Alle inzendingen over raam

Er is een web geweven hier aan het raamkozijn ingenieus als kantwerk zo fijn in één nacht kwam het tot leven daar middenin zat de spin met geduld te wachten op haar prooi een vlieg raakte er in verstrikt spin pikte en weg was de vlieg ’n kraai kwam een kijkje nemen bezag met interesse de delicatesse vogel pikte en weg was de spin…

Te woeden vanuit kennis toch zijn grenzen kent voor het kunnen ingeburgerd schijnt naar zijn vorm; iemand die even beziet zich tot aan het raam wendt, in te zetten poolshoogte buiten die natuurlijke storm.…

Haar schommelstoel voor het raam met het uitzicht op het land daar schommelde zij urenlang met een breiwerk in haar hand. Dan dwaalden soms haar blikken af en het tikken van de pennen stopte even kijken in het breiboek of het patroontje nog wel klopte.…

achter de vitrage stond zij, bloeide rood aan, aan de andere kant waar haar silhouet haast kunstmatig bewoog in het felle neonlicht de straten smaller afliepen ramen indicaties waren van gezichten…

Het schoonste aan die rozen zegt mijn vrouw ze hebben gezichten ze kijken ons aan er staan vier stokrozelaars in een vierhoek voor ons raam…

Een beglaasd gat in de muur belicht een straat Binnen handbereik ontastbaar Steeds gecomprimeerd vat een dorp gemeentelijk het land samen Voorbijgangers checken zich spiegelend hun huidige versies en navigeren verder op autotv'tjes Soms ligt de straat gewoon te straten Ochtend- en avondruimte ademend Daartussen lopen levens vol en leeg…

De mist hangt overal, waar wij ook lopen Er komt van alles god-weet-waar-vandaan Het is de vraag waarheen wij zullen gaan Is onze weg versperd, of ligt ie open? Maar als het optrekt, krijgen wij nadien Een ander type mistigheid te zien…

door het glasheldere raam ja, mensen blijven ook steeds sterven…

Verborgen achter blonde haren een longdrinkglas tussen de lippen zat ze roerloos op haar stoel verzonken in stille gedachten naar een onzichtbaar iets te staren da as van haar sigaret te tippen haar ogen zoekend naar gevoel een hulpeloos wanhopig wachten zo zag ik haar achter het raam een hand als steun onder haar kaken moest de harde pijn…

Maar tussen raam en sponning is de kier te klein en ook te ver, - hoewel het licht mij niet geheel en al wil buitensluiten. --------------------------------------- uit: 'Bzzlletin', 148, 1987.…

De strijdende man kan z'n wapentuig niet meer afzetten: een glimlach beantwoordt hij met een van oorlog doordrenkte blik; liefde weerspiegelt de dood; leven apathie. Eenzaam schreidend, vrij van lust, z'n harnas is z'n huid ijzeren construct,luchtdicht; lede ogen- En als hij met ontwapende blik, als een kind -de onverwoordde…

Allebei aan onze kant van het raam.…

De ramen staan vol heiligen, gemiterd en gestaafd, gemartelaard, gemaagdekroond, gehertoogd en gegraafd; die 't branden van het ovenvier geglaasd heeft in de scherf, die, glinsterend, al de talen spreekt van 't hemelboogs geverf.…

het raam treedt terug en laat zijn gezichtsveld achter schutting van verborgen niet geplukte dagen het gevoel van verloren hebben ik zal achterblijven in niet gewonnen lichtresten zelf zag ik de herinneringen in het venster…

