Alle inzendingen over poriën?

, wordt mijn reddingshoed hoger dan de jouwe de vloeiende ongerijmdheden slaan uitgedroogd terug in mijn poreuze poriën ik win altijd deze koers van veranderlijke vochtigheidsdatum…

laten we gaan struinen in het veen tussen veengras en modder tot de enkels wegzakken in een zompig land onder de schrale zon in de stilte van de namiddag komen zintuigen op scherp alle poriën open vogels houden zich stil wij ademen ruimte en elementen vinden steun aan de wallekant op eigen kracht * herziene versie…

het bos valt in zijn bladeren, schuift paden voor zich uit gistende aarde met open poriën, kloppend als vertrouwde adem aan takken hangen ongeruimde tijdperken te wachten op verlossing, genade, nachtschade, aanharking zelfs het weinige is ongerijmd, meestal nadat iemand struikelt monotoner dan een kettingzaag, voorspelbare namen…

Haar aanraken is warmte sijpelt via elke poriën naar binnen een stukje zelf beminnen. In foetushouding omwikkeld door beddeplooien zakt ze weg in haar beschermende womb. Het raakt, haar aanraken, als striemen van vergeten momenten beroert ze een hongerig verlangen naar tijdloos intiem.…

Door alle poriën parfumeer je mij, van beider willekeur zijn we vrij, handen smelten op zachte dijen en in donkere plooien van de nachten, na het waken van de ochtenden kan alleen die ene geur mij raken.…

Hun hete tongen duwen vloerwaarts het dampen van de motoren uit en de verdroogde stembanden brokkelen in hijggeluiden af een stortregen van oververhitting verlaat het bos dat hun schedels de zware zon helpt dragen de poriën wenen hun oogjes leeg toch zweven de roeispanen van hun eindeloos lopen door het macadammen meer…

Elke aanraking opent mijn poriën. Om jouw energie door mij heen te laten stromen.…

Laten we vergeten dat we waren te gedogen om niet te verleren verwaaid, verstrooid geroofd in onwetendheid vloeit helder bloed uit onzichtbare wonden vreugde raakt de pijn, bijna volmaakt refrein, uit de poriën van het lot gedragen, gedachten onbesuisd niet geringd, vogelvrij, deze luxe lijkt onuitputtelijk er wellen tranen die…

Dan komen de bacterieen de porien vangen. Het maakt hem af zonder slaap. Langzamerhand word zijn ziel toch gekaapt. Nu is hij dood, met veel geleden. Tranen vullen nu de hemel als een afgrijselijk verleden…

Het begint altijd met opruimen van de scherven van geluk het verlangen naar eenzaamheid maar zij kruipt nog steeds al je poriën in en uit Als je wakker door de regen van een onbekend geluid het bed veel te groot lijkt Gedachten aan haar dijen haar mond, lippen, haar buik de streelzachte binnenkant dwingen tot tijd voor buiten Een moeder…

Manna voor de ziel zij ademt diep in en uit de poriën van haar huid geopend net als haar brein ontvangen zacht subtiel witte waternatte druppels haar bestaan bezwangerd door toegewijde liefde.…

Manna voor de ziel zij ademt diep in en uit de poriën van haar huid geopend net als haar brein ontvangen zacht subtiel witte waternatte druppels haar bestaan bezwangerd door toegewijde liefde.…

Door je poriën parfumeer je mij, van enige twijfel is geen sprake de arm versmolten op een zachte dij in de warme holten van de nachten in het waken van de dagen kan dié ene geur mij raken.…

Nauwelijks ontwaakt laat de wijdte zich genadeloos geselelen door een striemende ooster, en laat zich gedwee bestuiven door wit bevroren water dat poriën vult en alle details doet vervagen.…

Nauwelijks ontwaakt laat de wijdte zich genadeloos geselen door een striemende ooster, en laat zich gedwee bestuiven door wit bevroren water dat poriën vult en alle details doet vervagen.…

in mijn koffer neem ik eilanden, kinderjaren en een schepje mee uit de poriën tussen korrels waarschuwt een stem voor twee ga niet te ver in zee, blijf dicht bij de schaduw van het duin volg de lijnen van geheugen zie de palm, de vlag in de kruin aflandig waait de tranendood naar de horizon van het oog een weidse zucht tot verlaten…

