verleden komt in je vingertoppen terug je weet de pijn die is geleden niet door generaties uit het heden ziet het bloed niet rood maar zwart als blijvend erfgoed geschiedenis geeft zich weer bloot in slagen die hier woeden paarden…

Elke zomerzondag te paard Onderging ze de weelderige gradaties Van groenschakeringen in het park Tussen rolschaatsers, joggende yuppies Wielerende fietsers en uitgelaten honden Tipte stipt bij altijd dezelfde bossages Onveranderlijk een man zijn linkerhand Tegen het vizier van zijn rijhoed Bladval spatte op onder de hoefslag En…

Hoe lang reeds waart uw geest fragiel in uw cocon, fysiek beknot in amors zinverlangen, schijn van eros' avontuur kristallen water van azuur aquamarijn licht transparant Wie gij zocht, zocht niet u die ideale op het witte paard gezeten ridder die ware chevalier een dwaallicht in terra incognita kennemerland Maar waar is híj…

poging om iets uit te drukken struikelen in een volzin die wel loopt maar plotseling ontspoort - cerebrale kortsluiting verstoring van fonemen verhaspelde vocalen gutturalen en nasalen verkeerd retour verzonden op het schaakbord van het brein - staken stemmen stokken woorden in unieke samenloop vergaloppeert het paard…

Zie het vernuft, met waterwegen in dit land ons voorgeslacht met spade, paard en wagen rijk groeven kanalen, bouwden molens, eerst een dijk de werken van hun handen houden immer stand. En is er elders veel gewoel, dan lees ik deze regel even: Holland polderland, gemaakt voor samenleven.…

opgekropt gevoel als een beestenboel blijft hangen in onze strot de uitlaatklep verstopt en dat we dan: juist dan , vaak tot de beste prestaties kunnen komen in het diepte punt van ons leven de kleuren vloeiender de vormen boeiender in het linnen doek gegrift ieder naar zijn aard de Amazone galopperend op haar paard…

Dansend over de koppen, rijdend het witte paard. Op de watertoppen, als zeemeermin bejaard. Genietend van de vruchten, die het leven me gaf. Lachend, zingend, proostend, hef ik het glas.…

Tussen distels fladderden de witjes Leverkruid en wilgenroosje broederlijk ineen Kamille roerloos op het pad afgewisseld met gedroogde paarden keutels Ganzen vlogen op en krijsten, pispotjes kropen hoog in netels, in riet, in wat maar houvast bood Oudgerimpeld de wilgenstammen, waaraan toch altijd tak en zilverblad Rood al, 't blad van vogelkers…

Zie daar, de eerste lentebonestaken Waar de messias splinterwoorden goot Waar verba en parole ralaraken Daar sterft elk couperiaans een kortedood Ik lees een bladzij in de mobaridder Zijn paard geeft hij op heuvels zand de sporen De momfermol schiet wortel, haar aanbidder Danst met catrijn en huppelt naar de toren Rood wordt zijn kop…

dizaines broos en vluchtig mensbestaan In 't onderzonse ondermaans waar zomerzot en zomertaling 's winters koning winter paaien in de lente lissen laaien met trompet en narcissen Daar richt men spotlights op het water eerst op scylla en charybdis dan op aquarel malenka zondoordrenkt licht zij haar voile Wijl phaeton zijn paarden…

een vaststaand feit Ik heb veel en veel te weinig tijd Want het is altijd hetzelfde bij mij De uren vliegen gewoon voorbij Al jaren vraag ik voor mijn verjaardag Of ik alsjeblieft wat tijd hebben mag Ze zingen wel vrolijk van Lang zal ze leven Maar niemand wil mij wat uren geven Lieve Sint, u bent mijn laatste hoop Als ik nou voor uw paard…

net over de bocht in de dijk die kerktoren de groene prikkeldraadwei koeien, eeuwig gedomesticeerde koeien maar ook Przwalski paarden en Heck-runderen bij steppeachtig aangevreten struiken hooiberg zag ik graag en de dorsers schuiven, het rieten dak gedekt, de luiken kleurig, linden verstrengeld wortels duwen m’n pad omhoog maar m…

Een karretje reed langs Berg en Dal; De nacht was donker, de weg was smal, Het paard liep als met vleugels; (De sneeuwjacht zweept zijn ogen blind:) De voerman houdt de teugels... Ik wens je wèl-thuis, me-vrind! Eén karretje keert behouden weer; Het ànder heeft er geen voerman meer; ­- Waar mag hij zijn gebleven?…

Achter mij, in het polderland, de windmolens met wentelende wieken, temidden van bezige vogels, het paard dat zijn staart zwaait en het gras dat groeit, sta ik op de scheiding van water en land, rust en ruimte en het geluid van branding en vogels. Hier ben ik onderdeel van onbedwingbare machten.…

weer de Kop Van Jut steeds goed voor dolle pret Want men had de dorpsklappei er met riemen aan vastgezet In de vijver van `t plantsoen klonk nu geen eendengesnater Want een groepje jongelui zocht er spijkers op laag water Aan de rand van het feestterrein en dat was werkelijk om te gillen daar kon men zich voor een klein bedrag over het paard…

van de klei het kleurt zich met de ochtendzon nog kleumend kijk ik toe het kaft van het boek is gescheurd en gekreukt de inhoud was het waard keer op keer gelezen en doordacht muziek gebrand in zilveren schijf draait rond en stoot geluiden uit de rock, het rithme van de dans weerkaatst op muren van beton de krijger en zijn krachtig paard…

Vurig paard, Fatale Mongool, Sneeuwstorm – Vrouw, Heerlijkheid – Sneeuwstorm!…

zon schijnt en toch de schaduw heerst Traag stappend proberen we de einder, waar aarde en hemel raken, te ontlopen stemmen staken, een enkel gebaar volstaat in de najaarsstilte Weerspiegelend in chroom en zwarte lak vegen wolken als oorlogsschepen over de velden waarop het gewas met eerbied buigt in de eerste Septemberwind Er draven paarden…

Jonge meisjes laten witte paarden lopen over paden die hún ridders hebben uitgelegd.…

Europa in de greep van het kwaad Vecht zijn vetes uit in de zwijnentrog Slagveld van de eerste wereldoorlog In de modder, drek van mens en paard Beelden van het loopgraven front Maken me telkens weer stapelgek Miljoenen jongens sterven in de drek In een oorlog zonder duidelijke grond Wegens lafheid geëxecuteerde soldaat Die in shock niet…

Elke seconde weer tastend naar het onbekende, Afvragend hoe hier ooit een houvast te krijgen valt, Zwijgend over dat ik nooit een medereiziger hierin zal vinden, En wetend dat ik het paard ben dat altijd alleen wordt gestald.…

nooit stil Leraren die af en toe wat aan haar vragen De hoop hadden opgegeven dat zij zou slagen Enkele trachten haar te laten nablijven Maar zij kon het script weer herschrijven Haar diploma was haar toch niks waard Haar pen was een zilver blad van aard Ze sloeg zichzelf tot ridder met een hellebaard Verliet toen de gevangenis rijdend ter paard…

Kom, laat me je vertellen over een wereld ver van hier waar ooit - verscholen in het woud – de mist met stralend maanlicht paarde na de daad verdween de minnaar liet zijn geliefde zwanger achter zwellend tot - een cyclus later - deze negen nevelkinderen baarde de jonge moeder rolde blozend al haar stralen rond en rond tot zij – ver boven…