Ik zou wensen dat het voorjaar kwam Het geel en goud komende dagen omarmd Nu vormt het weer nog steeds een dam Zonder dat dit ons gemoed verwarmt. Want de lente is als een mooie droom Hoe sterfelijk is ook het heden Is als levendige muziek komt op stoom We trekken voorwaarts en weg uit het verleden. Verwarmen met groenere takken en zachte…

in de kamer vol rook hoor je wel stemmen maar ziet geen een gezicht later,veel later herken ik mezelf terug in een spiegelbeeld of een raam later,veel later trekt de rook langzaam weg maar het is stil veel en veel te stil…

door het glasheldere raam ja, mensen blijven ook steeds sterven…

De tijd is oud ik strompel door de dagen de rug gebogen mijn gemoed is zwaar Ik ben zoals dit bijna dode jaar en al mijn daden worden streng gewogen Mijn lentes waren licht en onbezonnen in alle zomers was ik lui en loom En menig herfst vervloog als in een lange droom nu is de winter aan zijn overval begonnen Het is te kort…

Plots Loopt een van hen naar het gesloten raam, Tuurt met beide handen als kijker Richting duisternis waar hij staat. Voorzichtig hopende dat zij zich vergist En geen mens haar stoort. Dus Trekt zij vastbesloten de gordijnen dicht. Niemand gezien maar uitsluiting van mogelijk.…

mijn raam de schemering had inmiddels toegeslagen een late zon deed de dag glorieus vervagen oud brood in hongerige eendenmagen smaakt naar meer en dus kijk ik morgen weer, uit mijn raam…

Zo zag ik haar achter het raam een hand als steun onder haar kaken moest de harde pijn verzachten ik keek haar stil als altijd aan 't zelfde gezicht een andere naam ik verkeerde tussen slaap en waken zat zij misschien op mij te wachten was dit de waarheid was het waan?…

Bij het raam ontdekken dat de verte groter is de hemel je eigen kathedraal is de luchten je kasteel Bij het raam ontdekken: de rivier dat ben jij opkomend en afgaand tij alles gaat voorbij Bij het raam ontdekken woeste wind steigerende storm flitsend vuur Bij het raam ontdekken de rivier stroomt door het land en door de tijd…

zijn dichtersziel draagt verte - ogen om traag langs de vloedlijn te lopen diepte van’ t leven is hem gegeven al heeft hij het liefst gladiolen…

op mijn ogen ligt het vaarwel in donkere schijven wanneer herfst kringen loopt over dagen telkens zijn het andere, nooit geheel dezelfde; kortademig en scherp gesneden het zoeken wordt transparant alsof ik uren stil sta om morgen weer te herhalen de nacht sluit het huis, in en uit hoog en laag in en uit ik ben de…

opa van de derde etage keek uit het raam over de gracht zag opoe zwaaien dacht je kennet me doen ik mot dat mens niet binne hebbe opende het raam stapte er wuivend uit dag opoe dag opa het ga je goed…

vogel op de tak je verwacht het niet, maar hij schijt alles onder…

Door de natte mist Steeds meer ingesloten Druppels van zilveren Weefsel die mijn Grijze haren, mijn Levenswijze wenkbrauwen Tooien Die mij het gevoel Nog geven dat ik Leef, maar zo zeer Door kleiner wordende Ramen, en groter wordende Muren in een hoek gedwongen Dat ik zelfs mijn eigen Naam niet meer weet En dan zie jij…

Morgen zet ik mijn raam op een kier, Als het roodborstje laat weten, Dat zij deelt in mijn plezier.…

het heden is aan mij verschenen, in ‘t openbaar op een verloren moment voor het raam in gespaarde ruimte, het snelt zijn roest vooruit zit onverstoorbaar de toekomst op de huid waar langs onvoltooide wegen mijn foto in geheugen is vergleden en alle huizen en straten zijn verdwenen in boventallig land dat ooit het heden aan mij deed…

Bij mij vlak voor het raam zit een vogeltje met een naam. Een mooi roodborstje genietend van een broodkorstje. Ik kijk er stil naar met het genoegen dat ik dan ervaar. De vrijheid van zo'n diertje. Ik zet het raam op een kiertje. Wat zou ik graag zoals hij zijn. Lekker in het zonnetje genietend, oh wat fijn.…