Alsof ik haar met mijn laatste adem liefhad intens was het spel der liefde, adembenemend tot in de poriën van haar ziel hield ik van haar ik had mijn hospita met haar bedrogen in een vrijage in het hotel aan de kust terwijl tijd ons nauwkeurig in het vizier had er nooit meer een einde aan de nacht zou komen had ik mij met haar hospita…

achter even gesloten lippen pure honingdauw aan mijn vingers kleeft de hele nacht verpakt in flarden jou gloeihemel binnen, buiten en verder onder mijn lenden het ontstaan van een regenboog de ogen zwermen uit blikken vullen poriën zwevend tot voorbij de sterren dragen wij ons op onze ruggen blijven op de wolken staan verkoelen en…

Beken tintelen vullen poriën op de huid, dorst naar de wortels. Natuur opent zich, stroomgebied in de regen, naakt en verlegen. Deelbare dromen, strohalmen naar de morgen, echoput van geluk? Uiterste balans, onbetaalbaar wat je kiest, taal vervangt het evenwicht.…

Tranen zijn er alleen voor jou zij vloeien droog over mijn wang mijn poriën zijn als een spons zij absorberen het verborgen voorval. Tranen zijn er voldoende om een beekje te laten stromen de herinnering overstroomt als een bulderende waterval.…

wat plakt mijn klamme hemd aan rug en schouders vast wie laat mijn zilte vocht uit poriën verjagen wat slaat mijn lichaam loom tot rusteloos verkeren wie wekt mijn ontembare dorst met volle teugen niet te lessen het is de zomerse golf van zwoele verzengende hitte die beweging bevriest in warmte en het leven als koorts bedwelmt…

een grote ballon gevuld met verlangen blaast zich op waar mijn hart zicht bevind tientallen druppeltjes verlaten mijn poriën om te verdampen en te verdwijnen hete adem vlucht uit mijn longen om zich weer te vullen en te herhalen vele gedachten razen door mijn hoofd opzoek naar een plek die hen erkent mijn ogen sluiten mijn…

Beken tintelen bronstige poriën op de huid, dorstig naar de wortels. Lente opent zich, droomgebied ligt stroomopwaarts, maakt naakt en verlegen. Uiterste balans, onbetaalbaar wat je kiest, taal vervangt het evenwicht Door gemorst bloed, rivieren uit hun bedding treden bloeit op in een woestijn.…

sluit maar je poriën verhard snel je bast laat je bladeren gelen zet je wortels vlug vast want in een herfstige wind oogst de zomer haar kind in de val van de tamme kastanje nachten gaan lengen kou voelt naar vorst die de ochtend versiert met haar ijzige franje is jouw hart nog open in een nazomerse gloed het roodkoper van herfst…

Ik kots de vuiligheid uit mijn lijf, zwarte nevel nestelt zich in mijn poriën, grauwe geruchten wentelen zich in het slijk Ik kruip in mijn eigen blinde vlek, weg van alle kleur, blind voor een gebed Ik krimp en vervaag, word leeg en stil en verdwijn In de diepste geluiden van mijn ziel breekt mijn geloven, Ik kan niet meer zien…

Beken tintelen bronnen poriën op de huid, dorstig naar de wortels. Lente opent zich, droomgebied stroomopwaarts, maakt naakt en verlegen. Deelbare verlangens, strohalm en winterslaap, echoput van geluk?…

Beken tintelen,vullen poriën op de huid, dorstig naar wortels van geluid. Natuur opent zich, stroomgebied van werelds zegen, naakt en verlegen. Deelbare dromen, strohalmen naar de morgen, echoput van geluk? Uiterste balans, onbetaalbaar wat je kiest, illusie teer als evenwicht.…

Zie hun poriën van pijn. Liggend tegen aarde en niet wetend of ze winnaars of verliezers zijn. ------------------------------- uit: 'Entre deux mers', 1997.…

wrijf je voeten blond haar op ongeschoren benen verontrustend geil de krulletjes van jonge schaamte bedekken nooit genoeg het gulzig aanzien van vuige gedachten je ruikt naar Goddelijk als marshmallows in het vagevuur een ketting onttrokken aan broze onschuld ween jij het wijwater brak de soutane bloost een mufheid werpt stof in oude poriën…

De aarde zucht, de aarde smacht met al haar poriën naar regen. De zon vervolgt zijn weg, zich niets aantrekkend van ons verlangen, onze inmense behoefte aan regen en nog eens regen. Rode, purperen en oranje vlammen. De schemer valt, de mens kijkt sip, men is ontroostbaar. Weer een dag voorbij zonder een druppel regen.…