Alle inzendingen over populier OR spreeuwen OR duizend

uiteindelijk heb ik dan toch geleerd om het goud uit je blik te zeven waar ik hoopte je te ontmoeten ben ik je misgelopen en nadien kwam je schuilen met dauw in je haar en keek je verward als de vlucht van duizend spreeuwen bleef ik je zoeken was ik het die riep wonderlijk je thuiskomst de warmte de weemoed toen je weer met me sliep…

horrorshow in het theater van de backstop van de brexit aan de Thames als Belgische bonbon met Brussels logo haar pleidooi, een voorstel slechts, een schamele fooi werd weggestemd en weer verdween een broze Brusselse praline - papieren tijger in een kooi Hoe nu verder, is de vraag die thans weer op de lippen brandt in Brussel, brexit or…

spreken kan dan het verstand Druktemakers voor de winkelpuien Witte sneakers hoppend in de rij Voor damesmode- en horlogezaken Dernier cri van dure Noorse truien Overal en nergens tegelijk Smachtend naar 'iets' in de loop der dingen Als hun mobiele camera's gaan zingen Dan zetten zij elkaar constant te kijk To be or…

De Turk gaat door En niet de Noor Durf ik dat zo te zeggen? Wordt Murphy's law Na Montenegro Toch weer Memphis' law? Wel als De Pay Er net zo fraai Weer twee weet in te leggen…

Pluizige katjes groeien in hoge bomen spelend in de wind…

De populieren vieren vanavond een ritselbidstond. Ze wuiven en schuiven de wind naar elkaar door - net een lispelkerkkoor - terwijl beneden de geurige gebeden van zoete kamille mij optillen naar oorden die met woorden niet te beschrijven zijn, zo bovenmatig rein van onbenulligheden, van overbodigheden.…

O populieren! Langs slapende kanalen weeft ge uw wuifgordijn. Over uw kruinen laat ge vrij de orkanen gieren, Geen doet zijn lange takken langs de waatren slieren, wel zwiept gij als de wind u zweept, maar trots in pijn. O populieren! Langs ál mijn levenswegen vind ik u geplant.…

Moet ik zeggen klootzak Grote eikel die je bent Me dagen laten wachten Wat ben je voor een vent Of moet ik zeggen sukkel Waarom doe je me dit aan Alleen de grootste klootzak Verdwijnt stil uit mijn bestaan Of moet ik zeggen loser And damn I hate you so much And deep down I feel broken Cause maybe I was longing for a touch Or shall…

sterven gaat vanzelf leven is moeilijker je doet het maar een keer sterven ook en daarvan ga je dood het fortuin is het hebben noch het zijn ongeborenen zijn uitverkorenen de beste waarborg tegen levenspijn is er nooit geweest te zijn…

Nooit heeft zo’n grijpjanus aan mij gezeten Niet op het werk, op feestjes, in een kroeg Ben ik niet sexy of niet mooi genoeg? Ook ík ben vrouw – men is mij vast vergeten Dus tsja, terwijl ik dat volstrekt níét wil Vraag ik mijn baas nu: knijp eens in mijn bil!…

De showcase van het Parliament waar May standvastig als een vent haar brexitplan met verve brengt waarbij plan b nog niemand kent - kakovolière als men stemt tot mister speaker 'order' zendt gezag waar 'n Arib nooit aan went hoe lang nog leeft dit Parliament? De D-day nadert en je ziet her going down in Downing street Down Under in…

Nooit heeft zo'n grijpjanus aan mij gezeten Nooit op het werk, op feestjes, in een kroeg Ben ik niet sexy of niet mooi genoeg? Ook ik ben vrouw - men is mij vast vergeten. Dus tja, terwijl ik dat volstrekt niet wil Vraag ik mijn baas nu: knijp eens in mijn bil!…

naar het prille uur van dichterlijke vrijheid, doch de taalklanken beklijven en bezorgen mij het gevoel van duizend hoofdbrekens om bijna niks. R.J. van Tol…

Als afgekeurde stek Vanwege krom en veel te spichtig Bij toeval in de tuin beland En daar voorlopig ingekuild, Was ik hem even uit het oog verloren. Nu, Dertig zomers later En nog meer meters hoger, Kan ik er moeilijk nog omheen: Ik denk dat hij hier blijven zal Op deze plek Waar ook ik wortel heb geschoten. Ik vraag me enkel af Wie…

over de snelweg dwarrelen de zaadpluizen sneeuw in de zomer…

de populieren zenden lange ruisende seinen berichten over lijnen die ik kan horen maar de betekenis van de ver geschreven muziek moet me ontgaan rijen hoge koren over de hemelbaan het zijn serene vissen druipend groenwater klissen zuchten spiralen naar houvast dwalen opgeschoren hagen tuinen van sierlijke pluimen een bewegend…

in het park staat hij met zijn hoofd boven het dak het opgroeien zag ik en de wildgroei van de stad 's winters was er weinig uitzicht de sneeuw bedekte het gras en het blad je zag soms een kind op een slee wat mist over de vijver en tussen het riet de ochtenden waren mooi totdat hij zijn bladeren gaf…

Een koortje zong White Christmas op het plein Om tegen Kerst wat wintersfeer te maken Een handjevol publiek slechts in de zaken Die in het centrum nog in leven zijn Maar door de wijken zwermde ondertussen Een legertje pakketbezorgersbussen…

Duizend dichters en nog geen VERS gesneden brood. Duizend dichters en nog geen RIJM op mijn ruiten. Duizend dichters geen gat GEDICHT in mijn regengoot. Duizend dichters en eindelijk een dicht-STUK.…

Een tuin uit duizend een waaier vol van bloemen rozen in de knop…

Nu valt het wel te rijmen hoe ongerijmd veel ook voelde mijn duizend maal dank voor wat jij in mij vervulde.…

er was een spreeuw in voorgaande lente zwevende veertjes in onbevangen licht het huiverende fraai gevlekte verenpak gevederd afscheid in slowmotion van dwarrelende pluimpjes er waren ragfijne botjes van een roerloze spreeuw in de voorgaande lente…

zwarte spreeuwen krijsen de bomen vol groene bladeren verdampen in grote getale zij weten op de takken telkens te huizen, oorverdovend hun aanwezigheid te vertalen en stilte rondom mij ver weg te sluizen ze hebben lange tijd, ik spreek over jaren hun vaste stek in mijn beperkte horizon hekel bij tijd en wijle het ongevraagd bezoek denk niet…

Winters geschrei een klad meeuwen in hun vlucht schapen showen ongemeen hun dikke vacht…

Terwijl stadionlampen Hun licht in aanvankelijke Fletsheid op betonnen Muren werpen Zwermt anderhalf uur Voor het treffen een Golf van tienduizenden Spreeuwen in de Avondschemering Die voor alles het Afscheid in zich draagt, Vormen aannemend Die bol en rond zijn Maar ook langwerpig Als een zandloper uitgezakt Legt ze…

ze vlogen binnen wolken schaduwspreeuwen voor de zon zo ver het blikveld kon bestrijken werd het kijken, naar een gapend zwart gelag vanuit die onbestemde sfeer ging elk keeltje zwaar tekeer blue monday krijste hard en zwaar: misbaar tot op het juk althans zo leek het me, maar hier hier schommelden gedachten op het wit van dit…

ik denk aan de spreeuw van de voorgaande lente dood ligt op de loer…

op een boerenerf stortten en houtduiven vanuit de populieren koerden zong de graspieper een rommelig liedje stortte de zeemeeuw zich schreeuwend op het brood fladderde de koperwiek de winter uit dacht de kraai dat zijn ei het witste was leerden wij elkaar aan onze veren kennen…

nevel weefde om mij dromer laatste dagen van de zomer een gespikkeld zonnevlekje met een snavel en een nekje zat zo in het algemeen wat te fluiteren voor zich heen ondertussen, keer op keer ging zijn kopje heen en weer alsof het verwonderd dacht: ‘waarom fluit die spreeuw zo zacht?’…

de luchtlijn zo zwaar verstuift tot een zwarte wolk en crasht in het veld…